…και αυτο εννοω οταν λεω οτι this is the blog of unspoken words… Αλλα πολλες φορες ειναι καλυτερα αυτο που θες να βγαλεις απο μεσα σου να μη φτασει ποτε στον παραληπτη του.
Γραμμα νουμερο 1, λοιπον..
Θα υποφέρουμε κι αυτή τη θυσία
κι οι καρδιές μας ας χτυπάν δυνατά
θέλω απόψε να μείνεις μαζί μου
και δώσ’ μου φωτιά
μείνε απόψε μαζί μου και δώσ’ μου φωτιά
Στο μ.
Ειναι πολυ παραξενο το πως μεταβαλλονται απο στιγμη σε στιγμη τα συναισθηματα.. Πριν απο λιγες μερες να εγραφα αυτο το γραμμα, αν τοτε που οντως ηθελα να το γραψω ειχα βρει το χρονο να το γραψω, θα ηταν διαφορετικο απ’ο,τι τωρα.
Θα σου εγραφα ποσο σ’αγαπω και ποσο μου λειπεις παρα το γεγονος οτι εχουμε σταματησει καιρο τωρα να παιζουμε αυτο το ρολο ο ενας στη ζωη του αλλου. Θα σου εγραφα οτι απ’οσους εχουν περασει απο τη ζωη μου θεωρω ακομα οτι εισαι ο μονος με τον οποιο αξιζε να μεινω και με τον οποιο θα μπορουσα και θα ΗΘΕΛΑ να μεινω, για παντα, χωρις να βαρεθω. Θα σου εγραφα οτι η καρδια μου ακομα χτυπουσε δυνατα στη σκεψη σου και στο ακουσμα του ονοματος σου και οτι ενιωθα ηλιθια καθε φορα που ρωτουσα τον εαυτο μου γιατι εμεις οι δυο παψαμε να ειμαστε μαζι. Γιατι ημουν ηλιθια, αυτη ηταν η απαντηση που εδινα. Θα σου εγραφα πως το οτι εισαι με καποια αλλη αυτη τη στιγμη αν και με ενοχλησε δε σημαινε τιποτα για μενα, γιατι παντα καπου ενιωθα οτι στο μελλον θα ξαναειμαστε μαζι, οτι ανηκουμε μαζι και γι’αυτο οι αλλες σχεσεις μας ειναι προσωρινες. Θα σου εγραφα ποσο φρικαρα οταν ακουσα απο κοινο μας γνωστο οτι σκεφτεσαι να κανεις παιδια μαζι της, γιατι τοτε συνειδητοποιησα για πρωτη φορα οτι ισως και να σε εχω χασει.
Αυτα θα σου εγραφα πριν λιγες μονο μερες, μεχρι πριν 2 εβδομαδες συγκεκριμενα, και ηθελα μηνες τωρα να σου τα γραψω. Η μαλλον να μου τα γραψω. Τωρα ομως δεν ξερω τι ακριβως θελω να σου πω. Γιατι ειχα την εντυπωση οτι, αν οχι αυτες οι συγκεκριμενες σκεψεις και αυτα τα συγκεκριμενα συναισθηματα, τουλαχιστον η αγαπη μας ηταν αμοιβαια. Οτι με αγαπουσες κι εσυ οσο και οπως σε αγαπω εγω. Κι εγω σε αγαπω τοσο που εκανα αυτο που ειναι το πιο δυσκολο απ’ολα για μενα: να κανω στην ακρη για να μη σταθω εμποδιο στη ζωη σου, να κρατησω τα συναισθηματα μου για μενα για να μη σε κανω ανω κατω. Να μην απαιτω τιποτα απο οσα μου λειπουν, τις συζητησεις μας, τα πρωινα μας μαζι στο κρεβατι σου με τις Βαβελ, την αγκαλια σου, τα αστεια μας, την τελεια επικοινωνια μας, το ανοιγμα των ψυχων μας ο ενας στον αλλο. Να σε αγαπω απο αποσταση, ομως παντα ετοιμη να ειμαι διπλα σου για οποτε με χρειαστεις. Χωρις να ζηταω ουτε λιγο απο το χρονο σου, ακομα και οταν δε μου τον δινεις.
Αλλα πια δεν ξερω καν αν με αγαπας. Αυτο το τοσο μοναδικο που μοιραστηκα μαζι σου και μονο μαζι σου, το γλυκο συναισθημα που νομιζα αμοιβαιο και με γεμιζε ολοκληρη ακομα και 2.5 χρονια απο τοτε που δεν ειμαστε «μαζι» και δεν ειχε αλλαξει σταλα.. δεν ξερω αν εσυ το νιωθεις πια. Διοτι νομιζα οτι ημουν ξεχωριστη για να γινω τα ματια που λησμονιουνται οταν δε βλεπονται, αλλα πια δεν ξερω τι ειμαι για σενα.
Σ’αγαπω και δεν ξερω ποση απογοητευση μπορω να αντεξω.
Γραμμα νουμερο 2:
Maybe if I’d told you the right words
At the right time
You’d be mine
Στον γ.
Ειναι ελαχιστες οι φορες που ερωτευτηκα καποιον πιο πολυ απο σενα και δεν ξερω αν φταιει το γεγονος οτι δε σε κρατησα για οσο ηθελα. Ηταν απιστευτα δυνατα τα συναισθηματα που ανακινουσες μεσα μου. Ηταν σαν ενα δυνατο κυμα που ξεπλενε και παρεσερνε φευγοντας καποια κομματια του εαυτου μου.
Δεν μπορεσα να σε εχω. Ισως να ειχα κι εγω καποιο μικρο μεριδιο φταιξιματος, αφου κοντα σου δεν ημουν ο εαυτος μου, δεν μπορουσα να ειμαι ο εαυτος μου, και αντι για τη δυναμικη γυναικα με βουληση που ειμαι μεταμορφωνομουν σε ενα ευπλαστο κοριτσακι που απλα ακολουθουσα τις βο(υ)λες σου και με εκανες ο,τι θες.. Αλλα δεν προκειται να ριξω στον εαυτο μου την ευθυνη για το οτι εισαι ενα τεραστιο καθικι. Με κανεναν απολυτως σεβασμο για τις γυναικες και κανενα σεβασμο για τον εαυτο σου. Χωρις αξιοπρεπεια και χωρις αρχες. Ενα ανηθικο σκουληκι. Που λεει τα χειροτερα ψεματα χωρις καμια τυψη, γνωριζοντας οτι θα πληγωσει, οτι θα προξενησει πονο με τη συμπεριφορα του αλλα εξακολουθει να χειριζεται τους ανθρωπους χωρις ενδοιασμο. Και αφου το κανει τους ριχνει και πισωπλατες μαχαιριες με βρισιες που δεν εχει τα αρχιδια να πει εμπρος τους καταπροσωπο, οπως δεν ειχε τα αρχιδια να πει τις πραγματικες του προθεσεις εξαρχης, οπως δεν εχει τα αρχιδια να παραδεχτει τα συναισθηματα του ουτε στον εαυτο του.
Ειναι ελαχιστες οι φορες που γνωρισα καποιον ανθρωπο χειροτερο απο σενα.
Ομως να σου πω κατι…δεν πα στο διαολο. Δε με ποναει πια. Δε σε δικαιολογω και δεν προκειται ποτε να μην περιφρονησω τις πραξεις σου και τη συμπεριφορα σου, και στα ματια μου εισαι τοσο χαμηλα οσο ελαχιστα αλλα ατομα. Για την ελλειψη αρχιδιων αν μη τι αλλο. Αλλα σε εχω συγχωρεσει. Καπου μεσα μου ειμαι ψιλομαζοχα και μου αρεσει ο πονος. Ο εντονος πονος ειναι ενα εντονο συναισθημα, ειναι ενα σημαδι οτι ΖΕΙΣ..! Ο πονος ειναι καλυτερος απο τη συναισθηματικη νεκρα, απο την αδιαφορια. Πονεσα και απογοητευτηκα εξαιτιας σου, ενιωσα προδομενη, ενιωσα να χανω την πιστη μου στους ανθρωπους. Ενιωσα ομως ΖΩΝΤΑΝΗ. Με εκανες να νιωσω ακραια συναισθηματα, εντονα και δυνατα συναισθηματα, μια δινη, εναν τυφωνα που παρεσερνε τα παντα στο περασμα του και με αφηνε με μια ζαλη, μια μαστουρα, μια συνεχη επιθυμια. Καποιες φορες μου λειπουν οι μερες που σ’αγαπουσα…
υγ. τα αρχικα δεν αντιστοιχουν σε πραγματικα ονοματα. ειναι χαϊδευτικα.
Λόγια ανείπωτα 