σημερα οπως πηγαινα εκει σε μια δουλεια ηταν μπροστα μου ενα σχολικο και σταματησε, κατεβηκαν 3 γυμνασιοπαιδα κ μπηκαν ολα μαζι σε ενα σπιτι με αυλη.
πωωωω πω τι μου θυμισε!
μεσημερια του 2001 μετα το σχολειο που φευγαμε και οι 3 για να παμε να αραξουμε σπιτι σου η να βολταρουμε στους πεζοδρομους του Χαλανδριου, θυμασαι Ορφεα?… καθε παρασκευη ηταν αυτο, πολλες φορες εκανα κ κοπανα απο το gce
ετσι ηταν ο καιρος οπως τωρα και εσεις παιρνατε το λεωφορειο κ εγω ερχομουν με το ποδηλατο, και ριχναμε κατι γελια, ακουγαμε metal και καναμε καφριλες! αραζαμε με τις ωρες μαζι με το γατο με το θεικο ονομα και ουτε που μπορω να θυμηθω τι σκατα λεγαμε (για μουσικη, για ερωτες και αμπελοφυλλοσοφιες μαλλον), μια φορα παιξαμε και σκακι, πηγαιναμε και κανα σινεμα ενιοτε.. ωραιες εποχες.
η αλλα μεσημερια, weekdays, την εκανα απο το σχολειο, γρηγορα σπιτι, ενα ποτηρι γαλα, φορμα, την τσαντα στον ωμο και βουρ προπονηση! μερικους γυρους ζεσταμα, διατασεις (η ωρα του παιδιου και η ωρα της κουβεντας), ανοιγματα κ μετα τεχνικη, ενδυναμωση, αντοχη. καλα οι μερες της αντοχης ηταν οι χειροτερες, δεν παλευονταν. Αλλα ηταν ομορφες μερες, ξεσκιζοσουν στην προπονηση και ουτε που το καταλαβαινες για ποτε περασε η ωρα, ηταν τοσο παρειστικη η ολη φαση. και καλα παιδια ολη η ομαδα, δεν ακουσα ποτε να κανει κανεις μαλακια σε αλλον, και ηταν παντα ενα αποκουμπι για οταν ειχαμε τις μαυρες μας, συνηθως λογω των τσακωμων με τους γονεις (καθημερινο φαινομενο τοτε) η για αλλους λογους πολυ συνηθισμενους στην εφηβεια, χιχι!
τι γαματα που περνουσαμε! τι πλακες γινονταν συνεχεια! και κατα τη διαρκεια αλλα και εκτος προπονησης, οπως εκεινη τη φορα που στριμωχτηκαμε 8 νοματαιοι σ’ενα αμαξι, πρεπει να ηταν τη μερα που επαθα το διαστρεμμα κ πηγαμε στα haagen να παρουμε παγο να βαλω αλλα τελικα πηραμε παγωτο
η εκεινη τη φορα που ειχα μουλαρωσει κ δεν ηθελα να κανω εμποδια και μου κοπανησε μια χαστουκα ο coach γιωργος και μετα εγω τον ελεγα μισογυνη αλλα το εμποδιο το πηδηξα, χεχε! και μετα την επομενη φορα μου ειπε να σταματησω να μουλαρωνω γιατι εχω ταλεντο στα εμποδια και απο τοτε ποιος την επιανε τη Ζωη, πρωτη καθε φορα, αν και εχω μια αμυδρη υποψια οτι δεν ειχα, μαλλον για να μη μουλαρωνω το πε και το πετυχε…
καλα οι καλυτερες στιγμες ηταν με τα κοριτσια, the notorious gang of 3!! αλλα αυτα δεν περιγραφονται εδω, δεν περιγραφονται πουθενα! οι λεξεις ειναι ανικανες να εκφραζουν συναισθηματα. οι λεξεις ειναι εδω για να εκφραζουν σκεψεις. Τα συναισθηματα εκφραζονται αλλιως, με βλεμματα, με αγγιγματα και με πραξεις…
η αληθεια ειναι οτι ειναι πολλα που θα ηθελα να εχω κανει στην εφηβεια μου και τα εχω απωθημενα. ψεματα οχι πολλα. δυο τρια συγκεκριμενα: παραπανω μουσικη, παραπανω βολτες και παραπανω βιβλια. Αλλα νταξ, χρονος υπαρχει, τα κανω και τωρα. μακαρι ομως να ειχα ακομα εκεινη την ανεμελια, και κεινη την αισθηση οτι ο κοσμος μου ανηκει που ειχα τοτε.. αχ.. ομορφα χρονια εφηβικα!
να κατι που ειχα γραψει το 1999 ως οργισμενη εφηβη. απο τοτε μπορουσε να διακρινει κανεις σε τι κουμασι θα εξελισσομουν
ο τιτλος ηταν ENOUGH IS ENOUGH
Βαρεθηκα την καθημερινη ρουτινα.
Βαρεθηκα να τα δινω ολα για το μελλον, τιποτα για το παρον.
Βαρεθηκα να βλεπετε το καθε μου συναισθημα σαν «μια φαση που θα της περασει».
Βαρεθηκα ενα σχολειο οπου ο καθενας ειναι οτιδηποτε αλλο εκτος απο αυτο που ειναι.
Βαρεθηκα μια ρατσιστικη κοινωνια που ριχνει τις ευθυνες για την εγκληματικοτητα στη φυλετικη καταγωγη και οχι στις ταξικες διακρισεις που η ιδια η προκαταληψη προκαλει.
Βαρεθηηκα τους πολιτικους που ολο τα ιδια λενε και που αν βγαλεις τη σαλτσα η ουσια ειναι μια: κενο.
Βαρεθηκα το «συνανθρωπο» που ζει στην απατη, εκθειαζει την υποκρισια, προωθει την εκμεταλλευση.
Βαρεθηκα τους ανθρωπους που βαριουνται, τους ανθρωπους που γκρινιαζουν και αυτους που γκρινιαζουν που δεν εχουν ζωη ενω βαριουνται να τη φτιαξουν.
Βαρεθηκα τις ψευτικες υποσχεσεις, τον ερωτα που εχει καταντησει εμπορευσιμο ειδος και τον αντρα που βλεπει τη γυναικα σα σκευος ηδονης.
Βαρεθηκα πια να γραφω.
Λόγια ανείπωτα 