Η μια περιγραφεται απο την εταιρια της και οσους την προωθουν ως και καλα το «κατι διαφορετικο» και «κατι καινουργιο». Πας να ακουσεις λιγο την και καλα καθαρη jazz μουσικη, και ειναι αλλη μια -καθολου πρωτοτυπη- ποπ μπαλαντα, ηχογραφημενη με κακης ποιοτητας φωνητικα και ξεκαθαρα φαλτσα. Η τελικη παραγωγη, οχι καποιο ντεμο ή προβα! Αλλα φανταζομαι με το λεγε-λεγε καπου ο αλλος αρχιζει και το πιστευει, γιατι η παιδεια του μεχρι εκει φτανει.
Η αλλη αυτοπροσδιοριζεται ως jazz τραγουδιστρια. Πας να την ακουσεις, και οχι jazz… κονσερβοδιασκευουλες σε jazz standards ακους, παιγμενα σαν εντεχναδικα, εκτελεσμενα κυριολεκτικα εν ψυχρω. Τα φαλτσα βροχη, καμια εμπειρια στη χρηση του μικροφωνου και της φωνης γενικοτερα, με αποτελεσμα να σου τρυπανε τα αυτια. Να υποθεσω ο,τι δηλωσεις εισαι;
Η παραλλη εχει το υφακι του φωτεινου παντογνωστη, συνοδευομενο φυσικα με τη σνομπ απορριψη των παντων οσων δεν γουσταρει. Αλλο ομως το «δε μ’αρεσει το ταδε», κι αλλο το «ειναι χαλια το ταδε» ή το «ετσι ειναι, παει και τελειωσε». Και φυσικα αποψαρα για τα παντα, για τα ΠΑΝΤΑ ομως! Κοπελια κουλαρε, τραγουδιαρα εισαι, οχι πολιτικη αναλυτρια, ουτε κοινωνιολογος, ουτε οικονομολογος, ουτε ψυχολογος. Δεν ξερεις τα παντα. Ξερεις να κανεις κατι καλα, καντο και κρατα το στοματακι σου κλειστο για τα υπολοιπα αν ειναι να πετας κοτσανες, και κατσε και διαβασε. Η μορφωση δεν εβλαψε ποτε κανεναν που την απεκτησε. Αλλα, ειπαμε, οι αποψεις ειναι σαν τις κωλοτρυπιδες…
Αλλη παλι δεν μπορει να τραγουδησει, και το πλασαρει ως και καλα «εναλλακτικο ηχο» και αποψη. Με τραγουδια απο βαρετα εως ανυποφορα. Παλι, πιανει.
H αλλη βγαινει με τραγουδι καρακλεμμενο και γινεται τραγουδι του μηνα. Καλα, αυτια δεν εχουν αυτοι που τα κρινουν αυτα; Ή απλα δεν εχουν καθολου γνωσεις μουσικης; Τοτε γιατι κανουν αυτη τη δουλεια; Ή μας περνανε για ηλιθιους; Καλα, δεν τους αδικω, αμα τα τρωμε τα αξιζουμε κιολας. Αλλα για το σωστο και το δικαιο, πες το τουλαχιστον οτι ειναι διασκευη ή απο πού πηρες τα samples. Μη μου βαζεις «μουσικη-στιχοι ταδε», αν η μουσικη ειναι ξεκαθαρα απο αλλου!
Το κλασικο, ολες οι τραγουδιαρες εχουν ηχογραφησει καποια στιγμη και μια dance/house ΜΑΛΑΚΙΑ (με τιτλο «feat.ΚαιΚαλαΠολυΚουλΟνομαDJ» και καταληξη «Mπλαμπλαhouse (re)mix») που προσβαλλει το τυμπανο και το ακουστικο νευρο και οσα εγκεφαλικα κυτταρα δεν αυτοκτονουν ή δεν καιγονται.
Αλλες να παιζουν δεξια και αριστερα, να χωνονται σε gigs και να συνεργαζονται με πολυ σωστους μουσικους, χωρις να εχουν τα φοντα. Ρε πουστη, δεν τις ακουει κανεις; Γαμα το κοινο, οι μουσικοι που παιζουν μαζι τους; Τοση πεινα εχει πεσει;! Εγω θα ντρεπομουν να βγω να κανω κατι που δεν ειναι καλο, μονο και μονο για να πω οτι το’κανα! Δουλεψε το πριν το παρουσιασεις, δουλεια, δουλεια, δουλεια, προβες επι προβων. Και το χειροτερο ειναι καποιες που νομιζουν οτι ειναι καλυτερες απ’ο,τι ειναι, και δεν ξερεις αν απλα δεν εχουν συναισθηση ή αν δεν ειναι ειλικρινεις (και ποιο ειναι χειροτερο απο τα δυο). Δεν ειναι ολοι φτιαγμενοι για τραγουδιστες, οσο κι αν γουσταρεις δυστυχως. Βγαλτο προς τα εξω αν ειναι κατι καλο, αλλιως forever hold your peace.
Ενας -μαλακας κατα τ’ αλλα- πρωην μου ειχε πει το εξης σωστο: Η μιση Ελλαδα τραγουδαει, κι η αλλη μιση τραγουδαει μαζι της. Oλοι ξαφνικα εχουν γινει καλλιτεχνες, τραγουδιστες και συνθετες κατω απο τη μεγαλη ομπρελα του και καλα εναλλακτικου/και καλα καινουργιου. Το εναλλακτικο ειναι το νεο ποπ. Αλλα δεν το αναγνωριζουν οτι ειναι mainstream, το παιζουν και καλα του περιθωριου, και καλα κατα του συστηματος (βεβαια σε πορειες… ουτε λογος! επαναστατες του πληκτρολογιου ολοι), αλλα μετα γινονται οι ιδιοι το συστημα που κραζουν και επιδεικνυουν τις ιδιες σνομπ συμπεριφορες που υποτιθεται πως κατακεραυνωνουν. Τουλαχιστον το σκυλαδικο ειναι πιο ειλικρινες για το τι ειναι.
Και καπου εκει απογοητευεσαι για τη δουλεια που εχεις ριξει, για τα ποιοτικα standards που προσπαθεις να κρατησεις, για το χαμηλο προφιλ και για την ειλικρινεια που προσπαθεις να βαλεις στη δουλεια σου.
Τι να πω. Απ’οτι φαινεται, οντως οι φελλοι επιπλεουν.
Και καποια σκατα επισης.
(Αντιθετα, η γιαγιακα εδω τα αξιζει τα λεφτα της:)