Θελω να πω ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ και ειναι μια κραυγη που βγαινει απο μεσα μου και τη φωναζει ολο μου το ειναι.
Δεν επιτρεπεται καθε 6 μηνες να εχουμε την ιδια ιστορια, η οποια περιλαμβανει:
Αγχος, πολλες φορες σε βαθμο κρισεων πανικου
Εξεταση, η οποια σημαινει την παραδοχη καποιου αλλου ως αυθεντιας που σε κρινει
Αισθηματα ανικανοτητας σε περιπτωση αποτυχιας και οχι μονο
Εξαναγκασμο σε διαβασμα και αποστηθιση ογκου υλης, η οποια πολλες φορες λεει και βλακειες
Καταπιεση
Ασκοπη σπαταλη πολυτιμου χρονου
και πολλα αλλα ακομη. Το ξερω τι θα πειτε οι κακεντρεχεις, οτι γκρινιαζω σα μικρο παιδακι που βαριεται τα μαθηματα του και οτι με καλυτερη οργανωση του χρονου μου και διαβασμα καθ’ολη τη διαρκεια του εξαμηνου δε θα ειχα τουλαχιστον το προβλημα του αγχους. Η εναντιωση μου ομως στο θεσμο και τη διαδικασια της εξεταστικης εχει επιχειρηματολογικη βαση και θα την αναπτυξω αμεσως τωρα.
Καταρχας, ως οικονομολογος εχω συνειδητοποιησει και ενστερνιστει σε μεγαλο βαθμο την ιδεα του κοστους ευκαιριας. Για τους μη συναδελφους, να εξηγησω οτι το κοστος ευκαιριας ή εναλλακτικο κοστος ειναι με απλα λογια αυτό που χάνουμε όταν επιλέγουμε να κάνουμε κάτι άλλο. Λογω της σπανιοτητας των πορων δεν μπορουμε να τα εχουμε ολα, επομενως η κατάληξη σε μια επιλογή υπονοεί την παραίτηση από μια άλλη. Το κοστος μετριεται σε ορους της καλυτερης απο τις εναλλακτικες που τελικως αφησαμε. Χωρις να θελω να αμφισβητησω στην παρουσα δημοσιευση το αξιωμα της σπανιοτητας και τη σκοπιμοτητα του, εξηγω τι σχεση εχει αυτο με τα παραπανω. Στη δεδομενη περιπτωση το αγαθο το οποιο διατιθεται σε περιορισμενη ποσοτητα ειναι ο χρονος: εχουμε πεπερασμενο αριθμο λεπτων που θα ζησει ο καθενας μας και οχι απειρο (μια τετοια τεχνολογια δεν εχει ανακαλυφθει ακομη). Επομενως καλο θα ειναι να τον διαθετουμε παντα με τον καλυτερο δυνατο τροπο, ητοι αυτον που μας κανει να περναμε οσο το δυνατον πιο ομορφα. Διοτι αν πω εγω «οκ θα φαω στη μαπα αυτο το χ, ψ πραγμα που δε με ψηνει και ιδιαιτερα αλλα θα περασω καλα καποια αλλη μερα/ωρα», αυτες οι ωρες/μερες/λεπτα που διεθεσα σε αυτο που «εφαγα στη μαπα» εχουν πλεον περασει και δεν αναπληρωνονται στη ζωη μου, ενω θα μπορουσα και αυτες να εχω περασει καλα οπως και την «αλλη μερα/ωρα» που υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα περασω.
Τι θελω να πω με ολα αυτα, οτι ο καλυτερος τροπος να διαθεσεις το χρονο σου, τη στιγμη μαλιστα που εξω εχει 40 βαθμους και μια θαλασσα λαδι, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΗΞΕΙΣ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ. Ειναι μεσω της επικοινωνιας με τους αλλους ανθρωπους, της επαφης με τη φυση και πολλων αλλων πραγματων που εχουν αναφερθει σε παλιοτερο ποστ. Και οτι με το να θυσιαζεις τον πολυτιμο χρονο σου που θα μπορουσες να διαθεσεις σε πολυ πιο ευχαριστες ασχολιες, ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΥΨΗΛΟ.
Ναι ξερω τα προβοκατορικα επιχειρηματα που μπορουν να χρησιμοποιησουν οι οπαδοι του «πρεπει». Γιατι δεν οργανωνω το χρονο μου ωστε να διαβαζω κατα τη διαρκεια της χρονιας για να μη μου πεφτει ολο μαζι στο τελος και μου δημιουργει αγχος. Τη δικη μου ανοργανωσια θα τη φορτωσω σε αλλους? Η ακομα και γιατι δεν παραταω τη σχολη αφου για να μην εχω ορεξη να διαβασω σημαινει οτι το αντικειμενο δε μου αρεσει.
Τα επιχειρηματα αυτα ομως ειναι επιφανειακα. Διοτι οταν καποιος παει σε καποια σχολη, οποιουδηποτε ειδους, ασχετα με τα κινητρα που τον οδηγησαν στην επιλογη τοσο των συγκεκριμενων σπουδων οσο και του να σπουδασει κατι γενικοτερα, οι στοχοι που μπορει να εχει ειναι κατα κυριο λογο οι εξης δυο:
α) να παρει ενα πτυχιο, το οποιο θα του χρησιμευση στην αναζητηση καλυτερων συνθηκων εργασιας (λεμε τωρα)
β) να μαθει κατι σχετικα με το αντικειμενο, δηλαδη τον ενδιαφερει η γνωση που η σχολη αυτη παρεχει.
Η εξεταση, οπως εχει αυτη τη στιγμη, ειναι καθαρα ενα εργαλειο για να αποκτησεις το πρωτο, δεν εχει ομως καμια σχεση με το δευτερο. Διοτι αν ο στοχος σου ειναι απλα να περασεις ωστε να παρεις ενα πτυχιο υπαρχουν παρα πολλοι τροποι να το κανεις χωρις διαβασμα η εστω με ελαχιστο απο αυτο. Και αυτο μπορω να σας το εγγυηθω. Αν ομως ο στοχος σου ειναι η γνωση… τοτε σε ενα πρωτο επιπεδο η εξεταστικη δεν προαγει την ιδια τη γνωση, αλλα (υποτιθεται οτι) απλως την «πιστοποιει» ενω σε ενα δευτερο επιπεδο δεν κανει ουτε καν αυτο. Δηλαδη τι, ενας που παιρνει 5 «ξερει», ενω ενας που παιρνει 4 δεν «ξερει»? Ο δε βαθμος που θα παρεις σε μια εξεταση δειχνει απλα και μονο οτι διαβασες, ή τελος παντων με καποιο τροπο εγραψες το συγκεκριμενο θεμα που επεσε, αλλα (εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων) δε δειχνει ουτε τις σφαιρικες σου γνωσεις, ουτε το τι ακριβως θα κανεις με αυτες στο μελλον.
Σε ενα τριτο επιπεδο, αμφισβητω καθαρα και την ιδια τη γνωση που παρεχεται στα πανεπιστημια, όχι μονο στα ελληνικα φυσικα. Σε πολλες περιπτωσεις, η μαθηση είναι προφανεστατα κατευθυνομενη φυσικα όχι χωρις σκοπιμοτητα, ετσι ώστε να παραγει αποφοιτους οι οποιοι και με τις αποψεις τους αλλα και με τις πραξεις τους να στηριζουν την υπαρχουσα κατασταση. Ένα παραδειγμα: στο Οικονομικο Πανεπιστημιο Αθηνων, στο τμημα Οικονομικης Επιστημης, προσφερονται μονο δυο μαθηματα μαρξιστικης οικονομικης, σε ένα συνολο τουλαχιστον 60 προσφερομενων μαθηματων τα οποια διδασκουν την κυριαρχη θεωρηση, και μαλιστα μονο ως μαθηματα επιλογης. Δεν ειμαι φανατικη της μαρξιστικης θεωριας, αλλα ενας επιστημονας, δηλ αυτος που κατεχει το συνολο των εξακριβωμενων και τεκμηριωμενων γνωσεων γυρω από ένα τομεα, δε θα επρεπε να γνωριζει, συμφωνα με τον ορισμο, αν όχι ολες τοτε τις επιστημονικες θεωριες γυρω από το αντικειμενο του, τουλαχιστον τις πιο σημαντικες σε καποιο βαθος? Και βεβαια δεν μπορουμε να πουμε ότι δεν παρουσιαζει σημασια η μαρξιστικη θεωρια, ουτε ότι υπολειπεται επιστημονικης βασης. Αντιστοιχη κατασταση επικρατει και με μαθηματα πχ κριτικης ψυχολογιας η μειονοτικης επιρροης σε τμηματα Ψυχολογιας πχ του Καποδιστριακου.
Επομενως δεν μπορω να καταλαβω για ποιο λογο πρεπει να κρινω τον εαυτο μου και να κριθω και από αλλους συμφωνα με ορους αξιας στους οποιους δεν πιστευω.
– Δεν πιστευω οτι η εξεταστικη και ο τροπος με τον οποιο γινεται η εξεταση είναι ενδεικτικο της γνωσης η της κριτικης σκεψης που εχει καποιος, ουτε του ποσο «καλος φοιτητης» και «χρησιμος για την κοινωνια» είναι ή θα γινει.
-Δεν πιστευω ότι ο «καλος φοιτητης» είναι αυτος που περναει τα μαθηματα γρηγορα και με καλους βαθμους, και ακομα περισσοτερο δεν πιστευω ότι αυτος είναι ο «καλος και χρησιμος ανθρωπος».
-Δεν πιστευω ότι τα ιδια τα μαθηματα και η γνωση που αποκομιζεις από αυτά στη μεγαλη πλειοψηφια των πανεπιστημιων είναι αυτά που θα σε κανουν «καλο και χρησιμο ανθρωπο».
Για να ειμαι ειλικρινης… μπορω να καταλαβω το λογο. Και οσο και αν διαφωνω και με τη λογικη του αλλα και με τους ορους αξιας, δυστυχως καποια πραγματα τα ενσωματωνουμε μεγαλωνοντας, ως προιοντα της κοινωνιας οπου ζουμε, και αυτό είναι που οδηγει στα τοσο ανθυγειινα συναισθηματα απαξιας και απογνωσης όταν δεν μπορεις να συμμορφωθεις – πραγμα που δεν αποτελει ανικανοτητα αλλα κατά τη γνωμη μου ενδειξη υγιους προσωπικοτητας. Αλλα το κειμενο εγινε πολύ σοβαρο ξαφνικα εδώ προς το τελος, ενώ ξεκινησε με άλλο στοχο και άλλο υφος. Ας τα αφησουμε λοιπον για επομενη δημοσιευση, και μεχρι τοτε ας φωναξουμε ολοι δυνατα
ΣΚΑΤΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ!!!
Λόγια ανείπωτα 