Σιωπη

Μου λειπεις.

Δυο λεξουλες απλες, μονο, κι ομως τοσο δυσκολες να τις προφερεις.. Αλλα δεν κωλωνω και στο λεω εγω πρωτη, γιατι ξερω οτι σου λειπω κι εγω. Ξερω πώς νιωθεις. Ξερω πως την Κυριακη το βραδυ σφιγγοσουνα για να με αγνοησεις και να το παιξεις ανετος. Ξερω οτι καθε φορα που σου ερχεται μηνυμα κοιτας το κινητο σου με λαχταρα μηπως ειμαι εγω. Ξερω την απογοητευση σου οταν δεν ειμαι. Ξερω οτι κανεις πραγματα, μιλας με κοσμο, βγαινεις με φιλους προσπαθωντας να γεμισεις τις ωρες σου και να απασχολησεις το μυαλο σου για να μη με σκεφτεσαι συνεχεια, για να μη σου λειπω συνεχεια. Και ισως το καταφερνεις και για καποια λεπτα, ισως υπαρχουν και καποιες στιγμες που περνας πραγματικα καλα. Αλλα ξερω, οτι μολις ολα αυτα κοπασουν, αυτο που δεν συνειδητοποιουσες τοση ωρα, που ηταν ολη την ωρα στο πισω μερος του μυαλου σου και ενιωθες κααατι εκει περα να σε ανησυχει, να μην ειναι ολοκληρωμενο, ερχεται μπροστα. Οτι θα ηθελες να ειμαι εκει. Οτι θα ηταν ολα πολυ πιο ομορφα αν ημουν εκει. Οτι δε θα κοιταζες το κινητο σου καθε λιγο, ουτε την πορτα ασυναισθητα περιμενοντας να μπω. Οτι σου λειπω εγω, σου λειπει η παρουσια μου απο διπλα σου.

Γιατι απλα, ειναι ομορφα.

Το ξερεις. Το ξερεις οταν σηκωνεις το τηλεφωνο να με παρεις για να μου πεις ενα ακυρο ανεκδοτο, ετσι απλα και μονο για να το μοιραστεις μαζι μου, γιατι ξερεις πως θα το πιασω, και θα συνεχισω να τρολαρω, και θα συνεχισεις κι εσυ το δικο μου τρολαρισμα σα να ηταν η ιδια προταση. Οταν πας να πεις το αστειο και δεν ειμαι διπλα να το ακουσω. Το ξερεις οταν βλεπεις ποσο πιο ομορφο ειναι το live οταν επικοινωνουμε πανω στη σκηνη. Οταν πεφτεις για υπνο μονος σου και νιωθεις το χωρο διπλα σου στο κρεβατι να ειναι αδειος, και περιμενεις οτι οπου να’ναι απλα θα ερθω να ξαπλωσω, θα με παρεις αγκαλια και θα μπουν τα πραγματα στη θεση τους. Οταν ξυπνας μονος σου το πρωι, και θυμασαι πώς ηταν το να ξυπναμε αγκαλια, με φιλια και χαδια και να με πασπατευεις, και απλα σου λειπω. Θα το ξερεις αυτες τις μερες στο χωριο, που δε θα μιλαμε στο σκαηπ. Οταν θα γυρισεις με το κτελ και δε θα σε περιμενω στο σταθμο… Θα το νιωσεις την επομενη φορα που – ίσως λιγο καταλαθος, ισως οχι και τοσο – θα με αγγιξεις την ωρα που θα μου μιλας, και θα νιωσεις το χερι σου να καιει στο αγγιγμα μου, γιατι οσο κι αν το μυαλο σου θα προσπαθει να ξεχασει, το σωμα σου θα θυμαται.

Δε σε εχω αναγκη. Περνουσα γαματα και πριν σε γνωρισω, και ηδη περναω και τωρα, ειδα σημερα και χτες αγαπημενα προσωπα που ειχα πολυ καιρο να δω… Αλλα ειναι ακομα πιο γαματα με εσενα στη ζωη μου. Γιατι αυτο να πρεπει να το χασουμε;

Εχεις δικιο. Ηταν μια δυσκολη βδομαδα. Λιγο ο τσακωμος με τον Κας, λιγο το ολο αγχος, λιγο οι καταραμενες οι ορμονες, στενοχωρηθηκα κι εγω λιγο παραπανω και το εβγαλα και πανω σου. Ειχα αδικο σε αυτο. Απο την αλλη, μιλησαμε και αναγνωρισες κι εσυ τα δικια τα δικα μου. Λιγη αγαπη παραπανω ηθελα μονο απο σενα αυτη τη βδομαδα, οκ δεν ειχα τον καλυτερο τροπο να σου το δειξω, αλλα κι εσυ μπορουσες να μου τη δωσεις. Παντα μου την εδινες. Αξιζει να το πεταξουμε, να το σπαταλησουμε ολο αυτο για ενα λαθος; Για μια βδομαδα pms, τοσο ευκολα, αυτο ειμαστε εμεις;  Δε γινεται να μαθουμε απο αυτο για την επομενη φορα, να βγουμε πιο δυνατοι και να παμε παρακατω; Eγω σ’αγαπω, ετσι απλα κι απεριττα, με τον δικο μου τροπο και σου το δειχνω. Το ξερεις, οταν σε κρατουσα αγκαλια να ζεσταθεις, οταν σου εφτιαχνα τσαι, οταν πηγαινα στο φαρμακειο να σου παρω χαπια για το στομαχι σου. Οταν κανω τη μπουγαδα σου και σου τα φερνω παντα ετοιμα διπλωμενα, γιατι θελω να σε φροντιζω, θελω να εισαι καλα και ακομα περισσοτερο να ειναι αυτο αποτελεσμα καποιας δικιας μου πραξης, γιατι σε ν ο ι α ζ ο μ α ι. Ρε γαμωτη μου, μπορει να μη σου αρεσει αυτος ο τροπος που σ’αγαπω. Αλλα το ξερεις, καθε φορα που θα κοιτας το δρακουλη σου και την ατζεντα σου και τις φωτογραφιες απο τα γενεθλια σου με την τουρτα, και θα σκεφτεσαι «αυτη η κοπελα ηθελε να με ευχαριστει, να μου δινει ο,τι ειχε μεσα της». Και θα ξερεις οτι εχεις αγαπηθει, και αυτο θα ειναι το φυλαχτο σου.

Μπηκες εδω, και με διαβαζεις, αυτο σημαινει οτι ενδιαφερεσαι.. βρηκες τον κωδικο, ξερεις γιατι.. Αφου ενδιαφερεσαι ψυχη μου, δεν ειναι αυτος ο τροπος να ξαναπλησιασουμε αγαπη μου, οχι δεν ειναι αυτος, δε χρειαζονται ολες αυτες οι βλακειες αγαπη μου… Οχι αλλες βλακειες. Στειλε μου απλα ενα μηνυμα:

«Ζωακι.. Κι εμενα μου λειπεις».

http://www.eyedoll.gr/ngine/article/1757/αύριο-πες-του-ότι-τον-αγαπάς

κι ας με σκοτωνεις γλυκα…

Τελεσιγραφο.

Ετσι απλα. Ετσι απλα μου βαζεις το μαχαιρι στο λαιμο και ακονιζεις τη λεπιδα του στο δερμα μου.. απολαμβανοντας τη θεα του αιματος που σταζει.

Kι εγω απο την αλλη μερια του τηλεφωνου να τα εχω χαμενα, να μην ξερω πώς να σου μιλησω, να μην ξερω τι θες απο εμενα, να μην ξερω αν πρεπει να σου δειξω πώς αισθανομαι ή αν θα το κοροϊδεψεις, θα το απαξιωσεις, ή θα θριαμβεύσεις απλά πανω του. Ετσι απλα απο τη μια στιγμη στην αλλη δεν εισαι αυτος που γνωρισα.

Μου λες να ξεκαθαρισω, λες και δεν ημουν ξεκαθαρη απο την αρχη. Λες και δεν ηξερες πού εμπαινες, λες και δεν μπηκες με τη δικη σου συγκαταθεση.

Ενώ ξερεις ποια ειμαι και πώς λειτουργώ, και ενω μου εχεις πει οτι δε θελεις να εισαι μαζι μου. Και μου λες τι, να τα αφησω ολα για να παω στο κατι αβεβαιο, στο τιποτα, στο «δε θα ειμαστε καν μαζι».

Ποτε ακριβως καταλαβες απο τα λεγομενα μου οτι αγαπαω το ρισκο;

Δεν αγαπαω το ρισκο. Αγαπαω το τεσταρισμενο. Με σενα το ξερω οτι δεν μπορει να δουλεψει.

Το ξερω γιατι ειμαστε σε αλλες φασεις της ζωης μας, το ξερω γιατι δεν μπορω να ζησω ηρεμα μαζι σου. Με εκνευριζει ο τροπος που γινεσαι πολυ αποτομος και πολυ απολυτος και προσβλητικος οταν δε γουσταρεις κατι. Με εκνευριζει ο τροπος που σου πεφτουν τα σαγονια με αλλες κοπελες, με εκνευριζει η τεραστια πορνοσυλλογη σου. Δε νιωθω ασφαλεια. Δε νιωθω οτι εμενα κοιτας, οτι ειμαι εγω και παει και τελειωσε.

Δε νιωθω ασφαλεια.

Και τη θελω την ασφαλεια. Δε θελω να μπω σε αλλη μια σχεση που θα ειμαι ερωτευμενη τρελα, θα επενδυσω φτου κι απο την αρχη, θα τελειωσει σε μερικους μηνες και θα νιωθω παλι μονη, σκατα και αδεια.

Δεν τα κανουμε αυτα στην ηλικια μου πια, γλυκο μου, οχι πια. Στη δικη σου ισως, στη δικη σου παιζετε, γνωριζετε, τον εαυτο σας και τον κοσμο. Στη δικη μου φαση πλεον επενδυουμε.

Μια απλη ερωτηση: Θα πεταγες τη γαμημενη την πορνοσυλλογη σου για χαρη μου;

Για να με κανεις να νιωσω ασφαλης;

Να σου πω εγω: Οχι δε θα το κανες.

Θα εκνευριζοσουν κιολας που θα στο ζηταγα, που θα σου εθετα τον εκβιασμο, το διλημμα.

Εσυ ομως ετσι απλα μου ζητας να πεταξω οχι μια γαμημενη συλλογη με γαμημενες τσοντες. Μου ζητας να πεταξω εναν ανθρωπο. Για το αβεβαιο.

Αλλα εγω την αγαπω την ασφαλεια που μου δινει. Και το ηξερες, παντα το ηξερες.

Κι ομως εσυ εκει, εκει, με επιμονη, «οχι εγω θελω να μπω εδω μεσα». Τωρα μπηκες. Και τι καταλαβες; Που τα καταφερες, και μπηκες, και τωρα φευγεις;

Αυτο ακριβως που φοβομουν απο την αρχη. Ετσι απλα. Και με αφηνεις εδω αδεια, στο σημειο ακριβως που δεν ηθελα να φτασω, ακριβως εκει που δεν ηθελα να ξαναπληγωθω, να ξανανιωσω αδεια, αυτο το ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ αδειασμα που νιωθεις, οταν αυτος που εχεις ερωτευτει δεν επιστρεφει τα αισθηματα σου…

Πού μπαινεις σε πραγματα που δεν μπορεις να αντεξεις, γαμωτη σου, και με σκοτωνεις ετσι απλα στο τελος; (Τελος;)

Και ετσι απλα με καταδικαζεις στη σιωπη σου, να με κανεις να κοιταω με τις ωρες τα μηνυματα σου αλλα οσο και να τα κοιταω να μην αλλαζουν αυτα που γραφεις, και να μη γεννανε αλλα. Ετσι απλα σιωπη.

Σιωπή που οταν τη σπας, θα ηταν καλυτερα να την ειχες κρατησει.

Ποναω. Τις τελευταιες μερες οσο ποτε. Οσο δεν ηθελα να ξαναπονεσω κι ακομα παραπανω. Το χαρηκες τωρα; Ποναω και νιωθω αδεια. Δεν ξερω πια ποιος εισαι. Δεν ξερω αν εισαι αυτος που γνωρισα, δεν ξερω αν εισαι αυτος που αγαπησα. Δεν ξερω ουτε τι σκεφτεσαι ουτε πως νιωθεις ουτε αν μπορω να μοιραστω μαζι σου τα οσα αισθανομαι. Δεν ξερω τι πρωτοαισθανομαι.

Μοναξιά μου, καρδιά μου εσύ
Συντροφιά μου και νύχτα μου εσύ
Σ’ αγαπούσα πριν μας δω μαζί

(Κι ετσι απλα ενα μικρο σου τηλεφωνημα αρκει να φερει το χαμογελο παλι στα χειλη μου…)

Διαβασμα

Και πώς να συγκεντρωθω να διαβασω οταν μου λειπεις τοσο, μου λες; Όταν καθε λεπτο που περναει, το μονο πραγμα που καταλαμβανει τη σκεψη μου εισαι εσυ, και το ποσο θα ηθελα να ησουν εδω; κι οσο κι αν προσπαθω να το διωξω, να το εκτοπισω απο το μυαλο μου γεμιζοντας το με διαβασμα, παντα επιστρεφει και κραταει τη θεση του δυναμικα, σπρωχνοντας απο το μυαλο μου οτιδηποτε αλλο; Οταν σε θελω και μεχρι και στο σωμα μου λειπεις, νιωθω σα να λειπει ενα κομματι μου, κι ο ποθος μου για σενα και η διψα μου να σε αγκαλιασω, ειναι τοσο εντονη που γινεται σχεδον tangible;

Πώς να διαβασω, πες μου πώς; Οταν καθε τι που διαβαζω σ’αυτο το κωλοβιβλιο μου θυμιζει εσενα, τα ποσα μου εχεις μαθει και ποσο με διαμορφωσες; Οταν γουσταρω αυτο το βιβλιο επειδη μου τα θυμιζει αυτα και μου θυμιζει εσενα. Σε θελω. Γουσταρω καθε εκατοστο του κορμιου σου, και καθε τι που εχεις μεσα στο κεφαλι σου, με εξιταρει, το θελω. Θελω να το κανω δικο μου, να σε κανω δικο μου, θελω, να μπεις μεσα μου, να μπω μεσα σου, να γινουμε ενα. Σε θελω. Σ’αγαπω.

Cruel Heathcliff, my one dream, my only master.

Black tulips

Λενε οτι ματια που δε βλεπονται γρηγορα λησμονιουνται, οτι οσο πιο πολυ καιρο περνας μακρια απο καποιον, τοσο σιγα σιγα τον ξεχνας.

Τοτε μπορει να μου εξηγησει καποιος πως ειναι δυνατον εμενα να μου λειπεις ολο και περισσοτερο;!

Οσο καιρο κανουμε να μιλησουμε, οσο περναει καιρος χωρις να σε δω, αντι να σε ξεχναω και να σε βγαζω απο τη ζωη μου, αντι να ξεθωριαζεις μεσα μου, τοσο πιο εντονη γινεται η επιθυμια μου να ξαναβρεθουμε, να σε αγγιξω, να σε δω! Αλλες φορες με τη μορφη της νοσταλγιας για τις μερες που περνουσαμε μαζι ενω αλλες σαν oνειροποληση για τις καινουργιες στιγμες που θα ζησουμε μαζι στο μελλον..

Πριν μερικες μερες τσακωθηκε η Γ. με τον Μ., το ζευγαρι αυτο που το πρωτο τους ραντεβου κρατησε 5 μερες. Και ο τσακωμος τους μου θυμισε τους ηλιθιους τσακωμους εγωισμου που ειχαμε στις αρχες μας. Δεν περιμενα ποτε οτι θα το ζουσα αυτο τοσο εντονα, τον τσακωμο ενος αλλου, οτι θα μου δημιουργουσε τοσο δυνατα συναισθηματα! Οτι θα πονουσα τοσο πολυ, με την αδυναμια τους να το χειριστουν και με την σφοδρη μου επιθυμια να τους βοηθησω να το ξεπερασουν, αφου εγω ξερω! Ξερω πως ειναι να αγαπιεσαι τοσο δυνατα και ομως να αναλωνεσαι σε καβγαδες επιβεβαιωσης. Για δυο μερες δεν περπατουσα, μαλλον πετουσα, ή ακομα καλυτερα αιωρουμουν σαν πνευμα σε αυτον τον κοσμο ενω το μυαλο, η καρδια και ολο μου το ειναι βρισκονταν 4 χρονια πισω, σε εκεινες τις μερες που πρωτογνωριστηκαμε. Που δεν ειχαμε καταλαβει ακομα ο ενας για τον αλλο οτι ειναι φιλος και οχι εχθρος η αντιπαλος. Που προσπαθουσαμε και οι δυο μεσα στην ελξη μας και το φοβο μας για απορριψη να κανουμε επιθεση, την καλυτερη αμυνα, για να μην αφησουμε τον αλλο να δει τα σημεια μας που θεωρουσαμε αδυναμα. Προβολες των δικων μας ανασφαλειων πανω στον αλλο, λες και ηταν καθρεφτης.. Εσυ φοβοσουν οτι ησουν ανεπαρκης, οτι δεν μπορουσες να σχετιστεις με μια γυναικα. Εγω φοβομουν οτι θα με βρεις ασχετη και αδαη σε πολλα θεματα, οτι θα με θεωρησεις ηλιθια και οτι δε θα μπορω να εξαπτω το ενδιαφερον σου, οτι θα με βαρεθεις και φυγεις. Με αποτελεσμα εσυ να με διωχνεις ενω εγω να προσπαθω να υποβιβαζω τις γνωσεις και τις αποψεις σου, χτυπωντας ετσι στο μονο σημειο που νομιζες οτι ειχες, κανοντας σε να με διωχνεις ακομα περισσοτερο. Κοκορομαχιες. Κι ομως μια ελξη να μας τραβαει τον ενα πανω στον αλλο σα μαγνητες. Ηταν δυνατον να κρατησει αυτο για πολυ;

Κι ομως το ξεπερασαμε, αγαπη μου, ενα βραδυ σε ενα παγκακι, που ανοιξαμε τις καρδιες μας, ευθραυστες σαν κρυσταλλα, ο ενας στον αλλο και ξεγυμνωσαμε τους φοβους μας μιλωντας με ειλικρινια. Που αναγνωρισαμε στο προσωπο του αλλου το συμμαχο, που νιωσαμε ανακουφιση κι ενα καινουργιο δεσιμο καθως μοιραστηκαμε τους φοβους μας και που διστακτικα ενωσαμε τα χειλη μας σε ενα καινουργιο φιλι. Και που δωσαμε, εμπιστευτηκαμε τα κρυσταλλακια αυτα ο ενας στα χερια του αλλου, τα κρατησαμε και τα ζεσταναμε στην αγκαλια μας με προσοχη να μη σπασουν. Για τους επομενους μηνες.

Για τους επομενους μηνες συγκατοικησαμε. Στο σπιτι σου και στο δικο μου. Κοιμομασταν μαζι, ξυπνουσαμε μαζι, βαλαμε τις αλυσιδες στο αμαξι μου για να παμε να παιξουμε χιονοπολεμο μαζι. Μοιραστηκαμε τις στιγμες μαζι, τον ερωτα, τη χαρα μαζι, το γελιο και τα ανεκδοτα και τα κομικς μαζι, τη χαλαρωση μαζι, τις νεες γνωσεις κι εμπνευσεις μας μαζι, τις γαμημενες φρικες μας και τα αγχη μας μαζι! Τις δημιουργιες μας γαμωτη μου μαζι, ξερεις τι εμπνευση ησουν (και εισαι!) για μενα; Ξυπνουσαμε μαζι και πηγαιναμε στο στουντιο μαζι για να παιξουμε μουσικη μαζι. Κι ομως δεν πνιγαμε ποτε ο ενας τον αλλο, δεν ασφυκτιουσαμε απο την παρουσια του γιατι ειχαμε τη ζωη μας, τις ενασχολησεις μας και το χρονο για τον εαυτο μας. Ακομα και τις μερες που δεν τις περνουσαμε μαζι ομως, ημασταν μαζι, οπως εισαι μαζι μου και τωρα.

Ειναι αστειο γιατι τοτε που ζουσα τις υπεροχοτερες στιγμες μαζι σου σκεφτομουν κι εγραφα σ’αυτο το μπλογκ για καποιον αλλο και δε μου περασε ποτε απο το μυαλο οτι θα μπορουσα να γραψω κατι σε σενα, ισως γιατι παντα τα λεγαμε ολα ακομα και χωρις να μιλαμε. Κι ομως να τωρα που γραφω κατι για σενα, σε σενα που πιστευα οτι δε θα γραψω ποτε! Δεν ηξερα τοτε ποσο και αν σε πονουσα, κι αν αυτο ειχε να κανει με μενα η με σενα, ησουν βλεπεις παντα τοσο δυνατος μεσα στα μπερδεματα σου. Αλλα δεν ξερω αν θα ξερεις ποτε, η αν θα ξεχασεις, ποσο με αλλαξες. Και ποσο εισαι μεσα μου. Δεν ειναι μονο οι γνωσεις που απεκτησα κοντα σου και οι καινουργιες συνηθειες που μου κολλησες γιατι μου αρεσαν. Ειναι οι συζητησεις μας με την εγκεφαλικη επικοινωνια σε αλλο επιπεδο. Ειναι ο τροπος που μου εμαθες πολλες φορες να σκεφτομαι. Να αναζηταω την πηγη και να κοιταζω τη μεθοδολογια. Και καθε φορα που βλεπω τον κοσμο μεσα απο το νεο αυτο μου βλεμμα νιωθω την παρουσια σου εκει. Μεσα μου.

Και καταλαβαινω και βιωνω εντονα, οσο πιο βαθια και εντονα γινεται, αυτο που λενε «εισαι κομματι μου».

Το δευτερο βραδυ με βρηκε εξω απο το σπιτι του Μ., να τον κοιταζω απο το παραθυρο του και να νιωθω την επιθυμια να τον βρω, να τον παρω αγκαλια και να του εξηγησω πως ειναι τα πραγματα, πως τα βλεπει αυτη απο την πλευρα της και ποια ειναι τα λαθη που κανει αυτος. Να του εξηγησω οτι τον αγαπαει οπως ειναι και γι αυτο που ειναι, και οτι δε χρειαζεται να της αποδειξει τιποτα, ποσο μαλλον με τον τροπο που προσπαθει να το κανει. Να τη δει σαν το συμμαχο που θα παρει απο το χερι και θα αντιμετωπιζουν τη ζωη μαζι και οχι σαν τον αντιπαλο που θα τον κρινει. Οτι δεν τον βρισκει ανεπαρκη.

Ομως δεν εκανα τιποτα. Δεν νομιζω οτι θα εκτιμουσε η Γ. το να ανακατευτω στον καβγα τους. Δεν ξερω αν θα το εκτιμουσε και ο Μ. οτι εκεινη μου τα εχει πει, ουτε και νομιζω να με θεωρουσε αντικειμενικο παρατηρητη εφοσον ειμαι φιλη της. Εμεινα λοιπον να τον κοιταζω για λιγο ακομα απο το δρομο, βλεποντας τον απο το παραθυρο του να καθεται μπροστα στον υπολογιστη, προφανως περιμενοντας μηνυμα της..

Δεν ξερω αν αυτο που αναπολω ειναι αυτο που ειμαι εγω οταν ειμαι διπλα σου, η αν απλα θελω να ξαναζησω εκεινες τις μερες.. Ξερω ομως οτι μου λειπεις εσυ. Και ξερω οτι αν βρεθουμε εχουμε ακομα εκεινη την επικοινωνια. Και ξερω οτι σ’αγαπω. Και οτι μ’αγαπας κι εσυ.

Sτις καινουργιες στιγμες, λοιπον, που μας περιμενουν μαζι!

Nostalgia pt. II

Δύο κομμάτια, και τα δύο γραμμένα απο ένα φίλο μου, τα οποία κατά καιρούς με έχουν εκφράσει σε βαθμό να νομίζω ότι τα έγραψε έχοντας στο μυαλό του εμένα! (να που φαίνεται το ταλέντο του καλού τραγουδοποιού 🙂 )

Δυο κεριά (ακούστε το εδώ)

Δυο κερια αναμμενα αλλα απ’το βραδυ αφημενα
Ξυπνα μοναχη ενα ακομα πρωι
Δεν περιμενει, τον καφε ζεσταινει και στο μπανιο μπαινει
Για κεινη τη μερα ειναι ακομα αρχη

Βγαινει στο δρόμο κι ενα κρυο τη χτυπαει στον ωμο
Και τοτε θυμαται μια στιγμη μακρινη
«Σου ειπα κρυωνω κι εσυ μου εδωσες ενα φιλι μονο
Μα τοτε μου φανηκε πως αυτο μου αρκει»

Ειναι αληθεια παραξενο να θελεις κατι μα ποτε το χερι να μην απλωνεις
Να μενεις σ’ενα ονειρο, μ’αυτο να ζεις
και μ’αυτο καθε μερα τον εαυτο σου να σκοτωνεις..

Μα εκεινη δεν τον ξεχναει, ο κοσμος γυρνα κι ισως ακινητη αυτη
αφηνει σαν αμμο τις στιγμες να γλιστρουν
Σε καποια στροφη πιο μπροστα ισως να ερθει και σιγα μη συμβει
Και μεσα πια ας ξερει πως ο κοσμος γυρνα..

Η μερα περναει κι η σκεψη απο κεινον δεν το κουναει
Κι αυτη η οθονη αδειανη συνεχως
Σχολαει το βραδυ, οσο κι αν ψαχνει δεν υπαρχει σημαδι
Ο ουρανος της ειναι πια σκοτεινος

Αυτο το σημερα ειναι το χτες που αυριο θα σκεφτεις πως εχεις χαρισει
Κρατα την ανασα σου, οσο κι αν το θες
ο χρονος για σενα δε θα σταματησει

Μα εκεινη δεν τον ξεχναει, ο κοσμος γυρνα κι ισως ακινητη αυτη
αφηνει σαν αμμο τις στιγμες να γλιστρουν
Σε καποια στροφη πιο μπροστα ισως να ερθει και σιγα μη συμβει
Και μεσα πια ας ξερει πως ο κοσμος γυρνα..

Λιγο πριν πεσει προσπαθει σε ενα χαρτι να χωρεσει
Οσα δεν μπορεσε ποτε να του πει
Με δυο κερια, το μονο φως που εδω και μηνες κρατα
Μεχρι ο υπνος να την παρει αγκαλια..

Στα δικα μας τα μερη

Στην αδεια πολη σα φαντασμα ξαναγυρναω
Στο βημα σου παταω κι ολο κατι ζηταω
Κατι απο σενα που με κανεις και ποναω αποψε
Που οι δρομοι μ’οδηγουν στα δικα μας τα μερη

Ηταν γλυκο μεσημερι κι ο ηλιος σε ζωγραφιζε σκυφτο
να μου κρατας το χερι, μα τωρα ποιος ξερει
Που χανεσαι, ποιος ανεμος ξανα θα σε φερει, αποψε
που οι δρομοι με γυρνουν στα δικα μας τα μερη

Ησουν στα ασπρα ντυμενος και χορευες μαζι μου ολη τη βραδια
Και σα θεος ξεπεσμενος μ’ερωτα φορτισμενος
Σου φωναζα να με κρατας μα εσυ ησουν χαμενος
κι αποψε οι δρομοι μ’οδηγουν στα δικα μας τα μερη

Μα καποτε ηρθε το βραδυ και χαθηκες μες στη νυχτια
Και σαν του κοσμου ψεγαδι ν’αναζηταω το χαδι
Κατι που να θυμιζει το δικο σου σημαδι αποψε
Που οι δρομοι με γυρνουν στα δικα μας τα μερη…