Τι φεγγαρι αποψε…

Δεν ειμαι μονογαμικη. Ποτε δεν ημουν. Και το ηξερες απο την αρχη. Δεν πιστευω πως το να πηγαινεις με μονο εναν ανθρωπο μεχρι το τελος της ζωης σου ειναι το φυσικο και το φυσιολογικο. Πιστευω πως μπορει να συμβει, ναι. Αλλα ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ. Αποτελει μια επιλογη μονο, η οποια μπορει να γινεται ειτε ελευθερα, ειτε (τις περισσοτερες φορες) βεβιασμενα, απο επιβολη. Επιβολη τινος; της κοινωνιας, ειτε των αξιων της κοινωνιας που εχουμε εσωτερικευσει κι ακολουθουμε θεωρωντας οτι ειναι το δικο μας συστημα αξιων.

Επιλογη, λοιπον, και οχι το φυσικο και το φυσιολογικο, και αυτο σημαινει πως οποιος ειναι πολυγαμικος ΔΕΝ ειναι ανωμαλος. Ακολουθει απλα τη φυση του, απλα δεν κανει την επιλογη της μονογαμιας. Και στην τελικη, γιατι να την κανει; Μηπως και πολλοι που την κανανε, δεν την παραβιασαν; Με αποτελεσμα ειτε να πληγωσουν το συντροφο τους που το ανακαλυψε, ειτε να ζουν σε ενα ψεμα προκειμενου να μην τον πληγωσουν. Και ολα αυτα γιατι; Γιατι ηρθε καποιος και μας ειπε οτι το να ερθεις κοντα με καποιον αλλο, με τον οποιο δεν εισαι σε «σχεση», και το να νιωσεις ομορφα με αυτο το πλησιασμα, ονομαζεται «κερατο» και ειναι κατι κακο. Και ερχομαι εγω και ρωταω, ρε παιδια: Αφου θα το κανετε που θα το κανετε, γιατι να πρεπει να παει και ολος ο πονος της κοροϊδιας μαζι, και δεν το κανετε ελευθερο, ανοιχτο και ειλικρινες απο την αρχη; Γιατι ολο το ψεμα και οι ενοχες; Επειδη πρεπει σωνει και ντε να βλεπουμε τον αλλο σαν ιδιοκτησια, και αν παει με καποιον αλλο δεν ειναι πια και καλα «δικος μας»; Μα ποτέ δεν ηταν, οι ανθρωποι δεν ειναι αντικειμενα για να ανηκουν.

Σου το ειχα πει απο την αρχη, λοιπον, οτι εμενα αυτες ειναι οι αποψεις μου, και στη θεωρια, και στην πραξη. Δεν τις δεχτηκες, δεν τις ηθελες, ηθελες ομως να εισαι μαζι μου κι εμεινες και προσπαθουσες να το αρνηθεις αυτο για μενα. Κι εγω προσπαθησα, προσπαθησα να προσαρμοστω σε αυτο που ηθελες για να ειμαστε καλα μαζι και να μη σε πληγωσω. Δε μου βγαινει ομως. Δεν ειμαι αυτο. Το προσπαθησα, δε μου βγαινει.

Και κοιτα τωρα ποιες ειναι οι επιλογες που μου αφηνεις: Ειτε θα πρεπει να σε πληγωσω, ειτε θα πρεπει να σε κοροϊδεψω, ειτε θα πρεπει να αρνηθω τη φυση μου και να καταπιεσω τις επιθυμιες μου, νιωθοντας ετσι θυμο για εσενα που μου το επιβαλλεις αυτο. Γιατι να πρεπει να ειναι αυτες μονο οι επιλογες μου; Γιατι να μην «επιτρεπεται» να κανω αυτο που θελω και να περασω ομορφα, αφου ετσι κι αλλιως μαζι σου εχω επιλεξει να ειμαι και δεν προκειται να σε αγαπω λιγοτερο. Ενω αν νιωθω θυμο για σενα για τα πραγματα που δε με αφηνεις να εχω, ειναι πιο πιθανο να αλλαξουν τα συναισθηματα μου απεναντι σου. Ενω αν σου πω καποιο ψεμα και σε κοροϊδεψω τοτε ακομα πιο σιγουρο ειναι οτι θα απομακρυνθουμε, γιατι δε θα μπορω να σε κοιταω στα ματια και γιατι θα αισθανομαι και ασχημα απο την πλευρα σου που θα εισαι ignorant. Γιατι δεν μπορεις να με δεχτεις και να με αγαπησεις γι’αυτο που ειμαι, και θες κατι αλλο;

Με τετοιο φεγγαρι αποψε εξω… Με τετοιες μυρωδιες, απο τα ανθισμενα γιασεμια, τις λεμονιες και τις αγγελικουλες… Ειναι αδικο να μην μπορω να ερθω κοντα, με ανθρωπους που θελω να ερθω κοντα. Οταν ολη η εποχη φωναζει ερωτα… θελω να πλησιασω, να φλερταρω, να αγγιξω ενα ζεστο κορμι. Θελω να φιλησω ενα ζευγαρι απαλα χειλη με αγριο παθος. Θελω να τα νιωσω στο λαιμο μου. Θελω να νιωσω τα χερια γυρω απο τη μεση μου, να με τραβανε και να με σφιγγουν πανω του.. Θελω να χαθω μεσα στον κοσμο, σε ενα κλαμπ που θα μυριζει ιδρωτα και τσιγαρο, να πιω μεχρι να ζαλιστω και να μην συνειδητοποιω ακριβως τι κανω, και να κλεισω τα ματια κι ετσι ζαλισμενη να παραδοθω στο παθος, στη δινη ενος φιλιου, απο αυτα που δε δινονται μονο με το στομα αλλα με ολοκληρο το κορμι. Θελω να κανω προστυχο ερωτα, μα και με σεβασμο συναμα, το σεβασμο που μοιραζονται δυο ανθρωποι που εχουν αποφασισει μαζι οτι αποψε θα μοιραστουν το κορμι τους. Θελω να νιωσω ενα κορμι, και ενα πλησιασμα, διαφορετικο απο το δικο σου. Να συζητησω με καποιον που εχει αποψεις διαφορετικες απο τις δικες σου, που μυριζει διαφορετικα, καινουργια, που μιλαει και γελαει και αγγιζει διαφορετικα, και να μου αρεσει αυτο και να προκυψει κατι παραπανω, που θα ειναι διαφορετικο απο το δικο μας, κι ας μην κρατησει.

Δε μου δινεις τις πεταλουδες στο στομαχι, ποτε δε μου τις εδωσες παρα μονο καποιες σκορπιες στιγμες. Και δεν τις θεωρω προϋποθεση για να εισαι με καποιον τελικα. Σ’ αγαπω βαθια, αλλα μ’εναν τροπο οικειο. Διαφορετικο. Με συγκινει το μυαλο σου, που ειναι δυνατο και δε με κανει να βαριεμαι, ο τροπος που με καταλαβαινεις και με προσεχεις οσο κανείς, ο τροπος που μου κανεις ερωτα και ο τροπος που με κρατας στην αγκαλια σου. Ο τροπος που νιωθω ομορφα, ηρεμη και ολοκληρωμενη οταν ειμαι διπλα σου. Και γι’αυτο εχω επιλεξει να ειμαι μαζι σου.

Θελω ομως και τις πεταλουδες στο στομαχι. Τις θελω. Και δεν εχεις δικαιωμα να μου τις παρεις.