γιατι ομως;

Δεν ξέρεις πόσο θα ηθελα να ησουν εδω να περασουμε την τελευταια μας νυχτα μαζι, οπως την ειχαμε σχεδιασει, ακομα και τωρα.

Να ησουν εδω να μου χαϊδευεις τα μαλλια, να φυγει ολος ο πονος.

Να ακουγαμε για αλλη μια φορα το «χοτ ντογκ χοτ ντογκ ζεστο κολατσιο…» να μαθαιναμε και τι λεει, και να μην αντεχαμε να το ξανακουσουμε.

Να με εκανες μια μεγααααλη ζεστη αγκαλια να βουλιαξω μεσα…

Δεν ηταν αρκετα σημαντικο για σενα.

Δεν μπορεσες να κρατηθεις.

Πότε της εστειλες; Οταν μου εσφιξες το κεφαλι και τελειωσες στο στομα μου;

Λιγο πριν; Λιγο μετα;

Οταν καναμε αγκαλια στο κρεβατι και ενιωθα τα χερια σου γυρω μου και κολλουσα πανω σου σα στρειδι και ηταν λες και ημασταν ενα, οταν μας επαιρνε γλυκα ο υπνος ετσι κολλημενους;

Οταν εβγαινες στο μπαλκονι για τσιγαρο; τοτε της εστελνες;

Οταν ημασταν για καφε και εβγαζες το κινητο ή το λαπτοπ σου;

Οταν με ειχες διπλα να προσπαθω να κλεισω εισιτηρια;

Οταν μου προτεινες αυτο που μου ειχες προτεινει για σημερα; Λιγο πριν; Λιγο μετα; Ποτε της εστειλες; Ποτε ειχες εμενα διπλα σου και σκεφτοσουν αυτην;

Ποτε;

Οταν καναμε βολτα στα Χανια;

Οταν καθομασταν στον παιδοτοπο με τον αδερφο σου και το μωρο;

Οταν ερχοσουν και μου εκανες αγκαλια και καναμε δαγκωματιες ο ενας στο λαιμο του αλλου; οταν σου αγριευα και με χουφτωνες και σταματαγα την αγριαδα και σου εσκαγα χαμογελο; λιγο πριν; λιγο μετα; ποτε της εστελνες;

οταν καναμε τον πιο τρυφερο ερωτα με τις πορτες μισανοιχτες και σιγα σιγα μη μας ακουσουν αλλα χωρις να μπορουμε να κρατηθουμε να μπουμε ο ενας μεσα στον αλλο;

λιγο πριν απο αυτο;

λιγο μετα;

εσυ μαλλον δεν κρατιοσουν για κατι αλλο…

οταν γυρναγα το κεφαλι μου; οταν πηγα στην τουαλετα; οταν πηγα να αγορασω το λαδι κι εσυ ησουνα για καφε; οταν εβγαινες στο καταστρωμα για τσιγαρο; ποτε της εστελνες;

οταν γαβγιζαμε μαζι στον ανιψιο σου και μας γάβγιζε πίσω το σκασμένο, και μου σφιγγες το δαχτυλο για να μη φυγω;

οταν ερχομουν και σου λεγα «γραφ, γραφ, μη στελνεις στην αλλη τωρα, οταν φυγω στειλε»;

και γιατι; γιατι τωρα; γιατι οχι απο αυριο; γιατι;

θα εκανε τοσο μεγαλη διαφορα; τοσους μηνες, θα εκαναν διαφορα οι 2 μερες;

Ποτε της εστειλες; Ποια στιγμη απο ολες αυτες ειχες εμενα διπλα σου και σκεφτοσουν αυτην;

Γιατι;

Δεν περναγαμε ομορφα;

εγω σημερα το πρωι εκανα ενα γενναιο μπανιο, ξυριστηκα παντου να ειμαι καθαρουλα και απαλη για αποψε… για την αγκαλια σου και μονο.

πηγα και κουρευτηκα για να εχεις μια ομορφη τελευταια εικονα απο μενα

κουβαλησα τα πραγματα σου για να εχουμε περισσοτερο χρονο για τους δυο μας το βραδυ..

εβγαλα στην ακρη ποια ρουχα θα φορουσα στις φωτογραφιες να ειμαι ομορφη…

φορτιζα τη μηχανη να ειναι ετοιμη για το δωρο σου…

ετοιμαζα κερακια και σαντουιτς για να σου κανω εκπληξη πικνικ στο καινουργιο σπιτι…

περασα ολη τη μερα με εσενα στο γαμημενο το μυαλο μου, ανυπομονωντας για το βραδυ μας

εσενα το μυαλο σου ηταν αλλου.

ποια στιγμη απο ολες αυτες της εστειλες; ποια στιγμη απο ολες αυτες που περναγαμε τον παραδεισο μαζι ειχες εμενα διπλα σου και το μυαλο σου σε κεινη..;

γιατι ρε γαμωτο…

δε γινεται να κρατας και τα δυο κλαδια μαζι. αν παραλυγισει το ενα μπορει και να σπασει.

 

.

Σε μισώ. Σε μισώ βαθιά. Σε μισώ για καθε ενα κομματι του εαυτου σου που δε μου εδωσες. Σε μισω για όλα οσα κρατησες για τον εαυτό σου.

Καντα ενα κουβαρι, τσαλακωσε τα και βαλτα στον κωλο σου. Μαζι με ό,τι ένιωσα για σενα.

Μαζί με την κάθε πουτανίτσα που αξίζει το χρόνο σου παραπάνω από μένα. Και στο καλό.

Να σου κρατήσουν αυτές παρεούλα τις νύχτες που έρχονται και θα χει κρυο. Αφού εγώ δε σου ήμουν αρκετή.

Τα πραγματα σου να τα παρεις οποτε θες, κλειδι εχεις και ξερεις ποτε δεν ειμαι σπιτι. Θα σου εχω αφησει και ενα πακετο χαρτομαντηλα μαζι, για δωρο.
Είτε σου λείψω, είτε όχι, σε καθε μια απο τις δυο περιπτώσεις, με κάποιον τρόπο θα σου χρειαστούν.

Κρίμα μόνο που δεν καταλαβες τι εκανες. Κριμα.

μη σταματας να λες πως μ αγαπας

Γιατι εχεις βαλθει να με τρελανεις εσυ, αγορακι μου; Νομιζεις ότι θα σε αφησω;

Γιατι να με τρελανεις θελεις, δεν εξηγειται αλλιως. Να μου κανεις *τετοιο* έρωτα χθες βράδυ *ετσι*, και σημερα να εισαι η παγωμαρα της Ανταρκτικης.

Μου κανεις πλακα, ετσι; Τι δεν καταλαβαινεις; Εκτος αν ηθελες ηδη να με τζασεις και απλα κωλωνες να το πεις, και με εκανες να στο πω εγω. Που δε στο χω.

Αλλα βγαζει νοημα. Που εχεις χρονο να ασχοληθεις με το καθε τσουλακι αλλα οχι για να μου στειλεις ενα μηνυμα.

Που περιμενα πώς και πώς τις διακοπες των χριστουγεννων για να περασουμε λιγο χρονο μαζι, κι εσυ με εφερες προ τετελεσμενου κανονιζοντας να σηκωθεις να φυγεις μονος σου, χωρις καν να αναρωτηθεις αν εχω σχεδια για εμας, χωρις καν να με ρωτησεις.

Δηλαδη οταν ενας ανθρωπος σηκωνεται και ξεκουβαλιεται μεσα στην κινηση και τη βροχη για να σε παει στο Περιστερι μετα απο μια μερα δουλειας, τι ακριβως δεν καταλαβαινεις;

Γιατι καθε μερα και μια απογοητευση; μια φορα να εχω απο σενα αυτο που θελω, να νιωσω γεματη, παιζει να υπαρξει..;

τι ηθελα..; μια αγκαλια, ενα γλυκο φιλι, μια κουβεντα οτι με νοιαζεσαι.. τοσο πολλα ηταν..;

Και πού εισαι τωρα που είναι νύχτα και κάνει κρύο, να μου χαϊδεψεις τα μαλλια να μη φοβάμαι, να με παρει ο υπνος γλυκα…;

πριν το τελος…

τι να πω, όταν τα λόγια τελειώνουν..;

τι μου εχεις κανει..;

πώς να νιώσω τώρα εγώ;

οταν το κορμι μου στροβιλίζεται ακόμα στο ρυθμο και στη δίνη του δικου σου κορμιου και της δικιας σου αγκαλιας και του αγκαλιασματος που δεν υπαρχει τιποτε αλλο παραεξω;

και τι να νιωσω τώρα εγώ, όταν η γεύση από τα φιλιά σου και τους χυμούς σου ειναι ακομα στα χειλια μου και ανακατευεται με την αλμυρη γευση απο τα δακρυα και τη γλυκια σοκολατενια γευση της ζεστασιας οτι καποιος σε θελει; οτι καποιος σε αγαπαει;

και ανακατευονται ολα γλυκά πικρά και ανακατευομαι κι εγω απο τον πόνο στο αδειο μου στομαχι που δε θα ξανανιωσω το αγγιγμα σου το καυτο πανω μου να αγκαλιαζει το κορμι μου, και τη γλυκια φωνουλα σου και τα ματια σου τα κουταβισια να μου κανουν «κάι», και την αγαπη σου και την καρδιά σου και την ενέργειά σου και τα θέλω σου να είναι για μένα, και δε θα πάρω ποτέ αυτά που ήθελα..

το παράπονο το δικό σου ήταν ότι σε κράταγα μακριά από τους άλλους.

το παράπονο το δικό μου ήταν ότι με κραταγες μακριά από σενα.

πόσο ήθελα να μπω…

να μου ανοίγεις την καρδουλα σου να μπαινω. να μοιραζεσαι μαζι μου τις σκεψεις σου. τα προβληματα σου. τα θελω σου. την καρδια σου.

και δε νικησα, γαμωτο.

εχασα.

δεν αλλαξε αυτο. ουτε με το να φύγω αλλαξε κατι.

φευγω και εξακολουθεις να προτιμας αλλα πραγματα από μενα.

φευγω και εξακολουθεις να μη μου εδωσες ποτε κλειδι, που δε στο ζητησα ποτέ ακομα και οταν ηταν αποδεδειγμενο οτι χρειαζοτανε, που ερχομουνα και ξεροσταλιαζα στη βροχη, που εκανε 3 ευρω μονο το γαμημενο, που αλλου ηθελες να το δωσεις με περισση προθυμια και σε μενα οχι… Ειμαι αυτη που ηταν διπλα σου τοσο καιρο, προσεχε παντα να σε κραταει να μην πεσεις, και δεν της προσφερες ποτε το κλειδι σου.

φευγω και μια φορα δεν κρατησες ενα απογευμα για μενα. να πεις «αυτο το κοριτσι σημερα μου εφτιαξε ενα γλυκο, με πηγε στο ταχυδρομειο, μου εβαλε μπουγαδα, μου κουβαλησε τα πραγματα, αραγε τι να θελει; να της κανω ενα μασαζ;» Να γυρισω μια γαμημενη μερα στο σπιτι και να εχεις κρατησει το απογευμα για μενα, να με υποδεχτεις με κερακια και ενα ωραιο φαγητο. Και μια μεγαλη αγκαλια μονο για μενα. ποσο το ηθελα.

θυμασαι που το βλεπαμε στο how i met your mother και ειχε αυτο το παραπονο η robin απο τον barney. καπως ετσι νιωθω. και με το να φυγω δε θα λυθουν ολα αυτα..

φευγω και το μονο που θελω ειναι να ξανανιωσω όπως χτες βραδυ, ερωτευμενη, ολοκληρωμενη στην αγκαλια σου και να νιωθω σιγουρη οτι με θες. οτι με αγαπας.

οτι ολοκληρωνεσαι κι εσυ μεσα σε αυτη την αγκαλια και οτι δε θελεις τιποτε αλλο.

το κορμί μου να τρέμει και να σε λαχταρά όπως στην αρχή.

γαμωτη σου γιατι. μου το δινεις μονο. οταν. φευγω.

κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
και παραδίνομαι στο ρυθμό σου που καίει ακόμα
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω