Αυτο που με τσαντιζει πιο πολυ απο ολα ειναι το να ειναι καποιος αλλος ο μαλακας της υποθεσης και να το ξερουμε ολοι, αλλα καπως να καταληγω να ειμαι εγω.
Δεν πειραζει ομως. Συνηθισμενα τα βουνα στα χιονια. Ουτε η πρωτη φορα ειναι ουτε η τελευταια που καποιος θα με κρεμασει. Ευτυχως αυτη τη φορα μπορω να δωσω πολυ λιγοτερη σημασια απο ο,τι την προηγουμενη.
Αλλα με πειραζει λιγακι το ποσο ευκολα το δεχτηκαν ολοι. Ουτε μια αντιδραση, ουτε μια φωνη οτι «αυτο δεν ειναι σωστο».
Τι να πω. Τωρα καταλαβαινω γιατι, οταν πρωτομπηκα σε αυτο το γκρουπ, το πρωτο πραγμα που ακουσα ηταν «Μη δεθεις συναισθηματικα. Δες το σα δουλεια. Ελα να παρεις το μεροκαματο σου και να φυγεις». Και σκεφτομουν τοτε, γιατι; Αφου ειναι τοσο καλα παιδια, μπορουμε να εχουμε τοσο ωραιες προσωπικες σχεσεις. Τωρα καταλαβα γιατι.
Αλλα τι να κανω, δοθηκα και δεθηκα. Ειναι λιγο το οτι οταν συναναστρεφεσαι και συνεργαζεσαι με ανθρωπους ερχεσαι κοντα. Ειναι λιγο το οτι οταν κανεις κατι καλλιτεχνικο και βαζεις ενα κομματι απο την ψυχη σου στη δουλεια σου, ερχεσαι ακομα πιο κοντα. Η μουσικη ενωνει τους ανθρωπους.
Ειναι ομως και λιγο τα ψεματα του παπαρα, που ως ενας αλλος Αντωνης Σαμαρας με γεμισε με καποιες υποσχεσεις προκειμενου να με παρει στο γκρουπ. «Γιατι θελεις και αλλες μπαντες, γιατι δεν το κανεις να ειμαστε ΕΜΕΙΣ η μπαντα ΣΟΥ, να βαλουμε κι αλλα τραγουδια δικα σου, να φτιαξεις κι εσυ το προγραμμα οπως το θελεις.» Αυτα μου λεγε. Εγω με αυτους τους ορους ηρθα.
Και ο,τι εγινε, εγινε γιατι ηθελα να βαλω κι εγω σε αυτη την ομαδα κατι απο την ψυχη μου. Ηθελα να βαλω μεσα κατι δικο μου, κατι που να με εκφραζει εμενα, για να μπορω να εκφραστω καλυτερα, να δωσω καλυτερα, να νιωσω καλυτερα, να εχει κι ενα δικο μου κομματακι μεσα, να εχει λιγο απο την προσωπικοτητα μου, να ειναι εστω και λιγο δικο μου. Να ειναι κατι ομαδικο που να το φτιαχνουμε μαζι, και οχι δουλεια γραφειου, ερχομαστε, εκτελουμε, φευγουμε. Σε ολα τα επιπεδα.. οχι μονο στο καλλιτεχνικο. Στο πιο προσωπικο. Ημουν η μονη που το ειδα λιγο πιο συναισθηματικα, η μονη που εψαξα να κανω φιλους και οχι απλα συνεργατες, η μονη που ηθελε με χαρα να βρισκομαστε και εκτος, η μονη που ανοιξα το σπιτι μου με αγαπη σε ολους, η μονη που προσπαθησα να κανονισουμε μια εξοδο ολοι μαζι, η μονη που ασχοληθηκα να φτιαξω κατι να φερω σε γιορτες και γενεθλια, να κανουμε κατι ΠΑΡΕΑ. Να νιωσουμε ομαδα.
Θα μπορουσα να το εχω δει δουλεια γραφειου. Ερχομαι, παιρνω το μεροκαματο, φευγω. Οπως οι υπολοιποι. Ο καθενας την παρτη του. Να τα γραφω ολα στα αρχιδια μου. Και τιποτα δε θα ειχε γινει τωρα.
Δεν πειραζει ομως. Δεν πειραζει που θα ηθελα κατι παραπανω, δεν πειραζει που εγω θα αντιδρουσα αλλιως αν εβλεπα να κρεμιεται ετσι ενας συνεργατης. Τουλαχιστον μου αρκει που ολοι ξερουν ποιος ειναι ο μαλακας. Μου αρκει που το βλεπουν οτι ο «επαγγελματιας» «συνεργατης» προτιμαει να με διωξει, παρα να κανει ενα βημα πισω προκειμενου να νιωσω κι εγω οτι δινω κατι παραπανω και εκφραζομαι, να νιωσω μια μινιμουμ ικανοποιηση σε αυτη την ομαδα. Οπως κανω εγω βηματα πισω τοσο καιρο για να μην εχουμε θεμα, και με το που τολμησα να φερω μια φορα μια αντιρρηση στον αρχηγο Αντωνη Σαμαρα, επειδη φτανω σε ενα σημειο που πραγματικα δεν αντεχω αλλο γιατι τοσο καιρο κανω το μαλακα και ξανακανω το μαλακα, αντι να συνελθει λιγο να συνεργαστουμε σαν ανθρωποι, διαγραφηκα απο το κομμα. Οτι τι, οτι και καλα επειδη τσακωθηκαμε; Αηδιες, οι ανθρωποι θυμωνουν, τσακωνονται, τα βρισκουν, ο καθενας με τη γκομενα του εχει ριξει πολυ μεγαλυτερους τσακωμους, τα βρηκαν ομως, δεν ειναι ο τσακωμος το θεμα, ειναι το μετα. Το θεμα ειναι οτι δε θελει να κανει πισω, γιατι ειναι θεμα εγωισμου, και γιατι βαριεται.
Και μπορει να μην τους νοιαζει αρκετα για να αντιδρασουν, μπορει να με εχουν στα αρχιδια τους κι εμενα, μπορει να ειμαι η μονη που το ειδα λιγο πιο προσωπικα (κακως) και κακως περιμενα μια κινηση συμπαραστασης ενω απλα να τους νοιαζει να κανουν τη δουλεια τους. Αλλα τουλαχιστον το βλεπουν. Πώς δε διστασε να με κρεμασει τελευταια στιγμη, και πώς δεν ειχε καν τα αρχιδια να μου το πει ο ιδιος. Πώς πηρε την αποφαση μονος του χωρις να ρωτησει κανεναν και χωρις να υπολογισει κανενος τη γνωμη και πώς την επεβαλε σε ολους. Kαι μαλιστα την ΕΠΟΜΕΝΗ μερα, ενω ο ιδιος το ειχε αποφασισει και κανονισει απο ΧΤΕΣ, ειχε ηδη ανακοινωθει ΔΗΜΟΣΙΑ και οχι στους συνεργατες του – μιλαμε για τετοιο αδειασμα και κρεμασμα δηλαδη.
Το βλεπουν, γιατι βλεπουν οτι δεν εχουν τσακωθει ποτε αλλος με αλλον μεταξυ τους, ουτε με εμενα, παρα μονο ολοι εχουν τσακωθει μονο με το μαλακα. Οχι επειδη ειναι ο αρχηγος. Γιατι εχουν συνυπαρξει με αλλους σε αλλες μπαντες που ηταν αλλοι οι αρχηγοι, αλλα δεν τσακωθηκαν ποτε μαζι τους, γιατι εκεινοι ηξεραν πώς να το χειριζονται καλυτερα. Οχι λοιπον επειδη ειναι ο αρχηγος, αλλα επειδη ειναι αυτος που ειναι.
Και φυσικα ο μαλακας μαλακας θα παραμεινει. Μπορει να κανει καλυτερους χειρισμους τωρα, προκειμενου να πετυχει το σκοπο του. Μπορει να αφησει περισσοτερο λασκα στη νεα συνεργατιδα, τουλαχιστον στις αρχες, για να την κανει να αισθανθει οτι και καλα εχει καποιο μερος σε ολο αυτο και οτι «αυτος ειναι ο καλος και κοιτα τι ωραια που βαζεις και τα δικα σου στοιχεια μεσα». Μπορει να κανει το αντιθετο, να ειναι ειλικρινης μαζι της οτι η φαση της θα ειναι session, το μεροκαματο και φυγε, αντι να τη γεμισει και αυτη με ψεματα και ψευτικες υποσχεσεις οτι «αυτη εδω θα ειναι η μπαντα ΤΗΣ», οπως εμενα, τοτε που με ειχε αναγκη. Ναι, γιατι ειναι πονηρος, ξερει απο χειρισμούς, ξερει πώς να το χειριστει καλα στις αρχες. Αλλα καποια στιγμη τη μαλακια θα την ξανακανει, γιατι αυτος ειναι. Και την επομενη φορα μπορει να την κανει σε σενα.
ΥΓ. Το να σε κρεμασει ο αλλος 3 μερες πριν απο κλεισμενη δουλεια, ειναι, οκ, αντιεπαγγελματικο. Το να ανακοινωθει κατι στο FB ομως πριν σου το πει εσενα (εστω και δι’αντιπροσωπου γιατι ο ιδιος ειναι χεστης), δεν ειναι αντιεπαγγελματικο. Ειναι σκατανθρωπια.
Ο καθενας τελικα επιλεγει και εχει τους συνεργατες που του αξιζουν.
Λόγια ανείπωτα 