αποτραβηγμα

βρεχει εξω τωρα.

κι εσυ εισαι στον κοσμο σου αυτη τη στιγμη, προφανως εισαι στον αστερισμο εκεινης.

κι εγω εδω σε σκεφτομαι

κι εσυ σιγουρα ξεχνας.

φτιαχνεις απο σημερα τις καινουργιες σου ρομαντικες, βροχερες αναμνησεις στη γιορτινη ατμοσφαιρα του συνταγματος

και καταλαμβανουν ολο το χωρο στο μυαλο σου

και ξεχνας

ξεχνας ενα καλοκαιρινο μεσημερι σε ενα παλαιοβιβλιοπωλειο στο Μοναστηρακι

ξεχνας μια αυθορμητη μινι εκδρομη σε μια παραλια της επιδαυρου

ξεχνας ενα φθινοπωρινο βραδυ σε ενα παγκακι στο παγκρατι

ξεχνας το τι ειμαι εγω για σενα.

εγω ομως θυμαμαι.

Θυμαμαι, γαμωτο.

Απο τη μια μερα στην αλλη, ετσι απλα, δεν εισαι το μικρακι μου

εισαι το μωρακι, σκατακι, απαυτουλακι της.

και το να κατσω εδω, να σε βλεπω σιγα σιγα να φευγεις, να μη νοιαζεσαι, να γινεσαι δικος της, να δημιουργειτε το δικο σας «εμεις»

να απομακρυνεσαι απο μενα. να μην ανοιγεσαι, να μη με αγαπας

να μη νοιαζεσαι για το αν μιλησαμε σημερα η δε μιλησαμε, να σου κανει το ιδιο

να μη με σκεφτεσαι, να μη σου λειπω, να μη σου φτιαχνω τη μερα

να γινω μια υποχρεωση και οχι μια αναγκη, να γινω «μια απο τις υπολοιπες», να γινω η «ε, ενταξει κι αυτη», η «θα παρω μετα μωρε, ωχ, ειναι αργα, δε γαμιεται, αυριο»

ε οχι, δεν σκοπευω να το κανω.

Στο καλο.

(Ακομα και οι Beatles τελειωσανε. Εμεις; Ποιοι ειμαστε εμεις; Αν η σχεση μας δεν εχει σφιχτες αγκαλιτσες και βαθια κοιταγματα στα ματια, δεν τη θελω. Δε θελω να ειμαι η δευτερη επιλογη κανενος. Δε θα ειμαι αυτη που γεμιζει το κενο, μεχρι να βρεθει Η Αλλη. Αξιζω πολλα περισσοτερα. Στα διαλα. Αει σιχτιρ.)

(Aπλα αισθανομαι λιγο μαλακας… Γιατι οποιον και να ειχα εγω στη ζωη μου, εσυ ησουν παντα εκει. Top of the list για μενα. Εγω; Γιατι καθε φορα που θα υπαρχει καποια αλλη να παραγκωνιζομαι εγω; Γιατι να μπορω μονο εγω να διαχειριζομαι τετοιες καταστασεις; Αδικο ρε πουστη μου. Για να σε δουμε τωρα, τι θα κανεις…)

Διελκυστινδα

Τι σκατα γινεται με εμας, ρε γαμωτο; Τι γινεται, και καθε φορα που παμε να ερθουμε λιγο πιο κοντα, απομακρυνομαστε, σα να καιει; Μην πλησιασουμε, θα κανει τζιζ, θα γινει εκρηξη.

Σχεδον εραστες.

Και οι δυο. Να θελουμε απο τη μια, απο την αλλη να κραταμε τις αποστασεις μας. Οταν θελει ο ενας να κρατιεται ο αλλος, οταν θελει ο αλλος να απομακρυνεται ο ενας.

Ενα βημα μπρος, δυο πισω. Τι σκατα τανγκο ειναι αυτο;

Ζηλευω. Ζηλευω που ειπες οτι εχεις πλαθει πλακα, ζηλευω γιατι φοβαμαι μη σε χασω, γιατι σε εχω ξαναχασει στο παρελθον και πονεσε πολυ. Ζηλευω γιατι δεν εχεις μιλησει ποτε για μενα ετσι, σε μενα τουλαχιστον. Ζηλευω, και το λεω εδω μηπως γραφοντας σταματησει, για να μην το πω σε σενα, γιατι σ’αγαπω. Δεν ξερω αν θα ξαναγραψω για σενα, τουλαχιστον οχι κατι τετοιας φυσεως, και το υποσχομαι σε μενα αυτο. Μεχρι να τα ξαναπουμε, παρε αυτο το τραγουδι. Εγω δεν αντεξα να το ακουσω ως το τελος, πονεσε. Ακουσε το, ειναι ωραιο.

– Θέλεις να παίξουμε ένα παιχνίδι?
– Αμέ!
– Ωραία! Θα βγαίνουμε, θα γελάμε, θα κοιμόμαστε μαζί.
– Και μετά?
– Μετά όποιος ερωτευτεί… χάνει.

Μη χαθεις.

*Γαμωτο, πώς σταματαει αυτο το συναισθημα;

Xιονιζει στο Αμστερνταμ…

Θα φανεί ισως αστειο, αλλα η ομορφοτερη αναμνηση μου απο το Αμστερνταμ ειναι αυτη:

η θεα του χιονισμενου δρομου απο το σπιτι μας,

 

η πισω μας αυλη ντυμενη στα λευκα,

η γατα της γειτονισσας που αραζε στο καλοριφερ μας,

πατημασιες στο δρομο εξω απο την πορτα μας

 

η γατα της γειτονισσας, ετοιμη να ξαναμπει μεσα, στη ζεστασια του σπιτιου μας.

Τόση, μα τοση αγαπη σε εκεινο το σπιτι. Που ηταν το σπιτι *μας*. Ενα σπιτι γεματο αγαπη. Με στιγμες δικες μας, μονο δικες μας, με μαγειρεματα, πειραματα, αγαπη… με φιλους, γενεθλια, γιορτες, ομορφες στιγμες, μεθυσια με ρακομελο, με αγαπη. Απο τις πιο ευτυχισμενες στιγμες της ζωης μου… και σιγουρα, οι πιο ευτυχισμενες απο οσες περασα στο Αμστερνταμ.

Γιατι εφυγες, τοτε, θα μου πεις… Ουτε που φανταζομουν ποτε ποσο θα μου ελειπαν τωρα εκεινες οι στιγμες. Πεντε μερες πηγα στο Αμστερνταμ, και ηταν επωδυνα, τουλαχιστον στην αρχη. Να βλεπω εκει τι εχασα και τις ευκαιριες που θα ειχα· να θυμαμαι πώς ηταν να εχεις το δικο σου σπιτι που τακτοποιεις οπως εσυ θελεις, με ενα-ενα τα επιπλα απο το marktplaats και με τη δικη μου κουζινα· να θυμαμαι πώς ηταν το να δουλευουν τα πραγματα και να γινονται· το πώς ηταν η καθημερινοτητα μου εκει, και ποσο ευκολο ηταν να βρεθω απο το ενα μερος στο αλλο και να κανονισω πραγματα και σχεδια· αλλα πανω απ’ολα μου λειπετε εσεις, ενας ενας, και τα μεσημερια/απογευματα/βραδια που κανονιζαμε και περνουσαμε μαζι. Θα ηθελα, αν ηταν δυνατον, καθε μερα να κανονιζα ενα τετοιο απογευμα, απογευμα αγαπης. Να μαζευομαστε στο σπιτακι μας και, οσο κρυο κι αν ειχε απεξω, μεσα ηταν παντα ζεστα.

Με μια πιο ψυχραιμη σκεψη, ξερω οτι δε θελω να ειμαι εκει. Κλεινω τα ματια και φανταζομαι τη ζωη μου εκει, και δεν ειναι αυτο που θελω. Εκτος απο τα απογευματα και τα βραδια τα δικα μας, αυτο που θελω ειναι να ειμαι εδω. Και ειμαι εδω. Και ειμαι καλα.

Αλλα παντα θα νιωθω ενα τσιμπημα, ξεροντας οτι στο Αμστερνταμ χιονιζει αποψε.