Δεν έχω τηλεόραση, και εφημερίδες διαβάζω πολύ επιλεκτικά, για την ενημέρωσή μου εμπιστεύομαι πολύ συγκεκριμένες πηγές – περίμενα έτσι ότι θα είχα απαλλαγεί από κάποιες φράσεις-κλισέ που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα «μέσα». Οι οποίες εκτός του ότι καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα, έχουν καθιερωθεί ως αυτονόητες, ενώ δεν έχουν κανένα νόημα. Όμως μάταιες οι προσδοκίες μου: πλέον ο καθένας τις επαναλαμβάνει και τις βάζει στο στόμα του αβίαστα, με έντονη πολλές φορές αγανάκτηση, χωρίς καν να έχει σκεφτεί για τι ακριβώς πράγμα μιλάει. Ο ρόλος των ΜΜΕ είναι γνωστός, ακόμα και στους μαθητές του λυκείου, και είναι το να κατευθύνουν την κοινή γνώμη σύμφωνα με τα συμφέροντα του κάθε μεγαλοϊδιοκτήτη τους. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε, αντί να αναμασάμε τα ίδια, να βάλουμε μπροστά ένα φίλτρο και να σκεφτούμε προτού το χωνέψουμε, την επόμενη φορά που θα ακούσουμε για:
Το άβατο των Εξαρχείων:
Μάθαμε λοιπόν στις ειδήσεις ότι τα Εξάρχεια «είναι άβατο». Και καλά να ακούς τον Εισαγγελάτο να φωνάζει μαινόμενος στο δελτίο του ότι πρέπει να διαλυθεί, ή να το διαβάζεις στην εφημερίδα του Λαμπράκη. Τι γίνεται όμως, όταν ένας αρκετά στενός σου συνεργάτης και φίλος επαναλαμβάνει τις ίδιες αηδίες, ότι τα Εξάρχεια είναι γκέτο;
Κι εγώ που νόμιζα ότι πρόκειται για γειτονιά.. με τους κατοίκους της, τα σπίτια της, τα γραφεία της, τις πλατείες της, και τα (μάλλον παραείναι πολλά) μαγαζιά της! Δηλαδή ένα κάρο άτομα που μένουν εκεί, ένα κάρο δικηγόροι, μαγαζάτορες και εργαζόμενοι που έχουν εκεί τη δουλεία τους και πηγαίνουν κάθε μέρα, και αυτοί στο γκέτο ανήκουν; 
Ή μήπως τους εμπόδισε ποτέ κανείς από τους «άλλους», αυτούς που «ανήκουν στο γκέτο»; Στο «γκέτο» εντάσσονται και τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ; Και οι αστυνομικοί, που δεν μπορούν οι καημένοι να πατήσουν εκεί πέρα (που τόσοι μαζεμένοι δε βρίσκονται σε καμιά άλλη περιοχή παρεμπιπτόντως), πώς έριξαν τα δακρυγόνα στη γειτονιά, προκαλώντας την αντίδραση των κατοίκων; Εξ αποστάσεως; Πώς σκότωσαν τον Αλέξανδρο; Σωστά, από το Παγκράτι με εξοστρακισμό.
Aλήθεια, όσοι μιλάνε για το άβατο και το γκέτο των Εξαρχείων, έχουν πατήσει έστω και μία φορά στα Εξάρχεια; Ή τα λένε και αυτοί εξ αποστάσεως, όπως ο φίλος μου; Ή μάλλον, τώρα που το θυμάμαι καλύτερα, αυτός είχε πατήσει μία φορά – μαζί είχαμε πάει. Για δουλειά. Και απ’όσο θυμάμαι δεν έπαθε τίποτα.
Το πανεπιστημιακό άσυλο: ένα άντρο κουκουλοφόρων. Να καταργηθεί πάραυτα!
Αυτό κι αν είναι θέμα που παίζει και είναι πάντα επίκαιρο. Για το άσυλο έχουμε διαβάσει και ακούσει κατά καιρούς όλων των ειδών τις έγκριτες αηδίες. Ότι είναι ορμητήριο παράνομων πράξεων, και όσοι το υποστηρίζουν είναι κακοί κουκουλοφόροι. Ότι το καταλύουν εξωπανεπιστημιακά στοιχεία, τα οποία το καταλαμβάνουν χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των καημένων των φοιτητών για να τελέσουν πράξεις βίας. Ότι το βράδυ δεν ισχύει ή δε θα έπρεπε να ισχύει. Ότι πρέπει να καταργηθεί εντελώς. Ότι δεν προσφέρει τίποτα στην εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και εκτός αυτής, και ότι σε καμία άλλη (ανεπτυγμένη) χώρα δεν ισχύει κάτι τέτοιο οπισθοδρομικό. Και το κορυφαίο που ακούσαμε τελευταία, ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα μπορεί να το περιφρουρεί, όπως απέδειξε στην πορεία της 9/1.
Λοιπόν, προτού επαναλάβετε τις παραπάνω φράσεις, κουνώντας το κεφάλι με ύφος «ε μα κάτι πρέπει να γίνει πια!», σκεφτείτε πόσο στέκει η καθεμία από αυτές. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι παράνομες πράξεις μπορούν μια χαρά και όμορφα να τελεστούν και εκτός ασύλου, και εάν ήταν το θέμα αυτό, δε νομίζω να κόπτονταν τόσο υπέρ του ακόμα και οι «νομοταγείς» φοιτητικές παρατάξεις. Επίσης το μόνο που περιφρουρήθηκε στην πορεία της 9/1 ήταν η αστυνομική ασυδοσία και απρόκλητη βία κατά πολιτών. Όσο για τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες (που τις φτάσαμε σε όλα τα άλλα, πχ. διαχείριση απορριμμάτων, και μας έμεινε το άσυλο για να γίνουμε και εμείς Σουηδία), αυτό που παρατηρούμε στα πανεπιστήμια είναι ελάχιστη ή μηδενική πολιτική έκφραση στην καλύτερη περίπτωση, κάμερες στα πανεπιστήμια και ακόμα και συλλήψεις φοιτητών για την έκφραση διαφορετικής άποψης, όπως έγινε πρόσφατα στη Σουηδία σε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας για το Παλαιστινιακό!
Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι στο στόχαστρο της εξουσίας ακόμα και από πριν θεσμοθετηθεί (μια απλή αναζήτηση στο google το αποδεικνύει), και υπάρχει λόγος! Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών στην πράξη, και όχι μόνο η ακαδημαϊκή ελευθερία αλλά η πολιτική, οι εστίες κοινωνικής αντίστασης, η έκφραση διαφορετικής πολιτικής άποψης από την κυρίαρχη και η επαφή περισσότερων ανθρώπων με αυτή, είναι πράγματα που η εξουσία δεν τα θέλει για προφανείς λόγους, και αφού έχουν εκλείψει γενικώς, επεκτείνεται η εξάλειψή τους και εντός του ασύλου. Τα πανεπιστήμια δεν είναι ορμητήρια κουκουλοφόρων, αλλά μετατρέπονται σε ορμητήρια εταιρειών, παράγοντας πλαστές έρευνες και ελλιπή εκπαίδευση κατευθυνόμενη από τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι της κοινωνίας. Ο χώρος για αντίδραση όπου δε θα μπορούν να επέμβουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί διατήρησης της εξουσίας είναι επικίνδυνος και δεν πρέπει να μείνει.
Βέβαια μπορεί να μου πείτε «κοιτάξτε τη δουλειά σας και τις σπουδές σας και αφήστε τώρα την πολιτική στα πανεπιστήμια». Σε αυτήν την περίπτωση παρακαλώ πετάξτε το παρόν έντυπο, μη σας χαλάσει την ησυχία, και επιστρέψτε στη δική σας δουλεία. Και μην κοιτάξετε τίποτε άλλο πέρα από αυτήν. Η κοινωνία όπου ζούμε είναι πανέμορφη και κάπως έτσι έγινε.
Ο Τσίπρας δε θέλει το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού
Το θέμα είναι το εξής: Υπάρχει μια μεγάλη εγκαταλελειμμένη έκταση στην περιοχή του Ελαιώνα, η οποία υποτίθεται ότι ή καλό θα ήταν να γινόταν χώρος υψηλού πρασίνου. Το σχέδιο όμως που παρουσίασε ο δήμος περιελάμβανε την μεταφορά εκεί του γηπέδου του ΠΑΟ και την ταυτόχρονη ανέγερση νέου δημαρχιακού μεγάρου και φυσικά ενός ακόμα υπερ-εμπορικού κέντρου (γιατί περισσεύουν τα λεφτά του κόσμου και δεν έχει πού να ψωνίσει). Αυτό όμως, εκτός του ότι επιβαρύνει την περιοχή με επιπλέον τσιμέντο (που πράγματι μας λείπει από την Αθήνα!) χρειάστηκε και «ειδικές» νομοθετικές ρυθμίσεις, αφού παραβαίνει την ισχύουσα νομοθεσία.
Ο αξιότιμος δήμαρχος Αθηναίων Κακλα-money, ο οποίος αποπροσανατολίζει και παραπληροφορεί με κάθε ασυλία από τα καθεστωτικά μέσα προσπαθώντας να εξυπηρετήσει με το αζημίωτο τον φίλο του τον Βωβό, συναντά την αντίδραση των κατοίκων των γύρω περιοχών, μαζικότερη από ό,τι περίμενε. Σκαρφίζεται λοιπόν την εξής επικοινωνιακή τακτική: Πρώτον, επιχειρεί να στρέψει εναντίον των κατοίκων τους οπαδούς του ΠΑΟ (και ταυτόχρονα να κερδίσει και κανα ψηφαλάκι), συστηματικά δηλώνοντας ότι εναντιώνονται στην κατασκευή του γηπέδου, αποκρύπτοντας την προσφυγή τους εναντίον της ανέγερσης του εμπορικού και της αύξησης των όρων δόμησης. Δεύτερον, βαφτίζει την μαζική αυτή αντίδραση ως κομματική αντίδραση του Τσίπρα, για να μη δώσει κανείς σημασία θεωρώντας το κοκορομαχία μεταξύ πολιτικών.
Δε με ενδιαφέρει καθόλου το αν ο Τσίπρας θέλει ή όχι την ανέγερση του γηπέδου ή του εμπορικού («εμείς δεν είπαμε ποτέ να μη γίνει το γήπεδο, εμείς το εμπορικό δε θέλουμε») γιατί και αυτός τα ψηφαλάκια των οπαδών θέλει. Με ενδιαφέρει που απαξιώνεται έτσι μια μαζική αντίδραση πολιτών της Αθήνας στην αυξανόμενη τσιμεντοποίηση και πέφτει σε επίπεδο μικροκομματικών παιχνιδιών. Αλλά φυσικά, ό,τι αντιτίθεται στα σχέδια του κυρίου δημάρχου, είναι μειοψηφίες που δεν θέλουν το καλό του τόπου. Διότι αυτό που μας λείπει, κυρίες και κύριοι, δεν είναι το πράσινο, όοοχι. Είναι ένα ακόμα εμπορικό. Θα πηγαίνετε εκεί και θα ξεχνάτε το πράσινο. Άμα θέλετε θα σας βάλουμε και γλάστρες με πλαστικά φυτά μέσα.
Και στο τέλος τέλος, και να μη γίνει το νέο γήπεδο, εμένα ποσώς με ενδιαφέρει. Σε τι ακριβώς χρειάζεται ένα νέο γήπεδο, ενώ ήδη υπάρχουν τόσα στην Αθήνα (αυτή τη στιγμή μια χαρά εξυπηρετούνται οι ομάδες) δεν μπορώ να το καταλάβω. Επειδή η επιχείρηση του Βαρδινογιάννη θα πληρώνει παραπάνω; Ή επειδή οι και καλά «φίλαθλοι» δε θα χαίρονται να κερδίζει η ομάδα «τους» στο δικό «τους» χώρο; Για λόγους που επίσης δεν μπορώ να καταλάβω! Σας αρέσει τόσο πολύ το ποδόσφαιρο, κύριοι, και κόπτεστε τόσο πολύ για το αγαπημένο σας άθλημα; Ε, μαζευτείτε δέκα και πηγαίνετε να παίξετε! Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό λόγω κινητικών προβλημάτων, ή επειδή απλά σας αρέσει να βλέπετε μπάλα; Ε πηγαίνετε να δείτε τα παιδιά σας που παίζουν τα απογεύματα στριμωγμένα και με το φόβο μην τα πατήσει κανένα αμάξι. Τουλάχιστον εκεί το αποτέλεσμα δε θα είναι στημένο. Τέτοιους χώρους να ζητήσετε, αφού τόσο αγαπάτε τον αθλητισμό: χώρους παιχνιδιού και άσκησης για εσάς και τα παιδιά σας, όχι για μια ακόμα ανώνυμη εταιρεία. Χώρους που θα έχετε πρόσβαση χωρίς να πληρώνετε για να δείτε άλλους να παίζουν, αλλά για να παίξετε οι ίδιοι. Σκατά στις ομάδες, σκατά και στο επαγγελματικό «ποδόσφαιρο».
Ο Ομπάμα θα φέρει την αλλαγή
Ο Ομπάμα είναι μια από τις πιο καλοστημένες επικοινωνιακές φούσκες, τολμώ να πω η πιο επιτυχημένη των ημερών μας. Και εντάξει, τα Αμερικανάκια ψηφίσανε το μαύρο τους πρόεδρο και τώρα περιμένουν-ελπίζουν στην αλλαγή του. Εμείς εδώ, πάλι, ποια ακριβώς αλλαγή περιμένουμε να μας φέρει ο Ομπάμα, και είμαστε συνέχεια στο «για να δούμε τι θα κάνει»;
Να σας πω εγώ τι θα κάνει: Απολύτως τίποτα. Είναι γεγονός και όχι θεωρία συνωμοσίας το ότι δεν κυβερνούν οι πολιτικοί. Αυτό που κάνουν είναι κατ’επίφαση να θεσπίζουν τους νόμους που τους υπαγορεύουν οι επιχειρήσεις, ούτως ώστε να κυβερνούν οι ίδιες «νόμιμα» (ακολουθώντας δηλ. το νομικό πλαίσιο που έφτιαξαν). Όλο αυτό βαφτίζεται «κοινοβουλευτισμός» και «δημοκρατία», για το οποίο μας γίνεται μια πλύση εγκεφάλου από μικρά ότι είναι κάτι καλό, και έτσι κάθε 4 χρόνια πάμε και ψηφίζουμε όλο χαρά και μένουμε ήσυχοι ότι «συμμετείχαμε στα κοινά και για φέτος», ότι «τιμήσαμε αυτούς που έχυσαν αίμα για να έχουμε εμείς σήμερα αυτό το δικαίωμα» και ότι «ασκήσαμε εξουσία με την ψήφο μας». Μετά πάμε σπίτι μας, ανοίγουμε την τηλεόραση, αράζουμε στον καναπέ και περιμένουμε την «αλλαγή».
Όπως έχετε καταλάβει, το θέμα μου δεν είναι το αν ο Ομπάμα θα φέρει την αλλαγή. Το θέμα μου είσαι εσύ, που αράζεις στον καναπέ σου και περιμένεις να έρθει κάποιος άλλος να σε σώσει. Ένας κούκος όμως δε φέρνει την άνοιξη, ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο Ομπάμα είναι κούκος, διότι κάθε πολιτικός, για να φτάσει εκεί που έφτασε σημαίνει ότι κάποιους εξυπηρετεί, ενώ στην απίθανη περίπτωση να είναι άμεμπτος και καλοπροαίρετος, με τον α ή β τρόπο απλά θα φύγει από τη μέση. Τι σε κάνει λοιπόν να πιστεύεις ότι, αν δε διεκδικείς εσύ ο ίδιος τα δικαιώματά σου, θα τα διεκδικήσει ο Ομπάμα για σένα; Η λογική της ανάθεσης, που πάει πακέτο με την κουλτούρα του κοινοβουλευτισμού. «Κάποιος άλλος θα τα κάνει για μένα, κι εγώ στο μεταξύ κοιτάω τη δουλειά μου».
Λυπάμαι που σου το λέω, φιλήσυχε φίλε μου, αλλά η δουλειά σου αυτή είναι: να ασχολείσαι λίγο με το τι γίνεται γύρω σου. Οι «άλλοι», οι πολιτικοί, δεν το έκαναν τόσα χρόνια, και δε θα το κάνουν ούτε τώρα. Αν θες λοιπόν αλλαγή, άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα γύρω σου, γιατί έχει αρχίσει να γίνεται. Στις συνελεύσεις γειτονιάς σε Εξάρχεια, Αγία Παρασκευή και αλλού, στο πάρκο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος Χ. Τρικούπη και Ναυαρίνου, στις καταλήψεις δημόσιων κτιρίων με διεκδικήσεις και αιτήματα. Και η αλλαγή δε θα γίνει μόνη της, αλλά συλλογικά από αυτούς που τη θέλουν. Αν λοιπόν θέλεις αλλαγή, ξεκίνα από τη γειτονιά σου σήμερα – ή, να στο πω αμερικάνικα να γουστάρεις: Be the change you want to see in the world.
Πρέπει να φοβόμαστε τους Τούρκους και τους τρομοκράτες
Μέσα στο Γενάρη και το Φλεβάρη είδαμε στις ειδήσεις μια έξαρση των τουρκικών «παραβιάσεων» των «ελληνικών συνόρων» και μια αναταραχή στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, ενώ επίσης μετά τα δεκεμβριανά, τα δελτία έχουν ως κεντρικό θέμα τις αυξημένες τρομοκρατικές επιθέσεις. Ως προς το πρώτο, δε θα αναφερθώ στο θέμα του προϋπολογισμού και των κονδυλίων για «άμυνα», που πηγαίνουν στις εταιρείες όπλων. Το τέχνασμα όμως του «εξωτερικού εχθρού» κατεξοχήν χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης (και δε νομίζω να αρνείται κανείς ότι διανύουμε περίοδο κρίσης τώρα), προκειμένου να συσπειρωθεί ο κόσμος γύρω από τη φιγούρα του πολιτικού αρχηγού, αποπροσανατολισμένος από τα πραγματικά προβλήματα και διεκδικήσεις.
Η προπαγάνδα περί τρομοκρατίας επιφέρει και αυτή παρόμοιο αποτέλεσμα, μόνο που αυτή προσφέρει στη κυβέρνηση και κάτι παραπάνω: το πάτημα να περιστείλει ακόμα περισσότερο τα δικαιώματά μας και τις ατομικές μας ελευθερίες εντείνοντας τον έλεγχο (προκαλώντας μάλιστα την απαίτηση των ίδιων των πολιτών για περισσότερη αστυνόμευση) με το πρόσχημα της ασφάλειας. Φυσικά περισσότερη «ασφάλεια» σημαίνει στην πράξη λιγότερη ελευθερία, και στοχεύει κατά κύριο λόγο όσους αποκλίνουν από το πρότυπο του υπάκουου, καταναλωτικού προβάτου και μπορεί να ξυπνήσουν και τους άλλους. Αποτέλεσμα είναι τραγικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι όπως ο τελευταίος, βάσει του οποίου διώκονται και ταλαιπωρούνται παιδιά 15 ετών στη Λάρισα! Αυτό μάλιστα λειτουργεί ως μέσο εκφοβισμού για οποιονδήποτε άλλο θελήσει να αντιδράσει, ακόμα και μέσα στα νόμιμα πλαίσια, επομένως στην ουσία ο αντιτρομοκρατικός νόμος είναι τρομοκρατικός, και τρομοκράτης είναι η κυβέρνηση.
Τα παραπάνω ιδεολογήματα λοιπόν το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν τα σχέδια της εξουσίας και χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε περιόδους κρίσης. Δε χρειάζεται να πάμε στη μακρινή ιστορία της ναζιστικής Γερμανίας για να το τεκμηριώσουμε, μια ματιά στην κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ μετά το χτύπημα της 11/9/2001 αρκεί. Μόνο που όταν συμβαίνουν στην Αμερική, εμείς υποτίθεται ότι τα αντιλαμβανόμαστε, και κοιταζόμαστε μεταξύ μας με νόημα κουνώντας το κεφάλι για τους Αμερικάνους, που τους κάνουν ό,τι θέλουν. Όταν συμβαίνουν εδώ; εθελοτυφλούμε και αφηνόμαστε και εμείς οι ίδιοι να μας χειραγωγούν. Γιατί;
***************************
Σκοπός μου με το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι ούτε να δώσω απαντήσεις, διότι πολύ απλά δεν τις έχω, ούτε να συμφωνήσει μαζί μου όποιος το διαβάσει. Αλλά σε ένα πρώτο επίπεδο να συνειδητοποιήσει ότι καθημερινά τον βομβαρδίζουν με μαλακίες και να μην τις καταπίνει αμάσητες, ενώ σε ένα δεύτερο ενδεχομένως να προβληματιστεί και να σκεφτεί λίγο παραπέρα.
Μία από εμάς
Το κειμενο αυτο ειναι δικο μου και δημοσιευτηκε στο πρωτο τευχος του εντυπου brigada, πρωτοβουλιας απο την Καταληψη Κτηματος Πραποπουλου. To σκιτσο ειναι επισης δικο μου και τις εικονες τις εχω επεξεργαστει η ιδια.
Λόγια ανείπωτα 