μμμ…

Θελω να παμε καπου οι 2 μας… Δε με νοιαζει πού, αρκει να ειναι λιγακι μακρια. Να σε εχω για ωρα μεσα στο αυτοκινητο, να ποτισει απο τη μυρωδια σου. Και να ειναι εξοχη, οταν ανοιγουμε τα παραθυρα να μυριζει νοτισμενο χωμα και κοπρια.

Να εχει λιακαδα να κανουμε βολτα να δουμε βουνο ή θαλασσα, δε με νοιαζει, αρκει να ειναι φυση. Πριν και μετα να πηδιομαστε ανελεητα. Ξερεις εσυ πώς. Να ξυπναμε, να πηδιομαστε. Να τρωμε πρωινο, να πηδιομαστε. Να βγαινουμε βολτα στη λιακαδα, να σταματαμε καπου για φαγητο και να ξαναπηδιομαστε. Να αραξουμε λιγο για εναν απογευματινο υπνακο, να παρουμε δυναμεις, και μολις ξυπνησουμε να ξαναπηδηχτουμε, εκει οπως θα ειμαστε στο κρεβατι με την ευκαιρια. Το βραδυ δε με νοιαζει τι θα κανουμε. Ας βγουμε βολτα για φαγητο, ας αραξουμε μεσα να κανουμε τσιγαρο παρεα. Ας παιξουμε ή ας ακουσουμε λιγη μουσικη, να μου δειξεις, να σου δειξω, να δημιουργησουμε.

Ας μη μιλαμε και καθολου αν δεν εχουμε ορεξη. Μου φτανει μονο να σε μυριζω, να σε αγγιζω και να σε κοιταζω.

αλητικη εφηβεια – 14/4/2008

 

σημερα οπως πηγαινα εκει σε μια δουλεια ηταν μπροστα μου ενα σχολικο και σταματησε, κατεβηκαν 3 γυμνασιοπαιδα κ μπηκαν ολα μαζι σε ενα σπιτι με αυλη.
πωωωω πω τι μου θυμισε!

μεσημερια του 2001 μετα το σχολειο που φευγαμε και οι 3 για να παμε να αραξουμε σπιτι σου η να βολταρουμε στους πεζοδρομους του Χαλανδριου, θυμασαι Ορφεα?… καθε παρασκευη ηταν αυτο, πολλες φορες εκανα κ κοπανα απο το gce
ετσι ηταν ο καιρος οπως τωρα και εσεις παιρνατε το λεωφορειο κ εγω ερχομουν με το ποδηλατο, και ριχναμε κατι γελια, ακουγαμε metal και καναμε καφριλες! αραζαμε με τις ωρες μαζι με το γατο με το θεικο ονομα και ουτε που μπορω να θυμηθω τι σκατα λεγαμε (για μουσικη, για ερωτες και αμπελοφυλλοσοφιες μαλλον), μια φορα παιξαμε και σκακι, πηγαιναμε και κανα σινεμα ενιοτε.. ωραιες εποχες.

η αλλα μεσημερια, weekdays, την εκανα απο το σχολειο, γρηγορα σπιτι, ενα ποτηρι γαλα, φορμα, την τσαντα στον ωμο και βουρ προπονηση! μερικους γυρους ζεσταμα, διατασεις (η ωρα του παιδιου και η ωρα της κουβεντας), ανοιγματα κ μετα τεχνικη, ενδυναμωση, αντοχη. καλα οι μερες της αντοχης ηταν οι χειροτερες, δεν παλευονταν. Αλλα ηταν ομορφες μερες, ξεσκιζοσουν στην προπονηση και ουτε που το καταλαβαινες για ποτε περασε η ωρα, ηταν τοσο παρειστικη η ολη φαση. και καλα παιδια ολη η ομαδα, δεν ακουσα ποτε να κανει κανεις μαλακια σε αλλον, και ηταν παντα ενα αποκουμπι για οταν ειχαμε τις μαυρες μας, συνηθως λογω των τσακωμων με τους γονεις (καθημερινο φαινομενο τοτε) η για αλλους λογους πολυ συνηθισμενους στην εφηβεια, χιχι!
τι γαματα που περνουσαμε! τι πλακες γινονταν συνεχεια! και κατα τη διαρκεια αλλα και εκτος προπονησης, οπως εκεινη τη φορα που στριμωχτηκαμε 8 νοματαιοι σ’ενα αμαξι, πρεπει να ηταν τη μερα που επαθα το διαστρεμμα κ πηγαμε στα haagen να παρουμε παγο να βαλω αλλα τελικα πηραμε παγωτο
η εκεινη τη φορα που ειχα μουλαρωσει κ δεν ηθελα να κανω εμποδια και μου κοπανησε μια χαστουκα ο coach γιωργος και μετα εγω τον ελεγα μισογυνη αλλα το εμποδιο το πηδηξα, χεχε! και μετα την επομενη φορα μου ειπε να σταματησω να μουλαρωνω γιατι εχω ταλεντο στα εμποδια και απο τοτε ποιος την επιανε τη Ζωη, πρωτη καθε φορα, αν και εχω μια αμυδρη υποψια οτι δεν ειχα, μαλλον για να μη μουλαρωνω το πε και το πετυχε…

καλα οι καλυτερες στιγμες ηταν με τα κοριτσια, the notorious gang of 3!! αλλα αυτα δεν περιγραφονται εδω, δεν περιγραφονται πουθενα! οι λεξεις ειναι ανικανες να εκφραζουν συναισθηματα. οι λεξεις ειναι εδω για να εκφραζουν σκεψεις. Τα συναισθηματα εκφραζονται αλλιως, με βλεμματα, με αγγιγματα και με πραξεις…

η αληθεια ειναι οτι ειναι πολλα που θα ηθελα να εχω κανει στην εφηβεια μου και τα εχω απωθημενα. ψεματα οχι πολλα. δυο τρια συγκεκριμενα: παραπανω μουσικη, παραπανω βολτες και παραπανω βιβλια. Αλλα νταξ, χρονος υπαρχει, τα κανω και τωρα. μακαρι ομως να ειχα ακομα εκεινη την ανεμελια, και κεινη την αισθηση οτι ο κοσμος μου ανηκει που ειχα τοτε.. αχ.. ομορφα χρονια εφηβικα!
να κατι που ειχα γραψει το 1999 ως οργισμενη εφηβη. απο τοτε μπορουσε να διακρινει κανεις σε τι κουμασι θα εξελισσομουν

ο τιτλος ηταν ENOUGH IS ENOUGH

Βαρεθηκα την καθημερινη ρουτινα.
Βαρεθηκα να τα δινω ολα για το μελλον, τιποτα για το παρον.
Βαρεθηκα να βλεπετε το καθε μου συναισθημα σαν «μια φαση που θα της περασει».
Βαρεθηκα ενα σχολειο οπου ο καθενας ειναι οτιδηποτε αλλο εκτος απο αυτο που ειναι.
Βαρεθηκα μια ρατσιστικη κοινωνια που ριχνει τις ευθυνες για την εγκληματικοτητα στη φυλετικη καταγωγη και οχι στις ταξικες διακρισεις που η ιδια η προκαταληψη προκαλει.
Βαρεθηηκα τους πολιτικους που ολο τα ιδια λενε και που αν βγαλεις τη σαλτσα η ουσια ειναι μια: κενο.
Βαρεθηκα το «συνανθρωπο» που ζει στην απατη, εκθειαζει την υποκρισια, προωθει την εκμεταλλευση.
Βαρεθηκα τους ανθρωπους που βαριουνται, τους ανθρωπους που γκρινιαζουν και αυτους που γκρινιαζουν που δεν εχουν ζωη ενω βαριουνται να τη φτιαξουν.
Βαρεθηκα τις ψευτικες υποσχεσεις, τον ερωτα που εχει καταντησει εμπορευσιμο ειδος και τον αντρα που βλεπει τη γυναικα σα σκευος ηδονης.
Βαρεθηκα πια να γραφω.

Χαμένες ψυχές 29/5/2007

Νυχτα. Παλι πεζοδρομο, κορμι χαμενο.

Ψυχη χαμενη.

Αραγε τι να περιμενει?

Ψαχνει. Ψαχνει παρεα, ψαχνει επικοινωνια αληθινη, αδιαμεσολαβητη, αμεση, ειλικρινη

Ψαχνει για επικοινωνια μακρια απο τους ρολους που κανεις δεν επιβαλλει αλλα ολοι εχουν δεχτει

ψευτικα χαμογελα, λογια στημενα, πολυφορεμενα, τα παντα εχει σιχαθει

και δεν το θελει να μπει στο τριπακι της ψευτιας

και γι’αυτο ψαχνει γι αλλα κορμια χαμενα να μοιραστουν τη μοναξια

γιατι το ξερει πια οτι ειναι μονη, μονη και δεν εχει μαθει

τη μοναξια δεν τη σηκωνει, γι’αυτο καθε βραδυ εξω την αραζει

μ αυτους που δεν την κοροιδευουν γιατι ξερουν οτι μονοι ειναι κι αυτοι

και δεν το παιζουν, γιατι ειναι χαμενες ψυχες και θελουν να επικοινωνησουν

οχι να βρουν την ατακα την καλη, τη σωστη για να γαμησουν

ισως να ερωτευτουν, ισως να αγαπησουν, μα πανω απ ολα ψαχνουν καποιον να μιλησουν

ψαχνουν καποιον

να ειναι μονοι μαζι.

να μοιραστουν τη ζεστασια που προκυπτει απο ενα χαδι, απο μια αγκαλια

ενα χαδι…

ενα αγγιγμα…

ενα βλεμμα…

μια αγκαλια.

 

Ειμαι μια χαμενη ψυχη.
Αλλη μια, απο τις τοσες που γυριζουν καθε βραδυ εκει εξω.
Καθε βραδυ φευγω απο το σπιτι και παιρνω τους δρομους σαν αλητισσα, κανοντας τους γονεις μου να ανησυχουν.
Καθε βραδυ σε ενα νεο ταξιδι, ταξιδι προς αναζητηση της ζεστασιας που προκυπτει απο την ανθρωπινη επικοινωνια.

Καθε βραδυ σε ενα νεο ταξιδι αναζητωντας τη ζεστασια, μια αγκαλια, ενα καλοπροαιρετο λογο, ενα χαδι, την πιο αμεση μορφη επικοινωνιας, και την πιο ομορφη. Τη αναζητω οσο τιποτα αλλο αυτη τη στιγμη, πολυ απλα γιατι νιωθω μονη. Δε νιωθω ασχημα μονη, εχω ομως καταλάβει οτι ειμαι, και απλα ειναι πολυ ωραιοτερα οταν μοιραζομαι αυτη τη μοναξια με τη μοναξια καποιου αλλου, οταν βρισκω την τομη αυτων των δυο συνολων στην επικοινωνια. Επικοινωνια μακρια απο ρολους, μακρια απο ταμπελες, μακρια απο εξωγενως επιβεβλημενες επιταγες και ονομασιες, επικοινωνια ανθρωπων και οχι ρολων. Γιατι οταν αγγιζεις το χερι καποιου και πεταριζει η καρδια σου, οταν φωλιαζεις σε μια αγκαλια και νιωθεις να σε πλημμυριζει αυτο το …κατι, οταν κλεινεις τα ματια σου και χανεσαι σε ενα χαδι, τοτε μιλαμε για επικοινωνια ανθρωπων.

Οταν αφηνεις τα συναισθηματα σου να σε καθοδηγουν και αναλογα με το πως αισθανεσαι προβαινεις σε πρωτοβουλιες και πραξεις, τοτε μιλαμε για επικοινωνια ανθρωπων.

Οταν ομως επιχειρεις να βαλεις μια ταμπελα, την οποια δεν εχεις ορισει εσυ αλλα καποιοι αλλοι, και μετα απαιτεις απο τον εαυτο σου και τον αλλο να φερεσαι συμφωνα με αυτην την ταμπελα και οχι οπως αισθανεσαι, τοτε μιλαμε για επικοινωνια (?) ρολων.

Δυστυχως πολλοι ανθρωποι εχουν στο μυαλο τους καποια στερεοτυπα απο τα οποια δεν μπορουν να ξεφυγουν. Και η κοινωνια στην οποια ζουμε μας εχει γεμισει πολλες ανασφαλειες για να μπορουμε να δεχτουμε τους ανθρωπους για αυτο που ειναι. Δηλαδη οντα με αναγκες.

Γιατι το γεγονος να ερχεσαι κοντα και να επικοινωνεις με εναν ανθρωπο σε διαφορα επιπεδα σημαινει οτι δεν μπορεις να επικοινωνησεις και με καποιον αλλο? οτι αναιρουνται τα συναισθηματα σου? οτι δεν τον αγαπας?

Γιατι το να ερθεις κοντα με καποιον, που ειναι ανθρωπινη επικοινωνια και ειναι κατι πολυ ομορφο, θα πρεπει να το ονομασεις κερατο και να ειναι κατι που θα πληγωσει καποιον?

Γιατι μια σχεση μεταξυ δυο ανθρωπων πρεπει να παρει μια συγκεκριμενη μορφη ενος συγκεκριμενου τυπου? δεν μπορει μια σχεση ανοιχτη να ειναι και τρυφερη? πρεπει να ειναι μονο γαμησι?

απο που προκυπτει οτι αγαπη=δεσμευση? δεν μπορει καποιος να δινει και να παιρνει αγαπη απλα απολαμβανοντας το δωρο του ερωτα?

 

Τελικα 2 ανθρωποι ειναι μαζι γιατι θελουν ο ενας τον αλλο η γιατι θελουν τα ιδια πραγματα?

Και αν θελουν ο ενας τον αλλο, αλλα οχι τα ιδια πραγματα, πως το συμβιβαζουν? Και ποσα τελικα απο αυτα τα πραγματα ειναι αληθινες επιθυμιες, και ποσα επιπλαστες και επιβεβλημενες?

 

Σε ποιο σημειο τελικα σταματουν τα συναισθηματα και αρχιζει ο ρολος?