Αποχαιρετιστηριο party

και εκει που οδηγουσα, out of the blue, δεν ξερω πώς, μου ηρθε στο μυαλο εκεινο το σκηνικο απο το αποχαιρετιστηριο παρτι σου.

Δεν ξερω πώς και γιατι, σε σκεφτομαι πολυ τελευταια, μου λειπεις πολυ, αφανταστα πολυ, δηλαδη δεν ξερεις ποσο, πού εισαι επιτελους, την Κυριακη θα ειμαι στα Βριλησσια, ελα στην πλατεια να σε δω. Κατι θα ειδα στο δρομο και θα μου το θυμισε.

Ηταν 2009 και εφευγες για ερασμους. Η ιδεα ηταν της Ελεναλντας. Δικια μου ηταν η εκτελεση.

Ειχαμε προβα Snoozzz το απογευματοβραδο και επρεπε να σε κρατησω με καποιο τροπο να μη φας. Μαγειρευαμε βλεπεις ολοι απο το πρωι 😉 Βρηκα μια μαλακια και σου ειπα, οτι και καλα επαιζε ενα θεατρο το βραδυ, αλλα μη φας (εχει γλαρο), γιατι ειναι dinner theater και το φαγητο περιλαμβανεται στην τιμη.

Τελειωσαμε την προβα, ΔΕΝ πηγαμε για τα καθιερωμενα σουβλακια, πειναγες σα διαολος, ησουν εξαιρετικα ενοχλημενος! Η προβα ηταν Ηλιουπολη, το σπιτι Μελισσια. Πώς σκατα καταφερα και σου πουλησα οτι υπηρχε dinner theater και οτι το θεατρο ηταν και στα Μελισσια, ουτε εγω δεν ξερω. Μεχρι να φτασουμε κοντευες να φας εμενα απο τα νευρα.

Φτανουμε Μελισσια, το σπιτι χωμενο στη μεση του πουθενα, σου λεω εδω ειναι, παμε μισο λεπτο να παρω κατι. Μπαινουμε μεσα, πεταγονται ολοι SURPRIIIIIIISE!!!

Και συ…

Χαχαχα μικρακι μου εσυ.. Βλεπεις ολους τους φιλους σου μαζεμενους. Βλεπεις ενα τονο φαγητα, μουσικη παρτι και να σου φωναζουν surprise.

Και γυρνας και μου λες «Αντε, θα κατσουμε πολυ ακομα; Να τελειωνουμε να παμε στο θεατρο!»

Χειμωνας..

Τι όμορφο βράδυ απόψε..!

Από τα βράδια που σε καλούν να τα περάσεις μέσα σε ένα υπόγειο κουτούκι, με κακό κόκκινο κρασί, τσιγαρίλα και απίθανο φαγητό μαγειρεμένο σε πήλινες γάστρες.

Ή κάπου με παχιές φλοκάτες και τζάκι και ζεστή σοκολάτα, ενώ στο background παίζει big band jazz…

Ή με ζεστά pancakes σερβιρισμένα σε στοίβα και τη σοκολάτα να τρέχει από πάνω και στα πλάγια…

Ψιτ. Μου έχεις λείψει.

Το ξέρω ότι θες το χρόνο σου.

Όταν κατασταλάξει το μυαλό σου, εδώ είμαι. Πάρε με.

Έχω ιδέες.

σαν πολυ δεν κρατησε ολο αυτο;

Αντε, τι θα γινει!

Τελειωνε επιτελους με τα θεματα σου και γυρνα στη ζωη μου!

Μου λειπεις, γαμω το κερατο. Μου λειπει ο τροπος που μου γαμουσες το μυαλο, μου λειπουν τα χιλιαδες πραγματα που μαθαινα και ανακαλυπτα κοντα σου, μου λειπει ο τροπος που με ενεπνεες να αναζητω, να αμφιβαλλω και να διαβαζω, μου λειπει το πώς γινομουν μέρα με τη μέρα καλύτερος άνθρωπος διπλα σου.

Μου λειπεις. Μου λειπει η παρουσια σου στη ζωη μου. Μου λειπει, εκτός απο ολα τα αλλα σημεια, και απο το μικρο μερος εκεινο του μυαλου μου που μενει αγυμναστο.

Σ’αγαπω γι’αυτο που εισαι, ολοκληρωτικα και δεχομαι τα παντα πανω σου, και το ξερεις. Δεν εχει σημασια αν δεν ειμαστε πια εραστες, δε με νοιαζει αν δεν κανουμε πια αγκαλιες, σ’αγαπω το ιδιο. Γαμησε ολα τα υπολοιπα αφου σου φερνουν αμηχανια, αλλα ας κρατησουμε τουλαχιστον αυτο. Δεν ειμαι η ιδια χωρις εσενα. Δε με εμπνεει κανεις. Λιμναζω.

Η ζωη ειναι μικρη, μικρακι. Και ερχεται καποια ωρα που δεν μπορεις πια να πεις αυτα που ηθελες.

Φτανει πια το εμπαργκο. Φτάνει! Μου λειπεις.

βλακειες

και πού εισαι τωρα που θελω να μιλησω με εναν ανθρωπο για τα κουλα που συμβαινουν στη δουλεια και να με καταλαβει;

να αναλυσουμε τους συσχετισμους, τις δυναμικες, το πώς οι φελλοι επιπλέουν και οι αληθινοι μενουν στο περιθωριο, και η δουλεια που κάνεις δε μετράει;

με ποιον θα τα πω εγω αυτα;

και πού εισαι τώρα που οι νύχτες στο χαλάνδρι και στα βριλήσσια είναι μαγικές, όπως πάντα;

πού είσαι όταν βγαίνω από το στούντιο με ένα φεγγάρι ολοφώτεινο στον ουρανό και τα λουλούδια να μοσχοβολάνε και δεν είσαι εκει;

και ποιον θα παίρνω τώρα εγώ τηλέφωνο όταν είμαι στη γειτονια σου;

γαμώτη σου…

Κι εσυ, Βρουτε;

Δεν πειραζει. Καταλαβαινω. Δεν χειριζονται όλοι οι άνθρωποι τα πράγματα όπως εγώ, ούτε είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.

Άλλωστε σε ξέρω. Πολύ καλά. Ξέρω τα ζόρια που τραβάς στο κεφάλι σου, ξέρω το χαος και την εντροπία μέσα σου, ξέρω πώς λειτουργεις και σ αγαπω γι’αυτο που είσαι, σχεδόν unconditionally. Σε ξέρω.

Να πω πως δεν το περίμενα; Θα πω ψέματα.

Να πω πως δεν πικράθηκα; Πάλι ψέματα θα’ναι…

Γαληνη (?)

Σε ειδα ξανα σημερα, μετα απο πολυ καιρο, μικρακι μου.. Αληθεια ποσο καιρο ειχαμε να τα πουμε, πραγματικα; Και τοσα χρονια που σε ξερω, και καθε φορα μου γκρινιαζεις, σημερα ηταν η πρωτη φορα που σε ειδα και δεν ησουν καλα. Και αυτο που με σκοτωνει ειναι οτι, αυτη τη φορα, δεν μπορω να βοηθησω· εσυ, μονος σου, πρεπει να το κανεις.

Δεν ξερω τι ακριβως θελω να γραψω σημερα, ειναι πολλα μαζεμενα και ολα διαφορετικα μεταξυ τους. Ειναι συναισθηματα μαζεμενα σε σχεση με την εποχη, και σε σχεση με την επιστροφη σε καποια εδαφη που σε πανε αλλου.

Το εχω ξαναπει, υπαρχουν φασεις που δημιουργεις αναμνησεις, και φασεις που βουλιαζεις στις παλιες. Για μενα αυτη ειναι μια περιοδος δημιουργιας, ειναι μια νεα φαση. Νεο σπιτι, νεες παρεες και δουλειες κλπ, νεα αντιμετωπιση και διαθεση για δημιουργικοτητα και για κατι καινουργιο και οχι πια φοιτητικη σαπιλα. Τις νιωθω τις αναμνησεις που δημιιουργουνται τωρα. Ξερω την ενεργεια τους, ξερω ποιο τραγουδι που ζω τωρα θα με κανει να αναπολω ποιο συναισθημα στο μελλον, ξερω ποιες καινουργιες φασεις θα μου δημιουργουν deja vu οταν περασει η φαση τους και αλλαξει. Το περπατημα προς το σπιτι, ας πουμε, στη νεα γειτονια. Τα αρωματα αυτου του δρομου αυτη την εποχη του χρονου. Η μυρωδια της βροχης στη νεα γειτονια και το να την περπατας με βροχη πηγαινοντας στη δουλεια.

Ομως μια μικρη βολτα στα λημερια των ΒΠ, τα οποια νιωθω οτι εχω να δω ΧΡΟΝΙΑ, καθως με το τρεξιμο της μετακομισης κοπηκα απ’ολους και ολα και εχω καιρο να δω αγαπημενα μερη…

…το σπιτι των γονιων, που μεχρι πριν 1 βδομαδα ηταν το σπιτι «μου», και ερχομενη σημερα ενιωθα οτι παω για «επισκεψη»…

…το λατρεμενο Χαλανδρι…

αληθεια, ΓΙΑΤΙ το αγαπω τοσο πολυ το Χαλανδρι; να ειναι το πράσινο, και τα αρωματα των δεντρων και της ρεματιας τη νυχτα;… να ειναι το οτι νιωθεις σα να εισαι σε εξοχη; οι μυρωδιες απο τα γιασεμια, τις πασχαλιες, το αγιοκλημα, τα πλατανια..; να ειναι η καταληψη ή να ειναι οι ανθρωποι που γνωρισα εκει και οι αναμνησεις που εχω; της αυτο-ανακαλυψης, της ελευθεριας, της αγαπης;

(Ή μηπως σε ερωτευτηκα γιατι το Χαλανδρι σε κανει να ερωτευεσαι και οχι το αντιθετο;)

τεσπα ηταν ομορφα να ειμαι ξανα μετα απο καιρο σε γνωριμα λημερια. ηταν αναμνησεις και φλας μπακ, που θα ηθελα να αποφυγω πλεον αλλα ειναι ομορφες μια στο τοσο. Ολα ειναι βεβαια ομορφα στην Αθηνα την ανοιξη· την ανοιξη ερωτευεσαι την Αθηνα, καθε της μικρη γωνια. Το εχουμε ξαναπει, ειναι η εποχη μου. Με την εμπνευση και την ορεξη για ζωη, ειδικα και αν υπαρχει και κατι που σε κανει να «βλεπεις τα χρωματα πιο εντονα» τελευταια….

Αλλα, αγαπη μου, δεν εισαι εσυ καλα. Πώς να ειμαι εγω;…