Σκορπιες σκεψεις περι χρονου

Χωρις καποια συνοχη απαραιτητα, απλα με αφορμη αυτο που ειπες, το «Γενικά δίνεις πόνο
Εγώ απλώς ξυπνάω, καταριέμαι την ύπαρξη και πάω δουλειά»

Γενικα καλα κανεις και το κανεις, γιατι εχεις τα περιθωρια για να το κανεις και μπραβο σου! Εγω δεν μπορω πλεον και θα σου εξηγησω γιατι.

Υπαρχουν 3 τραγουδια που πραγματευονται το ιδιο πανω κατω θεμα, τη διαχειριση του χρονου σου, την αναβλητικοτητα, το χρονο που φευγει, τα ονειρα σου. Ειναι αυτα:

1) Time – Pink Floyd https://youtu.be/JwYX52BP2Sk (για μενα ειναι οι πιο μεγαλειωδεις στιχοι που εχουν γραφτει ποτε. Αστερισκος εδω για ολοκληρο το αλμπουμ αλλα αυτο μην το βαλεις ακομα, περιμενε μαζι ❤ )

2) Falling to Pieces – Faith No More https://youtu.be/32bdevGClD4

3) Everything I want to be – Save Ferris https://youtu.be/wZ1g9Vqurdo

Αν εχεις τα ιδια θεματακια που περασα κι εγω στην ηλικια σου (και μεχρι αρκετα μεγαλυτερη) πιστευω οτι θα βρεις πραγματακια εκει μεσα.

Λοιπον ειμαι ενα ατομο που περασα μεγαλο εσωτερικο αλλα και εξωτερικο struggle με την αναβλητικοτητα μου και το πως εβλεπα το χρονο να φευγει μεσα απο τα χερια μου ενω εγω παρατηρητης της ζωης μου αντι για πρωταγωνιστρια δεν εκανα τιποτα και δεν αξιοποιησα στο φουλ το οποιο potential μπορει να ειχα. Τωρα βεβαια εχω συγχωρησει τον εαυτο μου για αυτο, δεν κοιταζω πισω με λυπη αλλα μονο μπροστα σκεπτομενη «τι μπορει να γινει τωρα απο εδω και περα». Τοτε, τοσο μπορουσα, τοσο εκανα. Και ακομα και αυτες οι κακες περιοδοι ηταν περιοδοι απο τις οποιες εμαθα και αποκομισα πραγματακια.

Στο τωρα λοιπον. Τωρα πλεον μενω εντελως μονη μου εδω και μερικους μηνες, το οποιο σημαινει οτι ολη η φροντιδα ενος σπιτιου, δυο ζωων και φυσικα του εαυτου μου ειναι στα χερια μου και μονο. Οχι, δεν ηταν αυτος ο τροπος που εκανα tackle την αναβλητικοτητα μου, απο την οποια δεν πιστευα οτι θα σωθω ποτε. Ηταν με ψυχοθεραπεια και με ενα τεραστιο epiphany μετα απο καβγα, που μου ηρθε στο κεφαλι η συνειδητοποιηση που ηταν τοσα χρονια μπροστα στα ματια μου αλλα δεν ειχα τη δυνατοτητα να δω. Περα απο αυτο, ομως, δινω πονο γιατι δεν γινεται αλλιως. Γιατι αλλιως δεν θα βγει.

Ειχα βρει μεσα στην καραντινα, με ολες της τις δυσκολιες, ενα προγραμμα και μια ρουτινα που με βοηθησε παρα πολυ να βαλω τη ζωη μου σε μια ροτα, οσον αφορα στις υποχρεωσεις μου, τη διατροφη μου κλπ. Εν γενει μπορω να πω οτι μου εκανε καλο. Απο τοτε που ανοιξαμε, συν τις περιεργες circumstances που με εκαναν να ειμαι συνεχεια εξω απο το σπιτι μου, συν οτι περασα 2 μηνες περιπου με αγχωδη διαταραχη, συν οτι η καρδια μου ειναι ακομα στη Στουπα αυτη τη στιγμη και οχι εδω, συν οτι ειμαι χωρις budget αυτη τη στιγμη, δεν εχω καταφερει ακομα να συμβιβασω αυτο το φοβερο προγραμμα του μεσα με το εξω. Αλλα θα πρεπει να γινει, ωστε να μπορω να εχω και τις στιγμες ή τις ωρες που θα εχω την πολυτελεια να μη σκεφτομαι τιποτα. Και αν δεν γινουν καποια πραγματα με προγραμμα (πχ τα σουπερ μαρκετ, οι μπουγαδες, τα μαγειρεματα, οι προπονησεις, ο υπνος κλπ) απλα δεν θα βγουν και θα εχουν πραγματικες συνεπειες, οχι μονο ψυχολογικες, πχ θα πηγαινω ενα 6ωρο στη δουλεια και δε θα με κρατανε τα ποδια μου αν δεν εχω φροντισει να φαω πιο πριν ή/και να εχω μαζι μου ενα σνακ που τρωγεται στην ταξη μεσα. Οποτε καποια στιγμη αναγκαζεσαι και γινεσαι οχι ακριβως σκλαβος του προγραμματος οσο κυριος του χρονου σου, για να μπορεις να τον απολαυσεις σε ολες του τις δυνατοτητες.

Δεν εννοω σε καμια περιπτωση οτι δεν θα εχω χρονο για εμας, ετσι;

Οσον αφορα στη γυμναστικη, ναι οταν ημουν μικρη μου αρεσε, αλλα τωρα πια δε μου αρεσει καθολου. Αλλα μεσα στην καραντινα εγινε αναγκη, γιατι δεν ειχα πουθενα αλλου, δουλευοντας σπαστο ωραριο και τελειωνοντας την ωρα που αρχιζε η απαγορευση, να διοχετευσω την ενεργεια μου. Και επισης, μετα τα γεγονοτα που εγιναν το καλοκαιρι, εγινε ακομα περισσοτερο αναγκη. Γιατι ηταν μαλλον το μοναδικο πραγμα στη ζωη μου και στον εαυτο μου, πανω στο οποιο μπορουσα να διατηρησω εναν ελεγχο.

Αυτα για τωρα και ας μη βγαζουν πολυ νοημα, παω δουλεια, μου λειπεις πολυ :*

Αυγουστος

Ok ela ta leme καθολου ταιριαστη για τελευταια κουβεντα αν αναλογιστεις τι ζησαμε, ή τουλαχιστον τι εζησα εγω μαζι σου, γιατι δεν ξερω πια αν ζησαμε τα ιδια πραγματα. Δεν ειμαι πια 22, δεν γραφω οπως στα 22 και σιγουρα δεν ζω οπως στα 22, αν εχει μεινει ομως ενα πραγμα κοινο απο τοτε μεχρι τωρα ειναι αυτο: βλεπω και κραταω παντα τη θετικη και την ομορφη πλευρα των καταστασεων.

So, «ok ela ta leme» ανφρεντ και ανφολο απο σενα, που ηταν και το τελευταιο που ηθελα, απο μενα ομως για σενα ενα μεγαλο ευχαριστω και μια τεραστια, βαθια και σφιχτη αγκαλια. Γιατι μου εδωσες πισω το χαμογελο μου ξανα και μου ειχε λειψει, γιατι ειχα καιρο να χαμογελασω πριν απο τη μερα που βρεθηκαμε πανω στην αμμουδια κατω απο τα πεφταστερια. Γιατι εκανες την καρδια μου να φτερουγισει και το κορμι μου να ανατριχιασει και να αισθανθει ξανα, γιατι αισθανθηκα ριγος και πεταλουδες στο στομαχι και ολα αυτα τα κλισε και συνειδητοποιησα οτι εκει που ημουν πριν δεν ηταν ερωτας παρα μονο χειρισμος και εκβιασμος συναισθηματων. Αλλα μαζι σου ηταν αλλιως. Ηρθα σε σενα ενα βραδυ τσακισμενη, σα δεντρο μετα το χιονια και ακομα ειμαι, και εφυγα αναλαφρη, πετωντας, τα ποδια μου δεν αγγιζαν πια τη γη, αιωρουμουν σαν σε ονειρο και χορευα στο ρυθμο της μουσικης σου και στου φιλιου σου τη γευση την τοσο γλυκια και την τοσο εθιστικη.

Και ακομα σε αυτη τη φαση βρισκομαι και ειμαι τοσο ευγνωμων για αυτο γιατι με γεμιζει χαρα και μου δινει δυναμη το οτι εζησα ολες αυτες τις απεριγραπτες, μαγευτικες στιγμες μαζι σου, και αυτη τη στιγμη που σου γραφω η καρδια μου τρεμει και κοντευει να βγει απο το στηθος μου απο το ποσο γεμισε απο συναισθηματα που ειχα τοσο καιρο να ζησω, στην αναμνηση του να κοιμαμαι και να ξυπναω διπλα σου. Και μου λειπεις τρομακτικα πολυ, τοσο που it even physically hurts, ομως δεν αντεχω αλλο να βρισκομαι παλι σε μια μονοπλευρη φαση που να την τραβαω μονο εγω, να θελω μονο εγω και να ειμαι εγω αυτη που να εκβιαζει το πώς θα νιωσεις.

Σημερα το πρωι ξυπνησα και επιασα τον εαυτο μου να κλαιει, ηταν η δευτερη φορα που εβαλα τα κλαματα για σενα και αν σου εκανα και αλλο παραπονο θα ηταν η τεταρτη φορα που θα σου παραπονιομουν για το θεμα της επικοινωνιας. Και ειναι πολυ νωρις για να κλαιω ηδη, και ειναι ηδη πολλες οι φορες που εχω παραπονεθει για αυτο, αν ηθελες να ηταν αλλιως θα ηταν απλα αλλιως. Και δεν αντεχω και δεν θελω αλλο να κλαιω, γιατι ακομα σηκωνομαι απο το πατωμα, και δεν μπορω αλλο να σηκωνω μονη μου τον εαυτο μου, θελω επιτελους καποιος να με φροντισει κι εμενα, Και μου αξιζει αυτο, μου αξιζει καποιος που θα με θελει και θα με διεκδικει, οχι να με σηκωνει αλλα να εχει στο νου του να μη με αφησει να πεσω. Γιατι δεν ειμαι σε θεση να διαχειριστω κατι που δεν ειναι ευκολο και δεν παει απο μονο του, κι εσυ το κανεις δυσκολο.

Γιατι αυτο ακριβως που με καβλωνει σε σενα, αυτη η διαδραση των μυαλων μας, το μονο που μπορω να εχω σε συνθηκες αποστασης που δεν εχω τη μυρωδια σου, την αγκαλια σου, το φιλι σου, αυτο ειναι που φρεναρεις και που μου κοβεις, κι εγω δεν σου εκοψα ποτε την οποιαδηποτε φορα που πηγες να μου ανοιχτεις, ωστοσο απο σενα τρωω το ενα ακυρο μετα το αλλο, κανω ανοιγματα και τρωω πορτες και δεν μπορω να καταλαβω, πώς γινεται να εισαι τοσο διαφορετικος απο τη μια στιγμη στην αλλη, δεν μπορω να καταλαβω αν οσα ζησαμε τα ζησαμε μαζι ή εγω καταλαβα τοσο λαθος πραγματα. Δεν μπορω να καταλαβω πώς γινεται. Δεν μπορω να καταλαβω πώς γινεται να τραβιομαστε ηδη ενα μηνα και να μην εχω ακομα το τηλεφωνο σου, δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται να μου λειπει μονο εμενα το να ακουσω τη φωνη σου, το να επικοινωνησουμε για κατι παραπανω απο χαζοπειραγματα ανουσια οταν μεσα μου νιωθω τοσα ουσιαστικα, και να νιωθω οταν σου στελνω οτι ενοχλω. Αλλα αληθεια, δεν νομιζω οτι θελησα ποτε κατι υπερβολικο ουτε κατι περα απο τα στοιχειωδη, και απο μια αμοιβαιοτητα, η οποια απο κοντα φαινοταν να υπαρχει.

Αλλα δεν μπορω να σου επιβαλλω τιποτα αν δεν το θελεις κι εσυ. Και ας ηθελα τοσο πολυ να θελεις. Συγνωμη λοιπον αν παρεξηγησα κατι. Αλλα και οχι συγνωμη γιατι ξερω οτι δεν συνηθιζω να φανταζομαι πραγματα. Και ευχαριστω. Καμια κακια και καμια πικρια, παρα το ανφρεντ και το ανφολο, παρα μονο ευγνωμοσυνη για ολες τις στιγμες στην αγκαλια σου, την τοσο ταιριαστη και βολικη αγκαλια σα να κουμπωναν τα κομματια του παζλ και ολα να εμπαιναν στη θεση τους, για το αγγιγμα σου το μεθυστικο κι εθιστικο, για τους ασταματητους οργασμους, για τις συζητησεις, για τη βραδια εκεινη στην παραλια που μιλουσες κι εγω ηθελα απλα να ανοιξω το κεφαλι μου στα δυο και να μου γαμησεις κυριολεκτικα το μυαλο, να βαλεις τον πουτσο σου μεσα, για την ενεργεια, για καθε ενα απο τα πεταρισματα της καρδιας μου ακομα και τωρα, για τη χαρα, για τα χαμογελα και τη δυναμη. Για τις βολτες στον ποδηλατοδρομο και το πως αναρριγησε ολο το μεσα μου οταν απλα με κρατησες απο το χερι και ηταν τοσο φυσικο και ταυτοχρονα τοσο εντονο.. Για τη βροχη απο αστερια και φως και λουλουδια και αρωμα γιασεμιου και το αρωμα του κορμιου σου και τη μυτη μου στο λαιμο σου και τα δαχτυλα μου στο στηθος σου και ω θεε μου την αγκαλια σου και το φιλι σου. Για οσα ομορφα θελησα να κανω μαζι σου και τα ονειρευτηκα και τα εκανα εικονα που ακομα κραταω στο μυαλο μου, για το οτι με εκανες να ονειρευτω και να κανω σχεδια και να ελπισω ξανα. Ναι και δεν ηθελα ουτε να το κανω τοσο βαρυ απο τωρα, ουτε να σου επικοινωνησω οτιδηποτε απο αυτα απο το μεσεντζερ, ομως δε μου αφηνεις αλλες επιλογες ουτε για το ενα ουτε για το αλλο.

Αληθεια ελπιζω να μην τα φανταστηκα ολα, και να μην ηταν ολα μονοπλευρα, αλλα ακομα κι αν ηταν ετσι, so be it. Τωρα τα εζησα, ειναι κτημα μου. Και ποναω και μου λειπεις αλλα μιλω για σενα με χαμογελο και με ζεστασια στην καρδια. Και ας ειναι για σενα απλα τo rant μιας τυχαιας γκομενας που περασες μαζι της ενα τυχαιο Αυγουστο στη Μανη. Ετσι νιωθω και ειμαι καλα με αυτο και σου αδειασα την ψυχη μου και τωρα ειναι all out there. Do as you wish with it.

Το κορίτσι με τα μπλε μαλλιά

Χαϊκου

Όπως κάθε Πρωτοχρονιά

έτσι και φέτος

συνεπής στο ραντεβού σου

δεν έστειλες.

Ναζιμ Χικμετ

Δεν μπορω να σταματησω να σε σκεφτομαι.

Σ’αγαπω.

Άνευ όρων.

«Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.

Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.

Κι αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ’ όλα, δε σ’ τό ‘χω πει ακόμα.»

aftermath

Γιατι; Γιατι με πονεσες τοσο; Γιατι σου πηρε τοσο καιρο; Γιατι με εφτασες στο οριο μου; Γιατι θα πρεπει να σε χασω εγω τωρα, επειδη εσυ εισαι μαλακας; Γιατι θα πρεπει να χασω και εσενα; Ποιος θα με βοηθησει τωρα, και τι θα κανω, και πως θα την παλεψω; Στο πιο μεγαλο χασιμο της ζωης μου και να μην μπορω να σου μιλησω; Ειμαι ετοιμη να σου ζητησω λεφτα μονο και μονο για να μην χασουμε επαφη…

Εχεις ιδεα πώς ηταν να μην μπορω να ανασανω, να ταραζομαι ολοκληρη, να μη σταματαει να σφυροκοπαει η καρδια μου, να γυριζει το στομαχι μου και να εισαι ο μονος που να μπορει να το σταματησει, ο μονος που να θελω να παρω, και ο μονος που δεν μπορω να παρω; Εχεις ιδεα πώς ηταν να περιμενω ετοιμη να σκασω να μιλησουμε, κι εσυ να στελνεις τσιμεντενιες μποτες στην Αλινα σου; Γιατι σου πηρε τοσο καιρο; Γιατι δεν εδειξες κατι, γιατι δε με αποζητησες; Γιατι με εφτασες εδω; γιατι επρεπε να με σπασεις πρωτα; Ξερεις ποσο θελω να ξεπαγωσω; Ξερεις ποσο θελω να μπορω να κρυβομαι απο τα παντα μεσα στην αγκαλια σου; Γιατι μου το πηρες αυτο;

Αφου η αγκαλια σου δεν ειναι πια αυτο που ηταν, τουλαχιστον βοηθα με να γινω καλυτερος ανθρωπος…

Καλημέρα!

Οι γαμημενες σκεψεις των 5 το πρωι που δεν σε αφηνουν να κοιμηθεις…

Με εχεις ξαναδει να χωριζω, και ξερεις οτι δεν ειμαι καθολου καλη σε αυτο. Ειμαι πολυ μπερδεμενη και δεν ξερω ουτε τι θελω να γινει, ουτε τι θελω να πρωτοπω, και σιγουρα θα ξεχασω τα μισα. Το «καλο» βεβαια ειναι οτι γραφω σε σενα και οχι στο blog, και οτι εχω να γραψω απο τον Αυγουστο στο blog, το οποιο σημαινει οτι νιωθω ανετα στην επικοινωνια μαζι σου, πραγμα που δυστυχως δεν ισχυει και τοσο απο χθες το βραδυ (το «δε μας χεζεις» ειναι αρκετα δυνατο, δυστυχως, και κανει εντονο αντιλαλο στα αυτια, ακομα και οταν το ξερεις ηδη, δεν ειναι λιγοτερο σκληρο οταν το ακους). Ισως αυτο που θα μου εκανε καλο, θα με βοηθουσε να αποστασιοποιηθω και να βαλω τα πραγματα σε perspective θα ηταν να παω να γαμηθω με κανεναν ακυρο, αποδεδειγμενα βοηθαει, παιρνεις boost και ξεχνιεσαι κιολας. Και δεν ειναι οτι ειναι δυσκολο ή ο,τι δεν μπορω να βρω, ειναι οτι ολες τις περασμενες βραδιες που ειχα την ευκαιρια και επαιζα με τη σκεψη στο μυαλο μου μηπως και τα καταφερω κι εγω να σε εχω γραμμενο, μου φανταζε πιο θελκτικο το να ερθω να αραξω στην αγκαλια σου, στον καναπε σου. Πραγμα που επισης, δυστυχως, εχει αρχισει να αλλαζει, γιατι ξερω πλεον πως αυτο που εχω στο μυαλο μου οτι θα ειναι, αυτο που εζησα και ητανε, πλεον ειναι ως εξης: εσυ πανω απο ενα κινητο ή ενα ταμπλετ ή ενα τηλεκοντρολ να ασχολεισαι με οτιδηποτε αλλο εχοντας εμενα δεδομενη στο background, κι εγω να παρακαλαω, αλλοτε σιωπηλα, αλλοτε στενοχωρημενα, αλλοτε πετωντας δηλητηριο και αλλοτε δειχνοντας ενοχληση για λιγη προσοχη και στοργη.

Δεν ξερω τι να πω… Σε αγαπω πολυ, αλλα μου γαμησες. Μου λειπεις πολυ, αλλα μου αξιζει ενας ανθρωπος που και αυτος προνοει για μενα, και οχι ενας που σκεφτεται «δε μας χεζεις». (Ποσο φοβος οτι και αυτη τη στιγμη αυτο.) Και ειμαι θετικος και χαρουμενος ανθρωπος, και οχι ανθρωπος που κλαιει, οχι ανθρωπος που λυγιζει και παρακαλαει, ουτε ανθρωπος που πεταει δηλητηριο (για εσενα η για την πρωην σου, συνηθως δε με απασχολουν οι πρωην και τις βλεπω με συμπαθεια). Δεν ειναι να γινομαι ετσι, μιζερη, κακια, στενοχωρημενη, επαιτης, unfulfilled. Ο στοχος ειναι να γελαω, πολυ, πηγαια, και να περπαταω αναλαφρα. Και ομως, τη μια στιγμη νιωθω δυνατη και σιγουρη, συνειδητοποιω that I don’t need all this shit και θελω να σε στειλω στο διαολο για ολες τις φορες που, και την αλλη μου λειπεις, θελω να σε νιωσω διπλα μου, θελω να χαθω μεσα στην αγκαλια σου που δεν ξερεις που τελειωνω εγω και που αρχιζεις εσυ, θελω να ειμαι γυρω σου μηπως και καποια στιγμη μου τη δωσεις. Τη μια στιγμη θελω να μιλαμε, μου αρεσουν οι κουβεντες μαζι σου οταν δεν πατροναρεις, μου αρεσει το μεταξυ μας χιουμορ και το flow, γιατι ειναι easy, θελω να μιλαμε ασχετα με το αν τρεχει μεταξυ μας κατι γιατι και μονο το να μιλαμε μου ειναι ευχαριστο· την αλλη σκεφτομαι οτι δεν ειναι δικαιο, δεν ειναι σωστο γιατι εσυ παλι θα παιρνεις αναιμακτα αυτο που θελεις απο εμενα, χωρις να δινεις τιποτα. Τη μια σκεφτομαι οτι σ’αγαπω και σε νοιαζομαι και δε θελω να χαθεις απο τη ζωη μου, την αλλη οτι δεν θελω να ειμαι η φιλη-δεκανικι που θα εξαφανιστει μολις βρεθει αλλη γκομενα (ολοι ετσι κανετε), ουτε ομως θα θελω να σε βλεπω να προσπαθεις για καποια αλλη και να θελεις να της δινεις οσα σε εμενα δε θελεις, ναι ομως δε νιωθω ετοιμη να σε χασω ακομα. Και μου τη δινει που εσυ εισαι τοσο ανετος, που νωριτερα στο τηλεφωνο μου απαντησες τοσο casually στο «το εχουμε ληξει τωρα;» και τοσο στ’αρχιδια σου και τοσο ζεν (ξερεις, δεν ειναι οτι δεν μπορω κι εγω να ειμαι ζεν. Ολα θεμα μιας αποφασης ειναι, ενα κλικ κανεις και σου γυρναει, απλα δεν την παιρνω γιατι…) Και μου τη δινει οτι αν οντως χθες ηταν η τελευταια μας νυχτα ηθελες πραγματικα να την περασεις βλεποντας μπαλα η superbowl και μην αρπαζοντας με με το που μπηκες, και μη νιωθοντας τη λαχταρα που ενιωθα εγω, και μην εχοντας με αγκαλια ασταματητα και μην γεμιζοντας με φιλια και χαδια και γκρινιαζοντας μου σημερα το πρωι οτι εχασες το superbowl, λες και ειμαι καποιου ειδους υποχρεωση που σου φορεσανε. Και μου τη δινει, αν δεν σκοπευες να ειναι η τελευταια μας, το οτι δεν το ξερω και ακομα και αυτη τη στιγμη αναρωτιεμαι αν θα υπαρξει κι αλλη (γιατι ποιος διαολο «αποχαιρετα» το «κοριτσι του» με αυτον τον τροπο;! και γιατι ρωταγες το προγραμμα μου για αυριο;) και οτι ειμαι τοσο δεδομενη για σενα που ξερεις οτι μπορει να μου πεις αυριο βραδυ να ερθω κι εγω θα ερθω, γιατι προτιμαω να αφησω το βραδυ μου κενο μπας και, και δε μου το λες απο νωριτερα. Και μου τη δινει που εμεινα εκει χθες αντι να εξαφανιστω την ωρα που πηγες το μικρο, οπως σκοπευα, γιατι ηξερα πώς θα ειναι αν μεινω, ήξερα πώς θα ειναι το πρωι που θα ξυπνησω παρεα σου και ήξερα ποσο δυσκολο θα ηταν να «φυγω» μετα, και ομως εκατσα, ελπιζοντας οτι μπορει μια στο εκατομμυριο να παρω αυτο που θελω, παρολο που ηξερα οτι δεν θα το επαιρνα. Υποθετω οτι «αυτο που θελω» ειναι το να με αγαπας και παλι, οχι απο αισθηση ευθυνης μη στενοχωρηθω αλλα εκεινη η πηγαια στοργη που αναβλυζε απο μεσα σου και με αγκαλιαζε, τις μερες που ημουν δομικο μερος του προγραμματος σου και οχι ο χρονος που περισσεψε, τις μερες που εμφανιζοσουν ξαφνικα κατω απο το σπιτι μου με γλυκα απο το σπεσιαλ ενω κοιμομουν με τη μασκα στον καναπε. Ή απλά για μια φορα να σκεφτεις εσυ το τι μπορει να θελω εγω. Ή τελος παντων καποιου ειδους closure.

Δεν πειραζει. It has been fun. And deep. And life-changing. Θα επιβιωσω και θα επανελθω, as I always have. Το παραληρημα των 5 το πρωι τελειωνει καπου εδω (δε μας χεζεις). Δε σε χεζω. Δεν πρεπει να τα κραταμε μεσα μας γιατι συσσωρευονται και κανουν καρκινους. Καλημερα!