μουσικη

All posts tagged μουσικη

Λιγη χολη… (ετσι, για να βγει απο μεσα μας)

Published 29 Σεπτεμβρίου, 2012 by yvris

Η μια περιγραφεται απο την εταιρια της και οσους την προωθουν ως και καλα το «κατι διαφορετικο» και «κατι καινουργιο». Πας να ακουσεις λιγο την και καλα καθαρη jazz μουσικη, και ειναι αλλη μια -καθολου πρωτοτυπη- ποπ μπαλαντα, ηχογραφημενη με κακης ποιοτητας φωνητικα και ξεκαθαρα φαλτσα. Η τελικη παραγωγη, οχι καποιο ντεμο ή προβα! Αλλα φανταζομαι με το λεγε-λεγε καπου ο αλλος αρχιζει και το πιστευει, γιατι η παιδεια του μεχρι εκει φτανει.

Η αλλη αυτοπροσδιοριζεται ως jazz τραγουδιστρια. Πας να την ακουσεις, και οχι jazz… κονσερβοδιασκευουλες σε jazz standards ακους, παιγμενα σαν εντεχναδικα, εκτελεσμενα κυριολεκτικα εν ψυχρω. Τα φαλτσα βροχη, καμια εμπειρια στη χρηση του μικροφωνου και της φωνης γενικοτερα, με αποτελεσμα να σου τρυπανε τα αυτια. Να υποθεσω ο,τι δηλωσεις εισαι;

Η παραλλη εχει το υφακι του φωτεινου παντογνωστη, συνοδευομενο φυσικα με τη σνομπ απορριψη των παντων οσων δεν γουσταρει. Αλλο ομως το «δε μ’αρεσει το ταδε», κι αλλο το «ειναι χαλια το ταδε» ή το «ετσι ειναι, παει και τελειωσε». Και φυσικα αποψαρα για τα παντα, για τα ΠΑΝΤΑ ομως! Κοπελια κουλαρε, τραγουδιαρα εισαι, οχι πολιτικη αναλυτρια, ουτε κοινωνιολογος, ουτε οικονομολογος, ουτε ψυχολογος. Δεν ξερεις τα παντα. Ξερεις να κανεις κατι καλα, καντο και κρατα το στοματακι σου κλειστο για τα υπολοιπα αν ειναι να πετας κοτσανες, και κατσε και διαβασε. Η μορφωση δεν εβλαψε ποτε κανεναν που την απεκτησε. Αλλα, ειπαμε, οι αποψεις ειναι σαν τις κωλοτρυπιδες…

Αλλη παλι δεν μπορει να τραγουδησει, και το πλασαρει ως και καλα «εναλλακτικο ηχο» και αποψη. Με τραγουδια απο βαρετα εως ανυποφορα. Παλι, πιανει.

H αλλη βγαινει με τραγουδι καρακλεμμενο και γινεται τραγουδι του μηνα. Καλα, αυτια δεν εχουν αυτοι που τα κρινουν αυτα; Ή απλα δεν εχουν καθολου γνωσεις μουσικης; Τοτε γιατι κανουν αυτη τη δουλεια; Ή μας περνανε για ηλιθιους; Καλα, δεν τους αδικω, αμα τα τρωμε τα αξιζουμε κιολας. Αλλα για το σωστο και το δικαιο, πες το τουλαχιστον οτι ειναι διασκευη ή απο πού πηρες τα samples. Μη μου βαζεις «μουσικη-στιχοι ταδε», αν η μουσικη ειναι ξεκαθαρα απο αλλου!

Το κλασικο, ολες οι τραγουδιαρες εχουν ηχογραφησει καποια στιγμη και μια dance/house ΜΑΛΑΚΙΑ (με τιτλο «feat.ΚαιΚαλαΠολυΚουλΟνομαDJ» και καταληξη «Mπλαμπλαhouse (re)mix») που προσβαλλει το τυμπανο και το ακουστικο νευρο και οσα εγκεφαλικα κυτταρα δεν αυτοκτονουν ή δεν καιγονται.

Αλλες να παιζουν δεξια και αριστερα, να χωνονται σε gigs και να συνεργαζονται με πολυ σωστους μουσικους, χωρις να εχουν τα φοντα. Ρε πουστη, δεν τις ακουει κανεις; Γαμα το κοινο, οι μουσικοι που παιζουν μαζι τους; Τοση πεινα εχει πεσει;! Εγω θα ντρεπομουν να βγω να κανω κατι που δεν ειναι καλο, μονο και μονο για να πω οτι το’κανα! Δουλεψε το πριν το παρουσιασεις, δουλεια, δουλεια, δουλεια, προβες επι προβων. Και το χειροτερο ειναι καποιες που νομιζουν οτι ειναι καλυτερες απ’ο,τι ειναι, και δεν ξερεις αν απλα δεν εχουν συναισθηση ή αν δεν ειναι ειλικρινεις (και ποιο ειναι χειροτερο απο τα δυο). Δεν ειναι ολοι φτιαγμενοι για τραγουδιστες, οσο κι αν γουσταρεις δυστυχως. Βγαλτο προς τα εξω αν ειναι κατι καλο, αλλιως forever hold your peace.

Ενας -μαλακας κατα τ’ αλλα- πρωην μου ειχε πει το εξης σωστο: Η μιση Ελλαδα τραγουδαει, κι η αλλη μιση τραγουδαει μαζι της. Oλοι ξαφνικα εχουν γινει καλλιτεχνες, τραγουδιστες και συνθετες κατω απο τη μεγαλη ομπρελα του και καλα εναλλακτικου/και καλα καινουργιου. Το εναλλακτικο ειναι το νεο ποπ. Αλλα δεν το αναγνωριζουν οτι ειναι mainstream, το παιζουν και καλα του περιθωριου, και καλα κατα του συστηματος (βεβαια σε πορειες… ουτε λογος! επαναστατες του πληκτρολογιου ολοι), αλλα μετα γινονται οι ιδιοι το συστημα που κραζουν και επιδεικνυουν τις ιδιες σνομπ συμπεριφορες που υποτιθεται πως κατακεραυνωνουν. Τουλαχιστον το σκυλαδικο ειναι πιο ειλικρινες για το τι ειναι.

Και καπου εκει απογοητευεσαι για τη δουλεια που εχεις ριξει, για τα ποιοτικα standards που προσπαθεις να κρατησεις, για το χαμηλο προφιλ και για την ειλικρινεια που προσπαθεις να βαλεις στη δουλεια σου.

Τι να πω. Απ’οτι φαινεται, οντως οι φελλοι επιπλεουν.

Και καποια σκατα επισης.

(Αντιθετα, η γιαγιακα εδω τα αξιζει τα λεφτα της:)

Mad world

Published 2 Μαρτίου, 2011 by yvris

Θελω μερες τωρα να το γραψω αυτο το ποστ αλλα μια οι υποχρεωσεις, μια δεν ειχα το καταλληλο mood… και τωρα οπως καθομουν εδω γυρω στις 5 το πρωι τελειωνοντας ενα μεηλ, εβαλα να ακουσω λιγο μουσικη. Και επαιξαν τραγουδια που ειχα καιρο να τα ακουσω και που με εκαναν να χαθω μεσα τους εστω και για ενα λεπτο και να θυμηθω πως ενιωθα τις μερες που τα πρωτοακουγα. Οταν τελικα επαιξε ενα τραγουδι το οποιο τοτε δεν το ειχα και σε μεγαλη υποληψη κι ομως καταφερε να με παραλυσει τελειως, με την καλη εννοια αυτο, αποφασισα οτι παρολο που εχω να κοιμηθω πανω απο 24 ωρες κι εχω πεθανει στη δουλεια ηρθε επιτελους η ωρα να γραψω.

Ποσο καιρο ειχα αραγε να κατσω να ακουσω μουσικη; Οχι να παιζει στο μπακγκραουντ, να την ακουσω, οπως εκανα τοτε που ημουν πιτσιρικα που χωνωμουν στα τραγουδια με ολο μου το ειναι και γινομουν ενα μαζι τους.. Ολο βιασυνη κι αλλες υποχρεωσεις που ποτε δε γινονται, ποτε δεν τελειωνουν. Κι ομως σημερα το πρωι, ενα τραγουδι που μου εχει κολλησει αυτες τις μερες με συνεπηρε (αυτη τη λεξη εψαχνα ρε γαμωτο!) και εκατσα και το βγαλα στην κιθαρα, και με αρπεζ δηλαδη (αληθεια λεγονται αρπεζ και στην κιθαρα η μονο στο πιανο;) και τραγουδωντας δηλαδη γαμησα η γκομενα, ποσο τα σπαω!

Και σκεφτομαι ρε γαμωτο οτι αυτες τις μερες η ζωη μου κανει σχεδον καθημερινα μικρα μεγαλα δωρα κι εμενα μ εχει πιασει μια μιρλα. Δηλαδη ποσο παραπανω να μου δωσει, τη μια μερα περναω μια καταπληκτικη συνεντευξη που με φερνει πιο κοντα στο ονειρο μου, στην Ινδια. Την αλλη κανουμε μια καταπληκτικη συναυλια με την μπαντα, ειλικρινα αυτο το λαηβ, το 2ο μισο ειδικα ειναι απο τα καλυτερα της ζωης μου. Με φιλους και παρεες περναμε καταπληκτικες στιγμες, μια απιστευτη Τσικνοπεμπτη με θαλπωρη, διασκεδαση, αγαπη, γευσεις, σωστο αλκοολ και εκλεκτους φιλοξενουμενους απο την πατριδα. Παρολο που εδω με τη συννεφια και τις χαμηλες θερμοκρασιες δε νιωθουμε την ανοιξη, ειναι λες και τη νιωθουμε στην καρδια μας κι εχει ανθισει κι αυτη με λιακαδα. Και τα ξημερωματα μου ανοιξε αλλη μια πορτα στο ονειρο, το μεγαλυτερο μουσικο πανεπιστημιο της Αμερικής και του κοσμου με εκανε δεκτη.

Και με αυτα κι αυτα δεν εχω πεσει γιατι ειμαι πολυ ευγνωμων, καθε μερα παω να πεσω και τσουπ γινεται κατι διαθεσοφτιαχτικο! Αλλα κατι κρισουλες τις παθαινω τελευταια, λιγο το οτι νιωθω να μην εξελισσομαι τελευταια, νιωθω στασιμη, λιγο το οτι ειμαστε πλεον λιγο πιο κοντα στα 30 απ’ο,τι στα 20 και οι σχετικοι φοβοι του σιτεματος ως προς τη μουσικη.. Ομως απο την αλλη περασα μια εξαιρετικα δημιουργικη, ανθηρη και εξελιχτικη περιοδο πριν ερθω εδω οπου ειλικρινα εγινα αλλος ανθρωπος, τελειως αλλος. Βρηκα τον εαυτο μου, για να τον ξαναχασω μετα και να τον ξαναβρω, αλλα τον βρηκα. Εγινα σε μεγαλο βαθμο ο ανθρωπος που ηθελα να ειμαι, βρηκα απαντησεις σε πολλα, εθεσα ερωτησεις, ψαχτηκα. Σχετιστηκα με καταπληκτικους ανθρωπους που μου εδωσαν τρελα ερεθισματα, εμπνευση και ωθηση. Αλλα ας μην προτρεχω..!

Το ποιντ αυτης της παραγραφου παραγραφος ειναι να μην ειμαι πολυ σκληρη με τον εαυτο μου. Δηλαδη σε συγκριση με αυτα τα χρονια 2007-2008, τα τοσο εντονα και πυρετωδη, πιθανοτατα και ολοκληρες ζωες θα φαινονταν υποτονικες, οχι μονο μια χρονια στην οποια στην τελικη μαθαινω και σκληραγωγουμαι σε αλλα πραγματα. Αλλα – ασε τα υπολοιπα για τωρα- οταν εχεις σχετιστει με ενα Στ., με εναν Α., με ενα Ν., δυσκολα θα σου πει κατι καποιος αλλος. Πολυ δυσκολα. Και αυτη τη στιγμη ειμαι με καποιον που ισως να μη με βοηθαει να εξελισσομαι, ισως και να με βοηθαει, δεν το βλεπω απο δω που ειμαι τωρα. Αλλα τουλαχιστον εχει κατι να μου πει. Και με εχει κανει για ενα χρονο και βαλε να μη θελω να κοιταξω για κατι νεο.. και ξερετε κατι ρε παιδια, βαριεμαι κιολας. Αφου εμενα δε μ αρεσει το μια κι εξω απ την πορτα και θελω με τον αλλο ενα καλο επιπεδο επικοινωνιας για να σχετιστω και σεξουαλικα, που να καθομαι τωρα να μαθαινω καινουργια χουγια και καινουργιες συνηθειες, και να μου προκυψει και κανας μαλακας σαν τον τελευταιο. Προσφατα που μου εκανε προσεγγιση ενας  (που παντα ψιλογουσταριζομασταν) μου βγηκε μια τετοια βαρεμαρα και μια τετοια αγαπη για εδω που βρισκομαι που αμφισβητησα προσωρινα την πολυγαμικη μου φυση 🙂 Απο την αλλη βεβαια υπαρχουν ατομα που εχουν περασει απο τη ζωη μου με τα οποια ευχαριστως θα εκανα κατι και τωρα γιατι τους αγαπω. Δε θελω κατι καινουργιο. Θελω να μοιραζομαι την ψυχη μου και αν μας βγαινει και το κορμι μου με ανθρωπους που αγαπω και μ αγαπουν, και αυτοι υπαρχουν.

Σκεφτομουν προσφατα οτι παντα ασυνειδητα χωριζα τη ζωη μου σε περιοδους κοιτωντας στο παρελθον αναλογα με το πως ενιωθα ανα περιοδο, και οτι κοιτωντας πισω ειναι πολυ ευκολο να διαχωρισω το που τελειωνει η μια περιοδος κι αρχιζει η αλλη. Χοντρικα αυτες ειναι:

Η περιοδος εφηβεια

Η περιοδος Ακατανομαστος

Η περιοδος το καλο κοριτσι (μονιμη σχεση, συνεπης φοιτητρια, πολλα εξωσχολικα/καλλιτεχνικα)

Η περιοδος Ερασμους/καταθλιψη (το ερασμους μπλεκει λιγο με τιν προηγουμενη

Η περιοδος καταληψεις/μουσικη

Η περιοδος μεταπτυχιακο οπου ειμαστε τωρα

Απο αυτες οι πιο αγαπημενες μου ειναι δυο: η περιοδος καταληψεις μουσικη στην πρωτη θεση και η περιοδος εφηβεια στη δευτερη. Γιατι και στις δυο γαμουσα κι εδερνα! Κι ας πονουσα. Ειχα ομως μια ελευθερια να κανω αυτο που θελω, κι οντως εκανα αυτο που ηθελα! Στην εφηβεια μου με πολυ περισσοτερο τσαμπουκα απ’ο,τι τωρα. Δηλ «θελω αυτο» και τσαφ το εκανα, το επαιρνα για δεδομενο οτι θα γινει. Στην περιοδο καταληψεις η ελευθερια πηγαζε απο την οικονομικη ελευθερια μεσω της μουσικης και απο την απελευθερωση απο παλιους τροπους σκεψης. Και πολυ δημιουργικη περιοδος. Μεγαλες αναταραξεις, μεγαλη πειθαρχια, πολλη μουσικη να πλημμυριζει την καθε μερα μου. Μεχρι χτες μου ελειπε.

Και φτανουμε στην τωρινη περιοδο. Αυτη ξεκινησε με τις αιτησεις για τα μεταπτυχιακα.. το μπερδεμα, την αμφιβολια, τον πονο. Και συνεχισε με το βαλτωμα και τη mid-twenties crisis που σας εχω πρηξει σε παλιοτερα ποστ. Ομως απο το καλοκαιρι και μετα κατι αρχισε να αλλαζει.. Πολλα μικρα εμπνευστικα μαζι. Αλλαγη σπιτιου κι εγκατασταση σε ενα φανταστικο και φανταστικα εμπνευστικο διαμερισμα. Το οτι εδιωξα απο τη ζωη μου εναν ανθρωπο που με γεμιζε με αρνητικη ενεργεια (εγω που δεν εδιωχνα ποτε ατομα απο τη ζωη μου, κι ομως ενιωσα τοσο υπεροχα, μια φοβερη ανακουφιση με τον ξερολα!). Μια καταπληκτικη καινουργια συγκατοικος… (το οτι η σχολη παει τοσο σκατα που δε γινεται χειροτερα αρα αναγκαστικα θα παει καλυτερα).

Και μεσα σε ολα αυτα, ετυχε κι επεσε στα χερια μου μια λιστα που ειχα κανει στα πρωτα ετη της σχολης, οπου ειχα καταγραψει τους στοχους μου για τα επομενα χρονια, τι ηθελα να κανω και ποτε. Ειχα να δω αυτη τη λιστα απο το 3ο ετος. Και συνειδητοποιησα οτι τους εχω πετυχει ολους! ΟΛΟΥΣ! Εναν εναν! Αλλους νωριτερα απ’ο,τι υπολογιζα, αλλους αργοτερα, με αλλους ασχοληθηκα παραπανω απ’ο,τι περιμενα και με αλλους λιγοτερο. Λογικο ειναι. Αλλαζει ο ανθρωπος, αλλαζουν οι επιθυμιες του, αλλαζει και η λαχταρα σου για κατι οσο το γνωριζεις. Αλλα τους πετυχα. Καλα λενε οτι αν εχεις γραψει καπου τους στοχους σου εχεις ενα μπουσουλα και σου αποθηκευονται στο μυαλο καλυτερα υποσυνειδητα ακομα και αν δεν κοιτας το χαρτι. Καιρος για νεες λιστες λοιπον!

Και αρχισα να ξεκουνιεμαι – δουλεια, μπαντα, σαλσα, τραγουδι. Και ειδικα αυτες τις μερες εχω φτιαξει επιτελους μια υπεροχη ζωη. Και επιτελους κοιταω μπροστα και οχι πισω, γιατι μπροστα μου εχω πολλα ομορφα πραγματα να περιμενω! Yeah baby!

I’m back 🙂

If you don’t know where you are going, any road will take you there -Lewis Carroll

*Αγγελε παντα θυμαμαι εκεινη τη συναυλια των CocoRosie σα μια απο τις πιο ομορφες μου αναμνησεις

*Νικο σ’αγαπω, σ’αγαπω σε σημειο που νιωθω την καρδια μου καποιες φορες ετοιμη να σπασει

*αυτο το τελευταιο ηταν το τραγουδι που δεν εχω σε υποληψη

a dream i had… 7/2/09

Published 3 Ιουνίου, 2009 by yvris

οχι αγαπητο μου κοινο το σημερινο κειμενο δεν ειναι χιουμοριστικο. ειναι ονειρικο, γιατι θα περιγραψω το ονειρο ακριβως οπως το ειδα. λυπαμαι για την απογοητευση.

για καποιο λογο που δε θυμαμαι ειχα βρεθει λεει στη βιβλιοθηκη του σχολειου που πηγα. τωρα για καποιο σεμιναριο ηταν, για καποια εκδηλωση, συζητηση, δε θυμαμαι. Αυτο που θυμαμαι ειναι οτι περνουσαμε ωραια και περασε η ωρα και εκλεισε η βιβλιοθηκη και δε μας ειχαν δει και μας κλεισανε μεσα. Ηταν λοιπον μια κλειστη βιβλιοθηκη με πολλα βιβλια και με ενα υπογειο με διαφορες αιθουσες σα διδασκαλιας, και μια παρεα νεων και ωραιων κλεισμενη μεσα. Η παρεα αυτη ηταν ετεροκλητη και οσο περναγε η ωρα αρχισα να ανακαλυπτω ολο και περισσοτερα ατομα που ηξερα. Ηταν και ατομα που δεν πολυχωνευα εκει μεσα, αλλα λογω της κοινης μας «παρανομιας» νιωθαμε ολοι να μας ενωνει ενα συνωμοτικο βλεμμα και δεν νιωθαμε τις αντιπαθειες.

Η μια απο τις αιθουσες ηταν σαν αμφιθεατρο και αποφασισαμε να ανοιξουμε το παραθυρο και να αφησουμε κι αλλο κοσμο να μπει μεσα, οποτε αρχισαν να μπαινουν απο το παραθυρο πολλα ακομα ατομα, αλλα γιατι ηταν οι φιλοι τους μεσα και ηρθαν για την παρεα, αλλα γιατι γινοταν φαση, αλλα γιατι γουσταραν την προσβαση στα βιβλια την οποια υπο κανονικες συνθηκες δε θα ειχαν, η θα ειχαν υπο περιορισμους, και αλλα γιατι απλα τους αρεσε το αντικανονικο του πραγματος και γουσταρανε την κοντρα. Σιγα σιγα μαζευτηκαμε πολλοι και η ατμοσφαιρα ηταν πολυ γιορτινη!

Μαζευτηκαμε στην αιθουσα-αμφιθεατρο και αρχισαμε να συζηταμε γενικα, ο,τι του ‘ρχοτανε του καθενα. Απο απλα νεα, τα οποια ομως οπως ξερουμε συχνα καταληγουν στο να εκφρασουμε τις αποψεις μας και να συμφωνησουμε η να διαφωνησουμε εποικοδομητικα. Σιγα σιγα αρχισαμε ολοι να εκφραζουμε πραγματα που μας ενοχλουσαν, μας δυσαρεστουσαν η μας ξενιζαν, χωρις να τσακωνομαστε η να γκρινιαζουμε, αλλα προτεινοντας εναλλακτικες στα κακως κειμενα των οποιων η εφαρμογη θα μας ευχαριστουσε περισσοτερο. (Καπου εκει μεσα στην αιθουσα ησουν και συ, με πλησιασες και με ρωτησες κατι, μου αγγιξες με τα ακροδαχτυλα σου το χερι, αλλα τραβηχτηκα σχεδον αμεσως και επειδη φοβομουν το αγγιγμα και το βλεμμα σου εφυγα γρηγορα μακρια.)

Αναλογα με το τι ευαισθητοποιουσε περισσοτερο τον καθενα επειτα χωριστηκαμε σε ομαδες. Οι ομαδες αυτες ονομαστηκαν ομαδες εργασιας, και η καθεμια ασχολιοταν με διαφορετικο αντικειμενο/θεμα προσπαθωντας να βρει τροπο να εφαρμοσει αυτες τις εναλλακτικες που προταθηκαν. Υπηρχε ομαδα μουσικης, ομαδα λογοτεχνιας, ομαδα θεατρου, ομαδα επικοινωνιας και αλλες που δε θυμομουν οταν ξυπνησα. Η δημιουργικοτητα και ο αυθορμητισμος ξεχειλιζαν, η ατμοσφαιρα ηταν πολυ γιορτινη και υπηρχε οχι μονο μια διαχυτη αισθηση ελευθεριας, αλλα και μια εντονη χαρα, μια ελπιδα οτι παμε προς κατι καλυτερο που ειναι εφικτο να εφαρμοστει.

Οποτε ενω αρχικα κινουμασταν διακριτικα και ησυχα με σκοπο να μη μας καταλαβει κανεις οτι ημασταν εκει, μιλωντας ψιθυριστα και προσπαθωντας να μην τριξουν οι καρεκλες, οταν πλησιαζε 9 το πρωι και ειχε ξημερωσει το ολο σκηνικο θυμιζε περισσοτερο ενα παρτυ! δεν ηταν ομως παρτυ χυμα αλλα ενα παρτυ δημιουργικο στο οποιο ολοι συμμετειχαν με πολλη ορεξη και κανοντας αυτο που ηθελαν και αυτο που τους ενδιεφερε, στην ομαδα τους.

Η ομαδα μουσικης εφερε κιθαρες, κρουστα και ηχεια και διοργανωθηκε αμεσα οn the spot αυθορμητη συναυλια. Η ομαδα θεατρου συζητουσε και ετοιμαζε μια παρασταση, την πρωτη, η οποια δε θυμαμαι τι θεμα ειχε αλλα ηταν σατιρικη. Η ομαδα λογοτεχνιας ειχε μαζευτει σε μια απο τις αιθουσες του υπογειου. Διαβαζαν δυνατα αποσπασματα απο βιβλια που ειχαν παρει απο τη βιβλιοθηκη, αποσπασματα απο βιβλια που ειχαν επιλεξει και τους συγκινουσαν γιατι μιλουσαν στην ψυχη τους, και μετα καθισμενοι σε κυκλο στη μοκετα μιλουσαν για το αποσπασμα που διαβασαν, για τα συναισθηματα που τους προκαλουσε και για το που οδηγουνταν οι σκεψεις τους με την αφορμη εκεινη.

Η ομαδα επικοινωνιας ανελαβε να ενημερωσει τα παιδια που περνουσαν απεξω, τους εργαζομενους της βιβλιοθηκης και τους καθηγητες του σχολειου για το τι συνεβαινε εκει μεσα, και για το οτι ηταν ευπροσδεκτοι να μπουν, να συμμετεχουν στις ομαδες και να δωσουν και τις δικες τους προτασεις, εφοσον δεν σκοπευαν να λειτουργησουν βλαπτικα ως προς την καταληψη. Επισης ενημερωσε τη διευθυνση του σχολειου για τα αιτηματα της καταληψης και για τη διαθεση να συνεχιστει η καταληψη ως χωρος πραγματοποιησης των αιτηματων, μεχρι αυτα να πραγματοποιουνταν απο τη διευθυνση μετατρεποντας ολο το σχολειο σε τετοιο χωρο.

Καποια απο τα αιτηματα ηταν:
Λιγοτερες ωρες διδασκαλιας
Μαθηματα πιο ενδιαφεροντα και πραγματικα χρησιμα, αντι για παπαγαλια των θεσεων της εξουσιας η των οσων ειχε αναγκη η εξουσια (πχ διδασκαλια μη διαστρεβλωμενη της ιστοριας, λιγοτερους τυπους και περισσοτερη ουσια στη χημεια κλπ)
Μαθηματα μεσω της συζητησης και της συμμετοχης και της εκφρασης αποψεων σε ομαδες και οχι μονολογο της αυθεντιας-καθηγητη/μεταφορα της παραπανω παπαγαλιας στα πιονια-μαθητες καθισμενα ενα επιπεδο πιο κατω απο τον καθηγητη (Πχ διδασκαλια της λογοτεχνιας οπως γινοταν στην αντιστοιχη ομαδα εργασιας και οχι ψαξιμο μεσα στο κειμενο της παρηχησης του ψ στην εκφραση ψιψιψινια και κοκοψοψαρα την οποια χρησιμοποιησε ο ποιητης για να δωσει δραματικοτητα και εμφαση).
Καταργηση των βαθμων και του να κρινεις την αξια ενος ανθρωπου απο τους βαθμους του
Εναρξη των μαθηματων στις 9.30 και οχι στις 8.30 αξημερωτα
Η πρωτη ωρα μαθηματων να ηταν συναυλια η θεατρικη παρασταση η καποια παρουσιαση οποιασδηποτε καλλιτεχνικης ομαδας η τελος παντων αφιερωμενη στους μαθητες για να ξεκιναει η μερα με κεφι
Συμμετοχη σε οποια μαθηματα/ομαδες θελει ο καθενας και οχι υποχρεωτικη
Διδασκαλια εξω κατω απο τα πευκα οταν ειχε καλο καιρο και σε ομορφες αιθουσες στρωμενες με φλοκατες και μαξιλαρακια-πουφ οταν εχει κρυο αντι για αιθουσες που μοιαζουν με νοσοκομειου
Προσθηκη μαθηματων (ομαδων) με αντικειμενο τον εποικοδομητικο σχολιασμο κ εκφραση αποψεων πανω στην επικαιροτητα, η τη συνυπαρξη του ανθρωπου με τα ζωα και το περιβαλλον
Ελευθερια λογου χωρις να ποινικοποιειται

Σιγα σιγα αρχισαν να μαζευονται απεξω κι αλλοι μαθητες οι οποιοι – αλλοι επειδη ενημερωθηκαν απο την ομαδα ενημερωσης, αλλοι επειδη γουσταραν τη μουσικη απο τη συναυλια – ψηθηκαν και μπηκαν και αυτοι μεσα. Καποιοι εκατσαν μπροστα απο τους μουσικους και χτυπουσαν παλαμακια η τραγουδουσαν, καποιοι αλλοι αρχισαν να χορευουν αυθορμητα μεσα στην ελευθερη βιβλιοθηκη. Καποιοι αρχισαν να συμμετεχουν στις υπαρχουσες ομαδες εργασιας, καποιοι αλλοι ψηθηκαν πιο πολυ και δημιουργησαν νεες! (πχ ομαδα ενοργανης γυμναστικης)

Εγω συμμετειχα στην ομαδα μουσικης, αλλα καθως περιμενα τη σειρα μου για να τραγουδησω εκοβα βολτες αναμεσα στις αλλες ομαδες και παρακολουθουσα λιγο απο την καθεμια, και σκεφτομουν σε ποιες θα ηθελα να συμμετεχω. Ημουν άυπνη και κουρασμενη γιατι ημουν εκει ολο το βραδυ αλλα η μουσικη που επαιζαν τα παιδια με εκανε να θελω να χορευω και μου εδινε πολυ κεφι. Σε μια στιγμη βγηκα προς τα εξω να παρω μια ανασα της μυρωδιας του πρωινου (τα πευκα ηταν παντα η αγαπημενη μου μυρωδια).

Εκεινη την ωρα ομως κατεφτασε γνωστη ξυνη διευθυντρια, με το γνωστο ξυνο υφος της «τι συμβαινει εδω». Μολις ενημερωθηκε απο την ομαδα ενημερωσης, ξυνισε ακομα περισσοτερο και αποχωρησε με ενα υφος «καλα, θα δουμε». Εγω βρηκα πολυ αστειο το ακομα πιο ξυνισμενο υφος της και εσκασα στα γελια. Μπηκα μεσα χοροπηδωντας, με νεα διαθεση να μιλησω με κοσμο. Εκεινη την ωρα το τραγουδι που επαιζε ελεγε ♫ ♪ «Αποψε ανοιξα πανια κι εχω μαζι μου τον καιρο»♫ ♪ ♫ ..

Ξυπνησα σκασμενη στα γελια. Οποιαδηποτε ομοιοτητα με την πραγματικοτητα, αλληγορια η παραλληλισμος ειναι απλα μεσα στο κεφαλι σας. Καλα κανει και ειναι! Εγω ομως εγραψα απλα ενα ονειρο που ειδα.

Αγαπητε Αγιε Βασιλη… 28/12/2007

Published 3 Ιουνίου, 2009 by yvris

μερες που ειναι, να μη γραψω και γω το γραμμα μου? Λοιπον, για τη νεα χρονια (αλλα και για τις τελευταιες μερες της παλιας, δε με χαλαει), δε θελω να σου ζητησω παιχνιδι, ουτε κατι υλικο, διοτι πλεον θεωρω οτι εχω τη δυνατοτητα να αποκτησω ο,τι θελησω. Θελω ομως καποια απο αυτα τα πραγματα που δεν μπορει να τα αγορασει το χρημα.

Για αρχη, θα ηθελα χρονο. Μπορεις, αγιε μου Βασιλη, να μεγαλωσεις λιγο τη μερα? η να μικρυνεις λιγο τα δρομολογια που εχω να κανω καθημερινα? για την ακριβεια, το να διακτινιζομαι στιγμιαια εκει που εχω να παω καθολου μα καθολου δε θα με χαλαγε! ξερεις ποσο χρονο θα μου γλιτωσει αυτο? Λιγο χρονο παραπανω τη μερα, ωστε να μπορω να προλαβαινω και να πηγαινω στις υποχρεωσεις μου, και να μελεταω, και να ξεκουραζομαι, και να βλεπω την οικογενεια μου και να διασκεδαζω χωρις να γινομαι λαστιχο και στο τελος ρακος. Μπορεις?

Επισης θα ηθελα λιγη παραπανω πειθαρχια…για να μπορω να διαβαζω αυτα που χρειαζεται μηπως παρω αυτο το ρημαδι το πτυχιο καποια στιγμη καποτε! Ουσιαστικα ομως και παλι για να οργανωσω το χρονο μου καλυτερα. Και λιγη παραπανω ορεξη να τα διαβαζω, να μην το κανω σαν αγγαρεια. Απλα εχω βαρεθει τοσα χρονια στην ιδια κατασταση, θελω να παω αλλου απο αυτο, και δεν μπορω να καταφερω τον εαυτο μου να το κανει.

Ακομα θα ηθελα λιγη ικανοτητα παραπανω στο να διαχειριζομαι τις συναισθηματικες μου καταστασεις. Να μην κωλωνω να εκφρασω πραγματα που θελω στους ανθρωπους που πρεπει, να μην παραλυω οταν ερχεται εκεινη η στιγμη. Να μην περναω χρονο στενοχωρημενη για πραγματα, καταστασεις και ανθρωπους που δεν αξιζουν. Και να εχω λιγη παραπανω υπομονη, ιδιως τις στιγμες που αγχωνομαι, ωστε να μη βγαζω νευρα σε αυτους που δε φταινε.

Τελος, αγιε Βασιλη, θα ηθελα πισω τη Ραλλου μου. Βασικα, εστω και μονο αυτο να πραγματοποιηθει, χεσε ολα τα υπολοιπα, προσωπικα για μενα δε θελω τιποτε αλλο. Θελω μονο να ξαπλωνω το βραδυ και να ακουω την ανασα της στο πλαι μου, θελω να πηγαινω τα κυριακατικα πρωινα στο δασος μαζι της.

Κατα τα αλλα δεν ειμαι αχαριστη. Ειμαι πολυ ευτυχισμενη με τα οσα συνεβησαν στη ζωη μου τον τελευταιο χρονο: την εμπειρια που απεκτησα ζωντας μεσα σε μια καταληψη, την ενηλικιωση μου, το νεο κοσμο που ανοιχτηκε μπροστα μου, τα ατομα που γνωρισα και τις ωρες που περασα μαζι τους, ειτε διασκεδαζοντας ειτε με εποικοδομητικες συζητησεις, τους νεους οριζοντες που μου προσφερει η καινουργια μου μπαντα σε επιπεδο εμπειριας αλλα και παρεας και το οτι εχω την ανεση και τη δυνατοτητα να βγαζω λεφτα κανοντας κατι που με ευχαριστει και οχι μια αγγαρεια. Αλλα πανω απο ολα για την υγεια που εχω, για την ψυχικη υγεια που ανεκτησα και για την αγαπη που εχω παρει απο οσους με περιτριγυριζουν, πλην ενος.

Αυτα, αγιε Βασιλη μου για φετος. Αυτα ειναι τα aspects στα οποια πανω πρεπει να δουλεψω και να εξελιχτω.
Και τωρα παμε και για το σημερινο κειμενο.

Περι αντιληψης της μουσικης

Αυτο που με εκνευριζει πιο πολυ στην ακαμπτη λογικη των κολλημενων «κλασικοφρονων», περαν του σνομπ, αφ’υψηλου υφους του «μοναδικου κατοχου της γνωσης και της αληθειας», ειναι η επιμονη αρνηση τους να αποδεχτουν τη συγχρονη μουσικη. Αρνηση κατα τη γνωμη μου στειρα. Διοτι η μουσικη που ονομαζουμε  σημερα κλασικη, δεν ηταν καποτε παρα η συγχρονη του καιρου της. Ηταν η μουσικη μεσα απο την οποια ενιψθαν και εκφραζονταν οι ανθρωποι καποιας εποχης, επηρεασμενοι και εχοντας αφομοιωσει το κλιμα της εποχης εκεινης κατα την οποια ζουσαν. Τα ακουσματα αυτα -δυστυχως η ευτυχως- δεν τα εχουμε σημερα, με την εννοια οτι δεν ειναι αυτα με τα οποια οι περισσοτεροι εχουμε μεγαλωσει, μας περιτριγυριζουν, αυτα που αποτελουν την «παιδεια» μας και εν τελει αυτα μεσω των οποιων εκφραζομαστε. Δεν ειναι τα κομματια αυτα εκεινα με τα οποια νιωθουμε. Ναι μεν εβαλαν τις βασεις για να εξελιχθουν ορισμενα ειδη μουσικης οπως ειναι σημερα και εισηχθησαν πολλες ριζοσπαστικες καινοτομιες, αλλα:

ι) και τα σημερινα κομματια βαζουν τις βασεις πανω στις οποιες θα πατησει η μουσικη του μελλοντος, οπως και τα κομματια της μουσικης εκεινης αποτελουσαν εξελιξη των παλαιοτερων μουσικων μορφων, εκφρασμενα μεσα απο το αντιστοιχο «συγχρονο» κλιμα της εποχης τους, και ορισμενα απο αυτα, προφανως εκεινα που εισηγαγαν τις καινοτομιες η που καταφεραν να εκφρασουν πολλους, εμειναν στην ιστορια ως κλασικα – ετσι και απο τα κομματια του τωρα ενδεχομενως ξεχωρισουν και γινουν διαχρονικα οσα θα εχουν τις αντιστοιχες ιδιοτητες και

ιι) στην τελικη ειναι καπως οξυμωρο να ονομαζεις κατι εξελιξη ενος αλλου πραγματος και κατοπιν να το υποτιμας θεωρωντας το κατωτερο.

Τελος, το κριτηριο της αξιας της τεχνης δεν ειναι απλως το αν ενα εργο ειναι τεχνικα αρτιο η μεγαλοπρεπες, αλλα κατα βαση το ποσο εκφραζεται μεσα απο αυτο ο δημιουργος του και το τι επιδραση εχει στο συναισθημα του αποδεκτη.

ΥΓ: Σκοπος αυτου του κειμενου ειναι καθαρα και μονο να στηλιτευσει την ξυλινη συμπεριφορα καποιων «οπαδων»
 ορισμενων ειδων μουσικης. Σε καμια περιπτωση δεν περιφρονω τη μουσικη που ακολουθησε την εποχη της αναγεννησης και του μπαροκ (κλασικη εποχη, ρομαντισμος, οπερα κλπ). Η μουσικη αυτη, που λανθασμενα στην καθημερινοτητα αναφερεται ως «κλασικη», ειναι πραγματι ανεκτιμητης αξιας και απο την πλευρα των καινοτομιων και της προσφορας στην κατοπινη παραδοση. Επισης, το κειμενο δεν ειναι επιστημονικο αλλα απλα μια αποψη… ερευνα πανω στην αξια της λαικης μουσικης ορισμενων εποχων προκειται να ακολουθησει, οπως και στη διακριση μεταξυ ποιοτικης και ευτελους μουσικης τωρα αλλα και τοτε… ευχαριστω για την ιδεα (ξερεις εσυ που μου την εδωσες 😉 )