βλακειες

και πού εισαι τωρα που θελω να μιλησω με εναν ανθρωπο για τα κουλα που συμβαινουν στη δουλεια και να με καταλαβει;

να αναλυσουμε τους συσχετισμους, τις δυναμικες, το πώς οι φελλοι επιπλέουν και οι αληθινοι μενουν στο περιθωριο, και η δουλεια που κάνεις δε μετράει;

με ποιον θα τα πω εγω αυτα;

και πού εισαι τώρα που οι νύχτες στο χαλάνδρι και στα βριλήσσια είναι μαγικές, όπως πάντα;

πού είσαι όταν βγαίνω από το στούντιο με ένα φεγγάρι ολοφώτεινο στον ουρανό και τα λουλούδια να μοσχοβολάνε και δεν είσαι εκει;

και ποιον θα παίρνω τώρα εγώ τηλέφωνο όταν είμαι στη γειτονια σου;

γαμώτη σου…

Κι εσυ, Βρουτε;

Δεν πειραζει. Καταλαβαινω. Δεν χειριζονται όλοι οι άνθρωποι τα πράγματα όπως εγώ, ούτε είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.

Άλλωστε σε ξέρω. Πολύ καλά. Ξέρω τα ζόρια που τραβάς στο κεφάλι σου, ξέρω το χαος και την εντροπία μέσα σου, ξέρω πώς λειτουργεις και σ αγαπω γι’αυτο που είσαι, σχεδόν unconditionally. Σε ξέρω.

Να πω πως δεν το περίμενα; Θα πω ψέματα.

Να πω πως δεν πικράθηκα; Πάλι ψέματα θα’ναι…