Ισως δε θα επρεπε να τα γραψω αυτα τωρα που ξερω οτι με διαβαζεις… αλλα χεσε με, αμα δεν μπορω να ανοιγομαι και να αδειαζω και εδω μεσα, γι’αυτη τη δουλεια το εχω το ρημαδι. Διαβαζεις με δικη σου ευθυνη.
Τις τελευταιες μερες κατι εχει αλλαξει, το βλεπεις, το ξερεις, κι ας μη το νιωθεις. Λες να φταιει που μυριζεις καλοκαιρι..;
Μικρό κοχυλακι, κλειστο σα στρειδι, ανοιγεις λιγακι, μου δειχνεις το μαργαριταρι σου, κλεινεις παλι και με αφηνεις με τη λαμψη του στα ματια μου. Ποσα μαργαριταρια κρυβεις ακομα μεσα σου να ανακαλυψω; και αραγε θα με αφησεις ποτε να κρατησω ενα απο αυτα στα χερια μου..;
Φοβαμαι μη με απογοητευσεις, ξερεις, οπως οι πολλοι. Οι πολλοι που δε μενουν στη ζωη μας και περνανε και φευγουν, αντιθετα με τους λιγους που μενουν. Και φοβαμαι μη σε απογοητευσω κι εγω. I am far from perfect.
Εχει νοημα να το γραψω; Θελω να μεινεις.
Με τη γευση της καβλας σου στα χειλη, αλμυρη, σαν το νερο της θαλασσας…
…με τη μυρωδια σου στα χερια μου, στο λαιμο μου…
…με τη θυμηση της ηδονης, εκει χαμηλα, να ερχεται και να φευγει, οπως το κυμα στην αμμο, oπως κι εσυ…
…με το κεφαλι και την καρδια μου γεματα μουσικες…
…τι όμορφος τροπος να ξεκινησει η μερα μου!
You’re fucking amazing. Just the way you are.
υγ. This is as far as I can go. For now. Δεν ανοιγομαι αλλο.
Θα σου ελεγα συγνωμη αν σε κατακλυζω… Αλλα αν ηθελα να σου τα πω αυτα, δε θα τα εγραφα εδω.
Λόγια ανείπωτα 