Όχι, μωράκι μου, δεν το ψήνω έτσι.
Όχι υπό τις παρούσες συνθήκες και με τέτοιες συμπεριφορες.
Όχι, γιατι δεν παίρνω αυτό που θέλω.
Δε θελω να περάσω Πρωτοχρονιά μόνη μου. Αλλα δεν ειναι μονο η Πρωτοχρονια. Εσυ είσαι. Δεν ανοιγεσαι ποτε. Δεν απαντάς, δε θες να με βλέπεις, παρά μόνο μία στις 10, δεν πάνε με πρόγραμμα αυτά τα πράγματα αν σου γουστάρει ενας ανθρωπος.
Και στο ειχα πει οτι αυτο δε μου κανει, και ειναι μεχρι να ξενερωσω. Ε, ξενερωσα.
Ειναι δυνατον, βράδυ Πρωτοχρονιάς, με όλα αυτα που συμβολίζει, να προτιμας να το περάσεις μόνος σου παρά παρέα!
Δύο τινα σκεφτομαι… Ή δεν ήθελες να είσαι μόνος σου, αλλά με κάποια άλλη παρέα και απλά δεν ήθελες να μου το πεις. Ή, δεν ήθελες συγκεκριμένα να είσαι μαζί μου. Και το τελευταίο το βρίσκω αρκετά απαξιωτικό. Και δεν το θέλω.
Οπότε, ας το αφήσουμε στην άκρη. Δεν εχω θυμωσει, δεν ειναι οτι μου υποσχεθηκες κατι και με κορόιδεψες, είναι ότι απλα αυτο δε μου κανει. Ας το αφησουμε στην ακρη, μπας και ειναι αυτο που σε εμποδιζει από το να γίνουμε φίλοι. Το να φοβάσαι μη σου μπαστακωθω.
Δε μπαστακωνομαι. Δε γουσταρω. Θελω να ειμαι επιθυμητη οπου βρισκομαι.
Το θεμα ομως με σενα ειναι οτι δεν ξερω τι γινεται. Δε σε ξερω.
Δεν ξερω αν ολα αυτα που γινονται τωρα, αυτα που δε γουσταρω, είναι τα σκατά που πρεπει να φας στη μαπα μεχρι να γνωρισεις και να εμπιστευτεις εναν ανθρωπο και να γινει δικος σου.
Ή αν είναι απλα η φάση σου, και έξω φαίνεσαι ένας ευαίσθητος, σκεπτικός και κλειστός τύπος, ενώ μέσα σου σκέφτεσαι «τι άλλο θα πρέπει να υπομείνω για να γαμήσω;».
Το τελευταίο μου, ξέρεις, μου έχει ξανασυμβεί, γεωλόγος λεγόταν. Και βλέπω ρε γαμωτο πολλές, πάρα πολλές ομοιότητες. Το μια κρύο μια ζέστη. Το να φέρεσαι τρυφερά, όοοταν ασχολείσαι, το να προσέχεις τις ατάκες μου και να με κάνεις να νιώθω μοναδική. Όλα προσχεδιασμένα, μου τα εχουν κανει. Και έπιασαν, τότε, που ήμουν 22.
Το να μην αφήνεις όμως να πλησιάσω.
Δεν ξέρω λοιπόν αν είναι η αρχή, ή αν είναι η φάση σου. Η δική μου φάση δεν είναι. Ως τώρα το υπομένω, ελπίζοντας πως είναι απλά η αρχή μέχρι να με αφήσεις να έρθω κοντά, μέχρι να ανοιχτείς και να με εμπιστευτείς. Αν είναι όμως η μόνιμη κατάσταση, δεν είναι καθόλου η φάση μου. Και είναι ήδη 4 μήνες έτσι, και η λογική λέει πως αν δεν έχει αλλάξει σε 4 μήνες, δε θα αλλάξει.
Το ένστικτο όμως, ή μπορεί και η επιθυμία, λέει πως κρατιέσαι μακριά επίτηδες. Πως κάπου μέσα σου σου έχω μιλήσει, πως κάτι ίσως σου παρααρεσει, και γι’αυτό τραβιέσαι κάθε φορά που πάει κάτι να γίνει.
Εκείνο το βράδυ στο la ronda, δεν ήμουν μόνη μου, ήσουν κι εσυ. Το είδες ότι κάτι έγινε. Το ένιωσες. Τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα, το μαγνήτη ανάμεσά μας, την έλξη. Τη μαγεία. Γι’αυτό και με έσκισες 4-5 φορές μετά πριν κλείσει 2ωρο, γι’αυτό δεν κρατηθήκαμε ουτε καν μεχρι να ανεβουμε πανω, και παρθήκαμε στο αυτοκίνητο.
Την τελευταια φορα όμως δε μας πηγε καλά. Έλα μου ντε, γιατί. Λες και δεν ξέρω από πού ξεκινάει η κάβλα, από που ξεκινάνε όλα.
Δεν θες να το αφήσεις όμως – ή απλά δεν το νιώθεις. Οπότε σκασίλα μου, το αποσύρω κι εγώ από το παιχνίδι. Μπας και μας αφήσει να έρθουμε πιο κοντά. Έτσι κι αλλιώς, έτσι, να με χαλάει περισσότερο από ό,τι με φτιάχνει, δεν το θέλω.
Αν «υπομένεις για να γαμήσεις», μου λες κομπλιμέντα και μέσα σου γελάς μαζί μου, που είναι πολύ πιθανό από αυτά που δείχνεις, το ξανάζησα το στόρι, δεν το θέλω. Κράτα το για σένα.
Αν είναι όμως απλά η φάση σου μέχρι να ανοιχτείς, είμαι εδώ και είμαι διατεθειμένη να επιμείνω και να μην τα παρατήσω. Είμαι πολύ δοτική, φροντίζω τους φίλους μου πολύ, και θέλω μια μέρα να μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια και να σου λέω «σ’ αγαπάω, Αλέξανδρε».
Δε χρειάζεται να μου δίνεις πίσω όσα είμαι διατεθειμένη να δώσω εγώ.
Πρέπει όμως κι εσύ να δώσεις κάτι.
Λόγια ανείπωτα 