Ναι το ξερω ειναι ακομα Αυγουστος.. κατακαλοκαιρο, καμια σχεση με πρωτοβροχια κλπ. Κι ομως φετος σα να εχω πιασει αυτο το συναισθημα απο πιο νωρις.
…αυτο το συναισθημα που ερχεται καθε χρονο με την αρχη του φθινοπωρου, της εμπνευσης και της ανυπομονησιας για κουρνιασμα μεσα στο ζεστο σου σπιτι με ενα φλιτζανι τσαι, ενω εξω βλεπεις τη βροχη να πεφτει. Το συναισθημα της αγκαλιας και του να νιωθεις και να κρατας ενα λιγνο κορμακι κατω απο ενα χοντρο σκεπασμα… Το συναισθημα του οιστρου και του ανασκουμπωματος να κανεις καινουργια πραγματα με τη νεα σχολικη χρονια που αρχιζει, και φετος να πετυχεις ολους τους στοχους σου, να δημιουργησεις, να αφησεις το στιγμα σου σε αυτον τον κοσμο, τωρα που ειναι τα καλυτερα σου χρονια.
…σε αυτη τη χρονια, με τις λιγοτερες δυνατες ελπιδες, με τη λιγοτερη δυνατη εμπνευση, με τη μεγαλυτερη απο ποτε απαισιοδοξια, κι ομως το συναισθημα εχει ηδη χτυπησει απο τοσο νωρις, με ενταση που προβλεπεται να μεγαλωσει με τα πρωτοβροχια.
Το πιο ομορφο πραγμα που μου ειπαν τελευταια: Μπορεις να παρεις πηλο και με αυτον να φτιαξεις ενα βαζο, ή μια γλάστρα, το αποτελεσμα μπορει να ειναι διαφορετικο στην οψη αλλα ειναι παντα το ιδιο υλικο.
Λες να βρηκα αλλον εναν απο εμας; (reference εδώ)
(Κοιτα να δεις κι εγω τη λεξη πηλος ειχα χρησιμοποιησει τοτε… τυχαιο;!)
Ειδα στον υπνο μου οτι ειχα πεσει για υπνο στο δικο μου διαμερισμα. Ξαφνικα εκει που κοιμομουν αρχισε να κανει παρα πολλη ζεστη και σηκωνομαι (στο ονειρο, οχι στην πραγματικοτητα) και παρατηρω οτι ο ανεμιστηρας ηταν σβηστος. Μεσα στα σκοταδια της νυχτας που δεν εχει γινει ακομα μερα αλλα κοντευει, κατεβαινω τη σκαλα στο διαμερισμα των γονιων μου. Στη σκαλα ειναι 2-3 κατσαριδες, μου παιρνει παρα πολλη ωρα να την κατεβω απο το φοβο μου και οταν φτανω στη μανα μου ειμαι πολυ νευριασμενη μαζι της που μου χαλασε τον υπνο κι εχασα και τοση πολυτιμη ωρα απο τον υπνο μου στη σκαλα. Τη ρωταω αν εκεινη μου εκλεισε τον ανεμιστηρα, μου λεει «ναι», και της βαζω τις φωνες οτι ποτε, ΠΟΤΕ δεν κλεινουμε τον ανεμιστηρα των αλλων. Μου λεει συγνωμη, κι ερχεται στο δωματιο και τον ξαναβαζει μπρος και ξανακοιμαμαι.
Τι ειχε συμβει στην πραγματικοτητα: Ειχαμε διακοπη ρευματος. Ως εκ τουτου εσβησε και ο ανεμιστηρας. Σε καποια φαση το ρευμα ξαναρθε, και ο ανεμιστηρας ξανααναψε.
Ηταν τετοια εποχη περιπου, αρκετα χρονια πριν… Ενα νεαρο ζευγαρακι ειχε βρεθει καλοκαιρι σε ενα νησι του Αιγαιου. Απολαμβαναν τον ηλιο, τη θαλασσα, τα ηλιβασιλεματα, ο ενας τον αλλο. Ενα βραδυ απο αυτα τα καλοκαιρινα βραδια σε νησι, μεθυσαν με το ντοπιο κρασι. Μεθυσμενοι καθως ηταν, πηγαν στο δωματιο και περασαν ενα βραδυ μεθυστικο.
Το αλλο πρωι ξυπνησαν με πονοκεφαλο απο το hangover. Πηγαν λοιπον στο φαρμακειο να παρουν ενα ντεπον ή κατι για τον πονοκεφαλο. Ομως η κοπελα ενιωθε σαν κατι να εχει αλλαξει.
-Συγνωμη, λεει του φαρμακοποιου, αυτα τα φαρμακα επιτρεπεται να τα παρεις αν εισαι εγκυος;
Ο φαρμακοποιος την κοιταει απο πανω ως κατω, η κοπελα ηταν τσιλιβιθρονι, ιχνος κοιλιας.
-Γιατι, κυρια μου, τη ρωταει δυσπιστα, ποσων μηνων ειστε;
-Μιας ημερας.
-Αντε βρε κοπελα μου μας κοροϊδευεις, αντε παρε τα χαπια σου και φυγε απο δω!
Ακουσα προσφατα οτι μιλαγες ασχημα για μενα, με κακη διαθεση.
Kαι αναρωτιομουν γιατι. Τι ακριβως σου εκανα εγω για να εισαι εσυ θυμωμενος μαζι μου; Ειναι δυνατον να μη βλεπεις τις μαλακιες που εχεις κανει και να βλεπεις μονο τις δικες μου;
Ναι λοιπον, βρηκα καποιον αλλον πριν να το διαλυσω με σενα. Οταν κατεβηκα για Χριστουγεννα κι εμεις το διαλυσαμε, ημουν ηδη μαζι του 2 μηνες. Αλλα ησουν ηδη αλλου πολυ πριν εγω βρω αλλον. Μπορει να μην ηταν καποια αλλη γυναικα (και στα @@ μου αλλωστε, στο χα πει οτι δεν ειμαι μονογαμικη και ουτε απαιτω απο τον αλλον να ειναι), αλλα το μυαλο σου δεν ηταν σε μενα σιγουρα, και αυτο ειναι που εχει σημασια. Το προσπαθησα οσο μπορεσα, πονεσα, αλλα καλα εκανα και προχωρησα μπροστα γιατι δεν ειχε νοημα. Αλλωστε το ειπες κι ο ιδιος οτι ηθελες να δοκιμασεις κι αλλα πραγματα και δεν ηθελες κατι να σε κραταει.
Και σε καθε περιπτωση, δεν το ηξερες.
Ολα αυτα ομως τα εχω αφησει τελειως πισω. Δεν εχω κανενα απωθημενο απο τη συντομη σχεση μας, δε με αφορα το θεμα και ουτε με απασχολει. Τα εχω διαγραψει αυτα. Τα μιλησαμε, τα συμφωνησαμε, και ειδαμε και οι δυο οτι δεν ημασταν για μαζι.
Τοτε ομως καλε μου ανθρωπε, γιατι εβγαλες ενα τετοιο κομπλεξισμο στη φαση που υποτιθεται οτι ημασταν φιλοι;
Τοση αναγκη ειχες πια για τη δικη μου αποδοχη κι επιβεβαιωση; Γιατι; Για να αποδειξεις οτι παρολο που ειχα προτιμησει καποιον αλλο απο σενα, εσυ αξιζες;
Λυπαμαι αλλα απετυχες. Το ξερω οτι μπορει να σου χτυπησε στον εγωισμο και να ηθελες να δειξεις κατι, αλλα, φιλε μου, με το να μην παραδεχεσαι εσυ τα λαθη σου, αυτο δε σημαινει οτι δεν τα εκανες, ουτε οτι εγω δεν τα βλεπω. Αρα, λαθος τροπος.
Με το να το παιζεις ξερολας δε σημαινει οτι οντως τα ξερεις ολα, ουτε σημαινει οτι εγω δεν μπορω να τσεκαρω την παπαρια που μου εχεις πει και δεν μπορω να βρω αν οντως ισχυει ή οχι. Σε περιπτωση που δεν το ξερω ηδη δηλαδη. Αρα, λαθος στο τετραγωνο.
(Μια μικρη σημειωση εδω, με το να πας στην Ινδια για 3 μερες δε σημαινει οτι εμαθες τα παντα γι αυτην και οτι μπορεις να το παιζεις δασκαλος, ουτε οτι θα με εντυπωσιασεις λεγοντας βλακειες. Ολοι οι Ινδοι φιλοι μου κλανουν στα γελια οταν τους λεω τις βλακειες που μου αραδιασες).
Με το να λες κατι και να επιμενεις σε αυτο ακομα και οταν ο αλλος σου εχει εξηγησει γιατι δεν εφαρμοζεται σε αυτην την περιπτωση, δε σε κανει ειδημονα επι του θεματος. Σε κανει εκνευριστικο ξεροκεφαλο μαλακα που θελει να περασει το δικο του μονο και μονο για να μην τυχει και παραδεχτει οτι αυτο που ειπε στην αρχη ηταν βλακεια.
Δε θα σε μειωσει αυτο, ξερεις. Θα σε τιμησει ισα ισα, και σε κανει και πολυ μεγαλυτερο μαγκα, το να ξερεις να προσαρμοζεσαι στις αναγκες του εκαστοτε περιβαλλοντος.
Βεβαια μπορεις παντα να μεινεις ξεροκεφαλος και αναισθητος. Καλυτερα για σενα, οντως. Οι χοντροπετσοι σαν εσενα δεν επηρεαζονται απο τον κοσμο γυρω και τα σκατα του και περνανε καλυτερα μεσα στην κοσμαρα τους.
Και με το να μιλας ασχημα και να προσβαλεις, δεν ενισχυεις το ανυπαρκτο επιχειρημα σου (αν δεν υπαρχει, δεν το σωζεις οσο κι αν επιμεινεις). Το κανεις χειροτερο. Και το μονο που αποδεικνυεις ειναι οτι δεν ξερεις να συζητας.
Δεν το διαβασα το τελευταιο γραμμα σου με τα βρισιδια. Αληθεια. Δεν το ανοιξα καν. Δεν ηθελα να μου χαλασει η διαθεση, ουτε ηθελα να μπω στη διαδικασια του να θελω να απαντησω στις μαλακιες σου και στο γιατι ειναι μαλακιες, απο τη στιγμη που ειχα αποφασισει οτι δεν ηθελα πλεον επαφες μαζι σου. Και ακομα δεν το εχω διαβασει, και ουτε ξερω αν προκειται ποτε. Ξερω ομως οτι μου εγραφες ασχημα πραγματα και μου απεδιδες πολυ ακομψους χαρακτηρισμους.
Μονο που μου τους απεδιδες για τους λαθος λογους. Γιατι δεν λεω οτι δεν εκανα κι εγω μαλακια, ουδεις αναμαρτητος. Η δικη μου μαλακια ομως ηταν που ενεδωσα στον εκνευρισμο που μου δημιουργουσε ο ανταγωνισμος που εθετες συνεχεια, και αντι να σου εξηγησω (εστω για 200η φορα) ηρεμα που εχεις το λαθος, σου την ειπα ευθεως. Βεβαια, ποσο να αντεξει ενας ανθρωπος τον καταιγισμο αυτοπροβολης του δηθεν παντογνωστη και κατοχου της μοναδικης αληθειας με μαρμελαδα στα αυτια. Της δηθεν επιδειξης γνωσεων, ειδικα της γνωσης της καταστασης που βιωνει ο αλλος καλυτερα απο τον αλλο και καλα (και εχω απειρα παραδειγματα απο αυτο) και της μη παραδοχης ακομα και του πιο οφθαλμοφανους λαθους. Εσπασα.
Αλλα αυτο ηταν και το λαθος μου, γιατι τωρα εχεις μουλαρωσει απεναντι μου και δεν προκειται ποτε να δεις τις μαλακιες σου, απλα και μονο επειδη τις λεω εγω. Θα παραμεινεις ο wannabe ξερολας.
Και ειναι κριμα, γιατι κατω απο ολη αυτη τη μαλακια και την ανασφαλεια σου, δεν εισαι κακο παιδι. Εισαι απλα πολυ εγωιστης για να αφησεις καποιον αλλο να εχει δικιο. Εισαι πολυ εγωιστης για να παραδεχτεις εστω και οτι καποιος αλλος μπορει να γνωριζει κατι, ειτε το γνωριζεις εσυ ειτε οχι. Και πολυ ανασφαλης για να παραδεχτεις το λαθος σου, εκτος αν καποιος σε στριμωξει παρα πολυ για να το κανεις. Και αληθεια, δε σε κανει να φαινεσαι μαλακας κατι τετοιο. Μαγκας σε κανει να φαινεσαι και αρχιδατος, γιατι μονο οι αρχιδατοι δεν εχουν κομπλεξ οτι και καλα ειναι οι αλαθητοι και οι τελειοι.
Δεν εισαι τελειος. Απεχεις πολυ απο αυτο. Και δε μου λειπεις καθολου απο τη ζωη μου. Σε κανενα δε λειπει μια συνεχης ενταση.
Αλλα ρε γαμωτο μου τη δινει μετα απο τετοιο ερωτα, ή ο,τι ηταν τελοσπαντων, να ειμαστε τσακωμενοι. Μου τη δινει να υπαρχει αυτη η αρνητικη ενεργεια στον αερα, μου τη δινει να θεωρεις εσυ οτι εχεις το δικαιωμα να απορριπτεις εμενα μετα απο οσα εχεις κανει, μου τη δινει να θελω να σε χαστουκισω οποτε σε δω. Μου τη δινει να μαθαινω νεα σου και να σκεφτομαι «χρμφ, σιγα τη μαλακια», μου τη δινει να ακουω το Abbey Road Medley και αντι να χαλαρωνω και να γουσταρω τη μουσικη, να σκεφτομαι οτι μου την κλεβεις.
Μου τη δινει που το παιζεις οτι και καλα με εχεις ξεχασει και δε με σκεφτεσαι ποτε. Αν εισαι οντως το ατομο που γνωρισα εκεινο το καλοκαιρι, δεν μπορει να εισαι τοσο γαιδαρος. Τι διαολο, το παιζες ευαισθητος για να πηδηξεις κι εσυ;
Αν εισαι αυτος που μου εδειξες οτι εισαι, τοτε ειμαι σιγουρη οτι θυμασαι καποια πρωινα στο καμπινγκ της Καλογριας, με τις πορτες του αυτοκινητου σου ανοιχτες και απο μεσα να ξεχυνεται αυτο:
Κλεισε τα ματια και θυμησου. Αν εισαι αυτος που μου εδειξες οτι εισαι, θα θυμασαι ενιοτε ενα βραδυ στην παραλια που μας πηρε ο υπνος μεσα στον υπνοσακο κατω απο τ αστερια. Θα θυμασαι μια ενοχη αποδραση στην Ερωτοσπηλια, και ποιος ηταν εκει οταν αδειαζε το διαμερισμα σου. Θα θυμασαι ενα φιλι στο Γκαζι σε μια ταρατσα με θεα την Ακροπολη, ενω επαιζει Kid Rock – All summer long. Θα θυμασαι μια καλοκαιρινη συναυλια και το Firewoman στην επιστροφη. Θα θυμασαι μεθυσμενη οδηγηση και κρυφα μηνυματα στο κινητο και το τι ειναι ερωτας..
Αν εισαι αυτος που μου εδειξες οτι εισαι, ξερω οτι διαβαζεις το μπλογκ μου μια στο τοσο, ακομα κι αν παριστανεις οτι δε σε απασχολει. Δεν ειναι αναγκη να μιλαμε και να εχουμε καποια επαφη. Αλλα ειναι κριμα να υπαρχει αυτη η εχθρα. Δε μου αρεσει η εχθρα, δεν ειμαι κακοψυχος ανθρωπος. Ειμαι ετοιμη να σε συγχωρησω, αν εισαι ετοιμος να παραδεχτεις το λαθος σου.
Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΕΞΑΠΑΤΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη «ανάπτυξη»;
Μήπως το να οδηγείτε το νέο σας cabrio στον ευρωπαϊκών προδιαγραφών αυτοκινητόδρομο, πηγαίνοντας για γρήγορα ψώνια στο υπερπλήρες εμπορικό κέντρο; Το υπερσύγχρονο καζίνο-ξενοδοχείο στην κορυφή των καμένων βουνών; Το να πίνεις τον καφέ σου στη νέα μοδάτη καφετέρια που χτίστηκε στην πλατεία, στη θέση της παιδικής χαράς που έπαιζες μικρός;
Οι άνθρωποι συνήθως ευφραίνονται να ακούν ότι η χώρα έχει το μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρώπη, ή ότι θα αναπτυχθεί η περιοχή τους.
Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να γυαλίζουν τα τουφέκια τους, διότι οι φράσεις αυτές δηλώνουν απερίφραστα την εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης από το κεφάλαιο. Η χώρα με το μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρώπη, με την καλπάζουσα ακρίβεια αλλά τα στάσιμα ημερομίσθια, ένα οξύμωρο σχήμα. Από πού πηγάζει αυτή η ανάπτυξη; Γιατί σφίγγουν τα χέρια τους αυτοί οι κουστουμαρισμένοι στην τηλεόραση, ενώ ο κόσμος διακατέχεται από μια βασική ανασφάλεια για το μέλλον;
Μεγαλύτερος ρυθμός ανάπτυξης σημαίνει μεγαλύτερος ρυθμός εκμετάλλευσης. Η δομή της κοινωνικής πυραμίδας θα δείχνει πάντα ποιος ωφελείται από την ανάπτυξη. Ο αριθμός των ψηφίων των προϋπολογισμών των δημοσίων έργων θα είναι πάντα ένα άπιαστο όνειρο για τις μάζες όπως το τζακ ποτ στο τζόκερ. Για αυτά τα ποσά σφίγγουν τα χέρια τους στην τηλεόραση, αλλά το ποσό που εισρέει στη τσέπη μας μηνιαίως είναι σταθερό, και δεν είναι εικοσαψήφιο, όπως ίσως είναι το δικό τους.
Η ανάπτυξη μιας περιοχής σημαίνει το χορό των μηδενικών που θα στηθεί στην κεντρική της πλατεία από τους εργολάβους και τους πολιτικούς. Το κράτος παρεμβαίνει σε ολόκληρες περιοχές και τις αναπλάθει, καταστρέφοντας συχνότατα τον ιστορικό και πολιτιστικό τους χαρακτήρα, μετατρέποντάς τες σε ομοιόμορφα τσιμεντένια κακουργήματα, απαράλλακτα από γειτονιά σε γειτονιά, επιβάλλοντας επίσης μια νέα, στεγνή, χρηστική αισθητική.
Η ανάπτυξη ως εξέλιξη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Ο άνθρωπος ως οργανικό μέρος του οικοσυστήματος δε θα μπορούσε να μη συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία. Είναι το φυσικό επακόλουθο της επιθυμίας για άμεση ικανοποίηση των αναγκών. Μια ιδέα ουσιαστικά, για μια πιο εύρωστη γνώση και ευκολία στην επιβίωση και στην επικοινωνία.
Ωστόσο, χαρακτηριστικό της εκάστοτε εξουσίας είναι η ρητορική με την οποία περιβάλλει τα ίδια πανάρχαια αιτήματα – της κυριαρχίας και του πλούτου – ώστε να τα παρουσιάζει ως ‘κοινό καλό’. Στην εποχή μας η λειτουργία αυτή επιτελείται από τη λέξη ‘ανάπτυξη’.
Σε παλαιότερες κοινωνίες το χρήμα εφευρέθηκε για να διαμεσολαβεί συναλλαγές που ως τότε γίνονταν με αντιπραγματισμό ή οικονομία δώρων, δηλαδή άμεση χρονικά ανταλλαγή προϊόντων στην πρώτη περίπτωση ή σε βάθος χρόνου στη δεύτερη. Στη σύγχρονη εποχή, όμως, με την άνοδο της αστικής τάξης, μιας τάξης εμπόρων, εφοπλιστών και εισοδηματιών, το χρήμα αρχίζει να έχει την ικανότητα να αυτοαναπαράγεται, μέσω τοκισμού, ή μέσω της αύξησης της αξίας των μετοχών μιας επιχείρησης. Τα προϊόντα είναι πλέον που βοηθούν στη διακίνηση του χρήματος, και αυτό φαίνεται στο γεγονός ότι μεγάλο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής του περασμένου αιώνα απαρτίζεται από άχρηστα αλλά επιθυμητά προϊόντα. Είναι σαφές ότι αυτή ακριβώς η δημιουργία ακόρεστης καταναλωτικής επιθυμίας για πράγματα που ο κόσμος δεν έχει πραγματικά ανάγκη αποτελούν ρητό αντικείμενο ψυχοτεχνολογιών όπως το μάρκετινγκ και η διαφήμιση. Σε συνδυασμό με τον παραδοσιακό ανθρωποκεντρισμό που πρεσβεύει ότι ο άνθρωπος ως κορωνίδα της δημιουργίας έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τη φύση για το δικό του καλό, η αναγωγή του κέρδους σε αυταξία μας οδηγεί στην πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιεί τη φύση για τον ακόρεστο πλουτισμό του, κι αυτή είναι βασικά η σύγχρονη ιδεολογία της ανάπτυξης.
Παράλληλα η βιομηχανική επανάσταση είχε δώσει πλέον στον άνθρωπο τα μέσα να προκαλεί μεγάλης έκτασης καταστροφή της φύσης κυρίως μέσω της βαριάς βιομηχανίας αλλά και μέσω της εκτεταμένης υλοτομίας. Ωστόσο η τεχνολογική ανάπτυξη από μόνη της δεν είναι η αιτία του κακού. Ουσιαστικότερο ρόλο παίζει η μεταβολή του αξιακού συστήματος κάθε κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα η αναγωγή του κέρδους σε αυταξία, σε αντίθεση με τη μέριμνα για την κάλυψη των αναγκών. Όταν οι άποικοι είχαν μεταδώσει την τεχνογνωσία τους στους ιθαγενείς της Αμερικής, οι τελευταίοι την χρησιμοποίησαν, όχι για να παράγουν τριπλάσιο όγκο αγαθών, αλλά για να παράγουν την ίδια ποσότητα αγαθών σε τρείς φορές μικρότερο χρόνο, ώστε να ξεκουράζονται περισσότερο. Αυτό το παράδειγμα δίνει μια ουσιαστική περιγραφή του πώς το αξιακό σύστημα της κοινωνίας καθοδηγεί τη συμπεριφορά των μελών της, ακόμα κι αν έχουν πιο ανεπτυγμένη τεχνολογία στην κατοχή τους.
Κάτι τέτοιο δείχνει, από μια άλλη όψη, και η ληστρική κατασπατάληση μη ανανεώσιμων πόρων στη σημερινή κοινωνία. Από πολιτικής τώρα απόψεως, το μεγαλύτερο ψέμα που μας κληροδότησαν οι προηγούμενοι δύο αιώνες είναι ότι ο φιλελευθερισμός θα επιτρέψει την απελευθέρωση της οικονομίας από τον κρατικό παρεμβατισμό. Απεναντίας το κράτος ωφελεί στην ουσία επιλεκτικά το μεγάλο κεφάλαιο και δίνει τη δυνατότητα σε επιχειρηματίες να καρπώνονται κέρδος από την εκμετάλλευση της φύσης.
Αποτελεί το δεκανίκι των εταιρειών, κάνοντας πρόσφορο το έδαφος για την αντιμετώπιση «εμποδίων» και αντιστάσεων. Έτσι χρησιμοποιεί τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς για να εκκενώσει μια κατάληψη (πχ. Μεταξουργείο) και για να διώξει τους ελεύθερους κατασκηνωτές (προς τιμή των απανταχού ξενοδοχειακών μονάδων), παραπλανεί κάνοντας προπαγάνδα υπέρ των έργων για να αποτρέψει αντιδράσεις κατοίκων (πχ. εκτροπή Αχελώου) ή ρυθμίζει τη νομοθεσία κόβοντας και ράβοντας τους νόμους στα μέτρα των κατασκευαστικών. Το τελευταίο επιβεβαιώνεται από τη νομική ασυλία που τόσο απλόχερα προσφέρει στις εταιρείες, με τα εκατοντάδες παραδείγματα εργατικών ατυχημάτων (όπως στα εργοτάξια-κάτεργα των Ολυμπιακών Αγώνων).
Σε ένα μικροεπίπεδο αυτή η λογική αντικατοπτρίζεται στον ατομικισμό της κοινωνίας μας, ότι δηλαδή οι άνθρωποι αναμένουν από το κράτος να τακτοποιεί όλες τις δημόσιες υποθέσεις, ώστε ο καθένας να μπορεί απρόσκοπτα να ασχολείται με τη δουλειά του και την οικογένειά του. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μ. Θάτσερ θριαμβολογώντας για τη βίαιη επιβολή του ‘φιλελευθερισμού’ της οποίας ήταν πρωταγωνίστρια, δήλωσε ‘Η κοινωνία δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο άτομα και οικογένειες’.
Ομοίως υποθέσεις που αφορούν τη συλλογική ζωή όπως δημόσιοι χώροι και πλατείες ή η προστασία του πρασίνου και των δασών, έχουν ανατεθεί σε εκλεγμένους αντιπροσώπους και εξειδικευμένες υπηρεσίες, επομένως η εκάστοτε μαζική καταστροφή είναι μια ευθύνη την οποία όλοι μετά προσπαθούν να αποποιηθούν, οι πολίτες φορτώνοντάς την στην κυβέρνηση, και αυτή με τη σειρά της στην προηγούμενη. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της πολιτικής ανευθυνότητας.
Αυτοοργάνωση και ακτιβισμός
Δική μας απάντηση σε αυτό αποτελεί η ουσιαστική επανασύνδεση της συλλογικής ζωής με το άτομο, την οποία καλούμε αυτοοργάνωση. Πιστεύοντας ότι η αποτελεσματική και φυσική αυτορρύθμιση του κοινωνικού συστήματος επιτελείται χωρίς το διαχωρισμό του κοινωνικού σώματος σε εξουσία και υπηκόους, αλλά απεναντίας με την κατανόηση των σκοπών και των μέσων από το σύνολο της κοινότητας και τη συνειδητή ενεργοποίηση του ατόμου, θεωρούμε άμεσα σχετιζόμενο το οικολογικό ζήτημα με το ζήτημα της εξουσίας. Όπως γράφει και ο θεωρητικός και ακτιβιστής Μ. Μπούκτσιν, ‘Η ιδέα της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση πηγάζει ευθέως από την ιδέα της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο’.
Λόγια ανείπωτα 