ανοιγμα κι ευθυνη

Λοιπον μετα απο εκεινη την κουβεντα που ειχαμε σκεφτομουν πολλα.. γενικα δεν ειμαι ανθρωπος που παιρνω τις καταστασεις αψηφιστα. Τα γυροφερνα στο μυαλο μου, ξαναδιαβαζα και τη συζητηση για να εχω μπροστα μου αυτα που οντως ειπωθηκαν και οχι αυτα που ενδεχομενως να ηταν στο μυαλο μου αλλα αντι αλλων… και παρολα αυτα ειναι καποια πραγματα που δε μου κολλανε.

Οχι οτι εχεις και καμια υποχρεωση να ακους (διαβαζεις) η να λαβεις υποψη την αποψη μου.. απλα επειδη εισαι ανθρωπος που υποτιθεται οτι την ψαχνει σκεφτομαι οτι ενδεχομενως να σε ενδιαφερει το τι εικονα μπορει να σχηματισει καποιος αλλος (στην προκειμενη εγω) για σενα.

EDIT: Δεν ηξερα τοτε οτι η εικονα του ηταν το μονο που ουσιαστικα τον ενδιεφερε!

Για αρχη θελω να σου πω οτι ειναι πολυ ωριμο εκ μερους σου που δεν παπαρολογεις, δεν υποσχεσαι πραγματα για τα οποια δεν εισαι σιγουρος, δεν παραμυθιαζεις τη γκομενα, δε λες μαλακιες προκειμενου να πεδεξεις. Οπως σου ειχα πει τα Χριστουγεννα εχει συμβει να με παραμυθιασει καποιος επιτηδες για να με ριξει και το θεωρω το μεγαλυτερο κακο που μου εχει κανει ποτε ανθρωπος. Δεν εχω να πω τιποτε παραπανω εδω, απλα να ξερεις ποσο εκτιμω αυτο το χαρακτηριστικο σε σενα και συγχαρητηρια. Θελει αρχιδια για να εισαι αληθινος.

Το να παπαρολογεις, ομως, λεγοντας κενα πραγματα που δεν εννοεις, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ με το να εκφραζεις πραγματα που νιωθεις. Αυτα που σκεφτεσαι, αυτα που αισθανεσαι, αυτα που ονειρευεσαι, αυτα που θελεις ακομα και αν δε βγουν στο μελλον, δεν εμπιπτουν στην κατηγορια «παπαρολογια». Εμπιπτουν στην κατηγορια «εκφραση συναισθηματων». Ναι, οι πραξεις ειναι ενας επισης πολυ σημαντικος τροπος να δειξεις τι αισθανεσαι, αλλα δεν ειναι ο μονος.. το αγγιγμα, το βλεμμα, η γλωσσα του σωματος.. επισης δεν ειναι τα μονα. Αν δεν εκφραζεις ξεκαθαρα τι ειναι αυτο που σκεφτεσαι για το προσωπο που εχεις διπλα σου, μην περιμενεις να το μαντεψει απο μονο του τηλεπαθητικα η μυριζοντας τα νυχια του – πιο πιθανο ειναι να πιστεψει οτι μαλλον δεν… Ναι σιγουρα ολοι εχουμε στο πισω μερος του μυαλου μας αυτην την τελεια, τηλεπαθητικη σχεση που ο αλλος μαντευει τι θελουμε χωρις καν να το πουμε, μη σου πω πριν το σκεφτουμε κι εμεις οι ιδιοι, αλλα δε μιλαω στη γκομενα του Cosmo. Ας ειμαστε ρεαλιστες.

Βεβαια το να υπαρχει κατι τετοιο δεν το αποκλειω. Κι εμενα μου εχει συμβει πολλες φορες, και ειμαι 1000% σιγουρη οτι σου εχει συμβει κι εσενα με την Α… Πραγματι, υπαρχουν κοπελες που θα μπορουν να καταλαβαινουν τις επιθυμιες σου, τις αναγκες σου, τις σκεψεις και τα συναισθηματα σου χωρις να χρειαστει να τα πεις με λογια, και αυτο κυριως θα συμβαινει μεσα απο την εξοικειωση και την παρατηρηση (πολλες φορες και υποσυνειδητη) των αντιδρασεων και της συμπεριφορας σου (πραγμα που γινεται ομως μεσω της επαφης και οχι απο αποσταση…). Θα ειναι ομως λιγο αδικο να μην εκφραζεσαι εσυ και να περιμενεις να το καταλαβαινει η κοπελα απο μονη της, και την ιδια στιγμη να περιμενεις απο αυτη να εκφραζει αυτα που εχει στο μυαλο της και να δυσανασχετεις οταν δεν το κανει.. δε θα πρεπει να μυριζεις τα νυχια σου κι εσυ και να μαντευεις για εκεινη?

«Δεν μπορώ να νοιώθω ότι η ζωή κάποιου άλλου βασίζεται σε δικές μου αποφάσεις. Νοιώθω ευθύνη. Γι αυτό και δεν σε περιλάμβαναν τα σχέδια, γι αυτό και δεν σε κάλεσα στο ταξιδι αλλά έκλασα από τη χαρά μου όταν ήρθες»

Αν τη μαγεια αυτη της επικοινωνιας τη βλεπεις μονο σαν ευθυνη, τοτε την κατσαμε τη βαρκουλα μας.
(Κι αν το μονο που βλεπεις ειναι η ευθυνη, μηπως ειναι γιατι δεν υπαρχει κατι αλλο..?)

Υποθετοντας καλη τη πιστη οτι υπαρχει.. Δε σου το ειπα εκεινη τη στιγμη γιατι δεν ηθελα να γραψω κατι βιαστικο, και σε φορτισμενη ατμοσφαιρα να καταληξει ασχημα, και ηθελα να δωσω χρονο στον εαυτο μου να μπω στη θεση σου, παρολα αυτα η φραση αυτη ειναι το μεγαλυτερο ακυρο που εχω δει ποτε απο σενα. Για την ακριβεια συνοψιζει σε δυο γραμμες την ολη ακυροτητα της καταστασης.

Νιωθεις ευθυνη, ε ωραια, welcome to life. Ετσι ειναι η κατασταση, φιλε μου, ερχομαστε σε επαφη με αλλους ανθρωπους, ερχομαστε κοντα, επηρεαζουμε κι επηρεαζομαστε. Ετσι ειναι, εκτος αν ειμαστε ο «Σοπεναουερ». (Πιστευω πως το ρημα «επηρεαζω» ειναι πιο κοντα στην πραγματικοτητα, μαλλον, γιατι το ρημα «βασιζομαι» εμπεριεχει ενιοτε μια εννοια αποκλειστικοτητας, δηλ «ο μονος παραγοντας που επηρεαζει», το οποιο δεν apply στη δικη μας περιπτωση και εν γενει μπορει να υποδηλωνει και καποιο προβλημα οταν ισχυει).

Και τι θα κανεις, δηλαδη? Θα τα κρατας ολα μεσα σου περιμενοντας ο αλλος να μαντεψει? Δε θα εκφραζεις τις επιθυμιες σου και μετα θα εισαι «αν γινουν εγιναν, αν οχι κριμα αλλα θα το ξεπερασουμε» και καλα αδιαφορια? Δε θα διεκδικεις αυτο που θες? θα το αφηνεις στα χερια της τυχης? Κι αν δεν ειχα αυτοπροσκληθει στο ταξιδι τι θα ειχε γινει? Ειμαι σιγουρη οτι θα ειχες περασει και παλι γαματα, στο κατω κατω ουτε λεω οτι με εχει κανεις αναγκη ουτε οτι ειμαι αναντικαταστατη, αλλα to quote you δε θα ειχες κλασει απο τη χαρα σου. No risk, no fun ελεγε καποιος που ηξερα…
Και επαναλαμβανω, αλλο το παπαρολογω -> παιζω με τα συναισθηματα ανθρωπων, και αλλο το εκφραζομαι, ανοιγομαι. Και το ανοιγμα εμπεριεχει ρισκο, και το πλησιασμα εμπεριεχει ρισκο, και χωρις αυτο no fun. Φυσικα και το «fun» δεν ειναι το μονο μερος της εξισωσης, φυσικα και δεν εννοουμε το fun με την εννοια του «σπαω πλακα με τον αλλο και μετα την κανω χωρις συναισθηματα». Εννοουμε το ριγος αυτο που μονο ο ερωτας μπορει να σου δωσει. Και φυσικα και εμπεριεχει και ευθυνη. Αλλα και μαγεια.

Ναι, ειναι ευθυνη το να ερχεσαι σε επαφη με αλλους ανθρωπους. Ναι, μπορει να τους πληγωσεις. Ναι, μπορει να κανεις ονειρα και να μη βγουν. Τι να κανεις, να απεχεις? Και ο πονος ειναι μερος της ζωης…

(αγαπημενο αποσπασμα απο βιβλιο: «Κι ενω ξερω πως θα απογοητευτω, αφηνω με τη θεληση μου μια πυλη της καρδιας μου ανοιχτη. Αλλα δεν πειραζει, ειναι στο προγραμμα της ζωης. Απ’ την ανασα, αναγνωριζεις αν ζει καποιος. Ο ιδιος, ομως, για να καταλαβεις αν εισαι ζωντανος, τσιμπιεσαι να δεις αν πονας.»)

διεθνεις ερωτες…

η λεκτικη επικοινωνια…(την εχουμε κραξει εδω κατα καιρους) τοσο καλουπωμενη, στιλιζαρισμενη, ελλιπης στην τελικη. μη αρκετη. «πες μου οτι μ’αγαπας» αρχιδια. σε ποια γλωσσα να σου πω το σ’αγαπω να με καταλαβεις, να με νιωσεις, να μην ακουγεται σαν στανταρισμενη ατακα απο ταινια… ειναι οντως καποια πραγματα που δε λεγονται. οι λεξεις απλα δεν ειναι αρκετες, τα μειωνουν.  γιατι δεν υπαρχουν λεξεις για να εκφρασουν τα συναισθηματα… ειναι απλα μια μεταφραση των συναισθηματων που τα βαζει σε καλουπι για να βγουν προς τα εξω. και μαθαινουμε τοσα χρονια γραμματικη, συντακτικο και ολα αυτα τα εργαλεια των αστων και ξενες γλωσσες, γλωσσες, μορφωση.. και ερχεται εκεινη η στιγμη που ολες οι γλωσσες, δικες σου και ξενες, καταρρεουν μπροστα στη γλωσσα του σωματος. τη μονη γλωσσα που εκφραζει συναισθηματα ατοφια και με ειλικρινια, χωρις να χανονται στη μεταφραση. δυο ζευγαρια ματια που κοιταζονται δε χρειαζονται να ξερουν ο ενας τη γλωσσα του αλλου, δε χρειαζεται να ξερουν αγγλικα, δε χρειαζεται να μιλουν και δε χρειαζονται μεταφραση γιατι τα λενε ολα μεταξυ τους απο μονα τους. κοιτα τα ματια μου και αυτα θα σου μεταφερουν το τι νιωθω, αυτη τη στιγμη που σε κοιταζω να κοιμασαι, ομορφο μικρο πραγματακι…

η αληθεια ειναι πως ειμαι κλειδωμενη. Δεν ανοιγομαι και δεν επενδυω, δεν ελπιζω. Την τελευταια φορα που το εκανα, το 2007, εκανα 2 χρονια να ξεπερασω την κατασταση (και ω ναι, τωρα που την ξεπερασα το συναισθημα ειναι απλα υπεροχο, λαλαλαλα..!), χωρις να εχω παρει τιποτα τελικα απο την ολη ιστορια και χωρις μαλιστα να εχω ανοιχτει. Δεν ξερω αν ειναι απο φοβο ή εχω χασει πια αυτη την ικανοτητα ή αν ειναι απλα οτι τα ατομα που ηταν διπλα μου εκτοτε δε μου το εβγαζαν. Παρατηρω στον εαυτο μου ομως οτι πολυ ευκολα πια υψωνω τοιχους και απομακρυνομαι απο συναισθηματα, μου βγαινει πολυ ευκολα ο ψυχρος μου εαυτος, οτι «ε νταξ και να φυγεις δε με νοιαζει». Ειναι αμυνα στην απορριψη ή απλα ελλειψη επενδυσης ή έχει να κανει με το ατομο ή μηπως εχει να κανει απλα με τις καταστασεις? τυπου οτι οταν γνωριζεις οτι θα εισαι προσωρινη καπου τοτε δεν επενδυεις σε αυτο και πολλα. Ελα ομως που εγω θελω να με νοιαζει! Ειμαι addicted to love, ειμαι νιτσεϊκιά και ερωτευμενη με την επιθυμια..ειναι η κινητηρια δυναμη μου. Θελω ερωτα για να μπορω να ασχοληθω με τον εαυτο μου, για να θελω να γινομαι καλυτερος ανθρωπος.

Εγώ, που παντα εριχνα τον εαυτο μου με φορα, αφηνομουν, βουταγα… τωρα κρατιεμαι, κραταω αποστασεις και πισινες.. Ποσο καιρο αληθεια εχω να ριχτω? Και αραγε το εκανα εγω στον εαυτο μου η καποιος αλλος..?
οπως και να χει τα σημαδια που εχει ο καθενας στο δικο του πορτρετο του Ντοριαν Γκρέι διαμορφωνουν εκτος απο το χαρακτηρα του και τις αντιδρασεις του..

Ειμαι ευτυχισμενη γιατι αυτη τη στιγμη υπαρχει στη ζωη μου ενας ανθρωπος που ξερει ολα τα σκατα που μπορει κατα καιρους να ειναι ο εαυτος μου και εξακολουθει να λεει οτι μ’αγαπαει.. να δουμε, θα με ανοιξει?