Και ζεις ολα αυτα τα χρονια ανετη στην ησυχια του σαλονιου σου με κλειστες τις πορτες, διπλοσφραγισμενες.
Και κάποτε ερχεται καποιος σε καποια φαση, και γλιστραει μεσα απο μια μικρη χαραμαδα, λιγακι, μια αχτιδα απο το φως του. Και μπαινει απο τη χαραμαδα το φως και απλωνεται, και σε φωτιζει και σε ζεσταινει.
Εσυ την ανοιξες τη χαραμαδα; Μονος του την ανοιξε; Δεν εχει σημασια, σημασια εχει οτι τωρα, μπηκε.
Μπηκε. Και ειναι μεσα, και αρχιζει να βολευεται. Και αρχιζει να εχει σημασια ο,τι λεει. Και αρχιζεις να αναζητας το χερι του να σε αγγιζει οταν ειναι κοντα σου, και οταν δεν ειναι ακομα, και αρχιζεις να ψαχνεις για σημαδια, και οταν δεν τα βλεπεις να ανησυχεις…
Και συνειδητοποιεις οτι, μετα απο χρονια, αφησες καποιον να μπει μεχρι το σημειο που αρχιζεις και φοβασαι το να φυγει.
Και, με γνήσια λογική Harry Potter -που μου φαίνεται απόλυτα σωστή- του έλεγα να μην φοβάται τίποτα, γιατί το ότι αγαπήθηκε τόσο θα είναι για πάντα εντυπωμένο πάνω του, σαν φυλαχτό που κανείς δεν μπορεί να του πάρει μακριά. Πάντα να το θυμάται…
you have been loved. (Και που αλλάζει ο χρόνος, το γεγονός παραμένει).
Εχω νιωσει τη χαρα την τοσο μεγαλη και δυνατη που δε χωραει μεσα σου, που σε συνεπαιρνει και δεν εκφραζεται με λογια, και σε κανει απλα να χοροπηδας..
Εχω νιωσει ερωτα, τον ερωτα που σε κατακτα σε καθε παραμικρο χιλιοστο του εαυτου σου μεχρι που γινεσαι ολοκληρη ερωτας, χωρις να εχεις τιποτε αλλο πια δικο σου, και εισαι σιγουρη οτι εχεις βρει το αλλο σου μισο, οτι εδω εισαι και τιποτε αλλο πια δε θες.
Εχω νιωσει πονο. Πολυ πονο. Τον πονο που σε κανει να πεφτεις στο πατωμα, να νιωθεις οτι κατι ξεριζωνεται εκεινη τη στιγμη απο μεσα σου, οτι σου τραβανε τα σπλαχνα και τα βγαζουν εξω, τοσο πονο που δεν μπορεις ουτε να κλαψεις. Που για να καταφερεις να ερθεις σε επαφη με τον κοσμο χαραζεις το σωμα σου, για να *νιωσεις* κατι αλλο εκτος απο τον πονο.
Και προδοσια εχω νιωσει, και ξεφτιλα. Πεσμενη στο δρομο, να κρατας αγκαλια ενα ποδι, σε σενα λατρεμενο, για να μη φυγει μακρια σου, κι εκεινο να σε κλωτσαει, και να σε χτυπαει με μπουκαλια.
Εχω νιωσει ματαιοτητα. Ενα βραδυ που βγηκα στο μπαλκονι μου και κοιταξα το συμπαν στα ματια, κι εκεινο γυρισε και μου ειπε ποσο μικρη ειμαι. Και κρατηθηκα απο το καγκελο και απο ενα τηλεφωνο να μην πεσω.
Εχω νιωσει την καρδια μου να σπαει.
Εχω νιωσει τον τρομο του σκοταδιου, τον τρομο της καταθλιψης και του απολυτου τιποτα.
Εχω νιωσει μαλακας, μεγαλος· πώς ειναι οταν ο αλλος απεναντι σου εχει κακο σχεδιο και σε παιζει. Το τεραστιο «γιατι» που ακολουθει, οταν το παιρνεις ειδηση, αλλα δεν το κατανοεις – ΓΙΑΤΙ; Δεν εχασα την πιστη μου στους ανθρωπους, ακομα…
Εχω νιωσει αγαπη, ποσο μεγαλη αγαπη… απο αυτην που δε χωραει στο στηθος σου και κοντευει να το σπασει, που σε αφηνει να κοιτας στον ουρανο με ενα μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα ματια σου.
Αυτη θελω. Αυτη θελω στη ζωη μου, αυτη θελω να κρατησω.
Ο ερωτας; Τον εχω αποδομησει και απομυθοποιησει τον ερωτα. Τον εκλογικευσα. Ξερω πια οτι ειναι μια κατασταση που μονοι μας δημιουργουμε μεσα στα κεφαλια μας. Δυστυχως.
Μακαρι να μπορουσα να τον νιωσω, μαναρακι μου. Μακαρι.
Αλλα δεν ξερω αν μπορω πια. Στερεψα. Ερημο, ανυδρο τοπιο, καμενη γη.
Ποιος το περιμενε, εγω..; Που στα 14 ειχα γραψει ενα «ποιημα» (ο θεος να το κανει..) με τον τιτλο «Ερωτευμενη με τον ερωτα». Που πριν 4 χρονια εγραφα αυτο. Που ήθελα ενα πραγμα, πάντα να ειμαι ερωτευμενη. Και στα 28 μου να συμφωνω με το Νιτσε: Ultimately, it is the desire, not the desired, that we love.
Ε, τοση φωτια στο τελος με εκαψε.
Δε θελω το ιδιο για σενα, καρδουλα μου… μακαρι να μην ερθεις εδω… Να θες να νιωσεις, και να μην μπορεις. Να θες να δοθεις ολοκληρωτικα στο κυμα που σε παρασερνει, σε σηκωνει ψηλα και σε πεταει με δυναμη στην αμμο, να μπαινεις μεσα στη φουρτουνιασμενη θαλασσα και να μη θυμασαι πώς γινεται.
Δεν ξερω αν μπορω να ξαναερωτευτω πια. Πανε πολλα χρονια. Τον περιφρονω πια αυτον τον φτερωτο κυριο με τα βελη.
Και δεν ξερω αν θελω…
Αλλα αυτο, τωρα, ειναι οσο πιο κοντα εχω φτασει.
(Και καπως ετσι εγινα, καρδια μου, σαν αυτο που με πληγωσε.)
Λόγια ανείπωτα 