Καλημέρα!

Οι γαμημενες σκεψεις των 5 το πρωι που δεν σε αφηνουν να κοιμηθεις…

Με εχεις ξαναδει να χωριζω, και ξερεις οτι δεν ειμαι καθολου καλη σε αυτο. Ειμαι πολυ μπερδεμενη και δεν ξερω ουτε τι θελω να γινει, ουτε τι θελω να πρωτοπω, και σιγουρα θα ξεχασω τα μισα. Το «καλο» βεβαια ειναι οτι γραφω σε σενα και οχι στο blog, και οτι εχω να γραψω απο τον Αυγουστο στο blog, το οποιο σημαινει οτι νιωθω ανετα στην επικοινωνια μαζι σου, πραγμα που δυστυχως δεν ισχυει και τοσο απο χθες το βραδυ (το «δε μας χεζεις» ειναι αρκετα δυνατο, δυστυχως, και κανει εντονο αντιλαλο στα αυτια, ακομα και οταν το ξερεις ηδη, δεν ειναι λιγοτερο σκληρο οταν το ακους). Ισως αυτο που θα μου εκανε καλο, θα με βοηθουσε να αποστασιοποιηθω και να βαλω τα πραγματα σε perspective θα ηταν να παω να γαμηθω με κανεναν ακυρο, αποδεδειγμενα βοηθαει, παιρνεις boost και ξεχνιεσαι κιολας. Και δεν ειναι οτι ειναι δυσκολο ή ο,τι δεν μπορω να βρω, ειναι οτι ολες τις περασμενες βραδιες που ειχα την ευκαιρια και επαιζα με τη σκεψη στο μυαλο μου μηπως και τα καταφερω κι εγω να σε εχω γραμμενο, μου φανταζε πιο θελκτικο το να ερθω να αραξω στην αγκαλια σου, στον καναπε σου. Πραγμα που επισης, δυστυχως, εχει αρχισει να αλλαζει, γιατι ξερω πλεον πως αυτο που εχω στο μυαλο μου οτι θα ειναι, αυτο που εζησα και ητανε, πλεον ειναι ως εξης: εσυ πανω απο ενα κινητο ή ενα ταμπλετ ή ενα τηλεκοντρολ να ασχολεισαι με οτιδηποτε αλλο εχοντας εμενα δεδομενη στο background, κι εγω να παρακαλαω, αλλοτε σιωπηλα, αλλοτε στενοχωρημενα, αλλοτε πετωντας δηλητηριο και αλλοτε δειχνοντας ενοχληση για λιγη προσοχη και στοργη.

Δεν ξερω τι να πω… Σε αγαπω πολυ, αλλα μου γαμησες. Μου λειπεις πολυ, αλλα μου αξιζει ενας ανθρωπος που και αυτος προνοει για μενα, και οχι ενας που σκεφτεται «δε μας χεζεις». (Ποσο φοβος οτι και αυτη τη στιγμη αυτο.) Και ειμαι θετικος και χαρουμενος ανθρωπος, και οχι ανθρωπος που κλαιει, οχι ανθρωπος που λυγιζει και παρακαλαει, ουτε ανθρωπος που πεταει δηλητηριο (για εσενα η για την πρωην σου, συνηθως δε με απασχολουν οι πρωην και τις βλεπω με συμπαθεια). Δεν ειναι να γινομαι ετσι, μιζερη, κακια, στενοχωρημενη, επαιτης, unfulfilled. Ο στοχος ειναι να γελαω, πολυ, πηγαια, και να περπαταω αναλαφρα. Και ομως, τη μια στιγμη νιωθω δυνατη και σιγουρη, συνειδητοποιω that I don’t need all this shit και θελω να σε στειλω στο διαολο για ολες τις φορες που, και την αλλη μου λειπεις, θελω να σε νιωσω διπλα μου, θελω να χαθω μεσα στην αγκαλια σου που δεν ξερεις που τελειωνω εγω και που αρχιζεις εσυ, θελω να ειμαι γυρω σου μηπως και καποια στιγμη μου τη δωσεις. Τη μια στιγμη θελω να μιλαμε, μου αρεσουν οι κουβεντες μαζι σου οταν δεν πατροναρεις, μου αρεσει το μεταξυ μας χιουμορ και το flow, γιατι ειναι easy, θελω να μιλαμε ασχετα με το αν τρεχει μεταξυ μας κατι γιατι και μονο το να μιλαμε μου ειναι ευχαριστο· την αλλη σκεφτομαι οτι δεν ειναι δικαιο, δεν ειναι σωστο γιατι εσυ παλι θα παιρνεις αναιμακτα αυτο που θελεις απο εμενα, χωρις να δινεις τιποτα. Τη μια σκεφτομαι οτι σ’αγαπω και σε νοιαζομαι και δε θελω να χαθεις απο τη ζωη μου, την αλλη οτι δεν θελω να ειμαι η φιλη-δεκανικι που θα εξαφανιστει μολις βρεθει αλλη γκομενα (ολοι ετσι κανετε), ουτε ομως θα θελω να σε βλεπω να προσπαθεις για καποια αλλη και να θελεις να της δινεις οσα σε εμενα δε θελεις, ναι ομως δε νιωθω ετοιμη να σε χασω ακομα. Και μου τη δινει που εσυ εισαι τοσο ανετος, που νωριτερα στο τηλεφωνο μου απαντησες τοσο casually στο «το εχουμε ληξει τωρα;» και τοσο στ’αρχιδια σου και τοσο ζεν (ξερεις, δεν ειναι οτι δεν μπορω κι εγω να ειμαι ζεν. Ολα θεμα μιας αποφασης ειναι, ενα κλικ κανεις και σου γυρναει, απλα δεν την παιρνω γιατι…) Και μου τη δινει οτι αν οντως χθες ηταν η τελευταια μας νυχτα ηθελες πραγματικα να την περασεις βλεποντας μπαλα η superbowl και μην αρπαζοντας με με το που μπηκες, και μη νιωθοντας τη λαχταρα που ενιωθα εγω, και μην εχοντας με αγκαλια ασταματητα και μην γεμιζοντας με φιλια και χαδια και γκρινιαζοντας μου σημερα το πρωι οτι εχασες το superbowl, λες και ειμαι καποιου ειδους υποχρεωση που σου φορεσανε. Και μου τη δινει, αν δεν σκοπευες να ειναι η τελευταια μας, το οτι δεν το ξερω και ακομα και αυτη τη στιγμη αναρωτιεμαι αν θα υπαρξει κι αλλη (γιατι ποιος διαολο «αποχαιρετα» το «κοριτσι του» με αυτον τον τροπο;! και γιατι ρωταγες το προγραμμα μου για αυριο;) και οτι ειμαι τοσο δεδομενη για σενα που ξερεις οτι μπορει να μου πεις αυριο βραδυ να ερθω κι εγω θα ερθω, γιατι προτιμαω να αφησω το βραδυ μου κενο μπας και, και δε μου το λες απο νωριτερα. Και μου τη δινει που εμεινα εκει χθες αντι να εξαφανιστω την ωρα που πηγες το μικρο, οπως σκοπευα, γιατι ηξερα πώς θα ειναι αν μεινω, ήξερα πώς θα ειναι το πρωι που θα ξυπνησω παρεα σου και ήξερα ποσο δυσκολο θα ηταν να «φυγω» μετα, και ομως εκατσα, ελπιζοντας οτι μπορει μια στο εκατομμυριο να παρω αυτο που θελω, παρολο που ηξερα οτι δεν θα το επαιρνα. Υποθετω οτι «αυτο που θελω» ειναι το να με αγαπας και παλι, οχι απο αισθηση ευθυνης μη στενοχωρηθω αλλα εκεινη η πηγαια στοργη που αναβλυζε απο μεσα σου και με αγκαλιαζε, τις μερες που ημουν δομικο μερος του προγραμματος σου και οχι ο χρονος που περισσεψε, τις μερες που εμφανιζοσουν ξαφνικα κατω απο το σπιτι μου με γλυκα απο το σπεσιαλ ενω κοιμομουν με τη μασκα στον καναπε. Ή απλά για μια φορα να σκεφτεις εσυ το τι μπορει να θελω εγω. Ή τελος παντων καποιου ειδους closure.

Δεν πειραζει. It has been fun. And deep. And life-changing. Θα επιβιωσω και θα επανελθω, as I always have. Το παραληρημα των 5 το πρωι τελειωνει καπου εδω (δε μας χεζεις). Δε σε χεζω. Δεν πρεπει να τα κραταμε μεσα μας γιατι συσσωρευονται και κανουν καρκινους. Καλημερα!