Dynamics pt.1

Αυτο το ποστ κυκλοφορει στο μυαλο μου απο τοτε που ημουν στη Ζυριχη με τη “μικρη μου αδερφη” επισκεπτομενες ενα φιλο, δηλ περιπου 3 μηνες πριν (μα πως περασαν! Φταιει το τρεξιμο για τη βιζα που δε με αφησε να χαλαρωσω, εμμ, περισσοτερο :Ρ ) αλλα τελικα τωρα εκατσα να το γραψω με αφορμη ενα “περιστατικο” που εγινε χτες. Θελω κι εδω να μιλησω για δυναμικες, αλλα οχι εσωτερικες. Δυναμικες μεταξυ ανθρωπων, αλλαγες στην αλληλεπιδραση και στις διαφορων ειδων σχεσεις που εχουμε.

Για παραδειγμα τις δυναμικες μεταξυ ανδρων και γυναικων, ακομα και αν καποιος απο τους δυο (ή και οι δυο) ειναι γκέι! Ο ελβετος φιλος μας εκει ειναι γκέι οσο δεν παει παραπανω και η φιλεναδα μου ειναι σε φαση που ψαχνεται με τον προσανατολισμο της, γιατι μεχρι στιγμης οι αντρες δεν τη φτιαχνουν ιδιαιτερα (μπορει να ειναι ομως και λογω απειριας στο σεξ). Παρατηρησα ομως στη Ζυριχη οτι η φιλεναδα μου, το γλυκο μικρο κοριτσακι με το παιδικο προσωπο, ξαφνικα οταν ημασταν με αλλους αντρες μεταμορφωνοταν σε μια γυναικα με τα ολα της που φλερταρε και προσπαθουσε να με “παραγκωνισει”! καλα εμενα σκασιλα μου, γκομενο εχω, δεν πηγα για να βρω. Αλλα μου εκανε εντυπωση που αντι να προσπαθησει να με βαλει σε μια παρεα που εκεινη ηδη ηξερε, προσπαθουσε να γινει το κεντρο της προσοχης. Στο μεταξυ μιλαμε για μια κοπελα με την οποια εχω συγκατοικησει και εχουμε πολλες φορες να βρεθει σε μια παρεα με αντρες μαζι, τους οποιους ομως ηδη γνωριζαμε. Και παντα ηταν λιγο ντροπαλη, λιγο καθοταν στην ακρη και απεφευγε τα “φλας”. Αλλα πες παει στο διαολο που μεταμορφωνοταν με τους αλλους. Αυτο το πραμα που γινοταν η ανταγωνιστικη γυναικα ακομα και οταν ημασταν μονες μας με τον γκέι πού το πας; Δηλαδη ακομα και καποιος που νομιζεις οτι γνωριζεις απο την καλη και απο την αναποδη, και οτι ειναι το γλυκο κοριτσακι, η μικρη σου αδερφη, μπορει σε διαφορετικο setting με διαφορετικους ανθρωπους και διαφορετικους “στοχους” να γινει ξαφνικα τελειως αλλος ανθρωπος.

Ενα αλλο πραγμα που παρατηρησα στη Ζυριχη, ή μαλλον επιβεβαιωσα, ειναι οτι η (σωματικη) ελξη ξεκιναει τελικα απο εγκεφαλικες καταστασεις και απο συναισθηματα.. Ηταν πρωτογνωρο και πανεμορφο το να αισθανομαι ελξη, να θελω να αγκαλιασω και να φιλησω, ενα αγορι που σεξουαλικα δε θα γινοταν κουκου (αφου ειπαμε δε γουσταρει γυναικες) και να νιωθω την ιδια ελξη απο την πλευρα του παρολα αυτα! Επειδη αισθανομασταν τοσο κοντα. Ωραιο πραμα αυτη η ελξη. Ερχεται σαν αυρα με μαγικη χρυσοσκονη και αγκαλιαζει απο τους ωμους τα δυο (τρια, τεσσερα..) ατομα που την αισθανονται, που μονο αυτα τη βλεπουν, μονο αυτα νιωθουν οτι ειναι εκει, και τους ενωνει σε ενα συμπλεγμα που μονο αυτα γνωριζουν οτι ειναι μερος του. Και ας μην εκφραστει με λογια. Απεραντη τρυφεροτητα εκεινες τις μερες, μεταξυ των τριων μας. Ανετα γινοταν ενα σκηνικουλι μεταξυ μας, οχι για την καβλα. Για την ανταλλαγη ενεργειας.

Συνεχιζω με αλλες δυναμικες. Αυτές που σε κανουν να γουσταρεις ενιοτε το γκομενο της κολλητης σου. Οχι γιατι εισαι κακια και θες να της τον φας. Αλλα γιατι μεσα απο τις τοσες περιγραφες της και τον θαυμασμο της για αυτον και τα τρυφερα σκηνικα τους που σου διηγειται σε κανει να τον βλεπεις με τα δικα της ματια… οποτε λογικο να τον αισθανεσαι πιο κοντα σου απ’ο,τι πραγματικα ειναι. Τον ξερεις αλλωστε πλεον πολυ καλα, μεσα εξω, ισως και καλυτερα απ’ο,τι ξερει ο ιδιος τον εαυτο του (οσο να ναι οι γυναικες εχουμε περισσοτερο insight και empathy απο τους αντρες, συνηθως). Ειναι ο ιδιος μηχανισμος που σε κανει, οταν αυτη τελικα τον διαολοστειλει, να τον βλεπεις πλεον σαν το μαλακα που απογοητευσε την κολλητη σου και να σου κανει κι εσενα οτι δεν ειναι αρκετος σαν αντρας. Και χανεις το ενδιαφερον σου στο ατομο, ακομα και αν ηταν γαματος και θα κανατε γαμω τις παρεες. Ενω αν πραγματικα τον γουσταρες θα ησουν σε φαση “α ειναι ελευθερος τωρα, παμε”. Πως διαολο το λενε οι ψυχολογοι αυτο; Προβολη; Μεταβιβαση; Whatever.

Και εννοειται το γνωστο παλιο σκαλωμα που τρως οταν μαθεις οτι ο πρωην σου εχει καινουργια γκομενα. (Γρ. αυτο δεν παει σε σενα, στα @@ μου. Αυτο που παει για σενα ειναι ενα αλλο ποστ με τιτλο Walking past the Abbey Road λιγο παρακατω, ψαξε το μια που εκανες τη βολτα απο δω. Κι επισης μια κατηγορια στο ποστ “Ανθρωποι και ανθρωποι”, την ενεπνευσες εσυ). Ακομα κι αν εστειλες εσυ τον πρωην, ακομα κι αν δεν ησουν ποτε ερωτευμενη μαζι του, καπου σου χτυπαει ενα καμπανακι, no? Σε φαση “αραγε ειναι αυτη καλυτερη απο μενα;” (που δεν ειναι), σε φαση “ελα μωρε απο απελπισια την εχει” ή “σιγα μην ειναι μαζι της οπως ηταν μαζι μου” (που ενιοτε οντως δεν ειναι). Δε γινεται ομως με ολους τους πρωην! Αλλα δεν εχω καταφερει ακομα να βρω το pattern: ολους τους πρωην μου εν γενει τους εχω “στειλει” εγω (εμενα δε με χωριζουν.. ή τους χωριζω ή δε μου καθονται, για να μην πειτε οτι τρωω σκαλωμα λογω της χυλοπιτας), και εχω φαει το σκαλωμα και με καποιους που ημουν τρελα ερωτευμενη (και αντιστοιχα με αλλους που ημουν ερωτευμενη δεν το φαγα), και με καποιους που δεν ημουν ποτε (και αντιστοιχα για αλλους αδιαφορησα). Ελα μωρε ιδιοκτησιακα καταλοιπα ειναι αυτα, στο μυαλο μου οποιος θελει μπορει να ειναι με οποιον θελει ακομα κι αν εχει αλλη σχεση, αλλα αν μπορει κανεις να μου εξηγησει γιατι με συγκεκριμενους πρωην θα με ενδιεφερε, ευχαριστω.

Τελευταιο ειναι ενα πιο εσωτερικο dynamic, δεν αφορα τοσο σε μια σχεση οσο σε ενα ατομο. Ειναι αυτη η δυναμη επιβιωσης που εχει καποιος μεσα του που δεν την ξερει αλλα ξαφνικα βρισκει τροπους να αναδυεται οταν τα πραγματα γυρω του πανε σκατα. Αυτο παει στη μικρη μου αδερφη. Λιγους ανθρωπους εχω συναντησει με σκεπτικο και αυταρκεια σαν τη δικη της, 22 χρονων και αποφασισμενη να μην τρωει λεφτα απο τους δικους της πια. Αλλα να μη βρισκει δουλεια στο αντικειμενο της, και να πιανει δουλειες της πουτσας για να μην ειναι εξαρτωμενη, τρεις δουλειες, και να ξερει ολες τις τρυπες του συστηματος υπερ της, και να εχει δικτυωθει παντου. Το μικρο γλυκο κοριτσακι, να παιζει τους παντες και τα παντα στα δαχτυλα της, κι ας επεφτε ξερη στο κρεβατι το βραδυ απο την κουραση.

Κλεινω με το “περιστατικο” που με εκανε να ανασυρω απο το μυαλο μου το ποστ. Εδω προσεξτε δυναμικες:

Τα προσωπα της ιστοριας: Ο πρωην 1, ο πρωην 2 και η πρωην κολλητη (ναι δυναμικη 1: ειναι ολοι πρωην). Η πρωτη εχει γραψει ενα στατους στο φεησμπουκ και οι αλλοι δυο απο κατω εχουν σχολιασει. Εγω το διαβαζω και γελαω.

Το μπακγκραουντ τωρα.

Πρωην 1: Ο λεγομενος τοξικος πρωην. Οχι επειδη ειναι αυτος στον οποιο ξαναγυρναω αλλα επειδη οσο ειχαμε τη σχεση ηταν τοξικη. Ο πρωην με τον οποιο χωριζαμε μετα απο επικους καβγαδες για να τα ξαναβρουμε τελειως δραματικα λιγο καιρο μετα, ειχαν πεσει ξυλο, προσβολες, ιστοριες. Δεν υπαρχει εχθρα μεταξυ μας (αλλωστε με παρακαλαγε μεχρι κ 4 χρονια μετα το χωρισμο να τα ξαναβρουμε). Αλλα πολυ ευχαριστως δε θα ηθελα να διασταυρωθω μαζι του για κανενα λογο ΠΟΤΕ πια. (Με αυτον δεν ειμαστε friends στο ρουφιανο ενω με τα αλλα δυο προσωπα ειμαστε, ο θεος να μας κανει).

Πρωην 2: Με αυτον η σχεση ηταν σουπερ και ο χωρισμος φιλικος, αλλα μετα το χωρισμο εκανε κατι καφριλες και με απογοητευσε τελειως σαν αντρας, οποτε δε χανουμε και τιποτα. Θεωρητικα μιλαμε αλλα στην πραξη δε συμβαινει.

Πρωην κολλητη: Φιλες παιδιοθεν, προ μερικων ετων ριξαμε εναν ωραιοτατα καβγα και “χωρισαμε” λογω σημαντικων διαφορων στη νοοτροπια. Αυτη ειναι της φασης Μυκονος και τι ρουχα φορας, εγω σορι αλλα κοιταζω λιγο λιγοτερο επιφανειακα πραγματα οταν επιλεγω τις παρεες μου.

Ποια ειναι τωρα η πλακα;

Καταρχας η πρωην κολλητη δεν χωνευοταν ουτε με τον πρωην 1 (αυτος γενικα της την επεφτε οσο τα ειχε μαζι μου – ειπαμε ντε τοξικος – αυτη τον ειχε απορριψει 100 φορες γιατι της εκανε πολυ φλωρος και οταν η σχεση μου μαζι του χειροτερεψε – ναι της την επεφτε και στις “καλες” μας μερες – ως κολλητη μου αλλα και ως λογικος ανθρωπος δεν τον πηγαινε γιατι εβλεπε οτι ηταν ψυχοπαθης) αλλα ουτε και με τον πρωην δυο (γιατι αυτη τοτε εκανε διαφορες ιστοριουλες τυπου να παιρνει ecstasy και να φασωνεται με οποιον να ναι στα κλαμπακια, μην κοιτατε που τωρα μας το παιζει κυριλε καλο κοριτσι και “εγω δεν ξερω για τι πραγμα μιλας”, και αυτος οπως ηταν λογικο την εκραζε ως επιφανειακη, κι εγω επειδη δεν ημουν και ιδιαιτερα εξυπνη ελεγα στον καθενα τι ελεγε ο αλλος για αυτον με αποτελεσμα να αλληλοθαβονται και να μην πηγαινονται). Αλλα παρολα αυτα ειναι φιλαρακια στο φεησμπουκ. Τι ωραια που μας φερνει κοντα!

Κατα δευτερον, αν και υποτιθεται οτι τα ειχαμε ξαναβρει μετα τον τσακωμο, παρολο που δεν ξαναγιναμε ποτε κολλητες, η ρουφιανα σβηνει τα σχολια που της αφηνω (γιατι τι;) αλλα εχει κολλητηλικια με τους πρωην μου, με τον εναν εκ των οποιων κανουν και πριβε συζητησεις και εχει παει και στην καφετερια του (αφου τωρα ειναι “επιτυχημενος επιχειρηματιας”) ενω εγω δεν τον εχω καν friend, ενω με τον αλλο αλληλοευχονται και χρονια πολλα σε γιορτες και γενεθλια, ενω ουτε για το τυπικο της υποθεσης δε μου εχουν ευχηθει εμενα!

Κατα τριτον, ο πρωην 1 και ο πρωην 2 μισιουνταν θανασιμα. Ο μεν 1 μισουσε τον 2 γιατι θεωρουσε οτι με ειχε κλεψει απο αυτον. Ασχετο που ειχαμε χωρισει 6 μηνες πριν τα φτιαξω εγω με τον 2. Ειπαμε, ψυχοπαθεια. Σε σημειο που πηγε κι εμαθε κουνγκ φου για να τον σαπισει στο ξυλο – δεν το ειπα εγω, εκεινος το ειπε. Ο δε πρωην 2 δε χωνευε τον πρωην 1 διοτι εκεινος με επαιρνε τηλ κλπ για να τα ξαναβρουμε ενω ημουν ηδη με τον 2. Και γιατι ηξερε τι ειχα περασει με το μαλακα.

Αναρωτιεμαι αν τωρα που εκαναν και οι δυο σχολιακια στο ιδιο στατους της πρωην κολλητης συνειδητοποιησαν ποιος ειναι ποιος κλπ. Με τρωει το χερι μου να παω να αφησω σχολιακι, αλλα προς το παρον κρατιεμαι. Οχι για καναν αλλο λογο, επειδη ειναι και στον τοιχο της μαλακως και μη νομιζει οτι ασχολουμαι μαζι της (αλλα εγω φταιω που μου το πεταξε στο feed ο ρουφιανος;) Ωρες ωρες σκεφτομαι να τη σβησω να μην τη βλεπω και χαλιεμαι αλλα την κραταω λογω περιεργειας.

Ωραιο πραγμα το φεησμπουκ. Μας φερνει ολους πιο κοντα.

EDIT: Παιδια ο πρωην 2 δουλευει πλεον στο μαγαζι του πρωην 1. Η πραγματικοτητα ξεπερναει τη φαντασια!!!!!!!!!!!!

Πριν το τέλος…

Πριν το τελος..

Ειμαι στο αεροπλανο για Ινδια και ακουω την Ανοιξη απο τις 4 εποχες του Vivaldi. Ακομα ουσιαστικα δεν το εχω συνειδητοποιησει το οτι αυριο (τι αυριο, αποψε..) δε θα ειμαι στο Αμστερνταμ αλλα σε ενα αχανες, αγνωστο μερος οπου ΟΛΟΙ θα μιλανε με τη γλυκουλα προφορα του J και της S, οτι δε θα ξυπνησω με τον Β στο πλευρο μου, οτι δε θα μπορω να παω για καφε με τη G και οτι η προηγουμενη ζωη μου ΤΕΛΟΣ!

Και θελω εδω και καιρο να γραψω για τα dynamics, τον τροπο που αλλαζουν τα συναισθηματα σου, οταν προκειται (παλι) να αφησεις ενα μερος.

Πριν μερικους μηνες δεν ηξερα τι ηθελα να ειναι το επομενο βημα. Εχω βεβαια την ευκαιρια της Αμερικης, τωρα που το πανεπιστημιο με εχει παρει, αλλα τα λεφτα ειναι παρα πολλα για να παω, ακομα και που εχω γαμηθει στη δουλεια τους τελευταιους μηνες. Ομως, το να διαβαζω τα νεα στην Ελλαδα και να βαζω τα κλαματα, δεν ειναι κατι που “πρεπει” να συμβαινει και “πρεπει” να πιεσω τον εαυτο μου να το “ξεπερασει”. Κι ετσι, αποφασισα οτι θελω να γυρισω πισω. Για την ωρα τουλαχιστον.

Το ολο θεμα ξεκιναει απο τη στιγμη που το αποφασισα και μετα. Ξαφνικα τα παντα εδω, τα οποια πριν δεν τα προσεχα ισως (καλα, οχι ολα) αρχισαν να “μου λειπουν”. (Παρενθεση εδω: Διαβασα τις προαλλες στο μπλογκ του Fabio μια πολυ ωραια φραση: να κρατας μονιμα μαζι σου την αισθηση του “τουριστα”, ακομα και αν μενεις μονιμα σε ενα μερος να νιωθεις οτι το βλεπεις πρωτη φορα και να συνεχιζεις να το ανακαλυπτεις. Νομιζω πως αυτο εχω κανει με το Αμστερνταμ. Η παραγραφο απο δω και περα να διαβαστει απο κει που αποκοπηκε, σαν να μην υπηρχε παρενθεση 🙂 ). Φταιει βεβαια και οτι μας εκανε αυτον τον καταπληκτικο καιρο μεχρι τον Ιουνιο, και ηταν τοσο ομορφα οπου πραγματικα δεν ηθελα να φυγω αλλα να ειμαι εδω καθε μερα, να βγαινω εξω για πικνικ στο παρκο και βολτα στα καναλια, να κοιταζω τη φεγγαραδα και να κανω βραδινους περιπατους στην ησυχια η στα μπαρακια για κανα τζαμαρισμα.

Και πραγματι. Γιατι να θελει κανεις να γυρισει σε μια χωρα που τα επομενα χρονια θα παει κατα διαολου, σε μια χωρα που η ιδια διωχνει τα παιδια της, και να παιρνει 590 ευρω το μηνα ανασφαλιστος και με απληρωτες υπερωριες, και με τη μονιμη απειλη “εισαι και τυχερος που βρηκες δουλεια”; Οταν εδω ας πουμε μπορεις να παιρνεις ως ανειδικευτος 12,5 ευρω την ωρα, η οταν βρισκεις δουλεια και ο πρωτος σου μισθος ειναι δυομισι χιλιαρικα; (εδω εννοω στο Αμστερνταμ, οχι στο αεροπλανο) (ειδατε τι λεω που δεν το εχω συνειδητοποιησει ακομη;) Με τοσο καλη προνοια για τους ανεργους και τους χαμηλομισθους (καλα ασχετο που τωρα πανε να την αλλαξουν κι εδω). Και με τοσες ομορφιες γυρω σου, και με πραγματα που δουλευουν, και που θες ενα τεταρτο για να πας στη δουλεια σου (οποια και αν ειναι αυτη) και οχι 1 ωρα; Αχ Αμστερνταμ, με τα τυρακια σου…

Αλλα εμενα με τρωει το σαρακι. Ναι, η χωρα μου καταστρεφεται σιγα σιγα και ναι, τα επομενα χρονια θα ειναι δυσκολα για ολους, και δεν ξερω αν θα ευκολεψουν κιολας μετα. Αλλα εγω δεν μπορω να παρατηρω την καταστροφη της χωρας μου σαν απλος θεατης αποξω, οπως κανω τωρα (γιατι καλες οι δρασεις που καναμε εδω αλλα οπως και να το κανεις περιορισμενες). Γιατι με ποναει αυτο. Γιατι εγω ποναω για αυτη την κωλοχωρα. Και κακα τα ψεματα, κατι εθνοαηδιες δε με ενδιεφεραν ποτε, η ιδεα της Ελλαδαρας για μενα δεν υπαρχει, σκασιλα μου και απο το σχολειο ακομα για σημαιες, παρελασεις, εθνικα ιδεωδη. Για μενα Ελλαδα δεν ειναι ουτε μια σημαια ουτε κανενα καθαροαιμο DNA και αηδιες. Για μενα Ελλαδα ειναι οι φιλοι μου, ο τοπος που μεγαλωσα, η οικογενεια μου.. οι παραλιες και τα νησια, η Θεσσαλονικη, και ναι, αυτο ειναι η πατριδα μου (μια απο τις πολλες τελοςπαντων). Και αυτο δεν μπορω να το βλεπω να καταστρεφεται. Ειδικα χωρις να κανω τιποτα. Ναι, μπορει να με θεωρειτε βλαμμενη που γυριζω, αλλα ετσι ειναι.

Βεβαια, αυτο αρχικα δε θα ηταν μερος του ποστ, αφου το ποστ το εχω στο μυαλο μου κανα διμηνο τωρα, αλλα μου προεκυψε σημερα το πρωι χωρις να το περιμενω, και αφου δεν εγραψα πριν φυγω να και η αλλη αποψη. Βεβαια λοιπον ειναι πολυ παραξενο για μενα να παρακολουθω αυτες τις αλλαγες των συναισθηματων που ουτε που ηξερα οτι ειχα. Αρχικα να μου λειπει τραγικα η Ελλαδα και να κλαιω, μετα οταν αποφασισα οτι θα γυρισω ξαφνικα να μου λειπει το Αμστερνταμ, και τωρα τις τελευταιες μερες πριν φυγω ξερετε τι αισθανομουν;

Απολυτως τιποτα. Μεχρι σημερα το πρωι, και σε μεγαλο βαθμο και ολη την ημερα, ειμαι τελειως numb. Ουτε που καταλαβαινω τι τρεχει. Νιωθω λες και αυριο το πρωι θα παρω ενα τηλ τη G και θα παμε για ice coffee. Φταιει σιγουρα και το απιστευτο αγχος με τα εισιτηρια και τις βιζες που δε με αφησε να κατσω καθολου και να συνειδητοποιησω τι γινεται. Και ξαφνικα απο αγχος και numbness ξαφνικα παλι σημερα να παταω κατι ξαφνικα κλαματα που ουτε που ηξερα οτι υπηρχαν εκει. Και μετα πολυ εντονο κλαμα. Και μετα numb παλι.

Επειδη ομως πριν το τελος πως μοιαζει η σιωπη με αγαπη μεγαλη, να τι θα μου λειψει απο το Αμστερνταμ:

Νουμερο 1 και μαλιστα με μπολντ: Οι φιλοι μου. Ισως φταιει η αποσταση απο το σπιτι που δρα σαν καταλυτης στις σχεσεις αφου ειμαστε σε ξενο περιβαλλον, αλλα το εχω ξαναπει οτι εδω γνωρισα καταπληκτικους ανθρωπους. Οχι μονο ξαναβρεθηκα σε αποσταση καφε απο την κολλητη μου, αλλα γνωρισα και καινουργια ατομα, τα οποια μου φερθηκαν αψογα παρολο που δε με ηξεραν πολυ καιρο, με τα οποια τωρα εχω δεθει παρα πολυ. Αποτελουν πλεον την καθημερινοτητα μου και θα ειναι πολυ παραξενο που πλεον δε θα μπορουμε να παμε διπλα για ενα προ η στο μυλο για μια μπυρα σε 5’… Ειμαι ομως τυχερη, γιατι εκανα σχεσεις που τις θεωρω αδελφικες πλεον.

Νουμερο 2 και αυτο επισης με μπολντ, Η μπαντα μου!! Κλασικα, τα πραγματα που μου λειπουν παντα ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις και η μουσικη. Αλλα αυτη η μπαντα μπαινει χαλαρα στις καλυτερες μπαντες που εχω ποτε συνεργαστει, γιατι α) παιζαμε ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ, β) μπορουσαμε και ΤΖΑΜΑΡΑΜΕ, γ) μεσα σε ελαχιστο χρονο βγαλαμε δικα μας κομματια, τα οποια προσωπικα μου αρεσαν κιολας. Ηταν πολυ ομορφο να ειμαι μερος της παραγωγικης διαδικασιας, και απεριγραπτο μετα το να βλεπω το κομματι μου να τραγουδιεται μπροστα σε κοσμο και να αρεσει. Και τα κομματια που εγραφε ο F, μπορει να μην ηταν δικα μου αλλα ειναι αυτη η μοναδικη αισθηση οτι τραγουδας ενα κομματι πρωτος και εισαι το ατομο που θετει τη μελωδια, που αν μετα καποιος αλλος τραγουδησει θα τραγουδησει το μικρο τσαλιμακι που εσυ κανεις με τη φωνη σου σαν τη στανταρ μελωδια.

Σε αυτη την παραγραφο πρεπει να προστεθει και η γαματη μουσικη σκηνη του Αμστερνταμ, η οποια περα του οτι για μενα ειναι μεγαλο σχολειο, εχει τη δυνατοτητα να παιζεις ειδη που μου αρεσουν, τα οποια στην Ελλαδα δεν παιζονται δυστυχως.. Εδω ας πουμε ανετα εβαζα σε ενα σετακι Come together απο Beatles, Money απο Pink Floyd και All along the Watchtower απο Hendrix και εβλεπα απο κατω κοινο να χτυπιεται. Αντε στην Ελλαδα να τα παιξεις αυτα για να δεις τι; τους αλλους απο κατω να στεκονται με το ποτο στο ενα χερι και το τσιγαρο στο αλλο και μετα να σε χειροκροτανε λες και ειναι συναυλια κουαρτετου εγχορδων. Χωρια το τζαμαρισμα και χωρια ολοι οι θεοι φανκομπλουζαδες απο Αμερικη με τους οποιους μοιραστηκα τη σκηνη.

Νουμερο 3, θα μου λειψει πολυ το γεγονος οτι εδω (αντε παλι με το εδω..) τα πραγματα ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ. Οι συγκοινωνιες ειναι σωστες, το περιβαλλον ειναι σωστο, αυτοκινητα και κινηση δεν υπαρχουν, γινεται ανακυκλωση των παντων, βρισκεις γαματα προιοντα δευτερο χερι, και πας και για ενα πικνικ στο παρκο το οποιο υπαρχει και δεν ειναι χωμα με συριγγες και σκατα σκυλων.

Σκατουλες, αυτο που θα μου λειψει πιο πολυ απ’ολα ειναι το να απλωνω το χερι μου και να αγγιζω τον Β διπλα μου, και να χωνω τη μυτη μου στο στερνο του και να νιωθω τα χερια του γυρω μου μεσα στην αγκαλια του, αλλα αυτο δεν ειναι κατι που θα φυγω εγω και θα μεινει στο Αμστερνταμ. Ειναι κατι που επισης φευγει.

Για να λεμε βεβαια τα συκα συκα και τη σκαφη σκαφη, να και κατι που δε θα μου λειψει καθολου: Ο ΚΩΛΟΚΑΙΡΟΣ!

Ειλικρινα, δεν ηταν πραμα αυτο. Αυτος δεν ηταν Ιουλιος και αυτο δεν ειναι Αυγουστος.

Αλλα επειδη τωρα κοιταμε μπροστα και οχι πισω, ερχομαι Αθηνα, που εισαι ασχημη, γκριζα και βρωμικη αλλα εισαι πλανευτρα. Ερχομαι μπαντα μου, ερχομαι αμαξι μου, ερχομαι μπαντα που θα φτιαξω. Ερχομαι βολτες κατω απο την Ακροπολη και μυρωδια απο ανθισμενες νεραντζιες. Ερχομαι φιλαρακια μου! Ερχομαι γαμημενη Αθηναικη σκηνη, ετοιμασου!

Αλλα προς το παρον, ερχομαι Δελχι!!

Letter to my parents (long overdue)

Αγαπητοι γονεις,

Εδω και καποιο καιρο εχω σταματησει να βγαινω στο τηλεφωνο, γιατι καθε φορα τσακωνομαστε. Μου λετε οτι ειμαι εδω περα και κανω διακοπες αντι να τελειωνω το μαστερ. Βεβαια, το λετε αυτο γιατι δεν ξερετε, αφου δε σας εχω πει, οτι εγω εδω δουλευω δυο δουλειες αυτη τη στιγμη προκειμενου να βγαινω, και οτι αυτος ειναι ο λογος που δε σας εχω ζητησει λεφτα απο τα Χριστουγεννα (και οχι οτι εχω κανει “καλη διαχειριση”).

Ομως υπαρχουν και καποια αλλα πραγματα που πρεπει να σας πω: Σταματηστε να με κρινετε και να μου τη λετε για το σχολειο!!

Ο καθενας μας εχει μεσα του εναν κριτη που ειναι ο χειροτερος απ’ολους: τον εαυτο του. Ξερω πολυ καλα που εχω αποτυχει και τι ΔΕΝ εχω κανει, δε χρειαζεται να μου το θυμιζετε. Μου το θυμιζει ο εαυτος μου και μαλιστα πολυ καλα. Εσεις ομως δεν ξερετε σε τι πατο εφτασα περυσι, ποσες ωρες περασα κλαιγοντας γιατι ενιωθα οτι ειμαι αποτυχημενη και οτι δεν μπορω να κανω κατι για αυτο, και πως τελικα χρειαστηκε να παω σε ψυχολογο για να ξεκολλησω απο κει, να δω τη ζωη μου πιο ολιστικα και να φτασω τωρα σε αυτη την αντιμετωπιση που εσεις μεσα στην αγνοια σας ονομαζετε “χαλαρη”. Ξεκολληστε! Απο το σχολειο ακομα, εφερνα παντα τους καλυτερους βαθμους, ημουν η πρωτη στην ταξη, για να ακουω παντα τι; “ε, μπορεις και καλυτερα”. Ναι, αλλα δε θελω καλυτερα!! Θελω να κανω πολλα πραγματα απο λιγο και οχι μονο τα μαθηματα μου! Κι απο την αλλη εχω σιχαθει να ακουω αυτο το “μπραβο αγαπη μου” μονο οταν τα πηγαινω καλα στα μαθηματα. Κι εχω φτασει στο σημειο (απο το σχολειο ακομα) να μη θελω να σας λεω ουτε οταν τα παω καλα, για να μην ακουω αυτο το σιχαμενο “μπραβο αγαπη μου. Μπραβο που εισαι καλο στρατιωτακι και κανεις αυτο που πρεπει και αυτο που θελουμε”. (Θα μου πειτε τωρα οτι εγω διαλεξα το μαστερ, αλλα πρωτον ειναι μεγαλη ιστορια το πως και το γιατι, και δευτερον περα απο το μαστερ διαλεξα κι αλλα πραγματα, αλλα… Πηρα ας πουμε πτυχιο μουσικης με αριστα! Ξερει κανεις ποτε εδινα, τι εδινα, ποσα και τι ειδους μαθηματα περιλαμβανει και ποσα χρονια ηταν η φοιτηση; Παρεμπιπτοντως αυτο το πτυχιο ηταν πιο ακριβο απο το μαστερ μου).

Δεν το θελω αυτο το “μπραβο αγαπη μου”. Δε θελω να “με αγαπατε” γιατι τα παω καλα στα μαθηματα. Θελω να με αγαπατε γιατι ειμαι αυτη που ειμαι και γιατι ειμαι και ΓΑΜΩ τα ατομα, ή καθολου. Υπαρχουν κι αλλα πραγματα στη ζωη περα απο το πανεπιστημιο. Και πιστεψτε με, οταν φυγω απο δω δε θα θυμαμαι το 7αρι που πηρα στο Χ μαθημα, ουτε θελω να θυμαμαι τις μερες που τιμωρουσα τον εαυτο μου μεσα στα ψυχολογικα σκατα γιατι πιστευα οτι δε μου αξιζε κατι καλο.

Θα θυμαμαι ομως το βραδυ που τραγουδησα για μια φιλη μου το τραγουδι που εγραψα γι’αυτην και μου ειπε οτι της εδωσα ανατριχιλες για μια ζωη.

Δε χρειαζομαι κανεναν να μου θυμιζει τι ΔΕΝ εχω κανει και τι θα μπορουσα να κανω καλυτερα. Το κανω μονη μου αυτο και πολυ καλα μαλιστα. Αυτο που ολοι χρειαζομαστε ειναι καποιον να μας θυμιζει ποσο γαματοι ειμαστε, οταν ενεργοποιειται ο μηχανισμος μεσα μας που μας κανει να νιωθουμε σκατα. Και να το εννοει. Ευτυχως, εχω αρκετους ανθρωπους γυρω μου που το κανουν αυτο για μενα, κι εγω γι’αυτους. Αν εσεις δεν μπορειτε, καλυτερα να σωπασετε.

ΥΓ: Το γραμμα αυτο δημοσιευεται λιγο ετεροχρονισμενα.. εκτοτε τα πραγματα πανε αρκετα καλυτερα, μεχρι τον επομενο γυρο υποθετω…