Σημειωμα γιατρου

Σημερα βρεθηκα με ενα φιλο που ειχα να δω πολλα χρονια, και αναπολουσαμε μια ιστορια που συνεβη τοτε που ειχαμε ειδωθει τελευταια φορα…

Η φαση ηταν οτι ειχα μολις περασει εγχειρηση σκωληκοειδιτιδας, η οποια θα μπορουσε να αποτελεσει ιστορια απο μονη της (να θυμηθω που με επιασε ενα βραδυ μεσα στην καταληψη της ΑΣΟΕΕ, κι απο τον πυρετο ετρεμα σαν πρεζακι και το μονο που σκεφτομουν ειναι μη με δει κανεις εξωκαταληψιακος και νομισει οτι στην καταληψη ειναι πρεζακια; Να θυμηθω που περασα 4 ωρες μονη μου μεσα στο νοσοκομειο, μη ξεροντας τι εχω, να βλεπω το καθε περιστατικο και να φρικαρω; Να θυμηθω που μου εκαναν τεστ εγκυμοσυνης – γιατι φυσικα αυτο ειναι το συμπτωμα της εγκυμοσυνης, να ποναει η κοιλια σου, και αυτος που εβλεπα τοτε, αντι να με υποστηριξει, μονο που δε με εβρισε; Να θυμηθω τον ασφαλιτη τραυματιοφορεα, που με ειδε να διαβαζω το εντυπο της ΕΝΕΔΡΑς και μου την ειπε, ενω εγω ημουν ενα χαλι γιατι πονουσα, ειχα φρικαρει και δεν ηξερα και τι εχω; Ή να θυμηθω που οταν βγηκαν τα αποτελεσματα της εξετασης αιματος, οι γιατροι μου ειπανε απλα οτι εχουν λιγακι ανεβει τα λευκα μου αιμοσφαιρια, κι οτι με μια αντιβιωση θα ειμαι ενταξει αν κατσω σπιτι μου, χωρις ΚΑΝ να μου πουν τι ειχα, ενω τελικα στο τσακ γλιτωσα την περιτονιτιδα;)

«Εεε, δεν εχετε τιποτα, αμα χεσετε θα σας περασει και ο κοιλοπονος.»

Αλλα τελος παντων, δεν ηταν ο στοχος μου να μιλησω γι’αυτα! Η ιστορια ειναι οτι, μια εβδομαδα μετα απο την εγχειρηση, εγω ειχα κλεισει απο πριν αεροπορικα εισιτηρια για να ταξιδεψω στο εξωτερικο να επισκεφτω αυτο το φιλο που ανεφερα παραπανω! Εννοειται οτι το εισιτηριο δεν υπηρχε περιπτωση να το ακυρωσω, παρολο που ημουν φρεσκοεγχειρισμενη, αλλωστε το συγκεκριμενο ταξιδι το σχεδιαζα μηνες. Φτανω λοιπον στο γκισε του check-in, κι απο μια μικρη ανησυχια (και μεγαλη ηλιθιοτητα) ρωταω αν θα ειμαι ενταξει με τα ραμματα στο αεροπλανο.

Eν-νο-ει-ται πως οχι, και μου λενε οτι το ελαχιστο χρονικο οριο για να ταξιδεψεις μετα απο εγχειρηση ειναι ενας μηνας, διαφορετικα χρειαζεται χαρτι γιατρου! Προσεξτε ομως τωρα τη φαση: Το αεροπλανο φευγει σε μιση ωρα. Εγω ειμαι με τον κολλητο μου στο αεροδρομιο, και προφανως δεν προλαβαινουμε να βρουμε κανενα γιατρο και να γυρισουμε πισω στην ωρα μας. Η οικογενειακη μας γιατρος που με ξερει και θα μπορουσε να στειλει το σημειωμα ειναι διακοπες στο χωριο της. Ο γιατρος που μου εκανε την εγχειρηση, δεν ειχα ιδεα ποιος ηταν, και τραβα βρες τον τωρα, και αντε να στειλει το σημειωμα, και αν ηταν και σε κανενα χειρουργειο μεσα; Ενω οι γονεις μου, που ηξεραν ολους τους γιατρους που ασχοληθηκαν μαζι μου και ειχαν και τα τηλεφωνα τους, ηταν ταξιδακι στη Βενετια. Κοινως, σημειωμα γιατρου δεν υπηρχε καμια περιπτωση να βρεθει.

Εκτος αν… ! Ξαφνικα μας ηρθε μια καταπληκτικη ιδεα!

Ιδεαρα, δηλαδη!

H οποια ηταν η εξης. Επρεπε να βρεθει ενα σημειωμα κι ενας «γιατρος». Ο κολλητος μου, που με ειχε παει στο αεροδρομιο και ηταν εκει μαζι μου, δεν ειχε προβλημα να γινει εκεινος ο «γιατρος». Φυσικα το σημειωμα ομως επρεπε να ερθει καπως, εστω με φαξ, δεν μπορουσε να το γραψει επιτοπου. Μας κοβει λοιπον οτι στην καταληψη επαιζαν διαφορες συσκευες φαξ. Τηλεφωνουμε σε συντροφους απο κει και τους ζηταμε να στειλουν στο φαξ της αεροπορικης εταιριας ενα σημειωμα, το οποιο πανω κατω θα ελεγε «Επιτρεπω στην Υβρη να ταξιδεψει. Ο θεραπων ιατρος, -ονομα του κολλητου μου – υπογραφη – σφραγιδα».

Πραγματι, μετα απο λιγη ωρα φτανει στο φαξ του αεροδρομιου το πολυτιμο σημειωμα. 5 λεπτα πριν κλεισει το gate! Η κοπελια του γκισε ριχνει μια ματια στο σημειωμα, καταλαβαινει οτι ειναι ψευτικο, αλλα στα αρχιδια της, αυτη καλυμμενη ηταν, οποτε το βαζει στην ακρη και παει να με τσεκαρει. Φυσικα, σιγα και μη δε γινονταν ολα χωρις προβλημα: Η πτηση ηταν overbooked, και δεν υπηρχε πλεον θεση. Στην οικονομικη θεση, δηλαδη. Υπηρχε ομως στη business class 😉

Αααχ! Μονο αερα δε μου κανανε!

Kαινουργιο e-mail!

Πραγματικο περιστατικο: Εποχη Λυκειου που τοτε ακομα το ιντερνετ και το email ηταν νεο φρουτο, σκαει γνωστος:

-Ε, μαγκες, εφτιαξα λογαριασμο e-mail!

-Αντε ρε, μεγεια, δωστο να σε βρουμε!

-Ειναι sakis103 παπακι hotmail τελεια com

-Oκ αλλα μια απορια: το 103 πώς προεκυψε, σημαινει κατι;

-Οχι μωρε, απλα τα αλλα 102 υπηρχαν ηδη … !

Διαβασμα

Και πώς να συγκεντρωθω να διαβασω οταν μου λειπεις τοσο, μου λες; Όταν καθε λεπτο που περναει, το μονο πραγμα που καταλαμβανει τη σκεψη μου εισαι εσυ, και το ποσο θα ηθελα να ησουν εδω; κι οσο κι αν προσπαθω να το διωξω, να το εκτοπισω απο το μυαλο μου γεμιζοντας το με διαβασμα, παντα επιστρεφει και κραταει τη θεση του δυναμικα, σπρωχνοντας απο το μυαλο μου οτιδηποτε αλλο; Οταν σε θελω και μεχρι και στο σωμα μου λειπεις, νιωθω σα να λειπει ενα κομματι μου, κι ο ποθος μου για σενα και η διψα μου να σε αγκαλιασω, ειναι τοσο εντονη που γινεται σχεδον tangible;

Πώς να διαβασω, πες μου πώς; Οταν καθε τι που διαβαζω σ’αυτο το κωλοβιβλιο μου θυμιζει εσενα, τα ποσα μου εχεις μαθει και ποσο με διαμορφωσες; Οταν γουσταρω αυτο το βιβλιο επειδη μου τα θυμιζει αυτα και μου θυμιζει εσενα. Σε θελω. Γουσταρω καθε εκατοστο του κορμιου σου, και καθε τι που εχεις μεσα στο κεφαλι σου, με εξιταρει, το θελω. Θελω να το κανω δικο μου, να σε κανω δικο μου, θελω, να μπεις μεσα μου, να μπω μεσα σου, να γινουμε ενα. Σε θελω. Σ’αγαπω.

Cruel Heathcliff, my one dream, my only master.

Μνημες…

…γιατι καποια πραγματα ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ξεχνιουνται… ΠΟΤΕ..

Δε θυμαμαι τι μηνας ηταν, ουτε ποια χρονια, ηταν 2007 ή 2008 και ο καιρος ηταν καλος. Δε θυμαμαι ουτε πού ειχαμε παει κι απο πού επιστρεφαμε. Αυτο που θυμαμαι ειναι οτι με καποιο τροπο, μαλλον καποιος μας πηγε, βρεθηκαμε στο παρκινγκ της Κατεχακη που ειχες αφησει το αμαξι σου. Δε θυμαμαι ουτε πώς αρχισε. Αυτο που θυμαμαι ειναι πως ημασταν μεσα στο αμαξι, φιλιομασταν παθιασμενα, δεν ξεκολλουσαμε, δε χορταιναμε ο ενας τον αλλο. Απλα θελαμε κι αλλο, ΕΠΡΕΠΕ να εχουμε κι αλλο. Δε θυμαμαι τι ωρα ηταν, αλλα ηταν ακομα σκοταδι, οταν βρεθηκες μεσα μου. Δε θυμαμαι ποσες φορες ακριβως τελειωσες, ουτε ποσες αμετρητες τελειωσα εγω. Θυμαμαι οτι δε σου επεφτε με τιποτα, θυμαμαι οτι δεν μπορουσαμε να σταματησουμε. Καποια στιγμη βγηκαμε απο το αμαξι και συνεχισαμε εξω, χρησιμοποιωντας το αμαξι σα στηριγμα, σαν κρεβατι, σαν οτιδηποτε. Παθιασμενα, ασυγκρατητα, σαν να ηταν εθισμος. Ειχε πια ξημερωσει, οι ανθρωποι περνουσαν απο διπλα αφηνοντας τα αυτοκινητα τους για να παρουν το μετρο να πανε στις δουλειες τους. Κι εμεις δε σταματαγαμε. Το καλυτερο της ζωης μου. Στα τοπ 3 σιγουρα.

Δε θυμαμαι τι μηνας ηταν, μαλλον Ιουλιος ή Ιουνιος του 07. Ειπαμε να παμε για ενα μπανιο, ο ηλιος εκαιγε. Μπηκαμε στο αμαξι σου. Κανεις μας δεν ψηνοταν για παραλια της Αττικης, μας βρωμουσαν. Πηγαμε Λουτρακι, ηταν τιγκα στον κοσμο, φυγαμε. Συνεχισαμε ψαχνοντας για καμια παραλια. Φτασαμε καπου κοντα στην Επιδαυρο, συναντουσαμε ταμπελες που ελεγαν «προς Σπετσες», σου λεω να παμε, λες το ψηνω. Λεω δεν το περιμενα, δεν περιμενα καν να ερχομασταν μεχρι εδω. Λες «γιατι, δε με ειχες για ψησακια;», λεω οχι. Διαβαζες πολυ τοτε. Και τοτε.

Τελικα βρηκαμε μια παραλιουλα με χοντρη αμμο/ψιλο χαλικι. Καναμε μπανιο, το νερο κρυσταλλο, δεν ξερω αν ημασταν ερωτευμενοι μεταξυ μας ή με το σκηνικο. Στον πατο αχινοι, πατησα εναν. Εγινα πουτανα, για μηνες μετα ακομα εβγαζα αγκαθια. Ειπαμε σιγα σιγα να την κανουμε, για να κραταγε τοσο αργα χωρις να σκοτεινιασει μαλλον Ιουνιος θα ηταν ακομα. Παμε να φυγουμε, το αυτοκινητο ειχε κολλησει στο χωμα, οσο κι αν το σπρωξαμε απλα κολλαγε χειροτερα. Τελικα βρηκαμε εναν με ενα τζιπ, δεχτηκε να το ρυμουλκησει. Οπως εβγαινε βρηκε κι εγδαρε το χρωμα απο ενα παρκαρισμενο. Η κυρατσα που το’χε εκανε τη δυσκολη και δε δεχοταν τη φιλικη σου δηλωση, γκρινιαζε και μας εβγαλε την Παναγια. Τη γραψαμε τελικως στα αποτετοια μας, ειπαμε τριτωσε το κακο και πηγαμε και φαγαμε καλαμαρακια σε παρακειμενη ταβερνα. Εσπερναν.

Θυμαμαι τι μηνας ηταν, γιατι ηταν τα γενεθλια σου. Ηταν Ιουνιος του 2007. Δε γνωριζομασταν πολυ καιρο, λιγες εβδομαδες μονο. Το προηγουμενο βραδυ ειχαμε τσακωθει, με πηρες τηλ και ειχα σβησει το τηλεφωνο σου, δεν αναγνωρισα οτι ησουν εσυ. Μου ζητησες συγνωμη και βρεθηκαμε. Πηγαμε στο Μοναστηρακι. Ψαχναμε δισκους, σιντι, παλια βιβλια και κομιξ, μπηκαμε σ’ενα παλαιοβιβλιοπωλειο. Επανω δεν υπηρχε κανεις, ουτε ενας υπαλληλος. Σχολιασαμε οτι σκασιλα τους, οτι ανετα κλεβαμε βιβλια τωρα χωρις να μας εβλεπε κανεις. Ριχνω την ιδεα, και γιατι δεν κανουμε σεξ, αφου κανεις δε θα μας παρει χαμπαρι. Συμφωνησες με την ιδεα μου. Το καναμε στα γρηγορα, στα ορθια, πισω απο μια ντανα βιβλια. Πεταξες το προφυλακτικο απο το παραθυρο αδιαφορωντας για το που μπορει να κατεληγε, εσκασα στα γελια. Ηταν η πρωτη μας φορα.

Θυμαμαι οτι ηταν καλοκαιρι του 08, δε θυμαμαι αν ηταν Ιουλιος ή Αυγουστος. Ειχαμε παει σε μια παραλια στο Πηλιο, οι δυο μας. Αλλα ειχαμε συναντησει κι αλλους εκει. Μου ειχες παρει ενα βιβλιο για το σκακι, παιζαμε σκακι στο αυτοκινητο πηγαινοντας στο βουνο, ενα μαγνητικο σκακι. Παιζαμε ολες τις μερες μεχρι που τελικα σε κερδισα και μετα δεν ξαναπαιξα μαζι σου.

Η παραλια ηταν παραδεισος, χρυσαφενια αμμος, καμια εκατοστη σκηνες. Αποκομμενη απο το χωριο, χωρις ηλεκτρικο φως. Ενα μοναδικο δεντρο σε ολη την παραλια διπλα σε μια πηγουλα, χωραγε 4-5 σκηνες απο κατω, η δικη μας ηταν μια απο αυτες. Παραδεισος, ημασταν ο Αδαμ κι η Ευα. Κυκλοφορουσαμε γυμνοι, οχι μονο οι 2 μας, ολοι. Το πρωι καναμε το πρωινο μας μπανιο στη θαλασσα, το μεσημερι πλεναμε το τηγανι και τα πιατα μας με θαλασσινο νερο, αμμο και χαλικια, το βραδυ μας επαιρνε ο υπνος κατα τις 10 με σκεπασμα τ’αστρα στον ουρανο. Στη διαρκεια της μερας, οταν δεν κολυμπουσαμε στα κρυσταλλενια νερα, μαγειρευαμε στο γκαζακι, παιζαμε σκακι ή κιθαρα, μιλουσαμε με τους αλλους κατασκηνωτες. Ειχαμε γινει παρεακι με την πρωην πρεζου που εφτιαχνε κοσμηματα, με την οικογενεια με το παιδακι που ηταν και οι 3 γυμνοι, με τον τυπο με τα πολλα τατουαζ που μιλουσε πολυ αργα… Μονο με το ζευγαρι δεν καταφερε να πλησιασει κανεις, ηταν οι δυο τους μεσα στον κοσμο τους και κανενας αλλος. Ολη την ωρα ηταν αγκαλια, ο ενας πανω στον αλλο. Αν το εκαναν κιολας εκει μπροστα σε ολους, δε θα παραξενευομουν καθολου, θα μου φαινοταν τελειως φυσικο, σα να ανηκει στο σκηνικο. Απο τη στιγμη που βγαινουν τα ρουχα, ηταν πολυ ευκολο να προχωρησεις στο επομενο βημα. Εγω κι εσυ ημασταν ολη μερα γυμνοι μαζι και το βραδυ κοιμομασταν στο ιδιο στρωμα. Θα ηθελα πολυ να καναμε ο,τι εκανε το ζευγαρι. Δεν το εκανα. Ημουν με αλλον τοτε. Του ειπα στο τηλεφωνο να χωρισουμε οταν συνειδητοποιησα οτι δε θα τον αγαπουσα οσο αγαπουσα εσενα. Τελικα δε χωρισαμε. Αλλα σ’αγαπουσα. Σ’αγαπω.

Οι καλυτερες διακοπες της ζωης μου. Ουτε καν τοπ 3. Οι καλυτερες εβερ, τελος.

Ενα ονειρο: εγω κι εσυ στο ιδιο σπιτι. Κοντα στη Ρεματια. Εχεις το δωματιο σου, εχω το δικο μου, ειμαστε εκει οποτε θελουμε το χρονο μας χωρια. Αλλα τα βραδια, οποτε θελουμε, ειμαστε μαζι, αγκαλια. Περναμε τις μερες μαζι, μαθαινω απο σενα, δημιουργουμε παρεα. Χαλαρωνεις και μαθαινεις πώς ειναι να σ’αγαπουν, να εμπιστευεσαι, αφηνεσαι στα χερια μου. Κι εγω αφηνομαι να με πλασεις, εξελισσομαι και γινομαι το καλυτερο που μπορω να ειμαι, χαρη σε σενα, χαρη στην εμπνευση σου.

Καποτε οι Γεφυρες του Μαντισον ηταν το αγαπημενο μου βιβλιο. Τελευταια εχω κολλησει με το Wuthering Heights. Ποιο ειναι το κοινο αναμεσα στα δυο, ξερεις;

Αραγε θα πραγματοποιηθει ποτε αυτο το ονειρο μου; Η παντοτε θα αγαπιομαστε απο μακρια, ονειρο μου;

Tariff Story Part III – Ινδοι ταξιτζηδες!

(Part 1 εδω, Part 2 εδω)

Αν θεωρειτε οτι στην Ελλαδα υπαρχει το στερεοτυπο του «ταριφα», πού να δειτε τι παιζει στην Ινδια! Ο ταξιτζης θεωρειται κατεξοχην εγκληματιας, ειναι απαγορευτικο το να παρεις ταξι απο το δρομο γιατι θεωρειται ντε φακτο οτι θα καταληξεις βιασμενη/σκοτωμενη/με ενα νεφρο να λειπει κλπ. Ταξι παιρνεις μονο απο εταιρια (ραδιοταξι δηλαδη), ή εναλλακτικα rickshaw που θεωρειται γενικα λιγοτερο ακινδυνο. Επισης η τιμη ειναι κατι που διαπραγματευεσαι: η καλυτερη επιλογη που εχεις ειναι να πεισεις τον οδηγο να βαλει το ταξιμετρο να γραφει (πραγμα που δε δεχονται ολοι), αλλιως συμφωνεις την τιμη εκ των προτερων με παζαρι, γνωριζοντας οτι η τιμη που σου προτεινει αυτος ειναι τουλαχιστον η 10πλασια της πραγματικης αξιας της διαδρομης (αυτης που θα εγραφε το ταξιμετρο ας πουμε).

Ειμαι λοιπον στην Bangalore και θελω να παω σε μια συγκεκριμενη γειτονια. Σταματαω το rickshaw και του λεω να βαλει το ταξιμετρο. Λεει οχι, παω να φυγω να παρω αλλο, με φωναζει πισω, μου λεει «600 ρουπιες». Του λεω εγω 60. Οχι, μου λεει, τι 60, ειναι μακρια! Απο δω απο κει κανονιζουμε 140 ρουπιες. Με παει στον προορισμο μου, τον πληρωνω, ολα καλα. Μετα, τελειωνω τη δουλεια μου και πρεπει να γυρισω πισω στο σπιτι. Σταματαω ενα αλλο rickshaw και συμφωνει να βαλει ταξιμετρο. Με γυριζει εκει που με ειχε παρει ο προηγουμενος, κοιταω το ταξιμετρο και τι ειχε γραψει; 30 ρουπιες!

Δε γαμιεται! Στην τελικη 140 ρουπιες αντιστοιχουν σε περιπου 2 ευρω, για μια διαδρομη 20λεπτη. Και ποιος χεστηκε. Εννοειται οτι στον 2ο εδωσα και τιπ.

Αλλα εχω μια ιστορια απο εναν αλλο ταξιτζη στην Ινδια, η οποια εχει περισσοτερο ζουμι. Πιο πολυ απ’ολα μου την εδωσε η συνεχης προσπαθεια να με κοροϊδεψει, παρα οτιδηποτε αλλο. Στην πολη Jaipur της Ινδιας, λοιπον, η πιο ομορφη πολη που πηγα στην Ινδια, αλλα με τη χειροτερη συμπεριφορα ανθρωπων απο τις 4 πολεις που γυρισα.

Αυτος ηταν ταξιτζης που μας εκλεισε το ξενοδοχειο, αρα γενικα θεωρουνταν ασφαλης. Αρχικα η ιδεα ηταν οτι θα μας πηγαινε στο καστρο της Jaipur (λεγεται Amber Fort, αξιζει να το κοιταξετε, ειλικρινα κοβει την ανασα) και μετα θα μας γυρναγε πισω στην πολη, να επισκεφτουμε το γραφικο της παζαρι (κατι σαν το Μοναστηρακι, στην πιο αυθεντικη εκδοση). Oταν ομως τελειωσαμε απο το καστρο και του λεμε να μας παει στο παζαρι, μας λεει κατι για μια κολεκτιβα που εμπορευεται ρουχα και υφασματα και πληρωνει fair trade τιμες στους παραγωγους, ενω οι συμμετεχοντες μοιραζονται εξισου τα κερδη, και οτι εχει πολυ ποιοτικα υφασματα και μεγαλη ποικιλια και να ριξουμε μια ματια, αφου ειναι διπλα στο καστρο. Δε χαναμε και τιποτα, οποτε λεμε οκ, ας παμε. Πραγματι, και ομορφα ηταν και ποιοτικα, οποτε καναμε καποια ψωνια απο εκει, και λεμε ας παμε στο παζαρι αυριο.

Αυτο βεβαια που δεν ειχαμε καταλαβει ακομα ηταν το οτι αυτος επαιρνε προμηθεια για καθε πελατη που πηγαινε εκει, και νομιζαμε απλα οτι ρωτωντας τη γνωμη του ντοπιου που ξερει θα πηγαιναμε σε καλυτερη αγορα. Αλλα οσο να’ναι, απο την αγορα δεν ειχα παραπονο. Εκει που αρχισε πραγματικα να ειναι εκνευριστικος ο τυπος, ηταν την αλλη μερα. Που ηταν και η τελευταια μας, οποτε σκασιλα του να μας κανει καλη εντυπωση πλεον, αφου δε χρειαζοταν πια να εξασφαλισει οτι θα τον συμπαθουσαμε και θα τον παιρναμε και την επομενη μερα (Με τους ταξιτζηδες εκει ειναι καπως σα να κλεινεις τον προσωπικο σου σωφερ, τον εκλεισες για μια μερα σημαινει οτι τον εκλεισες για ολη τη διαμονη σου. Μαλιστα, και να πας να παρεις αλλο ταξι, οι αλλοι οδηγοι θα πουνε «οχι, σας εχει αναλαβει ο ταδε, εμεις δε σας παιρνουμε»).

Ξυπναω λοιπον την τελευταια μας μερα στη Jaipur, με σκοπο να παω μια βολτα στο παζαρι, για το φολκλορ της φασης εστω, και μετα να παρουμε το αεροπλανο για Δελχι. Ερχεται ορεξατος ο οδηγος μας, και του λεω να με παει στο παζαρι. Μου λεει, ποιο παζαρι; Του λεω, το κεντρικο παζαρι της πολης. Μου λεει:
-Κοιτα, εχω ενα φιλο που εχει ενα μαγαζι με παρα πολυ ωραια κοσμηματα, ολα χειροποιητα, τα φτιαχνει μονος του και σε πολυ καλες τιμες. Θελεις να παμε εκει; Το παζαρι δεν εχει ανοιξει ακομα αυτη την ωρα. (ψεμα, το ειχα ψαξει απο την προηγουμενη μερα).
-Οχι, ευχαριστω, θελω να παω στο παζαρι.

Προχωραει καμια 200αρια μετρα πιο περα, περναει ενα φαναρι και στριβει σε μια γεφυρα, σταματαει δεξια, γυρναει, με κοιταει και λεει:
-Λοιπον; αποφασισες τελικα; πού θελεις να παμε;
Εγω εχω αρχισει να τα παιρνω γιατι μου τη δινει να με θεωρουν ηλιθια, και του λεω:
-Σε παρακαλω, πηγαινε με στο παζαρι, αλλιως θα παω να παρω καποιον αλλον που θα με παει.

Ο τυπος εχει αρχισει να γινεται πραγματικα νευρικος, προφανως γιατι φοβοταν οτι θα εβλεπα τη διαφορα αναμεσα στις τιμες του παζαριου, και στις τιμες της κολεκτιβας που ηταν σχετικα υψηλοτερες και θα τον εκραζα ασχημα. Λες και δεν το ηξερα ηδη! Αλλα αυτος προσπαθουσε με καθε τροπο να μη με παει στο παζαρι. Οδηγαει, λοιπον, για καποια ωρα, και μετα σταματαει σε ενα μερος που δεν εμοιαζε καθολου με πολυβουο παζαρι στο κεντρο της πολης. Αντιθετα, ηταν ενα διωροφο καταστημα σε καποια πολυ ησυχη απομακρυσμενη γειτονια που ειχε μονο σπιτια. Μου λεει:

-Να, εδω ειναι το μαγαζι του φιλου μου που σου ελεγα! Παμε εδω μεχρι να ανοιξει το παζαρι! Εχει πολυ καλα κοσμηματα σε πολυ καλες τιμες!
-Βρε καλε μου ανθρωπε σου λεω δεν ενδιαφερομαι να αγορασω κοσμηματα! Θελω να κανω μια βολτα να δω το παλιο κεντρο και το (γαμημενο) παζαρι! Σε παρακαλω παμε εκει γιατι εχω κι ενα αεροπλανο να προλαβω!
-Μα στο παζαρι ουτε εχει να δεις τιποτα, ουτε εχει κατι να αγορασεις..
-Εγω θελω να δω το παζαρι. Αλλωστε κι εσυ εκει μου ειπες οτι θα με πας. Μηπως εχεις καποιο προβλημα με αυτο;

Μετα απο ολη αυτη την ιστορια, με παει επιτελους στο γαμωπαζαρι, τεσπα εκανα κατι πολυ ωραια ψωνια που δεν ειναι το θεμα μας, παμε μετα στο ξενοδοχειο, παιρνουμε και το φιλο μου και παμε στο αεροδρομιο. Η τιμη που συμφωνουμε για το αεροδρομιο ειναι 500 ρουπιες (400 μας ειπαν απο το ξενοδοχειο οτι ειναι η maximum τιμη, λεμε νταξ δε γαμιεται, ας πουμε οτι πληρωνουμε και για τις αποσκευες). Φτανουμε στο αεροδρομιο, κι εκει εκτυλισσεται το τελευταιο μερος του δραματος.

Δινουμε στον τυπο κολλαριστο πεντακοσαρικο που μολις βγηκε απο το μηχανημα. Το κοιταζει ξυνισμενος με ενα μισοκλαμενο υφος και μας λεει οτι δεν το παιρνει γιατι ειναι σκισμενο, και να του δωσουμε αλλο. Το πεντακοσαρικο ηταν καινουργιο, ο φιλος μου το κοιταει με εκδηλη την εκπληξη στα ματια του, και του λεει «Αυτο ειναι, δεν εχουμε αλλο, ή παιρνεις αυτο και πληρωνεσαι, ή αν δεν το θες δεν το παιρνεις».

Ο τυπος συνεχιζει να κλαιγεται, λεει να παμε σε ενα απο τα ταμεια του αεροδρομιου να το αλλαξουμε για να του δωσουμε ενα καλο. Αρχικα αρνουμαστε να μας δουλευει ετσι στη μαπα μας, μετα λεμε παμε να το αλλαξουμε μπας και γλιτωσουμε απο τον τυπο. Παμε σε ενα γκισε και τους λεμε να μας αλλαξουν το πεντακοσαρικο γιατι και καλα ειναι σκισμενο, το κοιτανε αυτοι, κοιτανε εμας σα να ειμαστε τρελοι, μπαινουν στο νοημα και λενε «Πειτε του οδηγου σας να ερθει εδω να το αλλαξει αυτος, να του πουμε δυο λογακια».

Παμε πισω στον τυπο, του λεμε «Δεν το αλλαζουν και λενε να πας εσυ εκει να το αλλαξεις ο ιδιος».

Παλι αρχιζει να κλαιγεται, και λεει:

-Καλα, θα σας κανω τη χαρη να το παρω παρολο που ειναι χαλασμενο, αν μου δωσετε κι αλλες 100 ρουπιες.

Bitch, please!

100 ρουπιες ειναι περιπου 1.5 ευρω, το ξερω, μπορουσαμε να τα δωσουμε. Αλλα ρε παιδια, φτανεις σε ενα σημειο, που δεν ειναι τα λεφτα το θεμα. Ειναι η κοροϊδια. Ο τυπος δε θα επαιρνε δεκαρα τσακιστη παραπανω, τελος! Απο δω, απο κει, το καταλαβε επιτελους κι εφυγε γκρινιαζοντας. Συγνωμη κιολας!

Η συνεχεια της ιστοριας ειναι οτι η πτηση ακυρωθηκε γιατι δεν ειχε αρκετες κλεισμενες θεσεις (αρα τσαμπα ημουν με την ψυχη στο στομα στο παζαρι, αλλα μια μερα θα ξαναπαω, πού θα μου παει!), και τελικα πηγαμε στο Δελχι με ιδιωτικο ταξι! Εκεινος ο ταξιτζης ομως ηταν πολυ ενταξει, οποτε η ιστορια τελειωνει εδω!

Mελισσες…

Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω
σα φεγγαράκι δυο μερώ
κλειστά παραθυρόφυλλα
να μ`αγαπάς πώς το`θελα.

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές
με τυραννούν οι ομορφιές
οι ομορφιές οι φόνισσες
κι εσύ που με λησμόνησες.

Heathcliff,
My one dream, my only master.