Ησουν ομως γκαντεμης, φιλε. Δεν σου εφτανε που επρεπε να υποστεις την ταλαιπωρια απο μικρος, οχι. Επρεπε και την πληρωσεις εσυ, για λαθος αλλου που κατι δεν εκανε καλα… επρεπε αυτο να εξελιχθει ακομα πιο ασχημα, και να σε παρει απο κοντα μας.
Δε σου κρατω κακια που δεν το προσεχες, παλια. Κι εγω στη θεση σου πιστευω θυμο θα αισθανομουνα.
Ομως μου λειπεις, ρε φιλε Νικο. Μου λειπεις. Μου λειπει η καλοσυνη σου, το χιουμορ σου, αυτη η ατελειωτη αγκαλια που ειχες για ολο τον κοσμο και η αναγκη να δωσεις και να παρεις αγαπη, η χρυση σου η καρδια που αγγιξε οποιον σε γνωρισε, το γαμημενο το ταλεντο σου, η ολοκληρωτικη ελλειψη κακιας, που εβγαινε μεσα απο το καθαρο σου βλεμμα, και το στιχο σου…
(ακομα και οταν κραζαμε μαζι τον Κ, κακια δεν εβγαινε απο την αγνη ψυχουλα σου.. α, μαλλον το ξερεις, δεν ηρθε προχτες… δεν νομιζω και οτι θα τον ηθελες, αλλωστε… 😉 )
Εσυ θα κανεις παρεα με τον Παυλο, τωρα…
Δε θα ξαναρθεις ποτε στο μαθημα ταλαιπωρημενος χωρις ποτε να παραπονεθεις, δε θα μας ξαναπεις ποτε με χαμογελο «α, ναι, εκαψα εναν ογκο το πρωι», ποτε μα ποτε με παραπονο, δε θα μας ξαναπεις ποτε «προτιμω να πεθανω εγω παρα να λαδωσω και να παρω τη σειρα καποιου αλλου που να εχει μεγαλυτερη αναγκη το μοσχευμα». Δε θα μας διαβασεις ποτε στιχους που θα κανουν την καρδια μας να χτυπησει δυνατα μπροστα στο μεγαλειο σου, χωρις να ξερουμε αν αισθανομαστε μεγαλυτερη χαρα ή συγκινηση.
Δε θα ξαναρθεις σε λαηβ να με δεις ξανα, δε θα μου φτιαξεις ξανα το βραδυ με την παρουσια σου εκει, παρα τα οσα περναγες. Δεν ξερεις ποσο σημαντικη ηταν για μενα η δικη σου παρουσια οποτε ερχοσουνα. Δεν ξερεις ποσο μεγαλη διαφορα μου εκανε, σε σχεση με οποιονδηποτε αλλο που ερχοταν για μενα, το οτι ησουν ΕΣΥ εκει.
Δεν το ξερεις γιατι δε σου το ειπα ποτε. Δε σου το ειπα απο βλακεια, «για να μη σε ενοχλησω», ολες τις φορες που σε σκεφτομουνα μεσα σε αυτο το καλοκαιρι, ολες τις φορες που ηθελα να σου πω οτι παιζαμε το τραγουδι σου, ολες τις φορες που αναρωτιομουν απλα τι να κανεις.
Τι μαλακας που ημουνα, ΕΠΡΕΠΕ να σε ειχα ενοχλησει, Νικο, ποσο το μετανιωνω τωρα… Ελπιζω τουλαχιστον να μην αισθανοσουν μονος σου, ελπιζω να ειχες ολη την αγαπη που αξιζες γυρω σου, ακουσα οτι εφυγες ταλαιπωρημενος, ΓΑΜΩΤΗ ΜΟΥ, ελπιζω τουλαχιστον να εφυγες συμφιλιωμενος…
…τοσος κοσμος εκει, για να σε αποχαιρετισει, Νικο, ποσο μας αγγιξες ολους στο μικρο αυτο διαστημα;
Σε ευχαριστω για το αγγιγμα σου στη ζωη μου, φιλε. Το μαγικο σου αγγιγμα. Τιμή μου, φιλε. Θα μεινεις αξεχαστος, παντα με το καθαρο σου βλεμμα με την υπονοια χαμογελου, που κοιταει παντα ισα στην καρδια.
Καλο σου ταξιδι, συμμαθητη, συνεργατη, φιλε Νικολα, καλοκαρδε, ταλαντουχε Νικολα. Εις το επανιδειν, φιλε.
Reunion
Χτες πήρα μια επιστολή με το ταχυδρομείο
το trendy το ηλεκτρονικό και οχι αυτο το κλασσικό
δίπλα στο θυρωρείο
διαβάζω πως η τάξη μου reunion σχεδιάζει
όχι στην Station one μα σ’ ένα cozy restaurant
με τα κουβερ στα σελοφάν ή στου Ψυρρή η στο Γκάζι
Θα ναι οι γνωστοί μου οι παλιοί παιδιά των Πατησιών
που εσχάτως γίνανε αστοί, δημότες κάτοικοι πολλοί
βορείων προαστίων
Αυτή τους η συγκέντρωση θαρρώ δεν μου ταιριάζει
σε μια κουζίνα μάρκας Neff της ευτυχίας μας το ευ
να μαγειρεύουν masterchef σε χύτρα που κοχλάζει
Εγώ σ’ αυτή τους τη γιορτή λέω να βάλω βέτο
να τους θυμάμαι σαν παιδιά σε κάθε δρόμο και γωνιά
σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά που κάποιοι λένε γκέτο
Ηταν ο Πέτρος η Ζωή ο Νίκος κ η Χριστίνα
η Βίκυ η Σεβαστιανή η Δόμνα η Κωσταντίνα
Μ’ αρεσει πάντα σα θα βγω στον κόσμο να μιλάω
φίλους καλούς μα και γνωστούς απλά να χαιρετάω
Μόνο που τώρα είν ο Aμπντουλ ο Iβαν κι ο Νικολάι
που για την ΑΕΚ σαν με δει γελάει και μου κολλάει
Ετσι περνούν οι Κυριακές το Σάββατο η Δευτέρα
αλλάξανε οι άνθρωποι μα ίδια η καλημέρα
…τι αλλο εκρυβες μεσα σου, φιλε μου…
Λόγια ανείπωτα 