Ενοχη

1.

Ηταν η 3η φορα που κατεβαινε στο γραφειο του Τιμ , κατω στο ΙΤ, εκεινη τη μερα, παλι για καποιο προβλημα με τον υπολογιστη της. Ο Τιμ για ακομα μια φορα χωρις να εκνευριστει τη βοηθησε.. Ειχε κατι το απιστευτα ηρεμο εκεινος ο ανθρωπος. Ολο το γραφειο να καιγοταν, εκεινος ηταν παντα ηρεμος. Ακομα κι όταν ολοι τον ρωτουσαν ταυτοχρονα στοιχειωδεις αποριες η όταν επεφτε (παλι) ο σερβερ, εκεινος δεν εκνευριζοταν ποτε, δε διαολοστελνε και δεν αγανακτουσε ποτε αλλα παντα ηταν προθυμος να βοηθησει ακομα και στο πιο μαλακισμενο μικρο-προβλημα.

Εβρισκε κατι στη φωνη του απιστευτα καθησυχαστικο, σα να ηταν το αρσενικο που ειχε τα παντα υπό τον ελεγχο του και ταυτοχρονα την επαιρνε, απαλα κι ευγενικα, κατω από τη φτερουγα του. Κατι την εφτιαχνε σε αυτή τη φωνη και σε ολο το συνολο, και κάθε φορα που εφευγε από το γραφειο του γυριζε στο δικο της με χαμογελο. Κατι την τραβουσε σ’ αυτόν, την εθελγε.

Στο γραφειο για το υπολοιπο της ημερας μπορεσε και συγκεντρωθηκε κι εβγαλε τη δουλεια γρηγορα και αποτελεσματικα, διοτι το συγκεκριμενο κομματι της δουλειας το εβρισκε μαλλον βαρετο και ηθελε να το ξεπεταξει γρηγορα. Για καποιο λογο της ειχε κολλησει η μελωδια από το Ayo Technology και τη σιγοτραγουδουσε στο μυαλο της ολη μερα..

Ayo, I’m tired of using technology.. I need you right infront of me.. Εχοντας βγαλει τον Τιμ από το μυαλο της (καλος ηταν για να την απασχολει για καποια λεπτα της ημερας αλλα ειχε και δουλειες) εβαλε τα πραγματα της στην τσαντα της και ετοιμαστηκε να φυγει.

Όπως εφευγε συναντησε παλι τον Τιμ, στο μικρο κουζινακι καθως επλενε το φλιτζανι της. Τη ρωτησε αν λυθηκε το προβλημα με τη συνδεση που ειχε νωριτερα. Εκεινη προσπαθησε να αστειευτει γυρνωντας το θεμα σε κατι μουσικο. Ενιωθε τελειως αμηχανη αλλα προσπαθουσε να μην το δειξει. Εκεινος μαλλον δεν το καταλαβε. Το κουζινακι ηταν πολύ μικρο και στενο, ουσιαστικα σαν ενας στενος διαδρομος οπου ειχε τοποθετηθει ο νεροχυτης και η καφετιερα, και δεν ειχε πολύ χωρο. Ενιωθε το κορμι του πολύ κοντα στο δικο της, ενιωθε τη ζεστη από το σωμα του και τη μυρωδια του δερματος του με κάθε της εισπνοη..

Δεν αντεξε άλλο, σχεδον ορμησε πανω του ασυγκρατητη και κλειδωσε τα χειλη της στα δικα του, σ’ ένα παθιασμενο, διψασμενο φιλι. Τον κολλησε σχεδον στον τοιχο ενώ τα χερια της ταξιδευαν πανω στο κορμι του. Εκεινος έμεινε για λιγο εκπληκτος στην αρχη, σχεδον αμεσως όμως ανταποκριθηκε στο φιλι της κλεινοντας τα ματια και σφιγγοντας τη πανω του. Η γλωσσα του εκανε εμπειρες κινησεις και σιγουρες, ακριβως όπως ηταν και η φωνη του. Τον ενιωσε να σκληραινει εκει χαμηλα κι αυτό την τρελανε κι άλλο. Ξαφνικα το γραφειο εμοιαζε πολύ αδειο, λες και ολοι οι αλλοι ειχαν ηδη σχολασει και την ειχαν κανει για τα σπιτια τους. Τη σηκωσε απαλα και την απιθωσε πανω στον παγκο του νεροχυτη χωρις να σταματησει να τη σφιγγει και να τη χαιδευει στα μαλλια, στην πλατη και πιο χαμηλα. Το χερι του κυλησε από την καμπυλη της μεσης της μεχρι το στηθος της, σε ένα σκληρο χαδι. Κι ολη αυτή την ωρα δεν ειχαν σταματησει να φιλιουνται…

…nooot. Επανηλθε στην πραγματικοτητα και συνειδητοποιησε ότι ο Τιμ ειχε ηδη μπει στο μικρο WC ενώ εκεινη συνεχιζε κι ετριβε το φλιτζανι της μηχανικα με το σφουγγαρι. Τι δυνατη φαντασιωση..! και ηταν σχεδον ετοιμη να την κανει και πραγματικοτητα, σκασιλα της για το ότι ηταν συναδελφοι και τι θα λεγανε στη δουλεια. Ετσι κι αλλιως προσωρινη ηταν εκει μεσα, σε δυο μηνες εληγε το συμβολαιο της και την εκανε. Αν ηταν μονη, χαλαρα εμπαινε τωρα στο WC και τον επαιρνε επιτοπου.

Αν ηταν μονη…

2.

Όταν εφτασε στο σπιτι την υποδεχτηκε μια μυρωδια από κοτοπουλο στο φουρνο που μαγειρευε ο φιλος της για να το βρει ετοιμο γυρνωντας από τη δουλεια. Ηθελε να το συνοδεψει με γιαουρτι με μυρωδικα, αλλα ανοιγοντας το ψυγειο συνειδητοποιησε ότι εκεινος παλι δεν ειχε παει στο σουπερ μαρκετ. Πραγμα που την εκνευρισε, αφου ετσι κι αλλιως ανεργος ηταν τι σκατα εκανε ολη μερα. Αλλα αποφασισε να μη γκρινιαξει, αν και αυτό της χαλασε τη διαθεση – ηταν και ξαναμμενη από τη φαντασιωση και ηταν λιγο σε υπερενταση.

Μερα με τη μερα ολο και συνειδητοποιουσε ότι οι μακροχρονες σχεσεις δεν εκαναν γι αυτή, τουλαχιστον στη φαση της ζωης της που βρισκοταν. Ειχε αρχισει να βαριεται σιγα σιγα. Αυτή την εξιταρε ο ερωτας, η αδρεναλινη και η αγωνια, ο πονος ισως, σε κάθε περιπτωση η ενταση. Όχι η συντροφικοτητα. Στην τελικη ειχε και φιλους για αυτό. Αλλα αντιθετα με τη συντροφικοτητα, την ενταση δεν μπορεις να τη δημιουργησεις. Ειτε υπαρχει ειτε δεν υπαρχει. Τελος.

Ηθελε να μεινει παλι ελευθερη, μακρια απο την ευθυνη που δημιουργει το να σχετιζεσαι με έναν άλλο ανθρωπο, η οποια ειχε αρχισει να την πνιγει αφου πια δεν πηγαινε σχεδον πουθενα και δεν εκανε σχεδον τιποτα μονη της – καλα που υπηρχε και η δουλεια δηλαδη. Ηθελε να επιστρεψει σε εκεινες τις χαλαρες μερες, να δημιουργησει χαλαρες σχεσεις αλληλοσεβασμου αλλα ως εκει. Ηθελε να κανει πραγματα χωρις να πρεπει να σκεφτει και για καποιον άλλο πρωτα, χωρις να εχει στο μυαλο της το μηπως πληγωσει καποιον. Ενιωθε λες και ειχε ηδη παντρευτει και δεν ηθελε μια τετοια δεσμευση, αλλωστε του το ειχε πει από την αρχη πριν κανει κατι μαζι του ότι δεν εψαχνε κατι μονιμο. Δεν ηθελε αναγκαστικα να χωρισει, αλλα τουλαχιστον ας μην ειχαν κατι μονογαμικο.. αφου ποτε της δεν ηταν μονογαμικη, ακομα κι όταν υπηρξε πολύ ερωτευμενη. Αλλα πώς να του το ελεγε χωρις να τον διαλυσει, όταν εκεινος συνδυαζε τη μονογαμικοτητα και τη δεσμευση με τα συναισθηματα και ειχε επενδυσει τοσα πολλα πανω της; Πώς να δεχτει ότι μπορουσε να κανει κατι με τον Τιμ στη δουλεια και το βραδυ να κοιμηθει μαζι του;

Αλλα από την άλλη ενιωθε την αναγκη να ερθει κοντα με καποιον άλλο ανθρωπο, διαφορετικο, καινουργιο. Να νιωσει αυτή τη μη σιγουρια, τη γλυκια αγωνια του «με θελει; δε με θελει;» και να σχεδιασει νεες στρατηγικες για το πώς να τον πλησιασει και να τον ριξει. Να νιωσει άλλη μια φορα την επιβεβαιωση ότι και σε αυτόν αρεσει, την ικανοποιηση του πρωτου φιλιου που είναι παντα το πιο δυνατο, μαζι με αυτά της επανασυνδεσης η του χωρισμου. Την ηρεμια που ακολουθει το χτυποκαρδι πριν από αυτό το πρωτο φιλι. Και μετα να γυρισει σπιτι της χωρις να χρωσταει και χωρις να της χρωστανε. Άλλες φορες παλι φαντασιωνοταν ότι εκανε κατι με καποιον από το παρελθον της, συγκεκριμενα μονο ατομα όμως. Γνωριμα και οικεια, που την ειχαν κανει να νιωσει πολύ ομορφα, και η φαντασιωση αυτή τη γεμιζε παντα με ένα συναισθημα ζεστασιας. Ισως για τις αναδρομες αυτές στο παρελθον να ευθυνοταν και το γεγονος ότι ενιωθε μονη εκει που βρισκοταν και ηθελε να επιστρεφει σε εκεινο το ομορφο συναισθημα εκεινων των εποχων, το οποιο προερχοταν από το ότι ερχοταν κοντα με καποιον. Η συγκρουση της αναγκης αυτης όμως με την εικονα στο μυαλο της του πονου που θα του προκαλουσε την εξοντωνε.

Το βραδυ στο τραπεζι την ωρα που τρωγανε του το ειπε. «Δεν παει άλλο».

«Προσπαθησα, αληθεια το προσπαθησα και το ειδες κι εσυ, και μακαρι να μπορουσα να το ελεγξω και να νιωσω αλλιως, αλλα δεν μπορω άλλο, δε μου βγαινει».

Εκεινος…

…

ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ Η ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ;

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΕΣ Η ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;

ΕΧΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΖΩΗ… ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΠΟΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ. ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ.

Όταν ξεκινησα αυτό το μπλογκ πριν από καποιο καιρο με την εννοια «αυτων που δε λεγονται» δεν εννοουσα αυτά που δε θα παραδεχομουν ουτε στον εαυτο μου…

Υγ. Οσο για τον Τιμ, δεν εγινε κατι. Δεν εχει νοημα, αφου και να γινοταν θα τον βαριοταν κι αυτόν σε λιγο καιρο..