Τι όμορφο βράδυ απόψε..!
Από τα βράδια που σε καλούν να τα περάσεις μέσα σε ένα υπόγειο κουτούκι, με κακό κόκκινο κρασί, τσιγαρίλα και απίθανο φαγητό μαγειρεμένο σε πήλινες γάστρες.
Ή κάπου με παχιές φλοκάτες και τζάκι και ζεστή σοκολάτα, ενώ στο background παίζει big band jazz…
Ή με ζεστά pancakes σερβιρισμένα σε στοίβα και τη σοκολάτα να τρέχει από πάνω και στα πλάγια…
Ψιτ. Μου έχεις λείψει.
Το ξέρω ότι θες το χρόνο σου.
Όταν κατασταλάξει το μυαλό σου, εδώ είμαι. Πάρε με.
Έχω ιδέες.
μερες που ειναι, να μη γραψω και γω το γραμμα μου? Λοιπον, για τη νεα χρονια (αλλα και για τις τελευταιες μερες της παλιας, δε με χαλαει), δε θελω να σου ζητησω παιχνιδι, ουτε κατι υλικο, διοτι πλεον θεωρω οτι εχω τη δυνατοτητα να αποκτησω ο,τι θελησω. Θελω ομως καποια απο αυτα τα πραγματα που δεν μπορει να τα αγορασει το χρημα.
Για αρχη, θα ηθελα χρονο. Μπορεις, αγιε μου Βασιλη, να μεγαλωσεις λιγο τη μερα? η να μικρυνεις λιγο τα δρομολογια που εχω να κανω καθημερινα? για την ακριβεια, το να διακτινιζομαι στιγμιαια εκει που εχω να παω καθολου μα καθολου δε θα με χαλαγε! ξερεις ποσο χρονο θα μου γλιτωσει αυτο? Λιγο χρονο παραπανω τη μερα, ωστε να μπορω να προλαβαινω και να πηγαινω στις υποχρεωσεις μου, και να μελεταω, και να ξεκουραζομαι, και να βλεπω την οικογενεια μου και να διασκεδαζω χωρις να γινομαι λαστιχο και στο τελος ρακος. Μπορεις?
Επισης θα ηθελα λιγη παραπανω πειθαρχια…για να μπορω να διαβαζω αυτα που χρειαζεται μηπως παρω αυτο το ρημαδι το πτυχιο καποια στιγμη καποτε! Ουσιαστικα ομως και παλι για να οργανωσω το χρονο μου καλυτερα. Και λιγη παραπανω ορεξη να τα διαβαζω, να μην το κανω σαν αγγαρεια. Απλα εχω βαρεθει τοσα χρονια στην ιδια κατασταση, θελω να παω αλλου απο αυτο, και δεν μπορω να καταφερω τον εαυτο μου να το κανει.
Ακομα θα ηθελα λιγη ικανοτητα παραπανω στο να διαχειριζομαι τις συναισθηματικες μου καταστασεις. Να μην κωλωνω να εκφρασω πραγματα που θελω στους ανθρωπους που πρεπει, να μην παραλυω οταν ερχεται εκεινη η στιγμη. Να μην περναω χρονο στενοχωρημενη για πραγματα, καταστασεις και ανθρωπους που δεν αξιζουν. Και να εχω λιγη παραπανω υπομονη, ιδιως τις στιγμες που αγχωνομαι, ωστε να μη βγαζω νευρα σε αυτους που δε φταινε.
Τελος, αγιε Βασιλη, θα ηθελα πισω τη Ραλλου μου. Βασικα, εστω και μονο αυτο να πραγματοποιηθει, χεσε ολα τα υπολοιπα, προσωπικα για μενα δε θελω τιποτε αλλο. Θελω μονο να ξαπλωνω το βραδυ και να ακουω την ανασα της στο πλαι μου, θελω να πηγαινω τα κυριακατικα πρωινα στο δασος μαζι της.
Κατα τα αλλα δεν ειμαι αχαριστη. Ειμαι πολυ ευτυχισμενη με τα οσα συνεβησαν στη ζωη μου τον τελευταιο χρονο: την εμπειρια που απεκτησα ζωντας μεσα σε μια καταληψη, την ενηλικιωση μου, το νεο κοσμο που ανοιχτηκε μπροστα μου, τα ατομα που γνωρισα και τις ωρες που περασα μαζι τους, ειτε διασκεδαζοντας ειτε με εποικοδομητικες συζητησεις, τους νεους οριζοντες που μου προσφερει η καινουργια μου μπαντα σε επιπεδο εμπειριας αλλα και παρεας και το οτι εχω την ανεση και τη δυνατοτητα να βγαζω λεφτα κανοντας κατι που με ευχαριστει και οχι μια αγγαρεια. Αλλα πανω απο ολα για την υγεια που εχω, για την ψυχικη υγεια που ανεκτησα και για την αγαπη που εχω παρει απο οσους με περιτριγυριζουν, πλην ενος.
Αυτα, αγιε Βασιλη μου για φετος. Αυτα ειναι τα aspects στα οποια πανω πρεπει να δουλεψω και να εξελιχτω.
Και τωρα παμε και για το σημερινο κειμενο.
Περι αντιληψης της μουσικης
Αυτο που με εκνευριζει πιο πολυ στην ακαμπτη λογικη των κολλημενων «κλασικοφρονων», περαν του σνομπ, αφ’υψηλου υφους του «μοναδικου κατοχου της γνωσης και της αληθειας», ειναι η επιμονη αρνηση τους να αποδεχτουν τη συγχρονη μουσικη. Αρνηση κατα τη γνωμη μου στειρα. Διοτι η μουσικη που ονομαζουμε σημερα κλασικη, δεν ηταν καποτε παρα η συγχρονη του καιρου της. Ηταν η μουσικη μεσα απο την οποια ενιψθαν και εκφραζονταν οι ανθρωποι καποιας εποχης, επηρεασμενοι και εχοντας αφομοιωσει το κλιμα της εποχης εκεινης κατα την οποια ζουσαν. Τα ακουσματα αυτα -δυστυχως η ευτυχως- δεν τα εχουμε σημερα, με την εννοια οτι δεν ειναι αυτα με τα οποια οι περισσοτεροι εχουμε μεγαλωσει, μας περιτριγυριζουν, αυτα που αποτελουν την «παιδεια» μας και εν τελει αυτα μεσω των οποιων εκφραζομαστε. Δεν ειναι τα κομματια αυτα εκεινα με τα οποια νιωθουμε. Ναι μεν εβαλαν τις βασεις για να εξελιχθουν ορισμενα ειδη μουσικης οπως ειναι σημερα και εισηχθησαν πολλες ριζοσπαστικες καινοτομιες, αλλα:
ι) και τα σημερινα κομματια βαζουν τις βασεις πανω στις οποιες θα πατησει η μουσικη του μελλοντος, οπως και τα κομματια της μουσικης εκεινης αποτελουσαν εξελιξη των παλαιοτερων μουσικων μορφων, εκφρασμενα μεσα απο το αντιστοιχο «συγχρονο» κλιμα της εποχης τους, και ορισμενα απο αυτα, προφανως εκεινα που εισηγαγαν τις καινοτομιες η που καταφεραν να εκφρασουν πολλους, εμειναν στην ιστορια ως κλασικα – ετσι και απο τα κομματια του τωρα ενδεχομενως ξεχωρισουν και γινουν διαχρονικα οσα θα εχουν τις αντιστοιχες ιδιοτητες και
ιι) στην τελικη ειναι καπως οξυμωρο να ονομαζεις κατι εξελιξη ενος αλλου πραγματος και κατοπιν να το υποτιμας θεωρωντας το κατωτερο.
Τελος, το κριτηριο της αξιας της τεχνης δεν ειναι απλως το αν ενα εργο ειναι τεχνικα αρτιο η μεγαλοπρεπες, αλλα κατα βαση το ποσο εκφραζεται μεσα απο αυτο ο δημιουργος του και το τι επιδραση εχει στο συναισθημα του αποδεκτη.
ΥΓ: Σκοπος αυτου του κειμενου ειναι καθαρα και μονο να στηλιτευσει την ξυλινη συμπεριφορα καποιων «οπαδων»
ορισμενων ειδων μουσικης. Σε καμια περιπτωση δεν περιφρονω τη μουσικη που ακολουθησε την εποχη της αναγεννησης και του μπαροκ (κλασικη εποχη, ρομαντισμος, οπερα κλπ). Η μουσικη αυτη, που λανθασμενα στην καθημερινοτητα αναφερεται ως «κλασικη», ειναι πραγματι ανεκτιμητης αξιας και απο την πλευρα των καινοτομιων και της προσφορας στην κατοπινη παραδοση. Επισης, το κειμενο δεν ειναι επιστημονικο αλλα απλα μια αποψη… ερευνα πανω στην αξια της λαικης μουσικης ορισμενων εποχων προκειται να ακολουθησει, οπως και στη διακριση μεταξυ ποιοτικης και ευτελους μουσικης τωρα αλλα και τοτε… ευχαριστω για την ιδεα (ξερεις εσυ που μου την εδωσες 😉 )
Λόγια ανείπωτα 