Τις μέρες αυτες με τη ζεστη θυμαμαι τις πρωτες μας συνευρεσεις στο μικρο σου διαμερισμα… Που εσταζε ο ιδρωτας απο το ατελειωτο σεξ και εσταζε μαζι και η καβλα μας, μικρα ερωτευμενα κουταβακια που ανακαλυπταν ο ενας τον αλλο για πρωτη φορα…
…και ειμαι ακομα ερωτευμενη μαζι σου οσο την πρωτη μερα.
Τόσα χρονια σκαμπανεβασματα, πονος, απορριψη, θυμος, ακραιοι καβγαδες και ομως… Ακομα ονειρευομαι την αγκαλια σου ως το ηρεμιστικο μου.
Αυτο που χωνομουν μεσα και δε με ενοιαζει ΤΙΠΟΤΑ, και αυτοματως ολα γινονταν καλα.
Μου λειπεις τοσο πολυ που νιωθω το κορμι μου να ποναει στην απουσια σου.
Οταν δεν εισαι διπλα μου υποφερω, και καθε βραδυ που δεν κοιμαμαι αγκαλια σου το νιωθω χαμενο.
τι ηθελα; να ερθω μια μερα σπιτι, να μου ανοιξεις με ενα χαμογελο και μια τεραστια αγκαλια και να μου πεις «καλως το κοριτσι μου!». Η σκεψη αυτη ακομα μου φερνει δακρυα, τωρα που το γραφω, οταν περπαταω και τυχαιες στιγμες το σκεφτομαι…
Ηταν καπου στα Βριλησσια, αν και δεν εμοιαζε με Βριλησσια, και ηταν κάτι σα σπίτι/κτήμα, και ειχαμε μαζευτεί εκεί για να γιορτασουμε ενα παρτυ. Σαν τα παρτυ γενεθλιων που καναμε οταν ημασταν παιδια. Με γκαζον, και κυνηγητο, και ποδόσφαιρο, και παιχνιδια.
Μονο που οταν εφτασα εκει συνειδητοποιησα οτι θα ηταν το παρτυ αποχαιρετισμου σου. Το παρτυ για την κηδεια σου.
Ειχες αποφασισει εκεινη τη μερα να αυτοκτονησεις. Δε βγαζει και πολυ νοημα στα ονειρα, αλλα εκεινο το βραδυ θα πεθαινες στον υπνο σου. Σα να ειχες παρει χαπια με timer ή σα να το ειχες παρει αποφαση απλα.
Το βραδυ ξαπλωσαμε ολοι σε sleeping bag πανω στο γκαζον, εκτος απο σενα, Νικολα, που ξαπλωσες στον ταφο σου. Ηταν ηδη σκαμμενος αλλα οχι πολυ βαθυς. Ξαπλωσα διπλα σου, και οταν ολοι εμεις σκεπαστηκαμε με την κουβερτα μας, σκεπασαμε και το δικο σου το κορμι με χωμα. Οχι πολυ χωμα, λιγο, 2-3 φτυαριες. Ησουν ακομα ζωντανος. Θα πεθαινες στον υπνο σου, αφου σε σκεπαζαμε.
Σε σκεπασαμε και υποτιθεται οτι εκεινη την ωρα θα πεθαινες, αλλα δεν ειχες πεθανει ακομα. Καπως οσο ημουν διπλα σου μου εκοψε οτι ισως ησουν ακομα ζωντανος, και οτι θα πεθαινες την ωρα του υπνου, οχι την ωρα που θα σε σκεπαζαμε. Και σε ρωτησα κατι που το ειχα απορια.
Και μου απαντησες. Παντα προθυμος, με χαμογελο και με αυτη την εσωτερικη σου ευγενεια, που ειχες παντα, ψυχη μου, να μη με αφησεις με το κενο, να με αφησεις χαρουμενη, γεματη, ικανοποιημενη. Τοσο ζωντανος ησουν στο ονειρο μου ολο, ετρεχες, γελουσες, καμια σχεση με αυτο που ειχες παθει στην πραγματικη σου ζωη. Ισως να ησουν ετσι επειδη ηξερες οτι ηταν η τελευταια σου μερα. Τοσο ζωντανος, που κοντεψες να βγεις εξω απο το ονειρο, να σε δω μπροστα μου. Τοσο ζωντανος.
Και στριφογυρισες μεσα στον ταφο σου να βρεις καλυτερη θεση να βολευτεις. Και βγαιναν τα χερια σου εξω απο τα χωματα και τρομαξα. Και φρικαρα στον υπνο μου γιατι σκεφτηκα οτι μπορει να γινεται τιποτα φρικιαστικο την ωρα που πεθαινουν οι ανθρωποι και βγαινει η ψυχη τους απο το σωμα τους, και τρομαξα πολυ και σηκωθηκα να φυγω μακρια. Και ξυπνησα.
Σε θαψαμε ζωντανο, Νικολα.. Δεν εχεις πεθανει ακομα για μενα, ευγενικε και καλοψυχε Λου, παλιε μου αγαπημενε.
Μακαρι να μπορουσα να ειχα υπαρξει εκει. Μακαρι να μπορουσα να σου ειχα απαλυνει εστω για λιγο τον πονο. Μακαρι να μπορουσα να σου ειχα πει πόσο ομορφα ειναι ολα αυτα που θυμαμαι απο σενα, να ηξερες με τι τροπο ειχες αγγιξει την υπαρξη μου. Οχι γιατι θα ειχε αντιστραφει το αποτελεσμα. Αλλα ισως εφευγες λιγο πιο χαρουμενος, λιγο πιο γεματος. Ξεροντας ποσο καλο εχεις αφησει πισω σου.
Ευχομαι να εχει βρει η ψυχη σου τη γαληνη που ζητουσες. Ευχομαι να εισαι καλα αγαπημενε μου.
Kαι όταν πρόκειται για πρώην σου, με ποιον να κάτσεις να μοιραστείς τις αναμνήσεις που έχεις από εκείνον που φεύγει; Ποιος θα θέλει να ακούσει; Ολες τις μικρες, αστείες και καβλιάρικες ιστορίες που θυμάμαι από εσένα, φίλε μου.
Οπως τον τρόπο που σε πλησιασα με το δηθεν «λαθος» μηνυμα (απο τα πιο καμενα πεσιματα που εχω κανει) και τον τροπο που ανταποκριθηκες..
Θυμαμαι ομως την προσμονη που μου ειχες δημιουργησει πριν απο το πρώτο μας «ραντεβου», και τον τρόπο που με ειχες κανει να ονειρευομαι ξανα.
Θυμαμαι το πρωτο μας «ραντεβού» στην οικοδομή κοντά στο σχολείο, που κάναμε κοπάνα τις πρώτες ώρες για να πάμε να το κάνουμε, αφού αλλού μέρος και ώρα δε βρίσκαμε. Θυμάμαι που σου είχα πετάξει το κουτάκι με τα προφυλακτικά να το πιάσεις στον αερα, και εσυ του χωσες ενα σουτ instead και πήγε κ έπεσε μέσα στο φρεάτιο. Και είχα μετά παει στο σχολείο την 3η ώρα, μέσα στην καλή χαρα, και έσκασε και φίλος απο Ελβετία με ένα σακο toblerone.
Θυμάμαι που είχαμε παει σινεμα, θυμαμαι μεχρι και ποια ταινια ΔΕΝ είδαμε, καθως ολη την ωρα φασωνομασταν στα καθισματα και σε εκανα να τελειωσεις με το πόδι μου και μόνο. Ισως ησουν εσυ που με εκανες να αγαπησω αυτο το φετιχ.
Θυμάμαι που το είχαμε κάνει σε κάθε τουαλετα flocafe και σε κάθε απιθανο μέρος, και οταν μια φορα ειπαμε να βαλουμε τα λεφτα να παμε σε ενα ξενοδοχειο να το κανουμε σαν ανθρωποι, απο το αγχος του «τωρα πρεπει να γαμησω», δεν… και φάγαμε τις ώρες καθισμένοι εκεί να βλεπουμε τσοντα.
Θυμάμαι εκείνη τη φορά που είχαμε βρεθεί στο σπιτι του Τ. και κολυμπουσαμε στην πισινα μαζι… εγω μολις τα ειχα φτιαξει με τον Κ., καταλήξαμε να φασωνομαστε, σου είχα πει τότε ότι και 40 να πάω και να είμαι παντρεμένη, θα κερατώνω τον άντρα μου μαζί σου. Τόσα ηξερα τότε, τοσα ελεγα…
Θυμαμαι το σκηνικο με την αποβολη σου τοτε που ειχατε καψει τη σημαια μαζι με τον αλλο τον καμενο (καλα της κανατε), και θυμαμαι και την ατακα που μου ειχες πει οταν σε ειχα ρωτησει τι δουλεια εχεις εσυ μ’αυτον το μαλακα: «Πιστευω ότι ακόμα και άνθρωποι σαν αυτον αξιζουν να εχουν φιλους, και αφου δεν το κανει κανενας αλλος, το κανω εγω». Τοσο ευγενικος, τοσο καλοψυχος, τοσο υπεροχος, ο πρωτος με τον οποιο καναμε μαζι χιουμορ με λογοπαιγνια.. Η επιτομη των νιατων και της ομορφιας, υπεροχο κορμι, τελειο απο κάθε άποψη, σαν αρχαίο ελληνικο αγαλμα… βελουδινη φωνη και ας μην ειχες τις μουσικες γνωσεις. Ο υπεροχος τροπος που μου φερθηκες, θα μπορουσες να εχεις δωσει μαθηματα σε πολλους που ακολουθησαν, μακαρι να ειχαν φερθει ολοι τοσο σωστα και εντιμα οσο εσυ, ενας πραγματικος gentleman.. Και ας μη σε ερωτευτηκα και ας μη με ερωτευτηκες ποτε, κι ας ησουν καθικι με την επομενη σχεση σου, ηταν υπεροχο το μεταξυ μας…
Τη βραδιά θυμάμαι, με τις μπύρες που περάσαμε οι 3 μας στην αυλή σου. Και ο,τι εγινε μετα, και πόσο με σημάδεψε και αλλαξα απο τότε σαν άνθρωπος.
Θυμαμαι την τελευταια φορα που σε ειδα, ησουν καταβεβλημενος απο το χωρισμο σου. Μου ζητησες να μην εχω αλλες επαφες μαζι της, κι εγω σου εκανα το χατιρι παρολο που μου αρεσε, θυμαμαι τις επομενες προσεγγισεις σου που εγω απερριπτα γιατι ημουν πλεον ερωτευμενη αλλου. Και κάπως έτσι σε έχασα.. Και εψαχνα να σε βρω τον τελευταιο καιρο αρκετα, φιλε μου, σε εψαχνα. Αλλα δεν υπηρχε πια καμια επαφη. Και μου ειχες λειψει, Νικολα.
Καλά να εισαι, πια. Ελπιζω να βρηκες τη γαληνη που αναζητουσες. Καλο σου ταξίδι, Νικόλα. Και ας μη σε φωναξα ποτε ετσι :*
υγ. το μπλογκ αυτό δεν τα κανει αυτα… Για σενα, Νικολα.
Λόγια ανείπωτα 