Ζηλεια μου

Έχω ζηλεψει κι εγω στο παρελθον. Και οχι μονο στο παρελθον. Ακομα ζηλευω, ενιοτε. Δυστυχως δεν εχω μεγαλωσει σε κοινωνια ισοτητας και κοινοκτημοσυνης, οποτε τι να γινει, κατα καιρους με διαποτιζει κι εμενα αυτο.

Δεν αφηνω ομως να με κυριευει αυτο το μαλακισμενο, αρρωστο συναισθημα. Δεν ειναι στο χερι μας το πώς θα νιωθουμε, ναι οκ. Είναι ομως στο χερι μας το πώς θα διαχειριζόμαστε τα συναισθηματα μας, πως θα αντιδραμε σ’αυτα και πώς θα συμπεριφερόμαστε.

Κορίτσια, το να πρηζετε τα @@ του αλλου με σκηνες, δεν ειναι γλυκουλι και κοριτσιστικο, ειναι ΝΤΕΚΑΒΛΕ! Αγορια, το να ζαλιζετε τη δικια σας με ιδιοκτησιες και παρατηρησεις για το τι φοραει, δεν ειναι αντριλα, ειναι ΝΤΕΚΑΒΛΕ! Γιατι το μονο που δείχνει ειναι τι ανασφαλεια εχετε, ποσο ανεπαρκεις νιωθετε οι ιδιοι, και ποσο καλυτερο απο εσας θεωρειτε αυτον που έχετε στο μυαλο σας ως αντιζηλο. Διοτι αν δεν τον/την θεωρουσατε καλυτερο/η απο εσας, δε θα ασχολιοσασταν!

Και σκεψου το και ως εξης: Αν ο αλλος θελει να κερατωσει, δεν προκειται να ΜΗΝ το κανει επειδη του εκανες εσυ σκηνη. Τι σχεση εχει το ενα με το αλλο; Ισα ισα, αφου δεν εχει την εμπιστοσυνη σου, στα @@ του κιολας αφου δεν την προδιδει. Τι να προδωσει, κατι που δεν εχει;

Αν παλι ΔΕΝ θελει να κερατωσει, η σκηνη που θα του κανεις δεν εχει νοημα ουτως η αλλως. Αρα ΞΕΚΟΛΛΑ, σταματα να του τα πρηζεις και περνα το χρονο σου μαζι του πιο εποικοδομητικα και ομορφα!

Θα μου πεις: «Εσυ δε μας λες να εξωτερικευουμε τα συναισθηματα μας, γιατι αλλιως μαζευονται μεσα μας κλπ κλπ». Τα συναισθηματα σας, ναι. Οχι τις ΒΛΑΚΕΙΕΣ σας! Αν θες επιβεβαιωση παρτην πρωτα απο τον εαυτο σου. Αν ο δεσμος σου ειναι εκει και σου τη δινει, και σου φερεται ομορφα, και σου δειχνει ποσο σε θελει κλπ κλπ, το προβλημα ειναι δικο σου, οχι δικο του. Αν παλι ο συντροφος σου σε εχει γραμμενο/η, και σε ριχνει συνεχως με τα σχολια του, και σε συγκρινει με αλλους/ες με παντα αρνητικο για σενα αποτελεσμα, το προβλημα ειναι παλι δικο σου: Καντου μια ωραια, μεγαλη ΤΕΛΙΚΗ σκηνη, και βρες αλλο συντροφο!

«Τι μας λες, ρε Υβρις; Αφου κι εσυ ζηλευεις, μας ειπες. Σαν πολυ εξυπνη δεν το παιζεις;»

Ενα συντομο ιστορικο: Η πρωτη μου σχεση, το βραδυ που τα φτιαξαμε, μου ειπε οτι καποια στιγμη στη ζωη του ηθελε να παει με αλλες γυναικες, αν ηθελα να μεινουμε για παντα μαζι, γιατι ηθελε να αποκτησει κι αλλες εμπειριες περα απο μενα. Το δεχτηκα, με τον ορο να ισχυει και για μενα το ιδιο, γιατι κι εγω ηθελα να ζησω κι αλλες εμπειριες. Τελικα ομως αυτο που εγινε ηταν οτι καθε φορα που επαιζε καποια αλλη, με χωριζε. Ζηλευα; Ναι. Γιατι; Γιατι δεν τον ειχα. Αν πηγαινε με αυτες τις αλλες κοπελες (που τελικα δεν του καθοταν καμια!) χωρις να φευγει απο μενα, δε θα ειχα προβλημα. Ισα ισα, στις μισες απο αυτες, σε αυτες που ο ιδιος δε με εδιωχνε, ημουν διπλα του, για τη μια αγορασαμε λουλουδια μαζι, για την αλλη μια καρτα… Ημουν 15 χρονων, γι’αυτο δυσκολευτηκα να φυγω απο αυτη τη σχεση οπου δεν εβρισκα καμια εκτιμηση. Αν με ρωτησεις σημερα, μετα απο τοσα χρονια τι ειναι αυτο που μου εχει μεινει ως το μεγαλυτερο προβλημα εκεινης της σχεσης, θα σου πω οι προσβολες του και το γεγονος οτι κοιταζε παντα την παρτη του, και οτι αλλα ελεγε και αλλα εκανε. Σκασιλα μου για τις κοπελες, πολλες απο τις οποιες μαλιστα μου ζητουσαν συγνωμη που τους την επεφτε το αγορι μου!

Ο αμεσως επομενος ηταν και ο ιδιος πολυ ζηλιαρης. Ηθελε ας πουμε να βγαινω εξω φορωντας μονο ασπρα βαμβακερα βρακακια, γιατι θεωρουσε οτι με τα στρινγκ προκαλω. Και καβλωνε περισσοτερο οταν φορουσα αυτα, γιατι ενιωθε οτι ημουν μονο δικια του. Επισης με προτιμουσε με παραπανω κιλα, για να ειμαι λιγοτερο επιθυμητη και να μη μου την πεφτουν. Εγω παλι; Ναι τον ζηλευα κ εγω παθολογικα! Πχ οταν πηγαινε να μελετησει drums (ηταν κ drummer τρομαρα του μη χεσω), ενιωθα ανταγωνιστικα γιατι «προτιμαει αυτα απο εμενα». Αν σκεφτουμε πώς ακριβως ηταν η προηγουμενη σχεση μου, το βρισκω φυσικο που ενιωθα αναφαλεια (βλεπεις εδω πώς το προβλημα ηταν δικο μου!), αλλωστε κι ο ιδιος εκφραζοταν παρομοια. Σκηνη δεν καναμε ποτε ο ενας στον αλλο, μονο «χαριτωμενα» σχολιακια εδω κι εκει. Μεχρι που, κανα χρονο μετα, με χωρισε! Και η αιτιολογια που μου εδωσε ηταν οτι «δεν αντεχε τη ζηλεια μου»! Περασα μερικες εβδομαδες μονη μου, και οταν τα ξαναβρηκαμε ειχαν βγει τα αποτελεσματα των Πανελληνιων και ειχε περασει σε αλλη πολη. Εκει εγω σκεφτηκα οτι, για να ειναι μαζι μου, σημαινει οτι ειναι επειδη το ΘΕΛΕΙ. Αν ηθελε αλλη, θα μπορουσε να με χωρισει και να παει μαζι της. Αν γινοταν κατι τετοιο, σιγουρα δε θα μπορουσα να το αποτρεψω με σκηνες ζηλειας. Ετσι απλα, δεν τον ξαναζηλεψα ποτε. Η σχεση μετρησε αλλα 2 χρονια.

Για να το καταφερα εγω, μπορεις κι εσυ. Τωρα ζηλευω πλεον μονο κατι που δεν εχω. Οχι ομως το φιλο μου, που μου δειχνει ποσο με θελει. Καπου πρεπει να μπει στο μυαλο σου το θεμα της ΕΠΙΛΟΓΗΣ: Αν δεν ηθελε να ειναι μαζι σου, δε θα ητανε. Για να ειναι, σημαινει οτι ΣΕ ΘΕΛΕΙ. ΕΣΕΝΑ. Και στο δειχνει. Αρα σεβασου τον, εμπιστεψου τον και σκασε! Μην τον προσβαλλεις ετσι και μην τον πρηζεις με δικες σου ανασφαλειες, δεν μπορεις να περασεις το χρονο σου καλυτερα απο αυτο; Δες τι θελει, τι σου δινει, και αν σου κανει, και παρτο ή αστο, μην προσπαθεις να αλλαξεις τον αλλον. Αν παλι δε στο δειχνει, σηκω, φυγε και βρες αλλον. Βαλε τον εαυτο σου λιγο πιο ψηλα, για να σε εχουν ψηλα και οι αλλοι. Τελος.

Τι φεγγαρι αποψε…

Δεν ειμαι μονογαμικη. Ποτε δεν ημουν. Και το ηξερες απο την αρχη. Δεν πιστευω πως το να πηγαινεις με μονο εναν ανθρωπο μεχρι το τελος της ζωης σου ειναι το φυσικο και το φυσιολογικο. Πιστευω πως μπορει να συμβει, ναι. Αλλα ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ. Αποτελει μια επιλογη μονο, η οποια μπορει να γινεται ειτε ελευθερα, ειτε (τις περισσοτερες φορες) βεβιασμενα, απο επιβολη. Επιβολη τινος; της κοινωνιας, ειτε των αξιων της κοινωνιας που εχουμε εσωτερικευσει κι ακολουθουμε θεωρωντας οτι ειναι το δικο μας συστημα αξιων.

Επιλογη, λοιπον, και οχι το φυσικο και το φυσιολογικο, και αυτο σημαινει πως οποιος ειναι πολυγαμικος ΔΕΝ ειναι ανωμαλος. Ακολουθει απλα τη φυση του, απλα δεν κανει την επιλογη της μονογαμιας. Και στην τελικη, γιατι να την κανει; Μηπως και πολλοι που την κανανε, δεν την παραβιασαν; Με αποτελεσμα ειτε να πληγωσουν το συντροφο τους που το ανακαλυψε, ειτε να ζουν σε ενα ψεμα προκειμενου να μην τον πληγωσουν. Και ολα αυτα γιατι; Γιατι ηρθε καποιος και μας ειπε οτι το να ερθεις κοντα με καποιον αλλο, με τον οποιο δεν εισαι σε «σχεση», και το να νιωσεις ομορφα με αυτο το πλησιασμα, ονομαζεται «κερατο» και ειναι κατι κακο. Και ερχομαι εγω και ρωταω, ρε παιδια: Αφου θα το κανετε που θα το κανετε, γιατι να πρεπει να παει και ολος ο πονος της κοροϊδιας μαζι, και δεν το κανετε ελευθερο, ανοιχτο και ειλικρινες απο την αρχη; Γιατι ολο το ψεμα και οι ενοχες; Επειδη πρεπει σωνει και ντε να βλεπουμε τον αλλο σαν ιδιοκτησια, και αν παει με καποιον αλλο δεν ειναι πια και καλα «δικος μας»; Μα ποτέ δεν ηταν, οι ανθρωποι δεν ειναι αντικειμενα για να ανηκουν.

Σου το ειχα πει απο την αρχη, λοιπον, οτι εμενα αυτες ειναι οι αποψεις μου, και στη θεωρια, και στην πραξη. Δεν τις δεχτηκες, δεν τις ηθελες, ηθελες ομως να εισαι μαζι μου κι εμεινες και προσπαθουσες να το αρνηθεις αυτο για μενα. Κι εγω προσπαθησα, προσπαθησα να προσαρμοστω σε αυτο που ηθελες για να ειμαστε καλα μαζι και να μη σε πληγωσω. Δε μου βγαινει ομως. Δεν ειμαι αυτο. Το προσπαθησα, δε μου βγαινει.

Και κοιτα τωρα ποιες ειναι οι επιλογες που μου αφηνεις: Ειτε θα πρεπει να σε πληγωσω, ειτε θα πρεπει να σε κοροϊδεψω, ειτε θα πρεπει να αρνηθω τη φυση μου και να καταπιεσω τις επιθυμιες μου, νιωθοντας ετσι θυμο για εσενα που μου το επιβαλλεις αυτο. Γιατι να πρεπει να ειναι αυτες μονο οι επιλογες μου; Γιατι να μην «επιτρεπεται» να κανω αυτο που θελω και να περασω ομορφα, αφου ετσι κι αλλιως μαζι σου εχω επιλεξει να ειμαι και δεν προκειται να σε αγαπω λιγοτερο. Ενω αν νιωθω θυμο για σενα για τα πραγματα που δε με αφηνεις να εχω, ειναι πιο πιθανο να αλλαξουν τα συναισθηματα μου απεναντι σου. Ενω αν σου πω καποιο ψεμα και σε κοροϊδεψω τοτε ακομα πιο σιγουρο ειναι οτι θα απομακρυνθουμε, γιατι δε θα μπορω να σε κοιταω στα ματια και γιατι θα αισθανομαι και ασχημα απο την πλευρα σου που θα εισαι ignorant. Γιατι δεν μπορεις να με δεχτεις και να με αγαπησεις γι’αυτο που ειμαι, και θες κατι αλλο;

Με τετοιο φεγγαρι αποψε εξω… Με τετοιες μυρωδιες, απο τα ανθισμενα γιασεμια, τις λεμονιες και τις αγγελικουλες… Ειναι αδικο να μην μπορω να ερθω κοντα, με ανθρωπους που θελω να ερθω κοντα. Οταν ολη η εποχη φωναζει ερωτα… θελω να πλησιασω, να φλερταρω, να αγγιξω ενα ζεστο κορμι. Θελω να φιλησω ενα ζευγαρι απαλα χειλη με αγριο παθος. Θελω να τα νιωσω στο λαιμο μου. Θελω να νιωσω τα χερια γυρω απο τη μεση μου, να με τραβανε και να με σφιγγουν πανω του.. Θελω να χαθω μεσα στον κοσμο, σε ενα κλαμπ που θα μυριζει ιδρωτα και τσιγαρο, να πιω μεχρι να ζαλιστω και να μην συνειδητοποιω ακριβως τι κανω, και να κλεισω τα ματια κι ετσι ζαλισμενη να παραδοθω στο παθος, στη δινη ενος φιλιου, απο αυτα που δε δινονται μονο με το στομα αλλα με ολοκληρο το κορμι. Θελω να κανω προστυχο ερωτα, μα και με σεβασμο συναμα, το σεβασμο που μοιραζονται δυο ανθρωποι που εχουν αποφασισει μαζι οτι αποψε θα μοιραστουν το κορμι τους. Θελω να νιωσω ενα κορμι, και ενα πλησιασμα, διαφορετικο απο το δικο σου. Να συζητησω με καποιον που εχει αποψεις διαφορετικες απο τις δικες σου, που μυριζει διαφορετικα, καινουργια, που μιλαει και γελαει και αγγιζει διαφορετικα, και να μου αρεσει αυτο και να προκυψει κατι παραπανω, που θα ειναι διαφορετικο απο το δικο μας, κι ας μην κρατησει.

Δε μου δινεις τις πεταλουδες στο στομαχι, ποτε δε μου τις εδωσες παρα μονο καποιες σκορπιες στιγμες. Και δεν τις θεωρω προϋποθεση για να εισαι με καποιον τελικα. Σ’ αγαπω βαθια, αλλα μ’εναν τροπο οικειο. Διαφορετικο. Με συγκινει το μυαλο σου, που ειναι δυνατο και δε με κανει να βαριεμαι, ο τροπος που με καταλαβαινεις και με προσεχεις οσο κανείς, ο τροπος που μου κανεις ερωτα και ο τροπος που με κρατας στην αγκαλια σου. Ο τροπος που νιωθω ομορφα, ηρεμη και ολοκληρωμενη οταν ειμαι διπλα σου. Και γι’αυτο εχω επιλεξει να ειμαι μαζι σου.

Θελω ομως και τις πεταλουδες στο στομαχι. Τις θελω. Και δεν εχεις δικαιωμα να μου τις παρεις.

Περι ανθρωπινων σχεσεων… και καποια αλλα εξωτερικα – 24/11/2007

Ασχετο, αλλα τις προαλλες πηγα στο περιπτερο να παρω εφημεριδα. Ο περιπτερας ηταν εκει, ο μεγαλος απο τους 2, ο ιδιος που ειναι τοσα χρονια. Αλλα συνειδητοποιησα οτι πλεον δεν ακουει καλα, με ρωτησε αρκετες φορες να επαναλαβω αυτο που του ελεγα. Και λεω, κοιτα να δεις, 11 χρονια ηδη στο Μαρουσι, ουτε που καταλαβα πως περασαν… εκει που νομιζεις οτι ο χρονος εχει σταματησει γυρω σου και κινειται μονο η δικη σου λωριδα, ξαφνικα συνειδητοποιεις οτι τα πραγματα γυρω σου δεν ειναι τα ιδια, και μεσα σε μια μερα ο περιπτερας εχει γερασει…
Τελος παντων.

Ενα περιστατικο στο θεατρο:

Ενα αγόρι και ενα κορίτσι δίνουν πεταχτα φιλια καθισμενοι σε μια σειρα στο θεατρο λιγο πριν χτυπησει το τριτο κουδουνι και αρχισει η παρασταση. Η απο πισω παρεα, και ειδικοτερα ενας κουλης και μια ξυνη ανοργασμικια ενοχλουνται και αρχιζουν ευγενεστατα σχολια του τυπου «σπιτι δεν εχετε», «τσοντα ηρθαμε να δούμε» και «η κουλτουρα του καθενος φαινεται απο το σπιτι του» (Σημαντικη σημειωση: Το έργο ηταν η μεταφορα της ταινιας «Η σαρανταρα και ο πρωταρης» με τη Βανα Μπαρμπα στο ρόλο της mrs Robinson). Σε ερωτηση του τυπου «συγνωμη, για ποιο λογο ακριβως σας ενοχλει η εκφραση ενος τοσο φυσιολογικου, ανθρώπινου και πανω απο ολα ομορφου συναισθηματος;», οι απαντησεις (που εκρεουν απο μια λογικοτατη συνεπεια και συνεχεια) ειναι οι εξης: «κοιτα, μη με κανεις να το χοντρυνω, γιατι αμα θελω μπορω να το χοντρυνω πολυ και δε θες», «ρε αντε γυρνα μπροστα σου» κλπ.

Μετα απο λιγη ωρα η παρασταση ξεκινα και ηδη στην πρωτη σκηνη του εργου η πρωταγωνίστρια μένει στη σκηνή με τα (προστυχα τα μαυρα) εσώρουχά της, ενω κατοπιν στη δευτερη σκηνη με την ιδια αμφιεση βρισκεται πάνω σε ένα φούξια κρεβάτι οπου ο πρωταγωνιστης με μια τελειως ακομψη κινηση της χουφτωνει το στηθος. Για να μην μιλησουμε για τη χυδαιοτητα μιας ακομα παρακατω σκηνης, οπου ο πρωταγωνιστης, ξεπερνωντας καθε οριο των χρηστων ηθων, τολμα να φιλησει την κορη της mrs Robinson στο στομα!

Ομως οι ιδιες πραξεις που ενοχλουσαν στα καθισματα του θεατρου, πανω στη σκηνη δεν ενοχλησαν! Ο λογος? Με μια πρωτη ματια η απαντηση μοιαζει ειρωνικα εμφανης: γιατι αυτο ειναι ψεματα, ειναι θεατρο. Το οποιο ομως γεννα με τη σειρα του αλλους προβληματισμους. Γιατι αυτο που ειναι θεατρο δεν ενοχλει, ακομα και αν οι κινησεις καθαυτες ειναι πολυ πιο προκλητικες, ενω το αληθινο, αυτο που πηγαζει απο μεσα απο την ψυχη μας, ενοχλει? Μηπως γιατι πλεον στη ζωη εχουμε συνηθισει τοσο πολυ στο ψεμα που μονο το «θεατρο» γινεται αποδεκτο?  Μηπως γιατι οι ανθρωπινες σχεσεις εχουν καταντησει τοσο ψευτικες που οποιαδηποτε εκφραση αληθειας και τρυφεροτητας, που πηγαζει απο εσωτερικη αναγκη και πρωτογενη ενστικτα που αποτελουν κομματι της φυσης του ανθρωπου, γινεται ενοχλητικη? Μηπως γιατι, συνηθεια στη συνηθεια, το ψεμα εγινε τελικα δευτερη φυση και ο ανθρωπος το εχει τοσο αναγκη που πρεπει να απαρνηθει την υπαρξη καθε τι αληθινου γιατι τον τρομαζει η πιθανοτητα να μην το αντεξει?

Σε καθε περιπτωση, οπως ειπε και ο Κουντερα, «Δεν μπορει κανεις, ετσι κι αλλιως, να υποστηριξει οτι τα σκατα ειναι ανηθικα! Η ασυμφωνια με τα σκατα ειναι μεταφυσικη. Η στιγμη της αφοδευσης ειναι η καθημερινη αποδειξη του απαραδεκτου χαρακτηρα της Δημιουργιας. Η το ενα η το αλλο: η τα σκατα ειναι παραδεκτα (οποτε μην κλειδωνεστε μεσα στους καμπινεδες!), η ο τροπος με τον οποιο δημιουργηθηκαμε ειναι απαραδεκτος».

Ειναι καποια βραδια που ακομα μου λειπεις, ειναι καποια βραδια που δεν παλευονται, καποια βραδια που θα ευχομουν να εχω τη συντροφια καποιου αντρα διπλα μου απλα και μονο για να μη σκεφτομαι την απουσια σου. Η απουσια σου. Κατι που δεν αντεχω. Κατι που δεν μπορω να φερνω στο μυαλο μου γιατι νιωθω να μου ξεσκιζουν με ενα μαχαιρι μια πληγη που ακομα αιμορραγει. Αν ηξερα που γυριζεις, οπου και να ηταν αυτο, αυτη τη στιγμη θα ερχομουν και δε θα σταματουσα μεχρι να σε φερω πισω, και μετα θα φροντιζα ωστε να μην νιωσεις ποτε δυστυχισμενη. Θελω τοσα αλλα να σου πω, μα δεν αντεχω αλλο να γραφω.
Ραλλου, που εισαι?

Περι ζηλειας…

Πιστευω οτι δυο ειναι οι λογοι για να ζηλευει καποιος.
Στη μια περιπτωση, ζηλευεις καποιον γιατι νιωθεις ανεπαρκης ο ιδιος, οποτε φθονεις οποιονδηποτε νιωθεις να ειναι ικανοτερος απο εσενα σε κατι που σε ενδιαφερει.
Στη δευτερη περιπτωση, ζηλευεις οταν νιωθεις οτι απο εναν ανθρωπο δεν παιρνεις το feedback που θες, οποτε οποιοσδηποτε η οτιδηποτε νιωθεις να παιρνει αυτο που για σενα δε φτανει, αποτελει για σενα απειλη.
Σε αυτη την περιπτωση νιωθεις οτι αυτο που παιρνεις απο τον αλλο δεν ειναι αρκετο, ενω στην πρωτη περιπτωση ειναι ο εαυτος σου.
Τι μπορει να αποτελεσει λυση σε αυτα τα προβληματα?
Στην πρωτη περιπτωση απλα προσπαθεις να γινεις πιο ικανος σε αυτο που σε ενδιαφερει ωστε να φτασεις ενα επιπεδο που θα σε ικανοποιει, οποτε και ικανοτερος να ειναι καποιος απο εσενα δε θα σε ενδιαφερει.
Στη δευτερη, προσπαθεις να επικοινωνησεις με το ατομο απο το οποιο νιωθεις οτι δεν παιρνεις αρκετα και να το εκφρασεις ωστε να βρεθει καποια λυση.
Επειδη ομως δεν περνανε ολα απο το χερι μας, και δεν ειναι ολα εφικτα παντα, στην περιπτωση του ανεφικτου εχεις δυο επιλογες.
Η μια ειναι να καθεσαι να λυσσας σκεπτομενος αυτο που δεν εχεις και ευχομενος οτιδηποτε αλλο να ψοφησει,και να τρελαινεις τον εαυτο σου φτανοντας στην υπεροχη ψυχολογικη κατασταση του πρωταγωνιστη στο Υπογειο του Ντοστογιεφσκι.
Η αλλη ειναι απλα η αντιθετη.

Insomniac 3/4/2007

Another night has passed, another night that I couldn’t sleep. I can’t stop thinking about him and everything new that he brought to my life. It was the last 4 months, after I started hanging out with him, that I feel I am growing up. And it is the last two months that I’m having this crush on him, that I discovered new things about myself.

In the end, wanting a person just means that you want to be around him, that you think of him, you miss him and you need his company. The rest is just crap that doesn’t come from the heart. Being possessive, jealous, controlling, is not at all the same with being in love. And I am happy because I have been enjoying every single moment that I was next to him and felt his warmth, as much as all the other moments that both he and I are free to enjoy without having to commit, as much as every moment that I missed him and wanted him next to me.

And oh, do I miss him! I just wish he was here now, his soft lips, his huge embrace, his strong arms, his touch, so tight and at the same time so tender… His roughness, that is so controlled and sure. My hands running through his hair, his hands running onto my body. Strong and delicate, rough and soft at the same time. My lips on his skin, his eyes onto my face. The way he loves me, and the way he gets lost in my ocean. And the way that I just love to watch him getting lost…

I am happy and thankful for that I have been able to enjoy those magic moments; for being able to think of him and smile right now; for the feelings he brings to my heart, the calmness, the rush; for my mind that was set free…