και εκει που οδηγουσα, out of the blue, δεν ξερω πώς, μου ηρθε στο μυαλο εκεινο το σκηνικο απο το αποχαιρετιστηριο παρτι σου.
Δεν ξερω πώς και γιατι, σε σκεφτομαι πολυ τελευταια, μου λειπεις πολυ, αφανταστα πολυ, δηλαδη δεν ξερεις ποσο, πού εισαι επιτελους, την Κυριακη θα ειμαι στα Βριλησσια, ελα στην πλατεια να σε δω. Κατι θα ειδα στο δρομο και θα μου το θυμισε.
Ηταν 2009 και εφευγες για ερασμους. Η ιδεα ηταν της Ελεναλντας. Δικια μου ηταν η εκτελεση.
Ειχαμε προβα Snoozzz το απογευματοβραδο και επρεπε να σε κρατησω με καποιο τροπο να μη φας. Μαγειρευαμε βλεπεις ολοι απο το πρωι 😉 Βρηκα μια μαλακια και σου ειπα, οτι και καλα επαιζε ενα θεατρο το βραδυ, αλλα μη φας (εχει γλαρο), γιατι ειναι dinner theater και το φαγητο περιλαμβανεται στην τιμη.
Τελειωσαμε την προβα, ΔΕΝ πηγαμε για τα καθιερωμενα σουβλακια, πειναγες σα διαολος, ησουν εξαιρετικα ενοχλημενος! Η προβα ηταν Ηλιουπολη, το σπιτι Μελισσια. Πώς σκατα καταφερα και σου πουλησα οτι υπηρχε dinner theater και οτι το θεατρο ηταν και στα Μελισσια, ουτε εγω δεν ξερω. Μεχρι να φτασουμε κοντευες να φας εμενα απο τα νευρα.
Φτανουμε Μελισσια, το σπιτι χωμενο στη μεση του πουθενα, σου λεω εδω ειναι, παμε μισο λεπτο να παρω κατι. Μπαινουμε μεσα, πεταγονται ολοι SURPRIIIIIIISE!!!
Και συ…
Χαχαχα μικρακι μου εσυ.. Βλεπεις ολους τους φιλους σου μαζεμενους. Βλεπεις ενα τονο φαγητα, μουσικη παρτι και να σου φωναζουν surprise.
Και γυρνας και μου λες «Αντε, θα κατσουμε πολυ ακομα; Να τελειωνουμε να παμε στο θεατρο!»
Αδερφός παιρνει τηλεφωνο απο το πατρικο μας σπιτι (απο όπου εχουμε φυγει εδω κ 4 χρονια) να παραγγειλει σουβλακια:
-Ελα, ο Δημητρης ειμαι.
Στο μάθημα τα παιδάκια μπερδευουν μεταξυ τους το improve και το impress.
Εγώ: Όχι παιδια, έχει αλλη σημασια το ένα και άλλη σημασια το αλλο. Ποιος θα μου κανει μια πρόταση με το impress;
Βασιλικη, 9χρ.: I impress my boyfriend with a cake!
Ψυχακιας Πρωην μου που εχει να με δει απο το 2007 μπαίνει στο πατρικό μου και πέφτει πάνω στην 21χρονη ξαδερφη μου, πρωταθλήτρια στίβου στην Αμερικη:
-Ζωή…;!
-Η Αννα ειναι. Άννα.
-Πω πωω… με πήγε πόσα χρόνια πίσω! Εκπληκτικη ομοιοτητα! Ιδιες ειναι! Ενταξει, τωρα που το βλεπω λιγο καλυτερα, εχουν μια διαφορα στο σωμα, γιατι η Ζωη γυμναζοταν, έκανε στίβο…
Ελα εδω, πάρε αυτο: Ατάκα της γιαγιάς όταν ήθελε να πας εκεί να της κάνεις μια δουλειά. Εννοείται ότι ΠΟΤΕ δεν επαιρνες τιποτα. Εννοείται ότι καθε φορα την πάταγα.
Μουλουχρίζομαι: Πασαλείβομαι.
Δεν το γ(κ)λώσσιαξες: Δεν το άγγιξες (το φαΐ). «Εγώ σου έφτιαξα αυγουλάκια κάτω κι εσύ ούτε που τα γκλώσσιαξες!»
(Εγώ;!) Όξω απ’άδικο!: Ατάκα άρνησης του «εγκλήματος» ενώ εννοείται πως το είχε κάνει. Πολλάκις ακολουθούμενη από την επωδό: «Αααα, αυτόοο…»
Παράδειγμα: -Γιαγιά, γιατί πείραξες το συρτάρι μου;
-Εγώ;! Όξω απ’άδικο!!
-Και μου πηρες τα προφυλακτικά μου, εκείνο το μικρό μπλε κουτάκι…
-Ααα, αυτό… Αυτά δεν κάνει να τα χρησιμοποιείς, γιατί θα κολλήσεις ετζ!
Υπάρχουν δε μαρτυρίες ότι τρύπαγε τα προφυλακτικά των γονιών μου, όλο το κουτί με καρφίτσα, προκειμένου να μας κάνουν.
Η γιαγιά περί φιλίας και φιλοξενίας:
Ατάκα όταν τα έσπασα με την πρώην κολλητή μου: «Για ό,τι κακό έχεις πάθει στη ζωή σου, αυτή έφταιγε!»
«Γρηγοράκη, 9.30 η ωρα, ώρα να πας σπίτι σου!»
Όταν γνώρισε την κολλητή μου με τα 4-5 piercings: «Τι είναι αυτές οι σκουλαρίκες;»
Έκτοτε, σε ΚΑΘΕ εφηβικό καβγά με τη μάνα μου, πεταγόταν και μια ατάκα από την κουζίνα: «Αμ δε φταις εσύ… φταίνε οι σκουλαρίκες!»
Όταν έμαθε ότι η «σκουλαρίκες» έχει σπίτι στη Σαντορίνη: «Πότε θα ξανάρθει το κοριτσάκι να το κεράσουμε!»
Όταν κάνουμε sleepover με 3 κολλητές για να γιορτάσουμε τη λήξη των Πανελληνίων Β’ Λυκείου, η γιαγιά έχει φρενιάσει που της πήραμε το δωμάτιο για να χωρεσουμε να κοιμηθουμε και οι 4. Ετσι, με το που την έκανα το πρωί για 2ωρο μάθημα, την πέφτει στα κορίτσια:
«Σπίτια δεν έχετε; Τι λένε οι μανάδες σας που κοιμάστε στα ξένα σπίτια;» (Κατεβατό)
Κολλητή δεν κρατιέται: «Με συγχωρείτε, αλλά είστε πάρα πολύ αγενής!»
Γιαγιά: «…. … !!» (Αποπληξία. Πρέπει να ηταν η μοναδική φορά στη ζωή της που έχασε τα λόγια της!)
Το ίδιο απόγευμα (με ξινίλα): «Κι αυτή η φίλη σου η Νέμι… καθόλου δε μου αρέσει. Ανατροφή δεν της δώσαν οι γονείς της; Τι άνθρωποι είναι;»
«Γιαγιά η Νέμι τον έχει χάσει τον μπαμπά της, έχει πεθάνει»
«…!! Ορφανούλι είν το κακόμοιρο;!;! Τι καλό κορίτσι! Και τι όμορφο! Μου θυμίζει την Αγγελικούλα μου!»
Όταν έμαθε ότι η Νέμι έχει σπίτι στη Λευκάδα:
«Και γιατί δε σας έχει καλέσει ποτέ;»
«Μας κάλεσε, γιαγιά, πέρυσι πήγαμε.»
«Α. Και είναι ωραίο το σπίτι, μεγαλο;»
«Καλό είναι.»
Με ειλικρινή απελπισία: «Ε τότε τι κάνει αυτός ο ΒΛΑΚΑΣ ο αδερφός σου και δεν τη βουτάει!»
Η γιαγιά περί της ερωτικής μου ζωής:
«Και τον Τάδε γιατί δεν τον κοιτάς καθόλου, μπας και τονε πάρεις; Κοτζάμ ολόκληρο σπίτι έχει στο Άστρος!»
Σημείωση: Ο Τάδε, συνταξιούχος φίλος της μάνας μου, 70+.
«Να κοιτάξεις πάντως να βρεις κάποιον να έχει σπίτι να μείνεις, γιατί τούτο δω είναι του αδερφού σου.»
Έχει έρθει σπίτι συμμαθητής Αδερφού, αδερφός Ψυχάκια Πρώην μου. Φεύγει.
Γιαγιά: «Τι καλό παιδί, τι ευγενικό!»
Εγώ: «Μαλάκας είναι»
Γιαγιά, θιγμένη: «Μπα; Γιατί; Εσύ είσαι μαλάκας!»
Εγώ: «Γιαγιά, αυτός είναι ο αδερφός του Κ.!»
Γιαγιά: «Ναι; Ε τότε είναι μαλάκας, και μεγάλος μάλιστα!»
Γκόμενος που έρχεται και μένει ενίοτε στη γκαρσονιέρα, γιατί στο δικό του σπίτι έμενε με γονείς, έχει βαφτιστεί «Ο Οικότροφος«. (Προφέρεται με περιφρόνηση).
Μάλιστα, όταν τον πετυχαίνει στο σπίτι γυρνάει από την άλλη και δεν του μιλάει.
Γκόμενος που πιάνει δουλειά στις 8 το πρωί και φέυγει από το σπίτι μου κατά τις 7-7.30, τον πετυχαίνει στη σκάλα:
«Καλή σας μέρα, κύριε! Θέλετε να σας φτιάξω καφέ;»
——————————————–
Η γιαγιά στην αρρώστια, έχει μόλις βγει απο το νοσοκομειο απο το 2ο εγκεφαλικό, προσπαθεί ακόμα απεγνωσμένα να σταθεί και να περπατήσει. Η δεξιά πλευρά όλη παράλυτη, το δοκιμάσαμε 1-2 φορές, δεν.
Κάνει νόημα στον πατέρα μου να τη σηκώσει.
Φάδερ: «Τι θες, καλή μου, να σηκωθείς; Αφού δεν μπορείς, καλή μου, το προσπαθήσαμε!»
Γιαγιά κάνει νόημα να πάει κοντά να της πει. Φαδερ με όλη την καλή διάθεση σκύβει δίπλα της! «Πες μου, τι θες;» Γιαγιά του τραβάει κλωτσιά ξεγυρισμένη με το αριστερο πόδι!
Φάδερ, με έκπληκτο γέλιο: «Τι κάνεις εκεί, με κλωτσάς;!»
Γιαγια, με όλη της τη δύναμη: «ΝΑΙΙΙΙ!»
Φάδερ: «Γιατί;!»
Γιαγιά: «ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙΣ, ΡΕΕΕΕ!!!»
Γιαγιά δε χώνεψε ποτέ το όνομα με το οποιο βάφτισε ο παππούς μου τη μάνα μου. Έτσι, φώναζε τη μέχρι κ 50κάτι χρονών γυναίκα «Μπεμπέκα«.
Α ρε γιαγια, θα έχουμε να λέμε μέχρι και στα εγγόνια μας…
Κορυφαίο σουρεάλ σκηνικό με τη γιαγια που ταΐζει τα αδεσποτα της γειτονιας.
Είμαστε με αλλοδαπό φίλο και έχουμε βγάλει βόλτα το σκυλί. Πετυχαίνουμε τη γιαγιά που ταΐζει τα αδεσποτα της γειτονιας να βαζει νερο και φαΐ για τις γατες. Βλέπει το σκυλί, παίρνει από μόνη της θάρρος και αρχίζει την κουβέντα:
«Ήθελα να ήξερα ποιος έρχεται και μου πετάει το νερό. Γιατί μου το πετάνε δηλαδή; Τα ζωάκια ψυχή δεν έχουν και αυτά;»
«Καλά τα λέτε», της λέω, και με αυτό της δίνω αθελα μου το πάτημα να συνεχίσει την κουβέντα μόνη της.
Προσοχή, το κείμενο που ακολουθεί είναι σοκιν!
«Καρκίνο στα χέρια και στα πόδια να παθουν! Δηλαδή τι, ότι είναι βρώμικα τα ζωάκια; Τα πουλιά που πάνε και βάνουνε στο στόμα τους, πιο βρώμικα είναι! Ή αν είναι άντρες, με συγχωρείς κοπέλα μου, τα μουνιά που πάνε και γλείφουν!
Είναι εδώ παρακάτω μια πουτάνα, πουτάνα! Που έχει κάτι σπίτια στη Σαντορίνη και νοικιάζει και παίρνει τα λεφτά, τι νοικιάζει δηλαδή, τους γκόμενους πάει και βάζει μέσα και πηδιέται. Και την άλλη φορά που είχα σκύψει και έβαζα νερό, ήταν αυτή στο μπαλκόνι της και έτρωγε ένα καλαμποκι, και μου πεταξε το κοτσανι στην πλάτη! Ευτυχώς ήταν μια Βουλγάρα που μένει απέναντι και την είδε, και μου είπε, γιατί είναι καλύτερες οι Βουλγάρες από εμάς τις Ελληνίδες, να, αυτή το πέταξε. Μωρή πουτάνα, της λέω εγώ, γιατί το έκανες αυτό;
Α ου, μου λέει, εδώ πεινάνε παιδάκια κι εσύ πας και ταΐζεις τα ζώα. Όποια πάει και γαμιέται, της λέω εγώ, να φροντίζει για το μουνί της! Εγώ δύο παιδιά γιατρούς μεγάλωσα! Εκεί φαίνεται η αξία του ανθρώπου.
Βγαίνει ο γκόμενός της, ένας σκατόγερος 87 χρονών, δεν ξέρω αν την έχει παντρευτεί, με τα βρακιά σκατωμένα. Πάει κι αυτός να μου πει α ου, αντε ρε κωλόγερε, του λεω, κι εσύ μωρη πουτάνα άντε να ξεσκατίσεις του γκομενου σου τα βρακια. Και μαζευτηκανε και μπηκανε μεσα. Δεν πα να μου τα ξαναπεταξουνε; Εδω θα ειμαι να τα ξαναβαζω. Θα πετάνε αυτοι, θα ξαναβαζω εγω. Και θα τους βριζω. Ετσι θα τους λεω. Η πουτανα και ο σκατογερος.
Αλλα ο Καμινης φταιει, αυτός ο πούστης, ο μαλάκας, που να μου το θυμηθεις μια μερα θα τον φανε, οχι τωρα που εχει τη θεση, μετα. Αυτοςαυτος θα επρεπε να φροντιζει τα ζωακια κι αυτος παει και ταΐζει τους ξενους. Την αλλη φορα τους μαγειρεψανε και τους πηγανε κρεας, και αυτοι δεν το φαγανε και το πεταξανε, γιατι λεει ηταν χοιρινο! Θες μοσχαρι, ρε; Να πας στη χωρα σου, τοτε!»
Σε εκείνο το σημείο έχω αρχίσει να σφίγγομαι λίγο εγω, τι να πω τωρα,»εεε, της λεω, δε νομιζω οτι φταινε οι ανθρωποι, τους παιρνουν τα λεφτα οτι και καλα θα τους βοηθησουν κ τους παρατανε να πνιγονται στη θαλασσα..» Συνεχίζει ακάθεκτη:
«Αλλα ο Ερντογαν, ξέρει ο Ερντογάν τι κάνει! Τους εχει παρει τα λεφτα, εχει κανει εναν ειδικο λογαριασμο που τα βάζει μέσα και δεν τους τα δινει. Ξερει τι κανει ο Ερντογαν. Οχι σαν εδω περα.. που εχουν μαζευτει ολοι οι Αλβανοι, οι Γεωργιανοι και οι Ρουμανοι και δε βρισκουμε δουλεια για τα παιδια μας. Ειναι πολυ βρωμικες φαρες ολοι αυτοι. Και μετά ερχονται οι Αλβανοι και μας σκοτωνουν τις γυναικες τις Ελληνιδες.
Αλλα κι αυτες οι πουτανες, τι πανε και παντρευονται ξενους;»
Για πρώτη φορά γυρίζει στον αλλοδαπό φίλο: «Έτσι δεν είναι, παλικάρι μου;»
Το καλο που εχει το πανεπιστημιο, καθως και τα πιο ελευθερα επαγγελματα γενικότερα, τα χομπι, ναι και τα social media, και τα στεκια κλπ, είναι ότι*επιλέγεις* τους ανθρωπους που θα ειναι γυρω σου, αυτους με τους οποιους θα συνεργαστεις και αυτους που θα κανεις παρεα εν τελει, και τους υπολοιπους μπορεις απλα να τους αγνοησεις σα να μην υπαρχουν (βλεπε πχ δαπίτες κ.ο.κ.). Αυτό το πράγμα καταστρατηγείται όταν τελικώς ξεκινήσεις δουλεια σε εταιρια/γραφειο. Η δουλεια στην εταιρία μοιάζει για πολλους λογους (σύντομα στα Ημερολογια μιας Νεας Πτυχιουχου!) με το στρατο – ενας απο αυτους τους λογους είναι ότι στο γραφείο, όπως και στο στρατο, αναγκάζεσαι και ερχεσαι σε επαφη με ατομα τα οποια ειναι πολυ ξενα σε σενα, και με αυτα πρεπει να συνυπαρξεις ειρηνικα για τη διαρκεια της θητειας σου. Ας δουμε καποια απο αυτα!
Ο just a normal ordinary guy
Ο ας πουμε απλος κανονικος τυπος. Σκαει στη δουλεια με το πουκαμισακι του, κανει τη δουλεια του, ενιοτε λεει και καμια μαλακια για αστειο, με το οποιο μονο καποιος ηλιθιος θα γελασει, ενω αν κανεις κανενα αστειο ανωτερου πνευματικου επιπεδου (πχ με λογοπαιγνιο, με αναφορα σε καποιο βιβλιο/θεατρικο εργο/ιστορικο γεγονος κλπ) δεν το πιανει καν. Στη ζωη του δεν ασχολειται με τιποτα. Δεν εχει καποιο χομπι, δε διαβαζει βιβλια, δεν ασχολειται με πολιτικη, δεν ξερει απο μουσικη, δεν εχει αγαπημενη μπαντα/καλλιτεχνη/τραγουδι. Ακουει ο,τι βαλει το ραδιοφωνο, βλεπει λιγη μπαλα και καμια σειρα, κανα σ.κ. μπορει να παει για κανα 5×5 με τους φιλους του και that’s it. Πιθανως να εχει βρει μια εξισου βαρετη και αδιαφορη κοπελα και να εχουν μια βαρετη και αδιαφορη σχεση, μεχρι που θα κανουν ενα βαρετο και αδιαφορο γαμο και δυο κουτσουβελα για να ικανοποιηθουν τα σογια, και να καταληξουν να ζουν σα δυο ξενοι μεσα στο ιδιο σπιτι, γιατι δεν εχουν τιποτα κοινο, αφου δεν εχουν ενδιαφεροντα, και κατεληξαν μαζι γιατι ηταν σε ηλικια γαμου κι αυτη ηταν «μια καλη κοπελα» και αυτος «ενα καλο παιδι». Το καλοκαιρι διακοπες οπου εχει σπιτι, ή αν παει καπου που ειναι της μοδας φετος και τον εσυρε η παρεα του, δε θα ψαξει καθολου τα μερη, τη ντοπια κουζινα κλπ, αλλα θα πηγαινει απο το ξενοδοχειο γραμμη στην παραλια κ το βραδυ σε ενα βαρετο και αδιαφορο μπαρ. Γενικως υπάρχει, δε ζει, δεν ξερω γιατι δεν πεθαινει. Αν και για μενα ηταν σοκαριστικη η υπαρξη τετοιων ανθρωπων, τελικα ειναι πολυ περισσοτεροι απο οσο μπορει να φανταζεστε!
Οι καρακάξες / σουσουραδες / ΚΟΤΕΣ
Ο πληθυντικος γιατι αυτες για να εκδηλωθουν χρειαζονται την υπαρξη η μια της αλλης και απαντωνται παντα σε σμηνη / αγελες. Ειναι οι βαρετες και αδιαφορες γκομενες της παραπανω περιγραφης. Επίσης δεν εχουν στη ζωη τους ενδιαφεροντα, αντε το πολυ πολυ να διαβαζουν κανα βιβλιο (Κοελιο, Δημουλιδου και στα μεγαλα κεφια Dan Brown ή ο,τι ειναι best seller φετος, αρκει να μην ειναι και πολυ βαρυ). Θεμα συζητησης οταν το σμηνος συνευρεθει: γκομενοι, ρουχα, παπουτσια, μακιγιαζ (βρηκα ενα καταπληκτικο μανο, χρυση μου!). Το «πηγα σε μια συναυλια», «διαβασα ενα βιβλιο», «αλλαξε ο ταδε νομος» και οτιδηποτε μπορει να εχει ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ είναι για τις σουσουραδες terra incognita. Επισης ενδεχομενως να κανουν πιλατες ή ζουμπα, και να μαγειρευουν και κατι για το «καλο παιδι» αν δε μενουν με τους γονεις τους – μη φανταστειτε ομως και τιποτα φοβερο. Ο,τι ειπε η Βεφα.
Τα ανταγωνιστικα δαπιτογλειφτρονια
Βγαίνει και σε αρσενικο και σε θηλυκο, με τη μονη διαφορα οτι το πρωτο ειναι λιγο πιο βλαμμενο και γινεται ενιοτε καρτα, ενω το δευτερο ειναι πιο υπουλο. Στον ελευθερο χρονο του βγαινει σε καγκουρομπαρα ή στα μπουζουκια. Εντος χωρου εργασιας η συμπεριφορα του ειδους αυτου ειναι φιλικη και προθυμη προς τον supervisor ή μπροστά στο supervisor, ενω εσενα που δεν του εισαι χρησιμος ειτε σε αγνοει, ειτε σου απευθυνεται με πολυ ενοχλημενο υφος σπουδαιοτητας. Ο συνηθης τροπος του ειναι να σε καπελωνει και να προβαλλεται. Πχ να παει να αναφερει αυτος στον υπευθυνο προβληματα που εντοπισες εσυ, χριζοντας τον εαυτο του ως εκπροσωπο/υπευθυνο/αρχηγο. Αλλες φορες σου λεει κατι αυτονοητο το οποιο ήδη κανεις, για να φανει ομως οτι σου το ειπε αυτος και οτι το κανεις επειδη σου το ειπε (πχ. σε βλεπει να πλενεις τα χερια σου και σου λεει: Πλυνε τα χερια σου!). Υπάρχουν ομως στιγμες που ο ακρατος ανταγωνισμος του και τα κομπλεξ βγαινουν στην επιφανεια, και κανει το λάθος και γίνεται επιθετικος απεναντι σου – αν ομως ειναι εξυπνος ξερει και το κανει όταν δεν ειναι καποιος ανωτερος. Εν γενει φερεται καθαρα ατομικιστικα, καπελωτικα και ανταγωνιστικα, παρολο που η οδηγια ειναι να δουλευει ομαδικα, και τελικα επιβραβευεται κιολας γι’αυτο (και αυτη ειναι η παρανοια που συμβαινει μεσα στις εταιριες).
Γενικοτερα η φαση μεσα στην εταιρια ειναι, οσοι εχετε διαβασει το 1984 θα θυμαστε σιγουρα το doublethink. Ή, οπως ειπε και ενας φίλος, η κοινη λογικη καταστρατηγειται καθημερινα με 50 διαφορετικους τροπους. Εχω αρχισει και καταλαβαινω γιατι τρεχουν ολοι στους ψυχολογους και στα αντικαταθλιπτικα, αν δεν εισαι ή ηλιθιος ή αναισθητος δεν υπαρχει περιπτωση να επιβιωσεις εκει μεσα – ευτυχως που εχω τη δικια μου ψυχοθεραπεια. Αλλα περισσότερα είπαμε ερχονται στα επερχομενα Ημερολογια! Προς το παρον σας αποχαιρετω με τη σκεψη ότι για καποιους αυτο εκει μεσα ειναι η δουλεια τους, ενω για καποιους αλλους ειναι η ζωη τους.
αναδημοσίευση από Ερις Λυομενη γιατί το κείμενο ειναι γαματο και το blog στηρίζει (άλλωστε μου θύμισε και λιγο αυτο). Καβλώστε!
Η καύλα είναι αγνή, καθολική και αναμάρτητος. Αγνή γιατί πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή χωρίς να μπορούν να την τιθασεύσουν τα ανεριστικά φίλτρα του μυαλού. Καθολική γιατί την νιώθει κάθε ον σε αυτή τη γη. Αναμάρτητος γιατί δε λαθεύει ποτέ, δεν αμφισβητείται και δεν παρεξηγείται: την καύλα πολλοί την περνούν για έρωτα, τον έρωτα δεν τον περνά για καύλα κανείς.
Η καύλα είναι πανταχού παρούσα: στροβιλίζει το μυαλό σου και χορεύει με τα σώψυχά σου. Σε κάνει να περπατάς, να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι και να δρας.
Η καύλα σε ωθεί να ζεις.
Η καύλα δεν είναι μόνο σεξουαλική· είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Η καύλα είναι ενθουσιασμός, μεράκι και δίψα για ζωή. Η καύλα είναι όρεξη, ελευθερία κι ευχαρίστηση.
Η καύλα είναι δύναμη.
Η καύλα είναι παρεξηγημένη. Έχει κατηγορηθεί ως φτηνή, ζωώδης και στιγμιαία. Της φόρεσαν ψεύτικες φορεσιές ρομαντικών ιδεών, την έκαψαν στην πυρά, προσπάθησαν να την τιθασεύσουν με μαστίγια, μετάνοιες και ηθικοκοινωνικούς φραγμούς.
Η καύλα, όμως, δεν είναι εξιδανικευμένη. Βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα, χωρίς να αναλώνεται σε υποθέσεις, αναλύσεις και εμμονές. Η καύλα δε γουστάρει να κοιτάει πράγματα κι ανθρώπους με το τηλεσκόπιο, απεχθάνεται τα αδειανά πουκάμισα και τα τινάγματα των πεταλούδων.
Η καύλα δεν είναι φτηνή, γιατί είναι ειλικρινής, ωμή και ατόφια: σιχαίνεται τα ψέματα, το φόβο, τα πρέπει και τις κάθε είδους συμβάσεις. Δε γουστάρει βολέματα, πειθαρχίες και ωχαδερφισμούς. Κάνει πέρα τους δειλούς, τους άτολμους, τους βολεμένους και τους βουτυρομπεμπέδες.
Η καύλα δεν είναι στιγμιαία: η καύλα είναι αθάνατη. Πηγάζει απ’ τη ζωή και χορεύει με το θάνατο. Όσο η γη γυρίζει, θα υπάρχει καύλα, γιατί η γη γυρίζει από καύλα. Η καύλα δεν είναι η πεταλούδα που θα καεί απ’ τη φωτιά· η καύλα ανάβει τη φωτιά. Η καύλα δεν πεθαίνει· χάνεται μόνο όταν πάψει να υπάρχει θέληση.
Η καύλα δεν είναι μία έννοια πολυσύνθετη: απλώς υπάρχει.
Βρίσκεται στα χαμόγελα των ανθρώπων και πίσω από κάθε λαμπρή ιδέα. Βρίσκεται στα κορμιά των εραστών και στις εμπνεύσεις των συγγραφέων. Βρίσκεται στις λέξεις των ποιητών, στις μελωδίες των μουσικών και στο γέλιο των παιδιών. Βρίσκεται στα πινέλα των ζωγράφων, στα “εύρηκα” των εφευρετών και στα χέρια των χτιστών. Βρίσκεται στις ιαχές των πολεμιστών και στο διαλογισμό των μυστών. Βρίσκεται στα πέταλα των λουλουδιών και στο βόμβο των μελισσών, στις στάλες της βροχής, στον κεραυνό, τη βροντή, την ελπίδα και την απελπισία.
Είσαι εδώ λόγω της καύλας και λόγω της καύλας ζεις, υπάρχεις κι αναπνέεις.Κι αφού γεννήθηκες λόγω της καύλας, ζήσε και πέθανε με καύλα.
Περπάτησε με καύλα και όλος ο κόσμος θα γίνει δικός σου.
Χαμογέλασε με καύλα και δε μαλώσεις ποτέ.
Δούλεψε με καύλα και δε θα κουραστείς.
Γέλα με καύλα και θ’ αργήσεις να κλάψεις ξανά.
Κλάψε με καύλα και θα γελάσεις ξανά σύντομα.
Γάμα με καύλα και νιώσε.
Νιώσε με καύλα και ζήσε.
Ζήσε με καύλα και πέθανε ευτυχισμένος.
Τάδε έφη Έρις και αυτός είναι ο νόμος (ή και όχι).
Λόγια ανείπωτα 