Ταξίδι στο χωροχρόνο – Ποιήματα δρόμου σε ασπρόμαυρο φόντο

Σημερα εχω πολλα να πω… Υπαρχουν πολλα πραγματα μεσα μου που θελω να εκφρασω. Δεν εχουν βρει ομως ακομα το δρομο τους προς το χαρτι (ή το πληκρολογιο αν προτιματε).

Γι’αυτο απλα θα αναδημοσιευσω. Απο την παραπανω εκδοση, δυο ποιηματα τα οποια με εκαναν να νιωσω…

Γεννηθήκαμε χωρίς όνομα

Γεννηθηκαμε χωρις πατριδα

Γεννηθηκαμε χωρις φυλή,

χωρις θρησκεια, χωρις ταυτότητα.

Και μας εδωσαν ονομα.

Μας εδωσαν πατρίδα, θρησκεια, ταυτότητα.

Μας εδωσαν δικαιωματα

κι ετσι εγειραν υποχρεωσεις απεναντι τους.

Μας εμαθαν να διαλεγουμε ο,τι γυαλιζει, μας διδαξαν ότι αυτο που αξιζει ειναι αυτο που δεν εχει ο αλλος.

Μας επεισαν οτι για να προοδευσουμε πρεπει να ακολουθησουμε τα δικα τους ονειρα για το μελλον μας, να πιστεψουμε στα δικα τους ιδανικα, στους δικους τους περιορισμους, μας εμποτισαν με τις ανασφαλειες που ηθελαν και μας τρομαξαν.

Η Δημοκρατια τους απετυχε.

Η Δημοκρατια τους ειναι αυτη που διαχωριζει.

Ειναι αυτη που ομαδοποιει και φυλακιζει.

Η συγχρονη Δημοκρατια τους δεν ειναι παρα ενα χρυσοκεντητο κλουβι που μας προστατευει απο ολη την κακια της ανθρωπινης φυσης.

Χωρις νομους μας ειπαν θα σκοτωνουμε, θα βιαζουμε, θα κλεβουμε και θα κανουμε κακο στον αλλον για να προαγουμε το δικο μας συμφερον. Ομως η κλεψια, ο φονος, ο βιασμος, η ασεβεια προς την προσωπικοτητα και την ελευθερια του αλλου δεν ειναι παρα αρρωστιες που γεννησε το δικο τους συστημα πλουτοκρατιας και ψευδοελευθεριας.

Γιατι να κλεψω απ’τον αλλον οταν οι υπολοιποι δε θα με κρινουν με βαση αυτα που φοραω, γιατι να σκοτωσω τον αλλον όταν ο θανατος του δεν θα φερει τιποτα παρα τυψεις στη συνειδηση μου; Γιατι να βιασω και να μην σεβαστω την ελευθερια του αλλου όταν δε θα εχω τη θρησκεια, την ιδεολογια κι ολα τα δηθεν ενοποιητικα τους ευφυολογηματα να με ωθουν;

Ο,τι μας ενωνει

την ιδια στιγμη μας διαχωριζει.

Ο,τι μας χαροποιει την ιδια στιγμη ριχνει στη δυστυχια καποιον αλλον.

Καθε μπουκια στο στομα μας δεν ειναι παρα ενα ποτηρι κλεμμενο νερο απο καποιον αλλον,

καθε στιγμη οικογενειακης γαληνης στο καινουργιο αμαξι δεν ειναι παρα η μπουλντοζα που γκρεμιζει το σπιτι ενος πολυτεκνου γιατι δεν ειχε χρηματα να πληρωσει την τραπεζα.

Ετσι δρα, ετσι ζει κι ετσι αναπνεει η Δημοκρατια τους, μεσα απ’την αντιθεση επιβιωνει η κοινωνια τους.

Γεννηθήκαμε χωρίς όνομα, χωρις πατριδα, χωρις φυλή και χωρις θρησκεια.

Για ποσο ακομα θα υποδουλωνουμε το σωμα και το πνευμα στις δικες τους επιταγες;

Ελευθεροι ειμαστε πιο ομορφοι.

Ελευθεροι μπορουμε να ζησουμε πιο αγαπημενοι.

Θοδωρης Κ.

Εμενα οι φιλοι μου δεν ειναι πουλια

απλως μαυροι

μαυροντυμενοι κουκουλοφοροι

γνωστοι-αγνωστοι

γνωστοι ως «παρακρατικοι ταραξιες»

μα αγνωστοι για την ανθρωπια τους.

Εμενα οι φιλες μου δεν ειναι συρματα

απλως τεντωμενες

τεντωνονται προς την ουτοπια

και ας λενε οι «σοφοι» της κοινωνιας

πως ειναι αλητειες αυτα.

Εκεινες συνεχιζουν να τεντωνονται.

Ελισαβετ

Όλα ήταν στη θέση τους!

Όλα ήταν στη θέση τους!

Οι πεινασμένοι στην Αφρική. Οι «ειδικοί» στην τηλεόραση. Οι «κακοί» στη φυλακή. Οι «αναρχικοί» στα Εξάρχεια. Αυτοί που αποφασίζουν στη βουλή. Τα λεφτά μας στα δάνεια. Η αστυνομία στην επόμενη γωνία. Τα σπίτια μας στις τράπεζες. Οι εχθροί μας στην Τουρκία και τη Μακεδονία. Τα πάρκινγκ μας στα πάρκα.

Η ψυχαγωγία μας στα bar. Τα παιδιά μας στο σχολείο. Οι φίλοι μας στο Facebook. Η τέχνη στα μουσεία και στις γκαλερί. Οι επιθυμίες μας στις διαφημίσεις. Τα δέντρα μας χριστούγεννα στο Σύνταγμα. Η ομορφιά στα κέντρα αδυνατίσματος. O έρωτας στις 14 Φλεβάρη. Εμείς σε τέσσερις τοίχους.

ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ

 

ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ

Οι πεινασμένοι στη βουλή, οι ειδικοι στα εξάρχεια, οι κακοί στα κέντρα αδυνατίσματος, οι αναρχικοί στα μουσεία και στις γκαλερί, αυτοί που αποφασίζουν στις 14 φλεβάρη, τα λεφτά μας χριστούγεννα στο σύνταγμα, η αστυνομία στην Αφρική, τα σπίτια μας πάρκα, οι εχθροί μας στο facebook, τα πάρκινγκ στις τράπεζες.

Η ψυχαγωγία μας στο σχολείο, τα παιδιά μας στα bar, οι επιθυμίες μας στην επόμενη γωνία, η τέχνη μας στα δάνεια (δεν πληρώνω, δεν πληρώνω),

 

Τα δέντρα μας στους δρόμους

Η ομορφιά στους δρόμους

Ο Έρωτας στους δρόμους

 

Εμείς;

Σε τέσσερις τοίχους;

                                                                  τα εξώγαμα του δεκέμβρη

 

Το κειμενο αυτο το βρηκα στο ιντερνετ, δεν ξερω ποιοι το εγραψαν αλλα μοιραστηκε στις 14/2/2009 και ειναι απο τα ωραιοτερα κειμενα που εχω διαβασει.. το αναδημοσιευω για να συμβαλλω στο να το δουν οσο το δυνατον περισσοτεροι.