Νυχτα. Παλι πεζοδρομο, κορμι χαμενο.
Ψυχη χαμενη.
Αραγε τι να περιμενει?
Ψαχνει. Ψαχνει παρεα, ψαχνει επικοινωνια αληθινη, αδιαμεσολαβητη, αμεση, ειλικρινη
Ψαχνει για επικοινωνια μακρια απο τους ρολους που κανεις δεν επιβαλλει αλλα ολοι εχουν δεχτει
ψευτικα χαμογελα, λογια στημενα, πολυφορεμενα, τα παντα εχει σιχαθει
και δεν το θελει να μπει στο τριπακι της ψευτιας
και γι’αυτο ψαχνει γι αλλα κορμια χαμενα να μοιραστουν τη μοναξια
γιατι το ξερει πια οτι ειναι μονη, μονη και δεν εχει μαθει
τη μοναξια δεν τη σηκωνει, γι’αυτο καθε βραδυ εξω την αραζει
μ αυτους που δεν την κοροιδευουν γιατι ξερουν οτι μονοι ειναι κι αυτοι
και δεν το παιζουν, γιατι ειναι χαμενες ψυχες και θελουν να επικοινωνησουν
οχι να βρουν την ατακα την καλη, τη σωστη για να γαμησουν
ισως να ερωτευτουν, ισως να αγαπησουν, μα πανω απ ολα ψαχνουν καποιον να μιλησουν
ψαχνουν καποιον
να ειναι μονοι μαζι.
να μοιραστουν τη ζεστασια που προκυπτει απο ενα χαδι, απο μια αγκαλια
ενα χαδι…
ενα αγγιγμα…
ενα βλεμμα…
μια αγκαλια.
Ειμαι μια χαμενη ψυχη.
Αλλη μια, απο τις τοσες που γυριζουν καθε βραδυ εκει εξω.
Καθε βραδυ φευγω απο το σπιτι και παιρνω τους δρομους σαν αλητισσα, κανοντας τους γονεις μου να ανησυχουν.
Καθε βραδυ σε ενα νεο ταξιδι, ταξιδι προς αναζητηση της ζεστασιας που προκυπτει απο την ανθρωπινη επικοινωνια.
Καθε βραδυ σε ενα νεο ταξιδι αναζητωντας τη ζεστασια, μια αγκαλια, ενα καλοπροαιρετο λογο, ενα χαδι, την πιο αμεση μορφη επικοινωνιας, και την πιο ομορφη. Τη αναζητω οσο τιποτα αλλο αυτη τη στιγμη, πολυ απλα γιατι νιωθω μονη. Δε νιωθω ασχημα μονη, εχω ομως καταλάβει οτι ειμαι, και απλα ειναι πολυ ωραιοτερα οταν μοιραζομαι αυτη τη μοναξια με τη μοναξια καποιου αλλου, οταν βρισκω την τομη αυτων των δυο συνολων στην επικοινωνια. Επικοινωνια μακρια απο ρολους, μακρια απο ταμπελες, μακρια απο εξωγενως επιβεβλημενες επιταγες και ονομασιες, επικοινωνια ανθρωπων και οχι ρολων. Γιατι οταν αγγιζεις το χερι καποιου και πεταριζει η καρδια σου, οταν φωλιαζεις σε μια αγκαλια και νιωθεις να σε πλημμυριζει αυτο το …κατι, οταν κλεινεις τα ματια σου και χανεσαι σε ενα χαδι, τοτε μιλαμε για επικοινωνια ανθρωπων.
Οταν αφηνεις τα συναισθηματα σου να σε καθοδηγουν και αναλογα με το πως αισθανεσαι προβαινεις σε πρωτοβουλιες και πραξεις, τοτε μιλαμε για επικοινωνια ανθρωπων.
Οταν ομως επιχειρεις να βαλεις μια ταμπελα, την οποια δεν εχεις ορισει εσυ αλλα καποιοι αλλοι, και μετα απαιτεις απο τον εαυτο σου και τον αλλο να φερεσαι συμφωνα με αυτην την ταμπελα και οχι οπως αισθανεσαι, τοτε μιλαμε για επικοινωνια (?) ρολων.
Δυστυχως πολλοι ανθρωποι εχουν στο μυαλο τους καποια στερεοτυπα απο τα οποια δεν μπορουν να ξεφυγουν. Και η κοινωνια στην οποια ζουμε μας εχει γεμισει πολλες ανασφαλειες για να μπορουμε να δεχτουμε τους ανθρωπους για αυτο που ειναι. Δηλαδη οντα με αναγκες.
Γιατι το γεγονος να ερχεσαι κοντα και να επικοινωνεις με εναν ανθρωπο σε διαφορα επιπεδα σημαινει οτι δεν μπορεις να επικοινωνησεις και με καποιον αλλο? οτι αναιρουνται τα συναισθηματα σου? οτι δεν τον αγαπας?
Γιατι το να ερθεις κοντα με καποιον, που ειναι ανθρωπινη επικοινωνια και ειναι κατι πολυ ομορφο, θα πρεπει να το ονομασεις κερατο και να ειναι κατι που θα πληγωσει καποιον?
Γιατι μια σχεση μεταξυ δυο ανθρωπων πρεπει να παρει μια συγκεκριμενη μορφη ενος συγκεκριμενου τυπου? δεν μπορει μια σχεση ανοιχτη να ειναι και τρυφερη? πρεπει να ειναι μονο γαμησι?
απο που προκυπτει οτι αγαπη=δεσμευση? δεν μπορει καποιος να δινει και να παιρνει αγαπη απλα απολαμβανοντας το δωρο του ερωτα?
Τελικα 2 ανθρωποι ειναι μαζι γιατι θελουν ο ενας τον αλλο η γιατι θελουν τα ιδια πραγματα?
Και αν θελουν ο ενας τον αλλο, αλλα οχι τα ιδια πραγματα, πως το συμβιβαζουν? Και ποσα τελικα απο αυτα τα πραγματα ειναι αληθινες επιθυμιες, και ποσα επιπλαστες και επιβεβλημενες?
Σε ποιο σημειο τελικα σταματουν τα συναισθηματα και αρχιζει ο ρολος?
Λόγια ανείπωτα 