Βρέχει πάλι απόψε. Και πού στο διάολο να είσαι;
Εχω αφησει το παραθυρο ανοιχτο, εχω αναψει τσιγαρο και καθομαι και ακουω τη βροχη, ο ηχος της καθησυχαστικος, σα μουσικη μαγιατικης νυχτας… Κι ας μην εχω ιδεα πού εισαι και τι κάνεις.
Μου έχεις λειψει.
Να προσεχεις..
Αλλη μια φορα γραφω εδω γιατι δεν μπορω να σου μιλησω, και εχει περασει καιρος απο την τελευταια… Δε μιλησαμε σημερα. Δεν ξερω πού εισαι και τι κανεις και ομολογω οτι αυτο με τρελαινει λιγο. Αλλα πιθανολογω οτι εισαι στο κρεβατι σου, ξαγρυπνος και με σκεφτεσαι.
Οπως κι εγω εσενα.
Και τα χερια σου πανω στο σωμα μου.
Και τη μυτη μου χωμενη στο λαιμο σου.
Και το στηθος μου να πιεζει το δικο σου
Και τα χειλη σου κλειδωμενα στα δικα μου
Και τη γλωσσα σου μεσα στο στομα μου
Και το χερι μου στα μαλλια σου και στα μαγουλα σου και κατω απο τα αυτακια σου και στην πλατη σου να σε σφιγγει πανω μου κι εσυ εμενα οπως προχτες
και το αλλο χερι μου να κραταει το δικο σου
Αυριο θα σε δω παλι. Ανυπομονω.
Κοιμησου γλυκά :*
Λόγια ανείπωτα 