και γράφω αυτό το πρώτο ποστ για τη νέα χρονιά στο αεροδρόμιο, μόνη μου, περιμένοντας να φύγω. Έχω καιρό να γράψω. Μία τα μαθήματα, μια το άγχος, μια οι άνθρωποι που προτιμώ να βλέπω αντί να κάθομαι μπροστά στον απρόσωπο υπολογιστή… έχω παραμελήσει το μπλογκ μου όσο ακριβώς έχω παραμελήσει εμένα. Τον εαυτό μου και τις προτεραιότητές μου. Δεν είναι ότι δεν έχω πράγματα να γράψω. Απλά δεν έχω κάτσει να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου, και πολλές φορές δεν ήθελα κιόλας. Για πολύ καιρό αισθανόμουν χαμένη… Και ακόμα αισθάνομαι, απλά τώρα δεν με πονάει τόσο όσο πριν, και επίσης κάπου έχω αρχίσει να βλέπω ένα φως στο τούνελ.
Μεγαλώνουμε… Δεν είμαστε πια τα πιτσιρίκια που ήμασταν. Ναι έχουμε ακόμα όλη τη ζωή μπροστά μας, αλλά κάπου πρέπει να σταματήσουμε τις βλακείες και να κάνουμε και κάτι. Ή έστω να έχουμε ήδη κάτι στα χέρια μας να πορευτούμε με αυτό προς κάποια κατεύθυνση. Δεν έχουμε πια τα ίδια περιθώρια. Κάπου αρχίζει να σε ενοχλεί το να κάθεσαι, θες να γίνεις δημιουργικός, να προσφέρεις. Αλλά τι να προσφέρεις, προς ποια κατεύθυνση? Με τι να πρωτοασχοληθείς από τις τόσες ευκαιρίες και επιλογές που υπάρχουν? Τι να ακολουθήσεις, ή μάλλον προς τα πού να χαράξεις το δρόμο σου για να αισθάνεσαι γεμάτη?… βλέπεις όλες σου τις δυνατότητες κι επιλογές να χορεύουν μπροστά σου σα να σε κοροϊδεύουν και ζαλίζεσαι, χαώνεσαι. Δεν παίρνεις καμιά πρωτοβουλία, δεν κάνεις τίποτα και τελικά κάθεσαι εκεί άπραγος και παρατηρείς τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου να περνάν από μπροστά σου και να χάνονται. Αντι να τα αξιοποιεις με τον καλυτερο τροπο. Και το θεμα ειναι οτι κανεις δε θα σου τα δωσει πισω.
Κάποτε είχα πει ότι ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να γυρίσω μια μέρα να κοιτάξω πίσω και να πω «Μαλακίες έκανα. Ξόδεψα άσκοπα το χρόνο μου. Θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι πολύ καλύτερο τότε.» Ο χρόνος είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί ο άνθρωπος να ελέγξει, να κατευνάσει, να αγοράσει, να σταματήσει. Και αχ αυτό το καταραμένο το κόστος ευκαιρίας… Και εδώ και 3 μήνες παρατηρώ τον εαυτό μου να είναι σε αυτήν την κατάσταση απραξίας που είναι ό,τι χειρότερο. Εκτός αν πούμε ότι είναι κάτι σαν hibernation – ανακτώ δυνάμεις και ετοιμάζομαι για την επόμενή μου κίνηση. Ποια όμως θα είναι αυτή? Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ιεραρχήσω και να τακτοποιήσω το χρόνο μου για να μπορέσω να τα κάνω όλα..? και πόσο ακόμα έχω περιθώρια να κάθομαι?
Η κατάρα και το κλισέ του ξενιτεμένου είναι το ότι αισθάνεται παντού ξένος. Και υπήρχαν στιγμές που το ένιωσα αυτό. Είχα την τύχη και την ατυχία να γεννηθώ καβλοτάξιδη αλλά όχι αρκετά άπατρις, και είμαι από τους ανθρώπους που έχουν την τάση να προσκολλώνται στο παρελθόν. Δύσκολο αυτό για μια ταξιδιάρα ψυχή, όταν ομως πιστευεις οτι το μελλον μονο χειροτερο θα ειναι λογικο ειναι να κοιτας πισω. Συν η μηδενική επιβολή στον εαυτό μου, συν το άγχος και τα συναισθήματα ανικανότητας, συν το ότι κάποιες φορές νιώθεις σα να έχεις κάνει μια τρύπα στο νερό που έφυγες αναλογιζόμενος όλα όσα έχασες. Έχασες όμως ή απλά άφησες πίσω? Πονάει πολύ η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι όσα άφησες φεύγοντας λειτουργούν μια χαρά και χωρίς εσένα. Ότι ο κόσμος προχωράει και δε σε χρειάζεται, ότι το ίδιο θα έκανε κι αν δεν υπήρχες. Ότι κάποια πράγματα που θεωρούσες ταυτότητά σου δεν τα έχεις πια – νιώθεις σα να έχεις χάσει τον εαυτό σου. Και δε μιλαμε για ενα πραγμα, ενα ατομο ή μια ασχολια απο αυτες που απαρτιζουν την ταυτοτητα σου, γιατι αμα εχεις δημιουργησει και χτισει τη ζωη σου γυρω απο κατι και το χασεις τοτε χανεις ενα μεγαλο κομματι της, αλλα τουλαχιστον εχεις αλλα πραγματα να κρατηθεις. Μιλαμε να τα χανεις μονομιας ΟΛΑ. Τη σχεση σου, τις ασχολιες σου, τη δουλεια σου, τα χομπι σου, τους φιλους σου, το αμαξι σου, τις παρεες σου, το σπιτακι σου, τα αγαπημενα σου μερη, ΟΛΑ. Ολα αυτα που απαρτιζουν το ατομο που εισαι οπως το ξερεις και οπως σε ξερουν και οι υπολοιποι και εχεις ενσωματωσει και εχεις διαμορφωσει μια ταυτοτητα. Τοτε δεν εχεις τιποτα για να κρατηθεις και νιωθεις την ατομικοτητα σου χαμενη.
Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποιείς ότι αυτά είναι πράγματα που καλλιεργούνται. Όσο τα καλλιεργείς τα έχεις. Και αν ποτέ αποφασίσεις να εγκατασταθείς κάπου μπορείς να τα χτίσεις εκεί, και τα παλιά δεν τα χάνεις, απλά προσαρμόζονται. Το να νιώθεις παντού προσωρινή είναι κάτι που πονάει, όντως. Να μην μπορεις να αφιερωσεις τον εαυτο σου σε καποιον η σε κατι, να κρατιεσαι να μη δεθεις, να μην αφηνεσαι, γιατι ξερεις οτι αυτα οπου να ναι θα τα αφησεις και θες να αποφυγεις τον πονο. Ζεις ετσι ομως η απλα περνας και δεν ακουμπας; Ζεις την καθε μερα στο επακρο αν εισαι παντου προσωρινος; Κοιτωντας πισω τωρα αντιλαμβανομαι καποιες μαλακιες που εκανα στο παρελθον γι’αυτο το λογο, και δεν εζησα, δε δοθηκα οσο μπορουσα, δεν εκτιμησα αυτο που ειχα. Δυστυχως καποια πραγματα ειναι αργα να τα παρεις πισω.. Τουλαχιστον ομως είναι ωραίο να μη νιώθεις ότι έχεις αφήσει κάτι στη μέση πίσω σου. Να νιώθεις ότι εκεί που έφυγες υπάρχει αγάπη για σένα και όχι κάποιο άσχημο συναίσθημα. Αυτό σου δίνει τα φτερά να προχωρήσεις παρακάτω – η αγάπη είναι αυτό που χρειαζόμαστε.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ότι δεν μπορώ να αγαπήσω πια, ή μάλλον ότι δεν μπορώ να ξαναερωτευτώ. Και πίστευα ότι έφταιγες εσύ για αυτό, ότι κατέστρεψες την πίστη μου στον έρωτα. Ότι δε θα μπορούσα ξανά να δοθώ πλέον σε κάποιον μετά από μια τέτοια κοροϊδία – γιατί όταν παίζει κάποιος με τα συναισθήματα και το μυαλό σου ΕΠΙΤΗΔΕΣ (όχι όταν απλά δεν προκύπτει να ταιριάζουν δυο άτομα) τότε ο πόνος είναι πολύ μεγαλύτερος. Γιατί εκτός από την απόρριψη έχεις να αισθάνεσαι κιόλας ότι έχεις πιαστεί μαλάκας – γιατί? Γιατί ερωτεύτηκες, που είναι το πιο φυσιολογικό συναίσθημα. Αλλά δε γαμιέσαι κι εσύ, δε σου κρατάω κακία πλέον. Δε σε συγχωρώ αλλά σε λυπάμαι, γιατί μέχρι εκεί φτάνεις. Εμένα πλέον πρέπει να είναι κάτι ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ για να με ξανασυγκινήσει. Αλλά θα ξαναερωτευτώ. Δεν έχω πεθάνει μέσα μου, είμαι ζωντανή κι έχω ακόμα πολλή αγάπη να δώσω, και να πάρω.
Ε ναι λοιπόν μεγαλώνω. Κι έχω βαρεθεί να αισθάνομαι τα χέρια μου δεμένα. Έχω βαρεθεί να κοιτάζω τη ζωή μου να περνάει από μπροστά μου σαν απλός θεατής, χωρίς να συμμετέχω. Ήρθε η ώρα να δράσω – προς τα πού δεν ξέρω αλλά θα το βρω. Πραγματοποιώντας το. Και υπάρχουν ακόμα πράγματα που με δένουν με τον τόπο μου – δε με κρατάνε όμως πίσω. Είναι η κινητήρια δύναμή μου – η αγάπη και η αίσθηση ότι υπάρχει κάτι στο οποίο μπορώ να ξαναγυρίσω. Ευχαριστώ γι’αυτή την αγάπη, την έχω ανάγκη. Την κρατώ σφιχτά μέσα μου, κλείνω τα μάτια και πάμε! Βουτιά στο κενο!
Λόγια ανείπωτα 