Γιατι; Γιατι με πονεσες τοσο; Γιατι σου πηρε τοσο καιρο; Γιατι με εφτασες στο οριο μου; Γιατι θα πρεπει να σε χασω εγω τωρα, επειδη εσυ εισαι μαλακας; Γιατι θα πρεπει να χασω και εσενα; Ποιος θα με βοηθησει τωρα, και τι θα κανω, και πως θα την παλεψω; Στο πιο μεγαλο χασιμο της ζωης μου και να μην μπορω να σου μιλησω; Ειμαι ετοιμη να σου ζητησω λεφτα μονο και μονο για να μην χασουμε επαφη…
Εχεις ιδεα πώς ηταν να μην μπορω να ανασανω, να ταραζομαι ολοκληρη, να μη σταματαει να σφυροκοπαει η καρδια μου, να γυριζει το στομαχι μου και να εισαι ο μονος που να μπορει να το σταματησει, ο μονος που να θελω να παρω, και ο μονος που δεν μπορω να παρω; Εχεις ιδεα πώς ηταν να περιμενω ετοιμη να σκασω να μιλησουμε, κι εσυ να στελνεις τσιμεντενιες μποτες στην Αλινα σου; Γιατι σου πηρε τοσο καιρο; Γιατι δεν εδειξες κατι, γιατι δε με αποζητησες; Γιατι με εφτασες εδω; γιατι επρεπε να με σπασεις πρωτα; Ξερεις ποσο θελω να ξεπαγωσω; Ξερεις ποσο θελω να μπορω να κρυβομαι απο τα παντα μεσα στην αγκαλια σου; Γιατι μου το πηρες αυτο;
Αφου η αγκαλια σου δεν ειναι πια αυτο που ηταν, τουλαχιστον βοηθα με να γινω καλυτερος ανθρωπος…
Εχω αφησει το παραθυρο ανοιχτο, εχω αναψει τσιγαρο και καθομαι και ακουω τη βροχη, ο ηχος της καθησυχαστικος, σα μουσικη μαγιατικης νυχτας… Κι ας μην εχω ιδεα πού εισαι και τι κάνεις.
Και δεν πειραζει. Ανθρωπινο ειναι. Και ξεπερνιεται, και αυριο το πρωι θα ειμαστε παλι στα ποδια μας, παλι δυνατοι.
Ομως ειναι καποιες φορες που ερχεσαι αντιμετωπος με τη ματαιοτητα των πραγματων. Την κοιταζεις κατα προσωπο και σε κοιταζει πισω παγερα και σταθερα, ακλόνητα, υπενθυμιζοντας την παντοτινη παρουσια της, που μικρε ανοητε ειχες ξεχασει..;
Τι σκατα εχει νοημα σε αυτη τη ζωη; Αυτο που θα αφησουμε πισω μας, be it βιβλιο, τραγουδι, legacy οτιδήποτε, που θα το παραλαβουν οι επομενες γενιες, που θα πεθανουν και αυτες οποτε ποιος χεστηκε; Κλαπαρχιδιες, τιποτα δεν εχει νοημα, τιποτα απολυτως, καταληξαμε ηδη σε αυτο καποια στιγμη στα 22 μετα απο ασκοπη αναζητηση. Still standing by it.
Και ακριβως επειδη τιποτα δεν εχει νοημα, το μονο νοημα ειναι να περναμε καλα. Να μαζευουμε οσο το δυνατον υπεροχες, ομορφες, ζεστες στιγμες, να αποδιωχνουν για λιγο το πλανώμενο φαντασμα της ματαιοτητας που μας περιτριγυριζει με την παγωνια του. Να ζουμε τις περισσοτερες στιγμες μας ομορφα και γλυκα και οχι παγωμενα και με τρόμο.
Και τι πιο ομορφο και ζεστο απο μια αγκαλια κ την ανθρωπινη επικοινωνια. Ενα ζευγαρι χερια που τυλιγονται γυρω σου, ενα στηθος για να ακουμπησεις και να κουρνιασεις το κεφαλι σου. Ενα ανεπαισθητο σφιξιμο που δε συγκρατηθηκε, ενα φιλι στο μετωπο, ενας γλυκος λογος… Μπορει να γινουν ο παραδεισος στη γη.
Και πού ειναι τωρα…;
Πού ειναι μια αγκαλια όταν την εχεις αναγκη, οταν τιποτα δεν παει και νιωθεις τη ματαιοτητα στο πετσι σου;
Πού ειναι αυτοι που σου λενε οτι θα ειναι εδω; Οτι μπορεις να τους μιλας όποτε θελεις για ο,τι θελεις, αλλα οταν οντως θες ή εχεις αναγκη να τους μιλησεις, δεν τους βρισκεις πουθενα;
Δεν έχει νόημα, ψυχή μου… Δεν μπορώ στιγμή να σε βγάλω από το μυαλό μου.
Είσαι παντα εκεί, συνέχεια στη σκέψη μου, και στο πίσω μέρος όταν δεν είσαι στο μπροστα.
περπατάω στο δρόμο και κάτι μου λείπει
οδηγάω και κάτι μου λείπει
με τυφλώνει ο ήλιος και δακρύζω και εκείνη τη στιγμή ξέρω πως κάτι μου λείπει
λείπει ένα κομμάτι μου, και δεν είμαι ολόκληρη, δεν είμαι ιδια
εσύ μου λείπεις. κομμάτι μου. Εσύ.
Τα χαμογελαστά ερωτευμένα σου ματάκια που τα κοίταζα και ήταν η απόλυτη ευτυχία. και δεν ήθελα τίποτε άλλο.
η αγκαλιά που κούμπωνε. τα βράδια στο κρεβάτι. Απλά να σε κρατάω αγκαλιά…
να βλέπουμε σειρές, να κάνουμε βόλτες. να με βοηθας με το σπίτι, που είχες πάρα πολύ καιρό να κάνεις.
Να σε φροντίζω όπως καμία. Να σε νοιάζομαι.
Να σε κρατάω στην αγκαλιά μου μικρό σπουργιτάκι, στρειδάκι που έκλεισες πάλι. Να με χαϊδεύεις και να σε χαϊδεύω.
Να παίζουμε μουσική και να λέμε αστεία. Να μην κάνουμε τίποτα, απλά να υπαρχεις στον ιδιο χωρο και να σε αγγιζω. Να χωνομαι στην αγκαλια σου. Να με κρατας σφιχτα κατω απο τα σκεπασματα και να σβηνεις το φως. Και να είναι όλα όπως πρεπει.
Μου λείπεις. Βάσανο. Βάσανο η απουσια σου, βάσανο τα γενέθλια χωρίς εσενα.
Βάσανο η ελλειψη της αγκαλιας σου. Βάσανο ο πόνος στο κορμί μου. Βάσανο η απουσία σου.
Αγάπη μου. Α-γ-ά-π-η μ-ο-υ. Σ’αγαπώ.
Σ’αγαπώ και σε αγάπησα με δύναμη, από την αρχή μέχρι το τέλος (;) και δεν επαψα και δε μειωθηκε ποτε.
Η λαχταρα μου να σε σφίγγω πάνω μου δε μειώθηκε ποτέ.
Σ’αγαπώ βαθιά και με πάθος.
Η τελευταια φορα που ερωτευτηκα.
Ποιος θα με ξαναχαϊδεψει όπως εσύ; Ποια θα σε ξαναχαϊδεψει όπως εγώ;
και (το) εμείς; τι θα γίνει με εμάς;
μήπως είναι λάθος;
και μέχρι τότε ζόμπι;
Cause I saw the end before we’d begun,
Yes I saw you were blinded and I knew I had won.
So I took what’s mine by eternal right.
Took your soul out into the night.
It may be over but it won’t stop there,
I am here for you if you’d only care.
I’ve kissed your lips and held your hand.
Shared your dreams and shared your bed.
I know you well, I know your smell.
I’ve been addicted to you.
Κι αν σου είναι δύσκολο να βρεις τόσα χρόνια
Κάτι ν’αξίζει σε εμάς
Το σ’αγαπώ μου κράτησε σαν κολώνια
όταν λείπω να τη φοράς……
Λόγια ανείπωτα 