ΜΥΘΟΣ: Οι εκτεταμένες καταστροφές και οι λεηλασίες ακυρώνουν τον ιδεολογικό χαρακτήρα της εξέγερσης.
ΑΛΗΘΕΙΑ: Η κυβέρνηση μαζί με τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης αναδιπλώνεται γύρω από φαινομενικά αυτονόητα επιχειρήματα καταδίκης των βίαιων γεγονότων των τελευταίων ημερών. Σκόπιμα θέλει να περιορίσει τα γεγονότα στην αγανακτισμένη αντίδραση για την δολοφονία του 15χρονου και βιάζεται να θέσει το όριο της αποδεκτότητας των αντιδράσεων. Πέρα από αυτό το όριο τα εξεγερτικά γεγονότα θεωρούνται ιδιοτελείς πράξεις ακραίων πολιτικών ομάδων οι οποίες καπηλεύονται το γεγονός. Αυτό που δε θέλει να παραδεχτεί η κυβέρνηση είναι ότι η εξέγερση ξέσπασε με αφορμή την κρατική δολοφονία αλλά έχει βαθύτερες κοινωνικές ρίζες τις οποίες δεν θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε. Και δεν θα το κάνουμε διότι όσο το υποκείμενο της εξέγερσης μας παραμένει αδιάγνωστο, και προφανώς είναι ανομοιογενές (μαθητές, μετανάστες, αναρχικοί), δεν θα θέλαμε να επιβάλουμε τις δικές μας αναλύσεις όπως με ευκολία κάνουν τόσοι και τόσοι. Θα φωτογραφήσουμε όμως τις συνθήκες εμφάνισης αυτής της εκρηκτικής βίας ως προϊόν των πολιτικών αποφάσεων των κυβερνήσεων των προηγουμένων τετραετιών και των κοινωνικών αγώνων που κατεστάλησαν και ηττήθηκαν ή δεν έγιναν καν. Η βίαιη επιβολή των αναδιαρθρώσεων στην παιδεία και στο ασφαλιστικό σύστημα επέφερε την αίσθηση ενός ζοφερού μέλλοντος σε όλο το κοινωνικό σώμα. Τελικοί αποδέκτες του προϊόντος της νέο-φιλελεύθερης πολιτικής είναι οι μαθητές που καλούνται να επιλέξουν κατεύθυνση, να περάσουν από εξαντλητικές πανελλήνιες εξετάσεις, να απορριφθούν με τη βάση του 10, να πληρώσουν δίδακτρα, να αγοράσουν τα βιβλία τους, να λάβουν υποβαθμισμένα πτυχία, να καταρτιστούν κι άλλο με δικά τους έξοδα, να εργαστούν με εξευτελιστικούς όρους, χωρίς ένσημα, για περισσότερα χρόνια, να απολυθούν χωρίς συνδικαλιστική υποστήριξη, για να πάρουν τελικά μία σύνταξη πείνας. Μπροστά σε αυτό το τέρας που προετοιμάσατε για τα παιδιά σας, φαίνεται πως το μάθημα της κοινωνικής και πολιτικής αγωγής δεν επαρκεί για να τα μάθει να σέβονται την υλική και πνευματική σας περιουσία. Και σαν κερασάκι στην τούρτα η αποχαλίνωση του καρκινώματος της ΕΛ.ΑΣ., όπως αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, αλλά και με θλιβερή κορύφωση το τραγικό γεγονός του Σαββάτου, μεταδίδει στο πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας το μήνυμα της απελπισίας.
Το ξέσπασμα μίας εξέγερσης με την ορμή ενός φυσικού φαινομένου είναι φυσικό να παρασύρει στο πέρασμά του και αθώους, όπως ακριβώς ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι. Δεν υπάρχει καμία λογική στην απαίτηση από ένα εξαγριωμένο πλήθος να σεβαστεί τα όρια της νομιμότητας ή της ατομικής ιδιοκτησίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ούτε μπορούμε να ζητούμε από κοινωνικά ευπαθείς και πολιτισμικά αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες να σκέφτονται και να πράττουν με έναν τρόπο συμβατό προς την αστική ηθική. Οι ομάδες αυτές που μοιραία θα συμπαρασύρει μαζί του αυτό το κύμα θα κλέψουν και θα λεηλατήσουν τα αγαθά για τα οποία ο ίδιος ο καταναλωτισμός δημιούργησε την επιθυμία, και θα το κάνουν με τις ίδιες πρακτικές που οι κυρίαρχοι χρησιμοποιούν για να υφαρπάξουν τη δημόσια γη και το δημόσιο πλούτο, πλιατσικολογώντας δηλαδή ανελέητα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η πιο εκτεταμένη και ηθικά φαύλη λεηλασία γίνεται από το κεφάλαιο πάνω στη φύση και τους εργαζόμενους. Η υλική ζημία που υπολογίζεται ως αποτέλεσμα των καταστροφών που άφησε πίσω του το εξεγερτικό κύμα των τελευταίων ημερών πραγματικά ωχριά μπροστά στα ποσά που αλλάζουν χέρια με την εκποίηση της δημόσιας γης από τον κλήρο, από τους δημόσιους λειτουργούς, με τις μίζες της Siemens και τα υπόλοιπα οικονομικά σκάνδαλα. Ωχριά μπροστά στο μέγεθος της οικολογικής καταστροφής του περασμένου καλοκαιριού, την οποία έχουν ήδη αρχίσει να εκμεταλλεύονται οι κατασκευαστικές και τα καζίνα, για κερδοφορία, όσο εμείς κοιτάμε τη δουλειά μας και δεν ενοχλούμε κανέναν, ή όσο χαζεύουμε τις βιτρίνες της Ερμού.
Δε θέλουμε να υποστηρίξουμε την πολιτικά αδικαιολόγητη βία, διότι θεωρούμε ότι οποιαδήποτε εποικοδομητική κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε πολιτικώς συνειδητοποιημένα υποκείμενα, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι περισσότερο άδικη από τη θεσμική βία που υφίσταται καθημερινά η πλειοψηφία του πληθυσμού, στο σχολείο, την εργασία και την κοινωνία γενικότερα. Πολλές φορές όταν διαμαρτυρόμαστε ακούμε ότι η ζωή είναι άδικη και πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό. Όταν όμως μία άγρια νεολαία, αγανακτισμένη όχι μόνο από το αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας, αλλά και αηδιασμένη από το σύνολο της κοινωνικής και θεσμικής οργάνωσης, σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, τότε οι βασικοί υπαίτιοι κάθε φυσικής, οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής θυμούνται το δίκαιο του φιλήσυχου πολίτη. Ο οποίος μπορεί να αδιαφόρησε για το εκπαιδευτικό, το ασφαλιστικό, τις υποκλοπές, τις απαγωγές μεταναστών, τις προηγούμενες κρατικές δολοφονίες, τα εργατικά ατυχήματα, τα οικονομικά σκάνδαλα μεγατόνων, εγκλήματα τα οποία καταδικάζονται στην κοινωνική λήθη και παραμένουν ως επί το πλείστον ατιμώρητα, συνεισφέροντας με την απάθειά του στη γενίκευση της εξουσιαστικής ασυδοσίας, αλλά όταν όλα τα παραπάνω πυροδοτούν ένα εκκωφαντικό ξέσπασμα το οποίο του χτυπάει την πόρτα, υποστηρίζει ότι δεν έφταιξε σε τίποτα. Κοιτούσε τη δουλειά του. Και φυσικά η εξουσία θα τον αφήσει ανενόχλητο, αλλά εμείς δεν μπορούμε να εγγυηθούμε ότι θα κάνει το ίδιο και ένα αφηνιασμένο πλήθος. Κανείς δεν έχει συνοψίσει τα παραπάνω καλύτερα από τον Παύλο Σιδηρόπουλο: Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας και σας πέρα βρέχει/ με το γνωστό τροπάριο του λόγος δεν πέφτει/ κι ο μήνας 9/ να’στε καλά/ κι ας πάει να φάει τα μούτρα της κι ετούτη η γενιά (Της Εθνικής Συμφιλίωσης).
ΥΓ. Το κειμενο αυτο δεν ειναι προσωπικο, γραφτηκε απο ενα φιλο με δικη μου συμμετοχη.
Λόγια ανείπωτα 